Ακόμα να «χωνέψει» ο υπουργός Υγείας την ήττα του στο ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματική την συνέχιση της αναστολής εργασίας

Αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι, αυτοί οι ενημερωτές της κοινής γνώμης κι αυτός είναι ο υπουργός!!!! Μπορούν να μας πουν όλα αυτά τα μιράκια ποιος γιατρός είπε και που για αντίχριστους και χαράγματα, όσο για το DNA οι τελευταίες έρευνες (ΕΔΩ) δείχνουν τουλάχιστον ότι δυνητικά και ενδεχομένως μπορεί να αλλοιωθεί (δεν είμαστε πια στην θεωρία ότι ΔΕΝ μπορεί) Ξυπνήστε, βγάλτε το στόκο από το κεφάλι και ΔΙΑΒΑΣΤΕ ...πάντως για το παρόν εμβόλιο μιλάμε κι όχι γενικά περί εμβολίων…. ΚΟΨΤΕ το αυτό γιατί κάνετε κακό στα κλασσικά εμβόλια ΕΔΩ (loimoxi.blogspot.com) και ΕΔΩ (loimoxi.blogspot.com) ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ η προπαγάνδα δεν πιάνει πια πάλιωσε…είπαμε ότι η επιστήμη δεν είναι σταθερή αλλά αλλάζει, αυτό που ίσχυε χθες δεν ισχύει σήμερα και αντίστροφα, είπαμε ότι επιστήμη χωρίς αντίλογο δεν υπάρχει,  είπαμε ότι επιστήμη χωρίς κριτική είναι βάλτος και τέλμα ακίνητο κι απονεκρωμένο, είπαμε ότι επιστήμη χωρίς ελευθερία είναι δόγμα και ιερά εξέταση, είπαμε ότι επιστήμη που επικαλείται τον φόβο για να επικρατήσει είναι έγκλημα κι όχι σωτηρία, κι ιατρική μη προσωποποιημένη είναι πολιτική κι όχι επιστήμη και τέχνη θεραπευτική για τον άνθρωπο.....αυτά για νοήμονες.

Lady Gaga η εξολοθρεύτρια του ΕΣΥ

Γιατί ουρλιάζουν έτσι κι αλυχτούν τα έρμα 

Η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας εθνικού συστήματος υγείας, ως ευρωπαϊκό προαπαιτούμενο και αίτημα του νοσοκομειακού κινήματος, ξεκίνα το 1978 από τον υπουργό Σπύρο Δοξιάδη (1977-1981) που συστήνει την επιτροπή Βασίλη Φίλια, το πόρισμα της οποίας  προέβλεπε μεταξύ άλλων τη δημιουργία δυο σχέσεων εργασίας στα νοσοκομεία. Την πλήρη αποκλειστική (full time) και τη μερική απασχόληση (part time). Συνάντησε αντιδράσεις κυρίως μέσα από τη συντηρητική παράταξη, που συμπεριελάμβανε όλο το ιατρικό κατεστημένο κι εγκαταλείφτηκε αφού εφαρμόστηκε επιμέρους και πιλοτικά σε δύο κέντρα υγείας  (Νεάπολη Λασιθίου, Ζαγκλιβέρι). Ο ιδρυτικός νόμος του ΕΣΥ (1397/1983) από τον Παρασκευά Αυγερινό, ενώ περιλαμβάνει τμήματα του πορίσματος Φίλια, επιλέγει μια και μοναδική σχέση εργασίας στο σύστημα, αυτή της πλήρους αποκλειστικής και σωστά, γιατί από την προϊστορία και τη συσσωρευμένη εμπειρία τα νοσοκομεία λειτουργούσαν είτε ως άγρα πελατών για τα ιατρεία, είτε ως πάρεργα δίνοντας προτεραιότητα οι γιατροί στα ιδιωτικά τους ιατρεία. Ο αντιδράσεις ήταν πολλές, σκληρές και συγκρουσιακές κι ήρθε ο Γιώργος Γεννηματάς τον Ιανουάριο του 1984 για να τον εφαρμόσει αφήνοντας μέρη του ανολοκλήρωτα (πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ενοποίηση των κλάδων υγείας των ταμείων σε ένα, χρηματοδότηση κ.ά.), αθετήσεις στο ιατρικό μισθολόγιο και παραχώρηση σε καθηγητές πανεπιστήμιου και στρατιωτικούς γιατρούς, το ιδιωτικό ιατρείο. Το τελευταίο αποτέλεσε αγκάθι και μεροληπτική εξαίρεση που διαιρούσε το σώμα των νοσοκομειακών ιατρών μέχρι σήμερα. Η ΝΔ την περίοδο 1990-1993 είτε από ιδεολογική καθαρότητα, είτε από πιέσεις συμφερόντων είτε τέλος γιατί δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να εκπληρώσει τις μισθολογικές υποχρεώσεις προς τους  ιατρούς του συστήματος ξανάφερε με υπουργό τον Γιώργο Σούρλα (ν.2071/1992) τη μερική απασχόληση. Αυτή η αλλαγή δεν περπάτησε και η 3η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996) με υπουργό υγείας τον Δημήτρη Κρεμαστινό την καταργεί επιλέγοντας ξανά την πλήρη κι αποκλειστική απασχόληση ρυθμίζοντας ξεκάθαρα την αγορά εργασίας. Αφήνει όμως πάλι, λίγο θολά, το θέμα των πανεπιστημιακών και στρατιωτικών γιατρών. Έκτοτε και για 30 χρόνια η εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση του ΕΣΥ  εδραιώνεται στην ελληνική κοινωνία, γίνεται σεβαστή κι αποδεκτή, με τα λάθη και τις στρεβλώσεις της και δεν την πειράζουν ούτε οι συντηρητικές κυβερνήσεις αυτών των χρόνων που μεσολάβησαν. Αυτά μέχρι την έλευση της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη που εξ αρχής και εκ προοιμίου την είχε στόχο με αλλαγές πλήρους ιδιωτικοποίησης, αμερικάνικου ούτε καν ευρωπαϊκού τύπου. Ήρθε λοιπόν η ώρα κι η υπουργός και πανεπιστημιακός Μίνα Γκάγκα, σαν έτοιμη από καιρό να την πραγματοποιήσει. 

Ξεκίνησαν λοιπόν οι αντιδράσεις. Πραγματικές ή προσχηματικές αξίζει τον κόπο να δούμε. Να δούμε γιατί ουρλιάζουν έτσι κι αλυχτούν  τα έρμα, γιατροί, συνδικαλιστικές νοσοκομειακές οργανώσεις κι αντιπολιτευόμενα κόμματα με το νομοσχέδιο της madam Γκάγκα για το ΕΣΥ;  Ξαφνιάστηκαν; Δεν την περίμεναν αυτή την κίνηση από την υπουργό;  Δεν περίμεναν αυτό το άδειασμα, το γκρέμισμα και την καταστροφή; Τώρα λοιπόν την είδαν την καταστροφή, τώρα ανεμίστηκαν το γκρέμισμα του ΕΣΥ και τώρα το ξήλωμα του δημόσιου χαρακτήρα του; Δεν είδαν και δε διάβασαν τόσο καιρό το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ για το ΕΣΥ; Δεν είδαν και δεν κατάλαβαν τον Μητσοτάκη, τον σωτήρα της πανδημίας το καλοκαίρι του 2020, που μιλούσε για το νέο ΕΣΥ μέσω ΣΔΙΤ ακόμα κι όταν ο ιδιωτικός τομέας απουσίαζε παντελώς από την αντιμετώπιση του κορωνοϊού; Δεν κατάλαβαν το μίγμα αυτής της κυβέρνησης από βαθύ αμοραλισμό, εκλεκτικό κληρονομικό ηγεμονισμό, μπολιασμένο με νεοφασιστικές ιδέες και πρακτικές; Δεν είδαν την απέχθεια όλων των α(χ)ρίστων προς τη δημοκρατία, τους νόμους και το σύνταγμα; Δεν είδαν ή δεν κατάλαβαν την αδιέξοδη γραμμή που κράτησαν τόσο καιρό οι ίδιοι οι σημερινοί αντιδρώντες στην ομολογημένη τραγική διαχείριση της πανδημίας; Δεν κατάλαβαν ότι θυσίασαν την ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού για μια επισφαλή κι αμφίβολη εκδοχή της υγείας του; Παρασυρμένοι  λοιπόν όλοι αυτοί, παραπλανημένοι, φοβισμένοι ή τρομοκρατημένοι, από το κυρίαρχο αφήγημα (αντιεπιστημονικό, μεταφυσικό και άκρως ταξικό κατά βάση), της πανδημίας και της θεραπείας της, έγιναν ουρά αυτής της κυβέρνησης κι αυτού του κυβερνήτη, διαίρεσαν το σώμα των γιατρών, το διαμέλισαν συμπράττοντας σε απαράδεκτες υποχρεωτικότητες και συμπεριφορές ναζιστικού χαρακτήρα, το απολιτικοποίησαν τελικά και λοιδόρησαν, χλεύασαν κι απαξίωσαν όσους συναδέλφους και συνεργάτες τους αντέδρασαν κι αντιτάχθηκαν. Μάλιστα συλλήβδην τους χαρακτήρισαν ως παρανοϊκούς, γραφικούς, θρησκόληπτους, ψεκασμένους (λαθραίος άνθρωπος ΔΕΝ υπάρχει, ψεκασμένος άνθρωπος υπάρχει κύριοι και κυρίες της αριστεράς;), αντιεμβολιαστές, ακροδεξιούς, λουφαδόρους που πρέπει να εξοριστούν στα βουνά ή να κλειστούν στα ξερονήσια. Μέχρι και την αλληλεγγύη μαγάρισαν κι από πράξη οικειοθελούς προσφοράς και συμπαράστασης σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους την έκαναν πράξη υποχρεωτική εντελλόμενη από την εξουσία και το κράτος. Ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα τα είδαν ως εξατομικευμένη προβολή του εγώ του καθενός κι όχι την αναγκαία και ικανή συνθήκη που οι άνθρωποι ως πρόσωπα αυτεξούσια συνδιαλέγονται, συνδιαμορφώνουν και συγκροτούν συλλογικά τις κοινωνίες και τις σχέσεις τους. Συλλογικά κεκτημένα είναι αυτά τα δικαιώματα κερδισμένα με θυσίες, αγώνες και αίμα, πολύ αίμα, για να απαξιώνονται από κάποιους κουφιοκέφαλους. Αλήθεια τι άλλο περίμεναν ότι θα γινόταν δηλαδή; Υπηρέτησαν με φανατισμό ταλιμπάν το κυρίαρχο αφήγημα αμαρτωλών φαρμακευτικών εταιριών, ύποπτων παγκόσμιων ελίτ και διεφθαρμένων ρυθμιστικών αρχών ενώ ακολούθησαν επί σειρά ετών άκριτα κι άσκεφτα, guide lines μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων. Aποδέχτηκαν και αναπαρήγαγαν τερατώδη ψέματα ανάρμοστα για την ιατρική επιστήμη όπως τα τείχη ανοσίας αυτών των ιών, νόσος των ανεμβολίαστων, προστασίες εμβολίων ανύπαρκτες, κ.ά κι έγιναν δεσμώτες κι ανθρωποφύλακες κάθε αντίθετης άποψης στιγματίζοντας ανθρώπους κι απόψεις λες και δεν ήξεραν ότι επιστήμη χωρίς αντίλογο δεν υπάρχει,  επιστήμη χωρίς κριτική είναι βάλτος και τέλμα ακίνητο κι απονεκρωμένο, επιστήμη χωρίς ελευθερία είναι δόγμα και ιερά εξέταση, επιστήμη που επικαλείται τον φόβο για να επικρατήσει είναι έγκλημα κι όχι σωτηρία, ιατρική μη προσωποποιημένη είναι πολιτική κι όχι επιστήμη και τέχνη θεραπευτική για τον άνθρωπο. Αυτά κι άλλα πολλά παράβλεψαν και τώρα απλώς εισπράττουν το λογαριασμό και τους κάθεται στον λαιμό. Ο κόσμος αποσβολωμένος, θολωμένος και μετέωρος, οι γιατροί  διασπασμένοι, η αντιπολίτευση απούσα κυρίως η αξιωματική που ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει τη φάπα που έφαγε στις πρόσφατες εκλογές των γιατρών το 2022, άφησαν ξαρμάτωτα τα κάστρα κι αφύλαχτα τα περάσματα και βρήκαν έτσι την αφορμή και την ώρα οι οχτροί, μπήκαν στην πόλη κι έκαναν το ΕΣΥ στάχτη και μπούρμπερη. Από τους πανεπιστημιακούς και στρατιωτικούς (περίπου 15% του ιατρικού νοσοκομειακού σώματος) που το είχαν δίπορτο τώρα όλοι θα έχουν δικαίωμα στο ελεύθερο ιατρείο και το δίπορτο….. ο θεμέλιος λίθος της πλήρους κι αποκλειστικής απασχόλησης που κράτησε τόσα χρόνια το ΕΣΥ κονιορτοποιείται και κατεδαφίζεται κι οι έξω θα ορμήσουν μέσα για τις υποδομές κι οι μέσα στερημένοι από την αφαίμαξη των εισοδημάτων τους τόσα χρόνια θα ορμήσουν στην ‘αφθονία’ της ελεύθερης αγοράς κι έτσι η ζήτηση κι η προσφορά θα γίνουν κουβάρι μπερδεμένο κι αξέπλεκο. Επειδή ο κλάδος, το επάγγελμα κι η  ‘επιστήμη’ έχει το προνόμιο να δημιουργεί ζήτηση à volonté, η νοσηρότητα θα πιάσει κόκκινο για να ικανοποιήσει τη βουλιμία κι η θνητότητα τα ουράνια. Αν μάλιστα μπει πλαφόν στις δαπάνες του κράτους για την υγεία, οι λίγοι θα παίρνουν τα πολλά κι οι πολλοί τα ψιχία με την ανισότητα και την ανισορροπία στις σχέσεις υγείας να ξεπερνά κι εκείνη της δεκαετίας του ’70. Υπάρχουν όμως κι άλλα καλούδια στο νομό της Lady Gaga….τα περισσότερα νοσοκομεία ειδικά της επαρχίας γίνονται κέντρα υγείας με κατώτερο προσωπικό τους ειδικευόμενους με μισθούς κι εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Έχει άραγε σχέση η συμφωνία που υπέγραψε προχτές ο Μηταράκης για την είσοδο εργαζομένων από το Πακιστάν; Για την έναρξη της ειδικότητας χρειάζεται αξιολόγηση που πρέπει να έχεις μπάρμπα από την Κορώνη,  κομματικό πάσο ή άριστη σύσταση από το Harvard για να την πετύχεις. Στο μισθολογικό η κοροϊδία κι η απατεωνιά περίσσεψαν. Ενώ οι υγειονομικοί των ειδικών μισθολογίων έχουν χάσει το 50-60% των αποδοχών τους κι οι συντάξεις θερίστηκαν, σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά, από τους μνημονιακούς νόμους των Κουτρουμάνη, Στουρνάρα το 2012 και παρότι το ΣτΕ με αμετάκλητες αποφάσεις απαιτεί το υπουργείο να επαναφέρει το μισθολόγιο στα επίπεδα της κλαδικής σύμβασης του 2009, η Γκάγκα κι ο νόμος της δίνει 10% αύξηση με πληθωρισμό 12,5%, μειώνει το σύνολο των αποδοχών απ’ αυτό του εφέτη με 29 χρόνια (5700 ευρώ) σε διπλασιασμό των τακτικών αποδοχών του κάθε γιατρού ΕΣΥ δηλαδή περίπου 4000 ευρώ!!!!! Δεν κάνει μόνο αυτά η πονηρή κυρία. Δίνει τις αυξήσεις αναδρομικά από 28 Ιουνίου 2022 όχι από μεγαλοψυχία, αλλά για να ακυρώσει, με την τρίπλα του νέου μισθολογίου, την τελευταία απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ως αντισυνταγματικές τις μισθολογικές ρυθμίσεις του 2017, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα προσφυγής των γιατρών ΕΣΥ στην Επιτροπή Συμμόρφωσης του ΣτΕ. Για τέτοιους απατεώνες μιλάμε. Μ’ αυτά κι άλλα πολλά που έχει σε άρθρα 7, 10, 13, 11, 12, 13, 15, 16, 54, 60, 68 κι όχι μόνο το νομοσχέδιο, οι γιατροί και οι υγειονομικοί που μπορούν θα την κάνουν για μέρη μακρινά κι αλαργινά και το brain drain θα αυξάνεται με μυξοκλάματα υποκρισίας από τις πολιτικές εξουσίες ενώ θα τρίβουν τα χέρια τους που θα πέφτει η ανεργία και τα κόστη εργασίας εντός των τειχών, χαράς Ευαγγέλιο για κοκορέματα πολιτικών. Ποιοι είναι λοιπόν κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι αυτού  του νομοσχεδίου; Κερδισμένοι από τούτες τις ρυθμίσεις είναι οι ιδιωτικοί όμιλοι ιατρικής υποδομής και παροχών υγείας, κάποιοι μεγαλοκαθηγητάδες κι οι έχοντες παρά με την ουρά, εξουσία και ισχύ. Χαμένοι όλοι οι άλλοι. Χαμένοι οι γιατροί που θα κυνηγούν τον πελάτη να τους δώσει ό,τι έχει.  Χαμένοι οι γιατροί κι υγειονομικοί που θα πρέπει για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους να δουλεύουν στις ιδιωτικές δομές, σε γερμανικά νούμερα,  για ένα κομμάτι ψωμί. Χαμένοι πάνω απ’ όλα οι πολίτες, οι άνθρωποι, ο λαός που πληρώνουν εισφορές αλλά υγεία δεν θα βρίσκουν. Πολλοί μάλιστα θα παρακαλούν να φύγουν ξαφνικά και με την μία, καλό βόλι όπως εύχονταν δηλαδή οι μαχητές της ελευθερίας,  γιατί η ασθένεια θα κοστίζει δυσβάσταχτα από ταλαιπωρία, ψευδαισθήσεις και οικονομία. Τελικά λύση υπάρχει; Μ’ αυτές τις κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων των πεπλανημένων συνδικαλιστών, ΟΧΙ. Μόνο ο λαός, αν καταλάβει το διακύβευμα και σηκωθεί από τον καναπέ που τον βουλιάξανε με τα πολυβόλα του μυαλού που τον πυροβολούν καθημερινά, ΝΑΙ. Αν σηκωθεί και ζώσει την Βουλή κατά εκατοντάδες χιλιάδες, όπως έκαναν οι πρόγονοί του στις 3 Σεπτέμβρη του 1843 ζητώντας Σύνταγμα ή 5 Μάρτη 1943, μέσα στην μαύρη κατοχή, λέγοντας ΟΧΙ στην Επιστράτευση, αν αυτός βροντοφωνάξει τώρα κι απαιτήσει ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΥ μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Αν ρωτάτε αν το πιστεύω, απαντώ ειλικρινά ΟΧΙ. 

Αλλά το δικαίωμα στο όνειρο το διατηρώ, αντλώντας την ύστερη αισιοδοξία από το στίχο του ποιητή

«..Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, Χάιντε Σύμβολον αιώνιο! / Αν ξυπνήσεις, μονομιάς / θά ’ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.» 

(ποιητική συλλογή Τα Ποιητικά, 1956, Κώστα Βάρναλη)

Το Λαφονήσι ….

«Υπόθεση Ελαφονήσι: Ποιος θα σώσει αυτόν τον παράδεισο;»

Τυχαία μπήκα στο site. Τυχαία διάβασα το άρθρο. Τυχαία αντίκρισα τις φωτογραφίες με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες μέχρι την θάλασσα κι έπαθα σοκ. Διάβασα το κείμενο και το σοκ μεγάλωσε, ακινητοποίησε το μυαλό, μούδιασε και πάγωσε το κορμί μου όλο. Όταν οι αισθήσεις πήραν μπρος μετά από κάποιες στιγμές, οι αναμνήσεις, οι θύμησες κι οι εικόνες του χθες ξεπήδησαν, μπλέχτηκαν και κουβαριαστήκαν σαν σε πάλη με το σήμερα, συγκρούστηκαν κι αντάριασα.
Τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν, όταν τέσσερεις νεολαίοι στριμωγμένοι σ’ ένα Datsun αγροτικό, πήραμε την απόφαση και την τρέλα να επισκεφτούμε το Λαφονήσι. Οι δρόμοι της Κρήτης και ιδιαίτερα οι επαρχιακοί τότε ήταν στενοί, τραχείς και δύσβατοι, όμως τα νιάτα δεν λογάριαζαν και δεν λογαριάζουν τέτοιες δυσκολίες.
Περασμένες εννιά και μετά από δυόμιση ώρες, φτάσαμε μέχρι εκεί που πήγαινε ο δρόμος τότε, στο μοναστήρι δηλαδή της Παναγιάς της Χρυσοσκαλίτισσας. Μονή αιώνων. Ένα εντυπωσιακό, κατάλευκο κτίσμα, χτισμένο πάνω σε ένα μεγάλο βράχο με θέα στο Λιβυκό πέλαγος. Η παράδοση αναφέρει ότι η ιερότητα του χώρου αρχίζει με την εύρεση της εικόνας της Κοίμησης της Θεοτόκου σε κόγχη του βράχου. Σύμφωνα πάντα με την παράδοση το τελευταίο από τα 98 σκαλοπάτια που είχε η μονή όταν κτίστηκε ήταν ολόχρυσο. Πουλήθηκε, όμως, επί Τουρκοκρατίας. Πάντα συνεχιζόμενης της Τουρκοκρατίας, την ημέρα του Πάσχα του 1824 έγινε η μεγάλη σφαγή στο Ελαφονήσι από τους Τουρκοαιγύπτιους. Στο πέρασμά τους κατέστρεψαν δέκα εκκλησίες της περιοχής. Πέρασαν κι από τη Χρυσοσκαλίτισσα που ήταν έρημη. Ήθελαν να την ισοπεδώσουν, αλλά τους εμπόδισε ένα σμήνος μελισσών, που είχε για κυψέλη την κόγχη που βρίσκεται το εικονοστάσι το οποίο συναντούμε, όταν ανεβαίνουμε στη Μονή.
Δεν ήμασταν όμως εκεί για ιστορικές ή θρησκευτικές αναδρομές κι αναζητήσεις, ο στόχος μας ήταν και παράμενε το Λαφονήσι που βρισκόταν 5 χλμ. νότια της Μονής. Ακλουθήσαμε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε πρίνους, γαϊδουράγκαθα, ασπαλάθους, βάτους, κάποιες ελιές πού και πού και χέρσα γη. Κάποτε χανότανε και πηδούσαμε πάνω σε βράχους και μ’ οδηγό τη θάλασσα στα δεξιά μας το ξαναβρίσκαμε. Ψυχή ζώσα δεν υπήρχε πουθενά παρά μόνο κάτι κατσίκια συναντήσαμε που δεν είχαν λέρια, σκύλο να τα φυλά και τσομπάνο να τα βόσκει άρα ήταν άγρια και λεύτερα.
Προχωρούσαμε σχεδόν επί μία ώρα. Συναντήσαμε κάτι κέδρους κι ανεβήκαμε ένα μικρό λόφο. Φτάνοντας στην κορυφή μείναμε μαρμαρωμένοι κι άφωνοι. Μπροστά και κάτω απλωνόταν το Λαφονήσι κι ο κόλπος του. Μαγείας τόπος κι ομορφιά αβάσταχτη. Δεν ξέρω για πόσο μείναμε καθηλωμένοι να το περιεργαζόμαστε, μα κι όταν αρχίσαμε να το κατεβαίνουμε για να συναντήσουμε την θάλασσα το κάναμε με προσοχή, σεβασμό και δέος, λες και κρατούσαμε γυαλί, κρύσταλλο ακριβό που φοβόμαστε να μη μας σπάσει. Συνεχίσαμε να εξερευνούμε το μέρος προς τον Βορρά και το Νότο ίσαμε το δάσος με τους θαλασσόκεδρους. Ανεβήκαμε στο νησί και φτάσαμε μέχρι το φάρο κι ένα ξωκλήσι μ’ ένα ξύλινο σταυρό που ήταν εκεί. Δεν χορταίνανε τα μάτια μας να ρουφάμε τόση και τέτοια ομορφιά. Δεν μπορούσε η ψυχή μας να την αντέξει. Δεν μπορούσανε οι αισθήσεις μας να χωρέσουνε τις μυρουδιές, τους ήχους και τις εικόνες αυτού του τόπου. Ακούγαμε τους ήχους που ‘καναν οι σαϊτιές τ’ ανέμου και της θάλασσας. Αναπνέαμε τ’ αρώματα, του κέδρου, της αλμύρας και των κρίνων που ήταν διάσπαρτα παντού και τη σμίξη τους. Ακόμα κι η γεύση άλλαξε σε τούτο το μέρος. Ούτε όταν πιάσαμε τα σκαρνέματα στα γαλαζοπράσινα νερά ούτε όταν βαδίζαμε στην κατάλευκη άμμο, ούτε ακόμα κι όταν καθίσαμε να φάμε, κάτω από την σκιά ενός κέδρου, το λίγο ψωμοτύρι, τις ελιές και τις ντομάτες σταματήσαμε να ρουφάμε όσα ανέδυε τούτος ο τόπος. Ούτε επίσης κι όταν φεύγαμε, αργά το απόγευμα, και ρίχναμε την τελευταία ματιά από την κορυφή του λόφου, αυτό το βλέμμα δεν ήταν χωρίς απεριόριστο θαυμασμό και θλίψη. Θαυμασμό γι’ αυτήν την ζωγραφιά της Γης που αφήναμε και θλίψη γιατί είμαστε ανήμποροι, μικροί κι ανίκανοι να κρατήσουμε μέσα μας μεγαλύτερο μέρος αυτού του θεϊκού ή φυσικού δημιουργήματος.
Κατεβήκαμε την άλλη πλευρά του λόφου, λιγομίλητοι και σκεφτικοί πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού. «Ποιοι στ' αλήθεια είμαστε εμείς και πού πάμε με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό, προβολείς μας στραβώνουν μα πάμε, που γονατίζουν και το χώμα σου φιλούν…» οι στίχοι γράφτηκαν αργότερα αλλά ταίριαζαν, έστω και παραφρασμένα, απόλυτα στην κατάστασή μας τώρα που τη φέρνω στη θύμησή μου.
Τα πλαϊνά της Κρήτης είναι τα πιο όμορφα και γοητευτικά κομμάτια της. Από τον Κριό, το Λαφονήσι, τα Φαλάσαρνα και τον Μπάλο ίσαμε το Βάι, τον Σκινιά, την Ζάκρο και την Άργιλο, λαμπιρίζουν φως, ευωδιά και φαντασία. Είναι τα σμαράγδια και τα ζαφείρια του νησιού που στολίζουν τα πέτα και τους λαιμούς της Αριάδνης και της Αρετούσας.
Το Βάι το είχα επισκεφτεί δυο χρόνια πριν, αλλά ήμουν ψυλλιασμένος από την ταινία «Εκείνος κι Εκείνη» με την Καρέζηκαι τον Γεωργίτση. Ήταν θαυμάσιο αλλά πιο περιποιημένο και μαντρωμένο με σύρμα και φύλακα, δεν είχε αυτή την άγρια και πρωτόγονη ομορφιά που αντικρίσαμε στο Λαφονήσι. Η Κρήτη εκείνα τα χρόνια δεν είχε τουρισμό. Τι τουρισμό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε τότε όλο το νησί. Άνοιγε κάπως τις γιορτές για να δεχτεί τα νιάτα της που σπούδαζαν στα πανεπιστήμια της ηπειρωτικής χώρας και του εξωτερικού καθώς και τα ξενιτεμένα της παιδιά που την επισκέπτονταν σαν σπονδή και τάμα στην Μάνα Γη και τον γενέθλιο τόπο. Ποιο τουρισμό, μαστιζόταν από την μετανάστευση το νησί και απ’ την εγκατάλειψη των κεντρικών κυβερνήσεων. Μόνο τα Μάταλα στον Όρμο της Μεσσαράς είχε κι αυτά σαν απάγκειο ενός κινήματος και μιας γενιάς που της προδόθηκαν όνειρα κι ελπίδες και της απόμεινε η μουσική κι η ερημιά να την συντροφεύει.
Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια και δεν επισκέφτηκα ξανά το Λαφονήσι. Είχα ευκαιρίες, προκλήσεις και λόγους, αλλά το απέφευγα. Φοβόμουνα να αλλάξω, να μαγαρίσω, όπως λένε οι ντόπιοι, την εικόνα που φύλαγα μέσα μου σαν τον πρώτο έρωτα. Το επιχείρησα, το τόλμησα μπορώ να πω, το 2010 όταν η κόρη μου βρέθηκε να υπηρετεί στην Κρήτη. Ο δρόμος ήταν πιο ομαλός, πιο φαρδύς αλλά το τούνελ στο Τοπολιανό φαράγγι το ίδιο. Απλά είχε φανάρι. Δεν κόρναρες όμως δαιμονισμένα για να μην μπει άλλος πριν βγεις εσύ. Η άσφαλτος δεν σταματούσε στην Μονή αλλά έφτανε 200 μέτρα από την θάλασσα και το νησί με τον φάρο. Υπήρχαν μερικά σπίτια και κτίσματα αλλά δεν αλλοίωναν ουσιαστικά το τοπίο. Να πούμε ότι δεν το πρόσβελναν. Οι κέδροι ήταν εκεί. Υπήρχε και μια καντίνα ανάμεσα τους ξύλινη με χόρτα και καλάμια για σκεπή που σεβόταν τον χώρο. Υπήρχαν και μερικές χορταρένιες ομπρέλες που ήταν ανεκτές. Αυτό όμως που καθήλωνε την εικόνα, κυριαρχούσε σαν σκηνικό και πλημύριζε το μάτι ήταν ο κόσμος. Οι ορδές και τα στίφη του πλήθους που καταλάμβαναν το τοπίο, το αλλοίωναν και το κατανάλωναν βουλιμικά. Δεν υπήρχε σεβασμός. Δεν υπήρχαν οι ήχοι. Δεν υπήρχαν οι μυρωδιές. Είχαν όλα αντικατασταθεί από τις βοές των ανθρώπων και τα αρώματα των αντηλιακών. Υπήρχαν και τα αυτοκίνητα, μιλιούνια από δαύτα που απολάμβαναν τον ίσκιο των κέδρων πλάι στην θάλασσα. Όπως μάθαμε, οι δήμαρχοι της περιοχής προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη και να σώσουν ο,τιδήποτε κι αν σώζεται αλλά ο τοπικός τοπάρχης κομματάρχης και κυβερνήτης κάποτε της χώρας, η οικογένεια κι οι κληρονόμοι του είχαν λυσσάξει να «αναπτύξουν» τον τόπο, να τον γεμίσουν ξενοδοχεία πεντάστερα, Ελούντες και Costa Navarino. Οι κάτοικοι της περιοχής όμως αντέδρασαν, κινητοποιήθηκαν και η προσπάθεια των «επενδυτών» ναυάγησε. Η περιοχή μπήκε και στο πρόγραμμα προστασίας NATURA. Αυτό ήταν μια νίκη. Ο Τουρισμός σίγουρα φέρνει ζωή, δουλειές και έσοδα στον τόπο, αλλά είναι σαν το φάρμακο που στην κανονική δόση θεραπεύει, αλλά σε overdose δολοφονεί, σκοτώνει και καταστρέφει. Χρειάζεται σεβασμός, αρμονία, ισορροπία και συνεννόηση.
Έτσι πίστευα κι ησύχαζα μέχρι που είδα την φωτογραφία στο ρεπορτάζ. Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες αγγίζανε το κύμα. Αιγιαλός δεν υπήρχε. Jet ski, κανό, στρώματα και πλαστικά παντού. Το τοπίο έχει βιαστεί κι η ομορφιά χάθηκε για πάντα.
Η ήττα είναι καθολική.
Στην απόγνωση ήρθε μια σκέψη και κάτι λόγια που άκουσα πιο παλιά. Όχι πολύ παλιά, το 2019, πριν ή μετά τις εκλογές δεν θυμάμαι. Βρισκόμουν σε ουρά σε τράπεζα, ταμείο ή ιατρείο, ούτε αυτό το θυμάμαι. Ένας ηλικιωμένος μπροστά μου, που πατούσε γερά τα ογδόντα, με αφορμή μια συζήτηση που είχαν στήσει κάποιοι νεότεροι για την οικολογία, την πράσινη ανάπτυξη και το περιβάλλον, γύρισε προς εμένα και κοιτάζοντας προς το αχανές και το άπειρο μονολόγησε."Περιβάλλον κι ανάπτυξη είναι έννοιες αντίθετες γιατί δεν έχουν ισορροπία. Το ένα καταστρέφει το άλλο για να υπάρξει. Η ομορφιά κι ο σεβασμός της είναι νόμος απαράβατος για την οικολογία και τη φύση. Άμα γεμίσεις σβούρες και ταψιά για να μαζέψεις τον ήλιο και τους ανέμους καταστρέφοντας τα βουνά, το πράσινο και τα δάση καθώς και τα χωράφια από την σπορά, οικολογία δεν είναι, ανάπτυξη μπορεί να είναι, πράσινη την βαφτίσανε αλλά πράσινα άλογα φτιάχνουν και ταΐζουν αυτούς τους ίδιους που επί αιώνες κατέστρεφαν, και καταστρέφουν το περιβάλλον. Χθεσινοί καταστροφείς σήμερα σωτήρες. Βάλτε ταψιά και σβούρες στην Ακρόπολη και ψάξτε να θαυμάστε την ομορφιά που άφησαν ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης".  Αυτά είπε ή αυτά συγκράτησα εγώ και ήρθαν ξανά μπροστά μου με το έγκλημα που γίνεται στο Λαφονήσι.
Το Λαφονήσι που πήρε το όνομά του όχι από τα ελάφια που δεν υπήρχαν άλλωστε ποτέ στην περιοχή αλλά από τα λάφυρα που έκρυβαν πάνω του οι πειρατές. Οι πειρατές το σεβαστήκαν αλλά οι σύγχρονοι καταναλωτές και κερδοκυνηγοί το κατασπαράσσουν.
Κρατώ μέσα μου σαν φυλαχτό και κειμήλιο την εικόνα που πρωτοαντίκρισα, την μυθολογώ και την εξιστορώ διά στόματος στην επόμενη γενιά μπας και κάνουν αυτοί τίποτα παραπάνω απ’ ότι μπορέσαμε ή δεν μπορέσαμε εμείς. 

'Αγαπάω' (Νίκος Καββαδίας)

Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,
Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,
Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.
Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους
Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω
Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω,
Κι ούτε πια να γυρίσω
Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες
Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.

Ανεμβολιαστές vs Εμβολιαστές ή άλλως πόσο πάει η βλακεία;

 Ν.Αλιβιζάτος: «Lockdown για ανεμβολίαστους»-«Να απολυθούν και να μην μετακινούνται»

38% εισαγωγές εμβολιασμένων στον Ευαγγελισμό λέει στην ΕΡΤ πνευμονολόγος του νοσοκομείου! 

….όταν σπέρνεις ανέμους και ψέματα θερίζεις θύελλες και δυστυχώς νεκρούς....

Ακόμα και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι έχουν  καταπιεί το δόλωμα (εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι) κι άφησαν τον τρόμο να τους καταλαμβάνει και να μετατρέπει σε φασισμό τον λόγο τους. Γιατροί όμως επί του πεδίου έχουν διαφορετική οπτική και παραστάσεις απ' αυτές των καθ' έδρας ακαδημαϊκών και των ακαταδίωκτων. Οι επιστήμονες των επιτροπών και της TV πρέπει να απολογηθούν στην κοινωνία και στην δικαιοσύνη.  Κάποιοι βέβαια το γύρισαν όπως η Λινού προ εβδομάδων, ο Παναγιωτόπουλος σήμερα κι ό Αθανάσιος Τσαγκρής προ μηνών, αλλά δε φτάνουν, αν δεν αλλάξουν ρώτα οι πολιτικοί με πρώτους τους κυβερνητικούς.

Τα στοιχεία όμως είναι αδιάψευστα. Οι νεκροί του 2020 είναι 4.838  έως 31/12/2020 χωρίς εμβόλιο και 100 ήμερες lockdown και το 2021 μέχρι 10/11/2021 16.493 δηλαδή 11.655 παραπάνω με εμβόλιο και 150 ήμερες lockdown χώρια τα τοπικά Τι δεν καταλαβαίνουν οι παπαγάλοι του κυβερνητικού κι επιστημονικού αφηγήματος; ΦΤΑΙΕΙ το 20% των ανεμβολίαστων πολιτών (70% εμβολιασμένοι πλήρως+ 10% νοσήσαντες)  κι όχι οι εμβολιασμένοι που συμπεριφέρονται σαν free to go πολίτες; Δεν ξέρω αν κάνει ή δεν κάνει το εμβόλιο αλλά φάρμακο για την βλακεία δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί.
Παραθέτω, μπας και ξυπνήσει κανείς, αυτά που είπε ο επιδημιολόγος Τάκης Παναγιωτόπουλος μέλος της Επιτροπής των ειδικών του Υπουργείου Υγείας και καθηγητής Δημόσιας Υγείας μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8, για τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση. Είπε λοιπόν “....δυστυχώς δόθηκε η αίσθηση με τα μέτρα που λήφθηκαν στις αρχές Οκτωβρίου ότι περίπου τελειώνουμε με τον κορονοϊό και πάντως ότι τελειώνουν οι εμβολιασμένοι. Αυτό δεν είναι σωστό, η πανδημία αφορά όλους μας. Δυστυχώς φοβάμαι ότι οι εμβολιασμένοι παίρνοντας αυτό το μήνυμα, προφυλάσσονται λιγότερο....“.
Πόσο καιρό θα κάνουν για να καταλάβουν ότι οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν, νοσούν και πεθαίνουν το ίδιο γιατί τα εμβόλια αυτά αφενός δεν είναι αποστειρωτικά και αφετέρου έχουν μικρή ή καθόλου δράση επί της μετάλλαξης Δ είτε 3, είτε 1013 δόσεις κάνει κάποιος. Αυτά τα λέει ο Fauci, η Pfizer, το CDC κι οι διεθνείς οργανισμοί και τα αποδεικνύει κάθε μέρα η ζωή. Πόσο ακόμα παραμύθι, περί του αντιθέτου, μπορεί να τρώνε κάποιοι; 

Στα σινεμά την δεκαετία του ’60 όταν η ταινία ήταν μάπα, ψεύτική κι εξωπραγματική ο κόσμος φώναζε «όχι άλλο κάρβουνο» οι σημερινοί πολίτες πότε θα το φωνάξουν; 

Αισχυντηλά και άλλα τινά από την προοδευτική όχθη

Ο Γιάννης Τριάντης, επί χρόνια αρθρογράφος της ‘Ελευθεροτυπίας’ κρατεάς εφημερίδας του προοδευτικού, δημοκρατικού και αριστερού χώρου, σε άρθρο του «Το κύμα των ανεμβολίαστων και το διάτρητο επιχείρημα περί δικαιωμάτων», στο site 247 που αρθρογραφεί σήμερα, επιτίθεται εναντίον των ανεμβολίαστων  για όσα αισχυντηλά παραδέχονται και διαδίδουν άνθρωποι από την  προοδευτική όχθη. Επειδή ο ύφος του ινστρούχτορα καθοδηγητή και η υποτιμητική και απαξιωτική του διάθεση είναι ιδιαιτέρα ενοχλητικές μου γέννησαν αυθόρμητα τις παρακάτω γραμμές σαν αντίλογο.

Έχω απαντήσει κι άλλες φορές με σχόλια στις εμμονικές και δογματικές, θρησκευτικού τύπου αντιλήψεις του εν λόγω αρθρογράφου και άλλων, του προοδευτικού και αριστερού χώρου, σχετικά με τα εμβόλια και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Σήμερα όμως επανέρχομαι γιατί ορισμένες βεβαιότητες και επισημάνσεις στο άρθρο του, ξεπερνούν τα όρια της λογικής και της σημερινής πραγματικότητας αφενός, αλλά και το διδασκαλικό ύφος του επαΐοντα αφετέρου, δεν μπορεί να κρύψει την παντελή άγνοια κι αμάθεια επί του θέματος που διαπραγματεύεται….. καταρχήν ο αρθρογράφος αγνοεί αυτό που πολύ σωστά ο συνάδελφος του Κωστής Παπαϊωάννου λέει για την επιστήμη. Ότι δηλαδή «…..η επιστήμη, είναι από τη φύση της φιλική προς την έρευνα  και την αμφισβήτηση αλλά ταυτόχρονα και εγγενώς λειψή, αυτοϋπονομευόμενη και αυτοαναιρούμενη και λέει διαρκώς ‘μέχρι νεωτέρας’: αυτό ισχύει, εκτός αν αύριο δεν ισχύει…….». Οι απόλυτες βεβαιότητες δεν ταιριάζουν στην επιστήμη κι έτσι η άποψη του αρθρογράφου «….έχει αποδειχτεί πανηγυρικά ότι το εμβόλιο είναι το κύριο δραστικό όπλο για να αναχαιτιστεί ο ανθρωποκτόνος ιός….», είναι αίολη γνώμη, διακαής του επιθυμία και σανίδα προσωπικής του ασφάλειας, αλλά δυστυχώς δεν προκύπτει από την πραγματικότητα και τα στοιχεία. Ούτε ο WHO δεν έχει αυτή τη βεβαιότητα και συστήνει προτεραιότητα στον εμβολιασμό, σ’ αυτούς που το έχουν απολύτως ανάγκη είτε ως άτομα, είτε ως ηλικιακές ομάδες. Είναι επίτευγμα ο χρόνος παρασκευής του εμβολίου, αλλά αυτό δεν αναιρεί τον χρόνο επιβεβαίωσης, της ωρίμανσης και της ασφάλειάς του που ήταν και παραμένει ασυμπίεστος ακόμη κι από την ίδια την εταιρία που τον τοποθετεί το 2023. Αλήθεια, με την τόση βεβαιότητά του ο αρθρογράφος πώς εξηγεί ότι οι πλέον εμβολιασμένες χώρες της ΕΕ και των ΗΠΑ παρουσιάζουν τα περισσότερα κρούσματα, και μάλιστα η ΕΕ έχει αύξηση 7%, από χώρες όπως η Αφρική που έχει 3-4% ποσοστό εμβολιασμού και μείωση 18% στα κρούσματα όπως και οι χώρες της Δυτικής Ασίας κατά τον WHO; Αλλά και στην χώρα μας, με το 70% του πληθυσμού πλήρως εμβολιασμένο κι ένα άλλο 15% άνοσο από φυσική νόσηση, πώς εξηγεί αυτή την έξαρση, όταν πέρυσι  με το 100% του πληθυσμού ανεμβολίαστο είχαμε πολύ λιγότερα κρούσματα και θανάτους; Είναι δυνατόν να πιστεύει σοβαρά ότι φταίει το 15-20% των ανεμβολίαστων συμπατριωτών μας γι’ αυτό; Κι ένα τελευταίο και καθόλου συνωμοσιολογικό. Όταν οι χώρες (ΕΕ, ΗΠΑ) με τον υψηλότερο δείκτη βιοτρομοκρατικής ασφάλειας δέχονται τέτοιο πλήγμα από έναν ιό του κοινού κρυολογήματος, όπως είναι ο SARS-cov2, πώς θα αντιμετώπιζαν ένα επιθετικό πλήγμα από χώρες ανταγωνιστικές που διατηρούν ιούς στα εργαστήριά τους, όπως πχ της ευλογιάς ΄για τον οποίο μετά το 1980 έχουν σταματήσει οι εμβολιασμοί; Θα κατέρρεαν;  

Πάμε στην άλλη μεγάλη κι απαράδεκτη επισήμανση του αρθρογράφου « ….έτσι κάνουν οι σοβαροί άνθρωποι όταν πάνε κόντρα στο ρεύμα. Πληρώνουν τίμημα (αποκλεισμοί από διάφορους χώρους, τέστ ιδίοις αναλώμασι κ.α. δηλαδή μη περίθαλψη σε ΜΕΘ και οποιοδήποτε άλλη παροχή υγείας….) υπηρετώντας ιδέες και αξίες…» Μάλιστα… τα θύματα-πολίτες δηλαδή φταίνε που δεν υπάρχουν ΜΕΘ κι όχι οι κυβερνήσαντες-θύτες που έπαιξαν την πατρίδα στα ζάρια, την έκλεψαν κι έβγαλαν έξω τα λεφτά που έφαγαν από τις εισφορές, τους φόρους και το αίμα των θυμάτων που τα πλήρωσαν και τα ξαναπλήρωσαν χωρίς να τα έχουν; Από τις 3360 δημόσιες ΜΕΘ που έπρεπε να έχουμε με βάση τις κλίνες και τα διεθνή στάνταρντς (ΕΛΣΤΑΤ 2016), έχουμε μετά βίας 600. Στην Κεντρική Μακεδονία από τις 813 ΜΕΘ που έπρεπε να υπάρχουν, έφτιαξαν χρησιμοποιώντας και τα χειρουργεία 193 πέρυσι Οκτώβριο με Δεκέμβριο και τώρα έχουν 77 και χωρίς ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, γιατί εξόντωσαν αυτό που υπήρχε, έδιωξαν στοχοποιώντας χυδαία αυτό που δεν τους βόλευε και δεν προσέλαβαν και κανέναν. Μετά πιστεύει και ισχυρίζεται ο αρθρογράφος ότι φταίνε οι αρνητές κι οι ανεμβολίαστοι που δεν υπηρετούν σωστά τις ιδέες, τις αξίες και τις αρχές τους; Αλήθεια, για πόσο φτηνούς και κουτάβια έχει τους αναγνώστες; Ισχυρίζεται ο αρθρογράφος πλάγια αποδίδοντας το σε σοβαρότητα, εντιμότητα και ιδεαλισμό αυτό που ο Πορτοσάλτε το λέει στα ίσια. Καμιά ΜΕΘ και περίθαλψη σε ανεμβολίαστο. Αυτό επεκτεινόμενο πραγματικά κι όχι μόνο συνειρμικά σημαίνει καμία περίθαλψη σε καπνιστές, πότες κι αλκοολικούς, παχύσαρκους, τροχαίους παραβάτες και εραστές της ταχύτητας εκτός ορίων με ό,τι κι αν προκαλούν σε άλλους ή στον εαυτό τους. Σημαίνει καμία περίθαλψη σε ασθενείς που δεν ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των ιατρών. Σημαίνει ότι όποιος δεν ακολουθεί πιστά οδηγίες και κανόνες κυβερνητικούς και οποιασδήποτε νομιμοποιημένης εξουσίας είναι παραβάτης και παρείσακτος της κοινωνίας. Σημαίνει πολλά αυτή η συλλογιστική αν την τραβήξεις, αλλά ένα πράγμα δείχνει εξ αρχής… Ο μικρός Führer που κρύβεται μέσα μας βγήκε και κατέλαβε τη μορφή και τη σκέψη μας. 

Τέλος και συνοπτικά, η Υποχρεωτικότητα είναι Φασισμός όπως και να το δει ή να το πει κάποιος. Η αυτοδιάθεση του ανθρώπου και η άρνησή του να υποστεί ή να εισαχθεί μέσα του οτιδήποτε δεν συναινεί δεν είναι δικαίωμα. Είναι αξίωμα και η υπόστασή του ως ανθρώπινου όντος, άλλως θα καταλήξει σαν τον προπάππο του Καρεμπέ στον ζωολογικό κήπο του Παρισιού για επίδειξη. Τα περί κοινωνικής αλληλεγγύης, κοινού καλού και δημόσιου συμφέροντος είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Γιατί η αλληλεγγύη είναι πάντα οικειοθελής κι όχι υποχρεωτική, γιατί  αλλιώς αντιστρέφονται οι έννοιες. Το κοινό καλό και το δημόσιο συμφέρον είναι έννοιες που εξαρτάται από το ποιος και πώς τις ορίζει. Ο λαός κι οι άνθρωποι ή οι κάθε λογής εξουσίες; Γιατί για τους πρώτους είναι δικλείδες ασφαλείας, ενώ για τους δεύτερους παράθυρα για να καταπατούν τους νόμους, τους κώδικες και τις διατάξεις.  Όπως αυτούς που σύσσωμη η ανθρωπότητα έφτιαξε και νόμισε πως ξόφλησε οριστικά, στις 20 Αυγούστου του 1947, μετά από δύο αιματοβαμμένους παγκόσμιους πολέμους, με την ευγονική, τα ανθρώπινα πειραματόζωα, τους εγκλεισμούς κι όλες τις μέχρι τότε φρικαλεότητες της ιατρικής επιστήμης σ’ Ευρώπη,  Αμερική κι αλλού. Ο διαχωρισμός κι ο διχασμός, κύριε Τριάντη, γίνονται πάντα από εξουσίες κι απ’ αυτούς που συμφωνούν ή παραμυθιάζονται απ’ αυτές. Είδε κανέναν, αρνητή, ή αρνούμενο να εμβολιαστεί, ο αρθρογράφος, να κυνηγάει κανέναν εμβολιασμένο ή οι αρνούμενοι τον εμβολιασμό έχουν καταντήσει το κόκκινο πανί για τους φανατικούς υποστηρικτές και τους ταλιμπάν του εμβολιασμού;  Χθες στο στόχαστρο του κυβερνητικοεπιστημονικού αφηγήματος και των μέτρων του ήταν οι μάσκες, οι περιπατητές, οι νέοι στις πλατείες, οι διαδηλωτές, οι εκκλησιές κι οι πιστοί, τα κορωνοπάρτι σε χώρους και σε νησιά, οι παρελάσεις και σήμερα οι αντιεμβολιαστές. Όλοι φταίνε εκτός από τη δεδομένη τους ανεπάρκεια να συλλάβουν, να σχεδιάσουν και να αντιμετωπίσουν την τωρινή πανδημία που δεν είναι δα και η χειρότερη που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα. Τώρα μάλιστα που όλοι μεταδίδουν, νοσούν και πεθαίνουν κατά τις παγκόσμιες υγειονομικές υπηρεσίες και αρχές, κάθε ηθικό πλεονέκτημα κι επιχείρημά τους έχει καταποντισθεί. Τώρα που οι 23 από τις 27 χώρες της ΕΕ έχουν καλύτερα αποτελέσματα, ενώ δεν έχουν πάρει τόσο βαριά, βάρβαρα κι υποχρεωτικά μέτρα που έχουμε πάρει εμείς. Τώρα που γίναμε πρώτοι σε όλη την Ευρώπη σε θανάτους/1 εκ. πληθυσμού, και φάγαμε σαν packman την μια μετά την άλλη χώρα, το ρίχνουν στο χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού που υπολείπεται ελάχιστα από το μέσο ευρωπαϊκό όρο (μΕο) (Ελλάδα 70%, ΕΕ 76%) ενώ συγκρινόμενοι με τις πρώην ανατολικές χώρες αποκρύπτουν ότι αυτές (Βουλγαρία 25%, Ρουμανία 33%) υπολείπονται του μΕο κατά 60% και πλέον, άρα δεν ευσταθεί ως επιχείρημά τους.  Τώρα, πριν φανούν και τ’ άφαντα, βγαίνουν να απολογηθούν με αναγωγές προς το παρελθόν φαιδρού τύπου κι αναπόδεικτου λόγου όπως «θα είχαμε», «γλυτώσαμε» κ.ά. ή αν είχε κι η γιαγιά μας καρούλια θα την λέγανε πατίνι. Τώρα λοιπόν που τους έχει πάρει από κάτω κοιτάζουν να σώσουν τον εαυτό τους κι όχι εμάς….. αισχυντηλά λοιπόν τα στοιχεία και τα επιχειρήματα, επιστημονικά και ορθολογικά από  προοδευτική όχθη, ασθενή, ανεύθυνα, λειψά, εμμονικά και δογματικά από την απέναντι που πέρασαν πολλοί χωρίς να το μυριστούν και να το καταλάβουν…. ανεπιστρεπτί. Κλείνω με μερικές επισημάνσεις του Antonio Gramsci για να μην ξεχνιόμαστε 

«Η "επιστήμη" της άρχουσας τάξης, είναι η κυρίαρχη "επιστήμη"... Στην πραγματικότητα, ακόμη κι η επιστήμη είναι ένα εποικοδόμημα, μια ιδεολογία... Η επιστήμη, επομένως, δεν έχει τη... δική της απόλυτη εγκυρότητα, πέρα ​​από το χρόνο, αλλά στην ιστορία της αντιπροσωπεύει την παλινδρόμηση των σχέσεων πραγματικής εξουσίας στο εσωτερικό των τάξεων και τις σχέσεις παραγωγής» Antonio Gramsci

Υστερόγραφο: Ο ευρυμαθής αρθρογράφος  γνωρίζει καμιά ιατρική πράξη που δεν συστήνεται, συνταγογραφείται και εκτελείται από ιατρό που έχει και την ευθύνη εκτός από το συγκεκριμένο εμβόλιο; Εδώ όλοι όσοι το συνιστούν και το υποχρεώνουν είναι ανεύθυνοι κι  ο μόνος που φταίει είναι αυτός που τους άκουσε και το έκανε. Έχει άλλους τέτοιους τσάμπα μάγκες η χώρα; Ας ανελάμβαναν οι ακαταδίωκτοι να το συνταγογραφούν και να το εκτελούν και το κράτος να αποζημιώνει παρενέργειες και θανάτους και θα έβλεπε πόσο θα ανέβαινε το ποσοστό εμβολιασμού. 

μετά από προτροπή  και σε συνεργασία με τον φίλο μου τον Άρη

StaMiKous

Οργή Τσιόδρα...και παρελκόμενα

Με αφορμή την ομιλία του καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου της Αθήνας, προς τιμήν του Ελληνοαμερικανού καθηγητή Ιατρικής και Κοινωνικών Επιστημών, Νικόλα Χρηστάκη, και τα όσα είπε (ΕΔΩ) για την πανδημία σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να εκφράσω τις απορίες και τις ενστάσεις μου

Όταν ο κύριος καθηγητής λέει ότι "...τα πήγαμε καλά στην πανδημία ως χώρα...", πώς εξηγεί τότε ότι βρεθήκαμε σήμερα με 15.177 θανάτους, πάνω κι από την "δολοφόνο των ηλικιωμένων" Σουηδία (14.905), ενώ πέρυσι τέτοιο καιρό εμείς είχαμε 449 κι η Σουηδία περίπου 5.500 νεκρούς; Πώς εξηγεί ότι είμαστε η δεύτερη χώρα σε θανάτους/εκατομμύριο πληθυσμού της ΕΕ; Πώς εξηγεί πως εμείς έχουμε αυτούς τους νεκρούς μετά από 232 ήμερες lockdown και σκληρών περιοριστικών μέτρων, που επιβλήθηκαν με κρατική βία, εκβιασμούς, απολύσεις, κυβερνητικό αυταρχισμό, και περιορισμό συνταγματικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, οικονομική καταστροφή, διαχωρισμό του λαού, υποχρεωτικότητες, κυνήγι μαγισσών και διαταραχή της κοινωνικής και ψυχικής υγείας των ανθρώπων μας, ενώ η Σουηδία τίποτα απ' όλα αυτά; 
Αυτό δεν το λες "πήγαμε καλά", ούτε και μπορείς να το δικαιολογήσεις με το ότι υπολειπόμαστε κατά 10% στο ποσοστό των εμβολιασμών. Αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες για αφελείς, κολλημένους και μωρόπιστους. Αυτά που δεν κάναμε είναι πολλά, κλασσικά, χοντρά, σοβαρά και συνεχίζουμε δυστυχώς να μην τα κάνουμε. 

Δεν μπορεί να μην υπάρχει εξ αρχής υποχρεωτική σύνδεση κρούσματος με γιατρό και ΕΟΔΥ σε μια τριγωνική σχέση αλληλεξάρτησης. Δεν μπορεί να συσσωρεύονται όλα τα περιστατικά στα νοσοκομεία, μετατρέποντάς τα σε αποκλειστικά covid-19,  αυξάνοντας έτσι τον επιπολασμό της νόσου αλλά και εν τέλει την υπερβάλλουσα θνητότητα. Δύο χρειάζονταν στις μεγάλες πόλεις κι ίσως ένα ανά υγειονομική περιφέρεια, όπως είχαμε παλιά τα λοιμωδών και τα άλλα στείρα με απόλυτο έλεγχο εισόδου-εξόδου για να φροντίζουν τις λοιπές παθήσεις. Δεν μπορεί να μην έχουμε ελεγχόμενη απομόνωση των κρουσμάτων και δεν μπορεί να μην έχουμε σωστό επιστημονικό επιδημιολογικό έλεγχο της επιδημίας. Δεν μπορεί να μην έχουμε στοιχεία και να γκρινιάζουν οι επιστήμονες ντόπιοι και ξένοι μ' αυτό. Δεν μπορεί να ασχολούμαστε μόνο με μοντέλα, υπολογισμούς και προβολές αγνοώντας την κλινική σημασία στην αντιμετώπιση της νόσου. Δεν μπορεί να μη φέρνουμε όλα τα διαθέσιμα φάρμακα επί 11 μήνες, αλλά να κάνουμε ατέρμονες συζητήσεις, κόντρες κι ανταγωνισμούς με τα εμβόλια μετρώντας νεκρούς. Δεν μπορεί να μην έχουμε σοβαρότητα στην επικοινωνία με το να κάνουμε την επιδημία τηλεοπτικό show και reality με τις αντιφάσεις, τις ανακρίβειες, τις παιδαριώδεις εκλαϊκεύσεις και τις διχογνωμίες ακόμη και μελών της επιτροπής. Δεν μπορεί τα μέτρα για τη δημόσια υγεία να γίνονται μέτρα δημόσιας τάξης και ο φόβος, ο τρόμος κι ο πανικός η μεθοδολογία μας. Όταν τρομοκρατήσαμε τον κόσμο τώρα δεν μπορεί να του λέμε να ξεφοβηθεί να μας πιστέψει και να μας ακολουθήσει. Δεν πρέπει και δεν μπορεί να μπλέκουμε την πολιτική με την επιστήμη και την επιστήμη με την πολιτική γιατί στο τέλος χάνουν κι οι δύο.

Μετά τι θέλει να πει ο κύριος Τσιόδρας με το "....στα πρώτα κύματα, ακούγαμε τους ειδικούς....", τους πολίτες ή τους κυβερνητικούς εννοεί; Γιατί αν αφορά τους πολίτες, αυτοί τους άκουσαν και πέραν του δέοντος, μετατρέποντας τις ζωές τους σε σκιές και μορφές που αρμόζουν σε δυστοπικές κοινωνίες, ενώ μια σημαντική μερίδα ανθρώπων έζησαν και ζουν σε συνθήκες Auschwitz-Birkenau και Dachau της Ναζιστικής Γερμανίας.

Όσον αφορά τώρα για τις "αντιεπιστημονικές ανοησίες" συναδέλφων του, θα έπρεπε να γίνει πιο σαφής και να πει ονόματα κι όχι γενικότητες.

Να πει αν αυτές αφορούν το φαντασιακό, ανέφικτο και ανύπαρκτο τείχος ανοσίας που συνεγείρει την κοινωνική αλληλεγγύη κι αυτή με τη σειρά της έλκει και 'νομιμοποιεί' αυτό το κυνήγι των αντιδρώντων και των απείθαρχων. Να πει αν οι παραπάνω χαρακτηρισμοί αφορούν τους Antony Fauci, υπεύθυνους CDC, Dorit Nitzan του WHO και τους δικούς μας κ.Τσακρή και κ.Γιαμαρέλλου που το έχουν αναφέρει και παραδεχτεί δημόσια.

Αν οι ανοησίες είναι ότι οι εμβολιασμένοι μολύνονται, μεταδίδουν, νοσούν και πεθαίνουν όπως και οι μη εμβολιασμένοι, τότε ας κοιτάξει τι λένε τα δεδομένα από Ισραήλ, Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και οι ίδιες οι εταιρίες στις εισηγητικές τους εκθέσεις, για τα σκευάσματά τους, ότι δηλαδή προστατεύουν τον εμβολιασμένο κι όχι τον διπλανό του από σοβαρή νόσηση και θάνατο. 
Αν αφορούν τέλος αυτές οι αντιεπιστημονικές ανοησίες τη δράση και τη διάρκεια των εμβολίων, ας διαβάσει ο κύριος καθηγητής τις δύο τελευταίες μελέτες που δημοσιεύτηκαν στο «The New England Journal of Medicine», αλλά και τις μελέτες που έγιναν στους δικούς μας υγειονομικούς τον Απρίλιο του 2021 κι ας τις αξιολογήσει αυτός. Δεν ξέρω αν είναι αντιεπιστημονικές ανοησίες, υπαρκτά δεδομένα είναι πάντως.

Καλό θα ήταν ο κ. Τσιόδρας να σταματήσει τις εμφανίσεις και τις ομιλίες σε επιλεγμένα κι άφωνα ακροατήρια κι ας βγει σε ένα ανοιχτό κι ελεύθερο διάλογο με την επιστημονική κοινότητα της χώρας, γιατί επιστήμη χωρίς διάλογο κι ελευθερία, είναι απολυταρχία και σκοταδισμός. Οι ευθύνες του γι’ αυτό που συνέβη και συμβαίνει στη χώρα είναι δεδομένες και δεν μπορεί να τις αποσείσει με το άλλα λόγια να αγαπιόμαστε..

Υστερόγραφο: Όλη η εκδήλωση και η ομιλία του κ.Τσιόδρα  (ΕΔΩ)

Για προβληματισμό ή λύπηση

Με αφορμή το παρακάτω post του γραμματέα της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία νοσοκομειακών γιατρών) που είδα να κυκλοφορεί σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έκανα αμέσως μέρος του παρακάτω σχολίου που αργότερα το συμπλήρωσα ξανά και ξανά  χωρίς να μπορώ  σταματήσω. Κάθε φορά που το διάβαζα το έκρινα λίγο, ατελές κι ανολοκλήρωτο και το .συμπλήρωνα.  Το συμπλήρωνα γιατί είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που πρέπει να απευθύνεις στους σημερινούς συνδικαλιστές, που έχασαν την πολιτική πυξίδα και τα λογικά τους κι ιδιαίτερα στους προερχόμενους ή ενταγμένους στον χώρο της αριστεράς.

Ξαφνικά άνθρωποι που όρθωναν τα στήθη τους και σήκωναν την γροθιά τους στο άδικο, το άνισο, το μεροληπτικό, το διαιρετικό, το ρατσιστικό και το ταξικό διακύβευμα της κοινωνίας τώρα σηκώνουν το μπράτσο τους για τσίμπημα ταυτιζόμενοι ανεπιφύλακτα, αντιεπιστημονικά κι αταξικά με το κυρίαρχο αφήγημα.  Καβάλα στο αφήγημα, διαιρούν την κοινωνία, σε εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους λοιδορούν και χαρακτηρίζουν τους αντιγνωμούντες και κυνηγούν μάγισσες και συναδέλφους, υπερακοντίζοντες και ταυτιζόμενοι με τους Πορτοσάλτιδες, τους Καμπουράκηδες, τους Ευαγγελάτους  και τους Οικονόμου της τηλεοπτικής μας πραγματικότητας.

Μ’ αυτές τις σκέψεις κι άλλες πολλές έγραψα την απάντηση που ακολουθεί.

Αλήθεια, ποιος είναι μ@κ@κ@ς; Μήπως κοίταξες τον καθρέφτη; Το 45% των Ελλήνων είναι του Βελόπουλου, ψεκασμένοι, κομποσκινάδες κι ακροδεξιοί;  Αν βάλεις μέσα και τους εκβιασθέντες  σε εμβολιασμό είναι λαϊκή πλειοψηφία. Πας καλά; 

Μήπως το αφήγημα των επιστημόνων, των  κυβερνητικών, των αντιπολιτευόμενων συμπολιτευτών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων δεν πείθει; Ξέρεις οι άνθρωποι πια δεν πιστεύουν τον παππά, τον δάσκαλο, τον αστυνόμο και τον γιατρό αλλά ψάχνουν κι ενημερώνονται πέρα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις συστημικές πηγές. Αυτό το έχεις καταλάβει;  Αλλά δεν χρειάζεται να ψάχνεις αυτά. Τις επίσημες αρχές  να παρακολουθείς CDC, VAERS, WHO, FDA, EMA, ECDC, EudraVigilance, αλλά και τον δικό μας τον ΕΟΔΥ θα δεις τις εξόφθαλμες αλήθειες και θα βγάλεις τα απαραίτητα συμπεράσματα. Αλήθεια τι σου λέει εσένα το "Από την έναρξη της επιδημίας έχουν καταγραφεί συνολικά 14.679 θάνατοι. Το 95.4% είχε υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω" που υπάρχει σε κάθε ημερήσια έκθεση του ΕΟΔΥ από 14 Φεβρουαρίου 2021 πανομοιότυπα ως προς το ποσοστό; Πρόσεξε το ή/και δεν είναι δυνητικό αθροιστικό είναι. Σου καθορίζει αυτό τις σκέψεις κα τις απόψεις σου για το ποιες ομάδες και ποιοι άνθρωποι χρειάζονται το εμβόλιο ή ακολουθείς το παραλήρημα των dealer των φαρμακευτικών εταιριών που κατακλύζουν τις συχνότητες και τις οθόνες μας και που στο τέλος θα εμβολιάζουν και τα αγέννητα παιδιά; 

Τα εμβόλια σώζουν ζωές ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε και όποιο νέο εμβόλιο σώζει ζωές!!!! Όταν λέγαμε "το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυφύλακας είναι όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι", ίσχυε; ΟΧΙ. Λογικοφάνεια. Στο Λύκειο δεν σου μίλησαν ποτέ γι’ αυτήν; Στο πανεπιστήμιο ή στην ιατρική δεν σου έμαθαν ποτέ για τον rota virus; Δεν σου μίλησαν ή δεν έμαθες για το εμβόλιο Rοtashield της Wyeth; Το εμβόλιο για το ροταΐο που κυκλοφόρησε το 1998 και συσχετίσθηκε με αυξημένη συχνότητα εγκολεασμού (χορηγήθηκε σε 1.000.000 βρέφη, παρουσιάσθηκαν 100 περιστατικά εγκολεασμού, 53 χειρουργήθηκαν και 2 πέθαναν) και αποσύρθηκε τον Οκτώβριο του 1999; Δεν το ξέρεις αυτό; Δεν ξέρεις ότι και το εμβόλιο για τον Η1Ν1 το 2009 αποσύρθηκε; Δεν ξέρεις ότι και το πρώτο εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα το 1935 απέτυχε κι αποσύρθηκε; Αλλά και το δεύτερο, το Salk, του 1954 δεν έκανε κι αντικαταστάθηκε από το Sabin το 1959. Ούτε αυτό το ξέρεις; Αλλά και πάλι, παρά την θεαματική μείωση της ασθένειας είτε με το μονοδύναμο εμβόλιο (1961) είτε με το τριδύναμο (1963) ο ιός δεν εξαφανίστηκε και σήμερα στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν έχουν πολλαπλά κρούσματα της νόσου κι ο Γκέιτς μιλάει για επιδημία που έρχεται. Ούτε αυτό το ξέρεις;

Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για σένα που μεταφέρεις την άγνοια, τον δογματισμό και τον φανατισμό σου και προσπαθείς να τα επιβάλεις πλάι-πλάι και σε αγαστή συνεργασία με τις πολυεθνικές των φαρμάκων και το ιατρικό κατεστημένο, εγχώριο και διεθνές. Μήπως δεν υπάρχουν όλα αυτά; Εξαφανίστηκαν οι ταξικές αντιθέσεις, οι διαφορές κι οι διακρίσεις κι όλα γίνανε πανανθρώπινα, αγγελικά, ηθικά και Μητέρες Τερέζες; Συνδικαλιστής χωρίς προβληματισμό, πολιτική ανάλυση και έρευνα του αντιπάλου, του αντίθετου, των αποφάσεων και των επιλογών του έχεις ξαναδεί; Εργατιά και αφεντάδες γίνανε ίσοι, ίδιοι κι όμοιοι ξαφνικά; 

Ένας μεγάλος διανοητής κι επαναστάτης του 20ου αιώνα έλεγε ότι "αν βλέπεις τον αντίπαλό σου να σε επιτιμά και να σε χειροκροτεί, ψάξε να βρεις πού κάνεις εσύ το λάθος".

Εσείς λοιπόν, οι συνδικαλιστές της υγείας, με τις πράξεις, τις ενέργειες και τις παραλείψεις σας στείλατε συναδέλφους σας στην ανεργία και την ασιτία. Εσείς ανοίξατε την κερκόπορτα για να απολύουν με προσχήματα τους μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους. Εσείς κυνηγήσατε και κυνηγάτε μάγισσες κι ανεμβολίαστους. Εσείς συναινείτε και επαυξάνετε, με την υστερία και την επιστημονική αμετροέπεια σας, τον αταξικό διαχωρισμό και την διαίρεση της κοινωνίας που θα οδηγήσει οσονούπω, σε νέα ξερονήσια και Σπινανλόγκες. Εσείς δώσατε το δικαίωμα να σας απαξιούν και να ορίζουν άλλοι το πως οι επαγγελματίες υγείας μπορούν να προστατεύσουν τους ασθενείς και τον εαυτό τους, όπως έκαναν χρόνια, αλλά σήμερα είναι ανίκανοι κι ανάξιοι που χρειάζονται τον κρατικό πατερναλισμό για να τους προστατέψει. Εσείς δώσατε τα κλειδιά στην κυβέρνηση να φέρει τους ιδιώτες στα νοσοκομεία και να διαλύσει το ΕΣΥ. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και τους φέρατε ΕΣΕΙΣ. Αυτό δεν είναι λάθος, είναι στίγμα ανεξίτηλο που θα μείνει για πάντα σαν της ευλογιάς το σημάδι.

Θα κλείσω με αυτά τα λίγα αφήνοντας τα πολλά και δύσκολα για αργότερα κάνοντας πριν ένα ερώτημα και εκφράζοντας μια απορία. Ο Λένιν το 1919 έκανε, με 187.000 θύματα, στην χώρα του υποχρεωτικό τον εμβολιασμό ενάντια στην ευλογιά. Την ίδια εποχή η Ρωσία μαστιζόταν από την 6η επιδημία χολέρας με 500.000 θύματα. Αλήθεια, γιατί δεν έκανε υποχρεωτικό και τον εμβολιασμό εναντίον της; Για την ενημέρωσή σου και προς βοήθεια, το εμβόλιο ενάντια στην χολέρα υπήρχε, από το 1879 που ανακαλύφθηκε από τον Chamberland και είχε κυκλοφορήσει εμπορικά από το 1917.

Στην απορία η σκέψη μου φεύγει πάλι στα παλιά. Στην κομμούνα και στους παρισινούς πολίτες στα 1881, στον Σπύρο τον Καγιαλέ που έκαμε το σώμα του ιστό και κοντάρι της σημαίας απέναντι στις οβίδες των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ακρωτήρι το 1897, στις μεγάλες σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τους επαναστάτες του 20ου αιώνα, στον Πέτρουλα, στους ξεσηκωμένους φοιτητές της Νομικής και του Πολυτεχνείου, στον Κουμή και στην Καννελοπούλου, στον Σολομών Σολωμού, στον Carlo Guliani της Γένοβας και τον Vittorio Arrigoni της Γάζας κι όλους τους κοινωνικούς αγωνιστές του καιρού και του παρελθόντος μας. Αλήθεια για την υγειά τους πάλευαν όλοι αυτοί ή για τα δικαιώματα και την λευτεριά όλων μας; Ασ 'το.

…….στο έστειλα όπως το γράφω και το μόνο που ξέχασα είναι να σου πω τη μαντινάδα που τ' ακολουθεί «στα ζόρια φαίνεται ο μπουχός από το παλικάρι σα ξεχωρίζει καθαρά την ήρα από το στάρι»

Ταξίδι στα σημεία στίξης της Μεσογείου

«Στο σήμερα, το έργο του Μίλερ είναι ξανά επίκαιρο. Βλέπουμε σχεδόν παντού να στήνονται διάφορα “κυνήγια μαγισσών”  για ασήμαντους ως σημαντικούς λόγους. Στην κρίση ας πούμε στήναμε κρεμάλες για όποιον έπαιρνε τυρόπιτα και δεν του έκοβαν απόδειξη. Στο σήμερα από το πρωί ως το βράδυ μας φταίνε τα κορωνοπάρτι, οι φοιτητές, οι πιλοτές, αυτοί που δεν εμβολιάζονται, αυτοί που πάνε σε πορείες και απεργίες, ο κακός μας ο καιρός. Τηλεοπτικά πανελ σε ρόλο ‘Δικαστηρίου’ και ‘Επιτροπής’ υφαίνουν το πέπλο της παράνοιας που μέσα του, κατά καιρούς, όλοι μας έχουμε αποκοιμηθεί ελπίζοντας να μην είμαστε οι επόμενοι που  θα τους δείξουν με το δάκτυλο» γράφει η Ματριόσκα η Κόκκινη στο άρθρο της «The Crucible». 

Κάπως έτσι κι εγώ αντιλαμβανόμενος τον διχασμό κι έχοντας δει σε αίθουσα τέχνης, το «The Crucible» στον κινηματογράφο με τους Yves Montand, Simone Signiore, σε διασκευασμένο σενάριο των Arthur Miller και Jean-Paul Sartre, λίγο μετά το 1975, μπούκωσα. Περίεργο αίσθημα κενού, πληρότητας κι ανακατώματος ταυτόχρονα. Το ίδιο συναίσθημα ακριβώς είχα κι όταν κατέβαινα τον λόφο που ήταν ο κινηματογράφος έχοντας δει την νέα έκδοση του «The Crucible», είκοσι χρόνια μετά, σαν «Οι Μάγισσες του Σάλεμ» αυτή την φορά με τους Daniel Day-Lewis καί Winona Ryder. Μπούκωμα, απέχθεια, αηδία για την παράνοια και τον φανατισμό των ανθρώπων. Τέρας, κτηνώδες κι απλησίαστο, γίνεται τελικά ο άνθρωπος όταν φοβάται, μισεί και φανατίζεται. Είναι η κατάσταση του εγκλεισμού, φυσικού και ψυχικού, που ζούμε; Είναι η θεμελιακή, υπαρξιακή θα έλεγα, αντίθεση μου με την υποχρεωτικότητα και τον φασισμό που έρχεται; Είναι η αβεβαιότητα του αύριο που πλησιάζει σαν βραχνάς και μπόρα; Είναι η ελπίδα, η επιθυμία κι η ευχαρίστηση που χάθηκαν, γιατί δεν φυτρώνουν σ' άγονο τόπο; Είναι ένα μοναχά ή όλα αυτά μαζί, που μ’ έκαναν να κινηθώ και να φύγω από τους τέσσερεις τοίχους της ‘φυλακής’ μου; Δεν ξέρω. Μη έχοντας διέξοδο όμως προς τον δρόμο και την πόλη, λόγω απαγόρευσης κι αηδίας, ανέβηκα στην ταράτσα της πολυκατοικίας. 

Η νύχτα ήταν γλυκιά, η μοναξιά αφοριστική κι ο ουρανός μ’ αστέρια. Η θάλασσα, μια πολυκατοικία μετά κι ένα πάρκο, έστελνε την οσμή, την θωριά και την αύρα της. Η Μεσόγειος κι ο ουρανός ένα. Η ησυχία με πλάνεψε. Ήχοι, υπαρκτοί ή φανταστικοί με μάγεψαν. Στον ουρανό το φεγγάρι σε φάση waxing crescent στέκει παράμερα αφήνοντας θέση, χώρο και προτεραιότητα και στ’ αλλά αστέρια να φανούν. Έτσι διέκρινα την Μεγάλη και την Μικρή Άρκτο με τον Πολικό Αστέρα.  Είδα την Πούλια, την Κασσιόπη και τον Κύκνο, ένδειξη ότι έφτασε το καλοκαίρι. Είδα χιλιάδες άστρα να λαμπυρίζουν και να αντιφεγγίζουν στην θάλασσα. Απίστευτη σύζευξη κι αντιστοιχία. Σαν βράχοι, βραχονησίδες και μικρονήσια στα νερά της Μεσογείου έμοιαζαν. Ασυναίσθητα ήρθε στην μνήμη μου η σειρά 'The First Eden' του sir David Attenborough. Μια μνημειώδης παραγωγή του BBC που παρουσίαζε την ιστορία της εγκατάστασης του ανθρώπου στη Μεσόγειο. Για τον άνθρωπο, ήταν μια διαδρομή στον παράδεισο. Για τη φύση, ήταν μια αντίστροφη πορεία υποβάθμισης. Κάποια στιγμή, άνθρωπος και φύση ισορρόπησαν σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε μεσογειακό οικοσύστημα. Αυτό μοιάζει με αρμονική συνύπαρξη, και ίσως είναι – αλλά στην αρχή αυτής της ιστορίας έγιναν συγκλονιστικά πράγματα, ιδίως στα νησιά. Οι ακατοίκητες αυτές νησίδες και βραχονησίδες είναι οι τελευταίες ψηφίδες του θαυμαστού κόσμου που υπήρχε πριν την εμφάνιση του ανθρώπου στη λεκάνη. Προστατευμένες επί χιλιάδες χρόνια λόγω της απομόνωσής τους, σήμερα είναι ευάλωτες σε ισοπεδωτικές επενδύσεις, οι οποίες ισχυρίζονται ότι αξιοποιούν άχρηστους βράχους "στην μέση του πουθενά" ενώ, στην πραγματικότητα, καταστρέφουν ένα από τα τελευταία αυθεντικά φυσικά καταφύγια της Ευρώπης. 

Αυτές οι νησίδες, σημεία στίξης, τελείες, άνω τελείες, κόμματα, θαυμαστικά, ερωτηματικά κι αποσιωπητικά, απλωμένα στο υγρό χαλί της Μεσογείου. Σ’ αυτές τις νησίδες και σ΄ αυτές τις ακτές οι ήχοι, ο ψυχισμός των ποιητών κι εμπειρίες των ανθρώπων, έγιναν τραγούδι. Μ’ αυτές τις νησίδες ταυτίστηκαν οι ήχοι  που μου έρχονταν από θάλασσα, ουρανό κι ατμόσφαιρα που μαζί με τη διάθεση της στιγμής έφτιαξαν αυτό το μουσικό ταξίδι. 
Ξεκινά λοιπόν αυτή η τραβέρσα, παρέα με το Pad και τους φανταστικούς ή πραγματικούς συνοδοιπόρους και συνακροατές μου, κι όπως κάθε ταξίδι ξεκινά από την στεριά έτσι κι εμείς βρισκόμαστε στο Atlit την  παράκτια πόλη που βρίσκεται νότια της Χάιφα και τ’ ακρωτήρι Crusader Fortress κάστρο κι απομεινάρι του δυτικού θρησκευτικού επεκτατισμού που ξεκίνησε την αποικιοκρατία. Πάτησα το πλήκτρο. Η τοποθεσία βρέθηκε κι η μουσική με την φωνή της, ισραηλινής την καταγωγή, Hadar Maoz ξεχύθηκε στη σιγαλιά. «On the Silk Road» (ΕΔΩ). Πεταγόμαστε μετά την μπούκα της Μεσογείου και στην Praia da Culatra που βρίσκεται στη Ria Formosa στην περιοχή του Αλγκάρβε της Πορτογαλίας. Παρέα μας κάνει η εκστατική φωνή της ντόπιας Margarida Guerreiro να τραγουδά live το «Por te querer tanto» (ΕΔΩ). Είπαμε ότι το ταξίδι μας δεν είναι γραμμικό ούτε ακολουθεί καμιά ρότα πλοίου, τρένου, κοπαδιού ή πετούμενου μέσου ή όντος. Είναι ένα ταξίδι στο χώρο, στον χρόνο και τις νότες με μόνο σημεία στίξης τις βραχονησίδες, τ’ αστέρια και τις ψυχές. Πλήκτρο για στις νησίδες Αγία Θέκλα κι Αγία Νάπα νοτιοανατολικά της Κύπρου που είναι έτοιμες να τις καταβροχθίσει ο σημερινός οικονομικός εκσυγχρονισμός όπως καταβρόχθισε, μισό σχεδόν αιώνα πριν, το βόρειο τμήμα της η βουλιμία του γείτονα κι εχθρού της. Το τριμελές μουσικό συγκρότημα Monsieur Doumani από την Κύπρο και το «Pissoúrin» τους, μας συνοδεύει (ΕΔΩ). Τραβάμε για Linosa το μικρό ιταλικό νησί του συμπλέγματος των Πελαγίων νήσων, βορείως της αιματοβαμμένης Lampeduza και δυτικά της Μάλτας. Εδώ ακούμε το «Somos todos Africanos» των  Kachupa, (ΕΔΩ) ενός συγκροτήματος δρόμου που γεννήθηκε το 2011 ταξίδεψε σ’ όλη την Ευρώπη και πολιτογραφήθηκε στο τέλος Ιταλικό. Πάμε βόρεια και στο νησί Ile de Ratonneau ένα από τα νησιά Frioul που βρίσκεται μπροστά από το λιμάνι της Μασσαλίας, για να συναντήσουμε ένα τραγούδι που έρχεται από το Μεξικό το «Llorona». Ένα γνωστό παραδοσιακό μεξικανικό τραγούδι που τραγούδησε κι η Chavela Vargas. Εδώ το ακούμε από το πολυεθνικό συγκρότημα Chet Nuneta (ΕΔΩ) που έχει έδρα την Γαλλία. Αγκιστρωμένοι σε μια βραχονησίδα χωρίς όνομα έξω από το λμανάκι της παραλίας Çevlik της περιοχής Kapisuyu βορείως της θαλάσσιας σήραγγας Vespasianus Titus εκεί που πολιτισμοί, Τούρκικοι, Συριακοί και Κουρδικοί στριμώχνονται με αγωγούς πετρελαίου, αερίου κι ανθρώπων ανάσσες. Ακούμε από την Τουρκία, την κουρδικής καταγωγής ρωσσοκιργιζιανή Tara Mamedova να τραγουδά για το σκληρό όνειρό της (A Heavy Dream) «Xewna Giran» (ΕΔΩ). Πάμε δυτικά και στην νησίδα Srîdjîna που βρίσκεται στη Skikda πρώην Philippeville στη βορειοανατολική Αλγερία για να ακούσουμε την αλγερινή πολυβραβευμένη τραγουδίστρια, χορεύτρια κι ηθοποιό Karima Nayt να τραγουδά το «Laissez Les Say» (ΕΔΩ). Μένοντας στα παράλια της Βόρειας Αφρικής εκεί που ο βερβερινός αέρας της ερήμου συναντά και σμίγει με τους παφλασμούς και τον αχό της θάλασσας. Τραβάμε πιο δυτικά και βρίσκουμε το νησάκι Ilôt de Tigzirt έξω από το αλγερινό λιμάνι Port de Plaisance στην περιοχή του Tigzirt. Απολαμβάνουμε τους Βερβερίνους μουσικούς  Dag Tenere να παίζουν ένα καμιλιέρικο  ηλεκτρικό desert blues  και να τραγουδούν το «Tihoussay Tenere» (ΕΔΩ). Η Όστρια ο Πουνέντες κι ο Γαρμπής  μας έσπρωξαν στο νήσι Marettimo, η "Ιερά Νήσος" των αρχαίων, η  "Sacra isola" των Λατίνων δυτικά της Σικελίας, για να μας πλανέψει με τους ήχους του το μουσικό συγκρότημα της Σικελίας, Agricantus με το «Nsunnai», (ΕΔΩ). Ανεβαίνουμε βόρεια και στο νησί Sazan απέναντι από τον Αυλώνα κι ακούμε την Αλβανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιό, συνθέτρια και ηθοποιό, Elhaida Dani  να τραγουδά το «Moj e bukur Arberi» (ΕΔΩ). Στροφή και πλώρα για Μαρόκο και τα νησιά Chafarinas που αν και βρίσκονται 2,5 μίλια από τις ακτές του Μαρόκου ανήκουν λόγω αποικιοκρατίας στην Ισπανία.  Εδώ ακούμε την κοντινή φωνή της μαροκινής Malika Zarra, τραγουδίστριας, μουσικού και συνθέτριας  με διεθνή καριέρα, να τραγουδά το «Tamazight» (ΕΔΩ). Αμέσως μετά στις Δαλματικές ακτές και στη νησίδα Lopud για μας έρθει στ’ αυτιά το «Bizi, bizi maglina» του ντόπιου κροατικού μουσικού συγκροτήματος world και traditional music Veja (ΕΔΩ). Αναστροφή και βγαίνουμε ξανά από την δυτική μπούκα της Μεσογείου για τα νότια της Πορτογαλίας που θεωρείτε μεσογειακή χώρα αν και δεν βρέχετε ακριβώς από τα νερά της αλλά από την δίνη που κάνουν όταν συναντούν τον ωκεανό. Αγκυροβολιμένοι στις βραχονησίδες Martinhal απέναντι από το λιμάνι και το φάρο της Baleeira στο υπογάστριο της Λουζιτανίας μας συνοδεύει μαγευτικά το αστικό πορτογαλικό μουσικό συγκρότημα από τη Λισαβόνα. «Fado Lelé» με το τραγούδι τους «Mal de Amor» (ΕΔΩ). Οι κορσικανοί αδελφοί Jean-François Bernardini και Alain Bernardini (I Muvrini) μας καλούν στο Vighjaneddu να διαμαρτυρηθούμε για το μικρό χωριό της νοτιοδυτικής Κορσικής που "θυσιάστηκε και καταρρέει κάτω από χιλιάδες τόνους θαμμένων απορριμμάτων". «So Di Vighjaneddu» ή «Είμαι από το Vighjaneddu» (ΕΔΩ) λένε στο ολόφρεσκο τραγούδι τους και εμείς σκαρφαλωμένοι στους βράχους απέναντι από την Plage de Capu Laurosu στο  Propriano, τραγουδάμε, συμμετέχουμε, αγαναχτούμε κι απορούμε με την βουλιμία των λίγων και την αδιαφορία των πολλών στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Περνάμε πάλι στην Αδριατική και στο μικρό κομμάτι γης που άφησαν στην Σλοβενία για να επικοινωνεί με την Μεσόγειο. Izola (νησί), όνομα και πράγμα, στην περιοχή και την πόλη Κόπερ κι ακούμε τους Ethnotrip, το σλοβενικό συγκρότημα, που παίζει ethnic και παραδοσιακή μουσική με σύγχρονες διασκευές, στο τραγούδι τους «Sto imala k'smet Stamena» (ΕΔΩ).  Πεταγόμαστε ξανά στην Ανατολική Μεσόγειο  και στην βραχονησίδα El Billan έξω από το λιμάνι της Τρίπολης του Λιβάνου κι απολαμβάνουμε το «Leila» (ΕΔΩ) από την Cyrine Abdel Nour, την ντόπια τραγουδίστρια, ηθοποιό και μοντέλο. Το εκκρεμές του χρόνου και του ονείρου μας φέρνει στα νότια της Ιβηρικής χερσονήσου και στη Formandera, νότια της Ίμπιζας, για να ακούσουμε την ηχώ των μυστικών ύμνων από το παρελθόν της Ισπανία με το «Nafi» (ΕΔΩ) των Taifas Quintet, ένα κουιντέτο με επικεφαλής τον γνωστό σαξοφωνίστα και φλαουτίστα Javier Paxariño του θρυλικού Radio Tarifa Group. Πάμε νότια στις μαροκινές ακτές ξανά, 200 μέτρα από τις ακτές και στην ακατοίκητη νησίδα Perejil, που διεκδικείται από την Ισπανία αλλά και από το Μαρόκο αφού βλέπεις το χούι της αποικιοκρατίας δεν φεύγει ποτέ. Ακούμε «Anazzer Srahfa» από τον μαροκινό Med Ziani (ΕΔΩ). Η επόμενη μουσική με αφήνει μετέωρο μεταξύ ουρανού και γης, στεριάς και θάλασσας, παρόντος, μέλλοντος και παρελθόντος. Την πρωτάκουστα στην εφηβεία στο σινεμά βλέποντας την «Λόλα» μαζί με τον πατέρα μου, μια Μ.Πέμπτη που αφήσαμε ήσυχη την μάνα μου να κάνει τις προετοιμασίες του Πάσχα. Μου ‘μεινε η μελωδία, η σκηνή και η μορφή του πατέρα σαν σφραγίδα που την κουβαλάω μέσα μου. Ας το αφιερώσουμε στο βραχονησι Άτοκος των Επτανήσων μεταξύ Ιθάκης και Αστακού. «Λόλα» μουσική Σταύρος Ξαρχάκος, απόδοση το συγκρότημα Loustroi (ΕΔΩ). Πάμε απέναντι, περνάμε τον  Τάραντα, το στενό της Messina κι αγκυροβολούμε στο νησάκι Ustica (Ούστικα), το «μαύρο μαργαριτάρι», βόρεια της Σικελίας που όπως δείχνουν οι ανασκαφές κατοικείται  από τον 14ο έως τον 13ο αιώνα π.Χ. για να ακούσουμε το «Terra Madre» από δύο σικελικές μπάντες, τους ‘i Musicanti di Gregorio Caimi’ και τους ‘Milagro Acustico’ (ΕΔΩ). Βόρεια διασχίζουμε το στενό του Bonifacio, που χωρίζει την Κορσική από τη Σαρδηνία, στο αρχιπέλαγος των Lavezzi, με  τη συστάδα των ομώνυμων νησιών και υφάλων από γρανίτη και ξεμπαρκάρουμε στο ακατοίκητο Lavezzu για να απολαύσουμε χωρίς ανάσα τον τροβαδούρο Lionel Giacomini να τραγουδά αισθαντικά το «Tenila Caru» (ΕΔΩ). Με την αίσθηση της συμπαντικής αρμονίας που σου δημιουργεί η μουσική στρογγυλοκαθισμένοι, βολεμένοι κι αβόλευτοι στους βράχους κάτω από το φάρο του Arsuz Deniz στα Τουρκοσυρικά σύνορα νότια της Αντιόχειας ακούμε το «Ötme Bülbül» και τους Miraz Erbane Group (ΕΔΩ) να φέρνουν στην θάλασσα και να μετασχηματίζουν λαϊκές μελωδίες και μυστικά των πολιτισμών από την ενδοχώρα, το Κουρδιστάν, τη Μεσοποταμία, την Περσία και να φτιάχνουν μουσικά μείγματα με νέες πινελιές. Ο Γραίγος μας σπρώχνει σε μια γνώριμη κι αγαπημένη φωνή. Είναι ο Γιάννης, ο δικός μας Γιάννης ο Χαρούλης που τραγουδά την νέα του «Μελαγχολία» (ΕΔΩ) για να ξορκίσει τις μέρες τις μοίρες και τους καιρούς. Μαζί του κι εμείς πλάι στην αγαπημένη του λασιθιώτικη γη και στο Κουφονήσι της. Οι γαλλικές θάλασσες και τα νησάκια  Iles de Lérin απέναντι από τις Κάννες μας υποδέχονται με τις φωνές του Αφροαϊτινού Joé Dwèt Filé  και της Ronisia που τραγουδούν γαλλικά το δικό τους «Jolie madame» (ΕΔΩ). Συνεχίζουμε την ακτογραμμή κι αριβάρουμε στις βραχονησίδες Illes Medes απέναντι από το L'Estartit της Costa Brava, στη βορειοανατολική ακτή της Ισπανίας κι ακούμε το «Jana i Alexandris» (ΕΔΩ) από τους ρομά, ταξιδευτές κι ονειρευτές, συλλέκτες και μείκτες ήχων και πολιτισμών της λεκάνης της Μεσογείου, Barcelona Gipsy balKan Orchestra. Αν σας φαίνεται γνωστό το τραγούδι δεν κάνετε λάθος είναι ο δικό μας παραδοσιακό τραγούδι της Θράκης. Ο Jawhar μας προσκαλεί και μας υποδέχεται με το «Tahellil» (ΕΔΩ) στα νησιά Γκαλίτ, βόρεια της Τυνησίας σαν σε κυριακάτικο τραπέζι με αραβικό κέμπντα. Ανατολικά πάλι και στο νησάκι Σαχαφίτ έξω από Ναχολίμ το παραθαλάσσιο θέρετρο στο βόρειο Ισραήλ βρίσκουμε την ισραηλινή ethnic μπάντα anna RF μαζί με το αμερικανοισραηλινό μουσικό δίδυμο Yonina να τραγουδούν το «Called you Zion»  (ΕΔΩ). Ο Σιμούν δεν λέει να σταματήσει να στέλνει άμμο, ήχους και μουσική στην θάλασσα. Προστατευμένοι στα νησιά Habibas βορειοδυτικά του Οράν, ακούμε τους άπατρεις, εξόριστους και μετανάστες μουσικούς του δρόμου Labess που έφτιαξαν συγκρότημα και τραγούδι, «Les Sept Couleurs» (ΕΔΩ). Απέναντι στην Cabrera μας περιμένει η Ισπανίδα Mara Aranda με το τραγούδι «La Gentil Dama y el Rústico Pastor» (ΕΔΩ).  Βίρα κι αράξαμε στην Γαυδοπούλα να αγναντεύουμε τα βουνά της Κρήτης με προσκέφαλο την Γαύδο και την βορειοαφρικανική Ριβιέρα ακούγοντας ένα δικό μας τον iordAnis να τραγουδά ένα παραδοσιακό Σαρδηνέζικο ύμνο «Deus ti Salvet Maria» (ΕΔΩ).

Τα μάτια σφάλισαν, ο Αυγερινός φάνηκε στον ουρανό καθαρά και η πρωινή θαλάσσια αύρα μας τσίτωσε. Μες τη θολούρα του Μορφέα που κατέφθανε και την κατήφεια που γεννούσε το ταξίδι που τελείωνε μου ‘ρθε από τον ουρανό ή απ’ την θάλασσα ένας στοίχος ένα ποίημα και μια ευχή. 

Ο στοίχος έλεγε «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο / και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει», το ποίημα με δονούσε  σαν ηλεκτροσόκ «Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,/ πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, / είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, / είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε» κι ευχή.....αυτή ήρθε αβίαστα. Στην ΛΕΥΤΕΡΙΑ μας, σ’ αυτήν που μας πλανέψανε, μας μπερδέψανε και μας πείσανε ότι αξίζει λιγότερο από την υγειά μας.

Για την αντιγραφή StaMiKous

Δικαίωμα ή Υποχρέωση;

«Τι αυτό δίκαιον και ξύμφορον ουχ ευρίσκεται δυνατόν όν»* Θουκιδίδης

O ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και πρώην υπουργός Νίκος Παρασκευόπουλος στο άρθρο του "Δικαίωμα (;) μη εμβολιασμού" ύστερα από το πόρισμα της Επιτροπής Βιοηθικής  (ΕΔΩ) γράφει κι επιχειρηματολογεί σχετικά με την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών.

Διαβάζοντας την τοποθέτηση του κυρίου Παρασκευόπουλου και γνωρίζοντας το πόρισμα της Επιτροπής Βιοηθικής μου γεννήθηκαν οι απορίες, τα ερωτήματα και οι απόψεις που παραθέτω σ’ αυτό το σημείωμα.

Ο κ. Παρασκευόπουλος στην προσπάθεια του να ερμηνεύει την απόφαση της Επιτροπής Βιοηθικής δείχνει ότι θέλει να δώσει στην υποχρεωτικότητα, νομική και συνταγματική κάλυψη, κάτι που ζητά το πολιτικό προσωπικό συμπολιτευόμενο ή αντιπολιτευόμενο. Η Επιτροπή Βιοηθικής που διορίστηκε τον περασμένο Απρίλιο από τον πρωθυπουργό αν και δεν περιέχει κανένα ιατρό (γεγονός πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά),  πασχίζει να μη καταλήξει στην υποχρεωτικότητα έτσι όπως την ζητά η κυβέρνηση, η συγκυρία και οι πολλαπλές, διεθνείς και εγχώριες  πιέσεις, γνωρίζοντας ασφαλώς ότι ένα τέτοιο μέτρο, είναι ηθικά, κοινωνικά, νομικά κι επιστημονικά απαράδεκτο. Η Επιτροπή Βιοηθικής γνωρίζει επίσης ότι η ΕΕ με συμφωνία όλων των μελών της, κάτι που σημαίνει ότι και εμείς συμμετείχαμε και συνυπογράψαμε, έχει ταχθεί κατά της υποχρεωτικότητας των συγκεκραμένων εμβολίων για την Covid19. Όμως ο κύριος καθηγητής Ποινικού Δικαίου και πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, για να θεμελιώσει την ετυμηγορία του για την υποχρεωτικότητα αγνοεί τα παραπάνω και προβαίνει σε ατεκμηρίωτες κι αναπόδεικτες και εν τέλει αντιεπιστημονικές, παραδοχές γράφοντας ότι  «…στάση εκείνου  που καταφρονεί τον κίνδυνο των άλλων και αρνείται τον εμβολιασμό δεν φαίνεται  δικαιωματική, αφού δεν αποτελεί άσκηση δικαιώματος σε  μια  ακίνδυνη συμπεριφορά-διαφορά…» και παρακάτω με. ερωτηματικές τοποθετήσεις «….η κυκλοφορία ενός ανεμβολίαστου ανθρώπου εν μέσω πανδημίας είναι ακίνδυνη;» καθώς και «Δεν έχουν όλοι δεχθεί….. ότι ο κίνδυνος μετάδοσης είναι υπαρκτός  όσο η 'ανοσία της αγέλης' καθυστερεί», και έτσι προσπαθεί να συγκροτήσει το σκεπτικό του. Δηλαδή εμβολιαστείτε υποχρεωτικά, δεν έχετε δικαίωμα να το αρνείστε.

Αλήθεια δεν γνωρίζει ο κ.καθηγητής ότι δεν μιλάμε γενικά για εμβόλια αλλά για αυτά τα εμβόλια για την Covid19; Δεν γνωρίζει ότι τα εμβόλια που  κυκλοφορούν για την covid19, έχουν προσωρινή άδεια (conditional) για να είναι υποχρεωτικά; Δεν γνωρίζει ότι οι εταιρίες παραγωγής τους έχουν απαλλαχθεί από οποιαδήποτε αστική ή ποινική ευθύνη κι  αποζημίωση μέχρι  31/12/2023, όταν θα έχουν ολοκληρωθεί όλες οι έρευνες κι οι δοκιμές;  Δεν γνωρίζει ότι οι περιβόητες «ανοσίες της αγέλης» και τα «τείχη ανοσίας» είναι υποθέσεις και ευσεβείς πόθοι πολιτικών, δημοσιογράφων και μερίδας ειδικών  αφού οι επίσημες εγκριτικές μελέτες των εμβολίων από τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς (EMA, FDA) μιλούν ρητά για ΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του εμβολιασμένου. Με το παραπάνω αδιαμφισβήτητο γεγονός σε ισχύ ο ανεμβολίαστος άνθρωπος δεν καταφρονεί κανένα συλλογικό δικαίωμα συνανθρώπου του και έχει τόσο ακίνδυνη ή επικίνδυνη συμπεριφορά-διαφορά όσο κι ο εμβολισμένος!!!!! 

Αλήθεια μιλάει ο κ. Παρασκευόπουλος για «τείχη ανοσίας» αλλά δεν λέει αυτός κι οι σύμβουλοι ιατροί αν ποτέ κι από ποια εμβόλια έχουν φτιαχτεί τέτοια «τείχη» στην ιστορία των λοιμωδών και μολυσματικών νόσων αλλά και εμβολίων; Ξέρει ο κ.καθηγητής ότι μόνο για την ευλογιά (νόσος σταθερή χωρίς μεταλλάξεις) έχει φτιαχτεί κάποιο «τείχος» που εξαφάνισε την νόσο, αλλά πήρε περίπου 2 αιώνες (1796-1980) και με καθολικό παγκόσμιο εμβολιασμό;  Ξέρει ότι μέχρι σήμερα στον κόσμο κι ύστερα από εξάμηνο εμβολιασμό, είναι εμβολιασμένο με μια δόση το 22.6% (World in Data) κι απ’ αυτό με 2 δόσεις εμβολίου μόλις το 10%  και σε λίγο χρειάζεται και 3η δόση, έτσι θα γίνει τείχος ανοσίας; Ξέρει ή αναρωτήθηκε τις 23 δις δόσεις που χρειαζόμαστε για τον εμβολιασμό του παγκόσμιου πληθυσμού σε ένα χρόνο ποιο εργοστάσιο θα τις παράξει, ποιος θα τις πληρώσει και ποιος θα τις κάνει σε ένα εμβόλιο που δημιουργεί ανοσία 6-8 μηνών στον εμβολιασμένο που ταυτόχρονα είναι και φορέας; Ξέρει ο κ.καθηγητης ότι το 54% των νοσηλευομένων, με βάση το Υπ. Υγείας του Ισραήλ, είναι πλήρως εμβολιασμένοι; Ξέρει ότι η Ρωσία από χθες κάνει τεστ και στους εμβολιασμένους. Ξέρει ότι ο ΠΟΥ από προχτές συνιστά μάσκα ξανά σε όλους εμβολιασμένους και μη; Ξέρει ότι με βάση την ευρωπαϊκή επιτροπή φαρμακοεπαγρύπνησης  έχουν καταγραφεί πάνω από 15000 θάνατοι, με χρονική συνάφεια, και από τα 4 εμβόλια και περίπου 1.500.000 άλλες παρενέργειες; Ξέρει ότι στις ΗΠΑ μόνο από τα τρία «εμβόλια» για την COVID, μέσα σε 6 μήνες (από 17/12/2020 μέχρι 18/6/2021) έχουν προκληθεί συνολικά περισσότεροι θάνατοι από ότι μ’ όλα τα εμβόλια μαζί στα προηγούμενα 30 χρόνια (1/1/1991 έως 30/11/2020), σύμφωνα με το VAERS των CDC. Ξέρει ότι σύμφωνα με το JAMA (American Medical Association) μόνο από το Jonson & Jonson υπάρχουν 12 βαρέως πάσχοντες και 3 θάνατοι στο 1 εκατομμύριο σε ηλικίες 12-59 ετών κι εμείς επιμερίζοντας αυτό το ποσοστό αναλογικά σε πληθυσμό 0-39 ετών θα είχαμε τουλάχιστον 12 θανάτους, όταν από  COVID έχουμε 9; Μπορεί η θεραπεία να έχει μεγαλύτερη θνητότητα από την νόσο; Ξέρει ότι κάτι τέτοιο καταργεί κάθε δείκτη εκτίμησης κινδύνου (NNR);

Αλλά αν συνεχίζαμε με στοιχεία δεν θα μας έφταναν ούτε τρία blog και 2 sites. Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσουμε άλλη μια βασική παραδοχή με ερωτηματική κατάφαση, του κ.Παρασκευόπουλου που προκαλεί αν μη τι άλλο προβληματισμό. Γράφει «Δεν έχουν όλοι δεχθεί, ζυγίζοντας τα δεδομένα, ότι ο κίνδυνος μετάδοσης είναι υπαρκτός….» Ποιοι όλοι; 

Αλήθεια από που βγάζει τα συμπεράσματα του ο κ.καθηγητής; Από τον τύπο; Από τα ΜΜΕ; Από τα social media; Από τους ψεκασμένους των πρωθυπουργικών χειλέων; Από τις έρευνες και εργασίες διεθνών περιοδικών και sites; Από μερικούς επιστήμονες κυβερνητικής επιλογής, τιτλούχους μεν αλλά χωρίς καμιά διακομματική ή κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, χωρίς πρακτικά κι ακαταδίωκτες εισηγήσεις; Από υποστηρικτές του κυρίαρχου πολιτικοφαρμακοβιομηχανικού δόγματος που προβάλλεται μονοδιάστατα από τα  χρηματοδοτούμενα ΜΜΕ ιδίως τα ελληνικά; Από την παράνοια, τον πανικό, τον φόβο και τον διχασμό που σπέρνουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και εντεταλμένοι επιστήμονες; Από την φίμωση και εξοστρακισμό κάθε άλλης φωνής κι άποψης με λοιδορίες, μομφές και διώξεις; Αφού λοιπόν είναι τόσο σίγουροι και βέβαιοι για την ορθότητα των απόψεων, των επιλογών και των θέσεων τους γιατί δεν αντιπαρατίθενται ανοιχτά, δημόσια, και δημοκρατικά με τους συναδέλφους τους παρά επιλέγουν την μονοκρατορία των μονολόγων; Μια δυο φορές που επιχειρήθηκε μια τέτοια ανταλλαγή απόψεων οι οι υποστηρικτές του κυρίαρχου αφηγήματος δεν μπόρεσαν ούτε τις αποφάσεις τους να υποστηρίξουν (Αντιθέσεις ΚρήτηTV 5/12/2020). Είναι γνωστό όμως ότι οι μονόλογοι είναι προπαγάνδα, κι η προπαγάνδα είναι η αρχή του φασισμού. Είχε δίκιο λοιπόν η ποιήτρια Κατερίνα Γώγου όταν κραύγαζε και προειδοποιούσε «Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;»

Τελειώνοντας θα ήθελα να αναρωτηθώ και να ρωτήσω πως ένας νομικός και διακεκριμένος μάλιστα, με τέτοια και τόση αβεβαιότητα της επιστήμης και των δεδομένων, συνηγορεί με τόση ευκολία, ότι θα πρέπει να στερηθούν η ελευθερία, τα συνταγματικά και ανθρωπινά δικαιώματα δισεκατομμυρίων πολιτών με την επίκληση της δημόσιας υγείας; Πως γίνεται αυτά τα δικαιώματα να είναι κατοχυρωμένα με διεθνείς συνθήκες που δεν επιδέχονται ούτε μειοψηφίες, ούτε πλειοψηφίες, να καταργούνται με ένα νόμο και μια απόφαση υπουργού μιας συγκυριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας; Ποιος σχετικοποιεί τα ανθρώπινα δικαιώματα με την επίκληση και μόνο της δημόσιας υγείας;  Ποιος ορίζει και πως την δημόσια υγεία; Ποιος την ελέγχει, την επιτηρεί και επιβλέπει την προστασία της; Οι διεθνείς οργανισμοί κι ο ΠΟΥ που μέσα στην πρώτη εικοσαετία την κακοποίησαν, την παραποίησαν τέσσερεις φορές με σκάνδαλα και λάθη; Πως μια επιδημία με 0,05% θνητότητα 46 φορές λιγότερη από την λεγόμενη ισπανική γρίπη του 1918 τρομοκρατεί και αδρανοποιεί όλο το πλανήτη ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει σε γεωπολιτικά παιχνίδια ισχύος αλλά και στην μεταφορά πόρων και κερδών από τους ασθενέστερους στους ισχυρότερους του πλανήτη; Δεν θα έπρεπε ο νομικός κόσμος να σταθεί φρουρός και τείχος απροσπέλαστο στην καταπάτηση των ελευθεριών και την εξαφάνιση θεμελιωδών δικαιωμάτων με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας; Δεν θα έπρεπε να έχει ή να βρει τρόπους και να βάλει φραγμούς, κώδικες και κωδικούς ανάλογους της ενεργοποίησης των πυρηνικών οπλοστασίων ούτως ώστε να μη μπορεί ο κάθε τοπικός η διεθνής τυραννίσκος ή παράγοντας να καταπατά αυτά τα δικαιώματα με πρόφαση την δημόσια υγεία; Δεν θα έπρεπε να γίνει ο φρουρός τους στέμματος κι όχι η κερκόπορτα κι ο Εφιάλτης της παραβίασης των;

Θα κλείσω εδώ με αντί άλλου με τον στοίχο από το ποίημα  “Δέκα χορικά απ’ το βράχο” (Πρώτο χορικό) του Τ.Σ.Έλιοτ  «.....Που είν’ η ζωή, που τη σπαταλήσαμε ζώντας; Που είν’ η σοφία, που τη χάσαμε στη γνώση; Που είν’ η γνώση, που τη χάσαμε στις πληροφορίες;.....»

* Το δίκαιον και το συμφέρον δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στο ίδιο πράγμα

Ένας απλός συλλογισμός

Η Ανατολή ηρεμεί κι η Δύση πανικοβάλλεται 

Στις ΗΠΑ μέχρι τις 10/6/2021 με βάση το παρατηρητήριο Covid19 του νοσοκομείου Johns Hopkins έχουν καταγραφεί 33.414.769 νοσήσαντες (θετικοί) από Covid19 και έχουν πεθάνει 598.766. Η θνητότητα είναι 1,79%.

Ας αφήσουμε προς το παρόν το αν οι νοσήσαντες είναι πολύ περισσότεροι και οι θάνατοι από τον ιό πολύ λιγότεροι λόγω λανθασμένων καταγραφών που μπορεί να αλλάξουν δραματικά τους αριθμητές, τους παρονομαστές και τους συσχετισμούς και ας προχωρήσουμε.

Με βάση την ιστοσελίδα Our World in Data έχουν εμβολιαστεί μέχρι τις 10/6/2021 στις ΗΠΑ 305.000.000 πολίτες εκ των οποίων 141.000.000 ολοκληρωτικά, δηλαδή το 43% του πληθυσμού.

Το CDC αναφέρει ότι αριθμός των θανάτων σχετιζόμενος με τον εμβολιασμό από τις 14 Δεκεμβρίου 2020 (ημέρα εισαγωγής του πρώτου πειραματικού «εμβολίου») μέχρι τις 10 Μαΐου 2021, δηλ. μέσα σε 4 μήνες, ανέρχεται σε 4.434 άτομα.

Στο διαδίκτυο αυτός ο αριθμός αποδίδεται από επιστήμονες ευθέως στο εμβόλιο.

Τα Ellinika Hoaxes (https://www.ellinikahoaxes.gr/2021/05/21/sotiriadis-4000-deaths-covid-vaccine-disinformation/) διαψεύδοντας τον ισχυρισμό ουσιαστικά τον επιβεβαιώνει, τουλάχιστον χρονικά, αφού γράφουν: «Τα εν λόγω δεδομένα προκύπτουν από αναφορές που έχουν υποβληθεί στην αμερικανική υπηρεσία φαρμακοεπαγρύπνησης VAERS. Τόσο η ίδια η υπηρεσία του VAERS όσο και το CDC καθιστούν σαφές πως οι αναφορές που κατατίθενται στη βάση δεδομένων τους δεν εδραιώνουν σχέση αίτιου-αιτιατού μεταξύ μιας παρενέργειας/θανάτου και ενός συγκεκριμένου εμβολίου»

Ας τα κρατήσουμε στην μνήμη μας αυτά κι ας παρακολουθήσουμε τον παρακάτω συλλογισμό:

Στις ΗΠΑ 4.434 άνθρωποι έκαναν το εμβόλιο για να αποφύγουν την νόσο και τον θάνατο από τον ιό, αλλά πέθαναν λίγο μετά τον εμβολιασμό τους πιθανά εξ εμβολίου. Αρκετοί και κυρίως οι ακολουθούντες το κυρίαρχο αφήγημα, ισχυρίζονται ότι "είχε έρθει η ώρα τους". Μπορούν να το αποδείξουν; Όχι. Ακολουθούν μια αιτία θανάτου (εγκεφαλικό, ανακοπή, θρόμβωση κ.ά), αλλά πόσο συνέβαλε ή όχι ο εμβολιασμός σ’ αυτή την αιτία το υποθέτουν χωρίς να το αποδεικνύουν. Κάνουν δηλαδή ό,τι και στον υπολογισμό θανάτων ΑΠΟ covid19 ή ΜΕ covid19. Η υπόθεση όμως δεν είναι επιστήμη και η χρήση της ίδιας μεθόδου για διαφορετικό αποτέλεσμα δεν είναι υπολογισμός, είναι επιθυμία.

Αν συνεχίσουμε τον συλλογισμό μας θα δούμε ότι ΑΝ όλοι αυτοί είχαν νοσήσει από Covid19, ΑΝ είχαν νοσήσει σοβαρά, ΑΝ είχαν εισαχθεί σε ΜΕΘ κι ΑΝ είχαν πεθάνει, η θνητότητά τους τότε με βάση τον καταγεγραμμένο υπολογισμό θα ήταν 1,79% και άρα θα είχαν πεθάνει 77,5 ΑΤΟΜΑ.

Δηλαδή πέθαναν επιπλέον 4356,4 συνάνθρωποί μας, για να μην πεθάνουν!!!!!!

Γιατί ΑΝ αρρωστούσαν όλοι, θα πέθαιναν 75-76 απ’ αυτούς και τώρα πέθαναν ΟΛΟΙ!!!! 

Αυτό πώς λέγεται και τι θεωρείται;

Μπορεί η θνητότητα από την πρόληψη να έχει μεγαλύτερο ανθρώπινο κόστος από την νόσο; 

Μπορεί η υπόθεση να ξεπερνά την βεβαιότητα; 

Όμως, όταν ο άνθρωπος έγινε πια αριθμός, η ζωή έγινε πιθανότητα και η υγεία (σωματική, ψυχική, κοινωνική κατά ΠΟΥ) έγινε και παραμένει ζητούμενο.

"Ξύπνα Μεγάλε Οπλαρχηγέ" Μιχάλης Σταυρουλάκης

 

Στίχοι: Μανώλης Κρητικόπουλος

Μουσική: α),β),δ) Παραδοσιακή, γ) Νίκος Ξυλούρης

Λαούτο-τραγούδι: Μιχάλης Σταυρουλάκης

Λύρα: Χρήστος Ντούνης

Κιθάρα: Mανώλης Ματαλλιωτάκης

Μπάσο: Mιχάλης Μαυράκης

Νταούλι: Στέλιος Ανδρουλάκης

Remix-master: Μιχάλης Μαυράκης

Κάμερα: Ραφηλία Γρύλλη,Μαρία Χατζηδάκη

Μοντάζ: Ραφαηλία Γρύλλη

Μια ψυχή είναι έτοιμη να πετάξει….

 

Πολύς κουρνιαχτός έπεσε στη χώρα και συζητήσεις ανθρώπων ολόγυρα ξετυλίγονται για τον ‘οπλαρχηγό’ κι εκτελεστή της ημετέρας τρομοκρατικής οργάνωσης όπως λένε καθημερινά οι αξιόπιστοι και αξιοσέβαστοι δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι κι αναλυτές των τηλεοπτικών αλλά και ραδιοφωνικών συχνοτήτων.

Πολλά τα ερωτηματικά κι οι γνώμες μπερδεμένες. Πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν αποδεκτό το αίτημα του τρομοκράτη απεργού πείνας και να τον μεταφέρουν στον Κορυδαλλό, όπως λέει ο νόμος που ψήφισαν φωτογραφικά τον Δεκέμβρη, αλλά δεν τον εφαρμόζουν ούτε αυτόν με διάφορα τερτίπια, δικαιολογίες και προσχήματα;

Ευυπόληπτοι κύριοι και κυρίες, σοφοί, σπουδαγμένοι και βαθύγνωμοι, μπαίνουν στα σπίτια μας, κι αφού πρώτα οικτίρουν τους γονείς που δεν προσέχουν τα παιδιά τους και γίνονται τρομοκράτες και θύματα ανώμαλων ισχυρών και επωνύμων, συνομολογούν κι αποδέχονται ότι πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος ως έχει. Αγνοούν ή παραλείπουν όμως ότι αυτό ακριβώς ζητά κι ο απεργός αλλά δεν φαίνεται να τους νοιάζει. Ο νόμος είναι νόμος και δεν έχει ψυχή, αισθήματα και πόνο, ούτε λογιάζει αίμα και καημό. Σφαίρα είναι ο νόμος όπλου αυτόματου κι ατσαλωμένου, που όταν φύγει δεν έχει γυρισμό, αναστολή κι αναίρεση, undo το λένε στα σύγχρονα ελληνικά.

Ακούγοντάς τους ολημερίς, καθώς η πανδημία κι η επιλογή του εγκλεισμού από τους κυβερνήτες και ειδικούς, με έκαναν παρέα τους, συμφωνώ κι επαυξάνω. Πρέπει οι τρομοκράτες να διώκονται, να ταπεινώνονται, να υποφέρουν κι ακόμη χειρότερα. Θυμός κι οργή τσίτωναν τις αισθήσεις μου κι ο υποβολέας του οίστρου μου, με προμήθευε με παραδείγματα. Να σουβλίζονται όπως ο Αθανάσιος Νικόλαος Μασσαβέτας ή Διάκος. ΝΑΙ. Να εκτελούνται όπως ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης κι ο Πλουμπίδης. ΝΑΙ. Να τουφεκίζονται όπως ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας. ΝΑΙ. Να γδέρνονται ζωντανοί όπως ο Γιάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης ο Σφακιανός οπλαρχηγός. ΝΑΙ. 

Όπα. Τον τελευταίο δεν τον ξέρουν πολλοί κι ας πατούν τον δρόμο του και ας βλέπουν την προτομή του σε πολλές πόλεις της χώρας. Ακόμη και πρώην υπουργός των εξωτερικών δεν τον ήξερε κι ας πήρε μέρος στα Ορλωφικά κι ας παραδόθηκε γιατί πιάσανε την οικογένειά του, άμαχους, γέροντες και γυναικόπαιδα, κι ας γδάρθηκε ζωντανός από γενίτσαρο Οθωμανό, που με ξυράφι στο χέρι, ξεκίνησε να τον γδέρνει σε λωρίδες στην πλατεία του Κάστρου μπρος στη γυναίκα και τις δυο του κόρες, χωρίς να βγάλει άχνα, χωρίς να τον σπάσουν. Κι όταν απόκαμαν οι εκδορείς του έφεραν έναν καθρέφτη μπροστά του να βλέπει ο ίδιος το θέαμα και να λυγίσει, αλλά μάταια. Η ιστορία λέει κι ο καλαμαράς έγραψε ότι αφού είδαν ότι δε τον λύγιζε ο πόνος, έφεραν τον φυλακισμένο αδερφό του, Χατζή Σγουρομάλλη. Μόλις είδαν ο ένας τον άλλο, τα αδέρφια, μόνο τότε έβγαλαν δυνατά υπόκωφα μουγκρητά. Ο αδερφός τρελάθηκε επιτόπου κι ο Δασκαλογιάννης ξεψύχησε. Οι Οθωμανοί άφησαν για δύο μέρες εκεί το νεκρό σώμα του να σαπίζει. 

Με παρέσυρε η ιστορία και με παραξένεψε η δύναμη κι αυταπάρνηση που έχουν οι άνθρωποι που πεθαίνουν για τις ιδέες και τα ιδανικά τους, αλλά ο υποβολέας συνέχισε να με τροφοδοτεί με ονόματα από τρομοκράτες που χαρακτηρίστηκαν έτσι από τις εξουσίες της εποχής τους στο διάβα της ιστορίας. Γουίλιαμ Γουάλας, Φιντέλ Κάστρο, Εμιλιανο Ζαπάτα, Τσε Γκεβάρα, Ροβεσπιέρος, Τζωρτζ Ουάσιγκτον, Πέτρα Χερέρα, Γιάσερ Αραφάτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μαχάτμα Γκάντι, Ηλέκτρα Αποστόλου, Σάκο και Βαντσέτι, Sitting Bull, Ντανιέλ Ορντέγκα, Αλέκος Παναγούλης, Μάο Τσε Τουνγκ, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Λασκαρίνα "Μπουμπουλίνα" Πινότση, Παύλος Μελάς, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Σουφραζέτες, Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ ή Λένιν, Νέλσον Μαντέλα Ρόζα Πάρκς….. Τα ονόματα ερχόταν από χρόνους, χώρους κι εποχές σαν  ποταμός, σαν χαλάζι ξαφνικό, χοντρό, κι αγριεμένο. Θόλωσα. Κουβάρι άλυτο και στριφουλιδιασμένο το μυαλό και οι σκέψεις μου. 

Ποιος ο τρομοκράτης, ποιος ο επαναστάτης, ποιος ο ήρωας κι ο δολοφόνος; Ποιος ή ποιοι βάζουν το χαρακτηρισμό, την ταμπέλα και τον ορισμό που οι χρόνοι τις ανεβοκατεβάζουν σαν τους αέρηδες από το νησί και το ασκί του Αιόλου; Πώς ο τρομοκράτης μιας εποχής είναι ο ήρωας της επόμενης ή του μέλλοντος; Πώς οι αφεντάδες κι οι αρχοντάδες μιας περιόδου γίνονται τύραννοι κι εκμεταλλευτές σε άλλες; Πόσες οι αμφιβολίες, πόσες οι ερωτήσεις που ζητούν απάντηση και λύση, και πόσες απ’ αυτές μένουν κενές και μετέωρες περιμένοντας μια απάντηση από μελλοντικούς χρόνους, μυαλά κι ανθρώπους;

Χάθηκα στις ερωτήσεις, στις απορίες και τους προβληματισμούς. Περιόρισα τις σκέψεις στα δικά μας, εδώ στον τόπο μας το Αιγαίο μπας και βρω άκρη. Στην ανατολική πλευρά Τούρκοι κι Αγαρηνοί έχουν σαν τρομοκράτες, ακόμη και σήμερα, αυτούς που στην Δυτική Όχθη έχω σαν ήρωες, ελευθερωτές, προγόνους και είδωλα!!!! Πώς μπορείς να βρεις τόπο σταθερό για να πατήσεις και τοίχο για αντισκάρι να πιαστείς και να ακουμπήσεις μέσα σ’ αυτή την αντίθεση, την αντίφαση και τη διχογνωμία; Δυστυχώς όλος αυτός ο διχασμός δε σταματά στους γείτονες και στους γύρω, αλλά υπάρχει και μέσα μας, στην όχθη και την πλευρά μας. Ο Λευτέρης που μας μεγάλωσε σαν χώρα και σαν πατρίδα μισείται θανάσιμα από πολλούς από εμάς. Ο Άρης που μας λευτέρωσε, πρώτος μεταξύ κι άλλων βέβαια, γίνηκε πρόσφατα παιδεραστής, κίναιδος κι αρσενοκοίτης από κυβερνητικό βουλευτή που ανέσυρε την πιο μαύρη, χυδαία κι ανυπόστατη εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα από τα τρισκατάβαθα της ιστορίας και της ψυχής του. Τι περιμένουμε όμως όταν κάνουμε μόνοι μας διδάκτορα του πανεπιστημίου της Κρήτης τον κύριο Heinz Richter γερμανό αναθεωρητή ιστορικό, που θεωρεί στην ιστοριογραφία του βάρβαρη και θηριώδη την αντίσταση των Κρητικών που δεν σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου, ενώ αποδίδει ευγενή κίνητρα στους Ναζί εισβολείς!!!!!

Πού λοιπόν να σταθείς και πώς να βρεις στάθμη, ζύγι και μετράδι σ’ όλα τούτα; Πώς να ισορροπήσεις και να ισοσταθμιστείς; Πώς να βρεις πυξίδα κι οδηγό να ξαμώξεις τον καιρό και να ισιώσεις την πλώρη;

Ανθρωπιά. Μόνο αυτή λέγανε οι παλιοί μπορεί να ζυγιάσει σε τούτο τον κόσμο. Μόνο αυτή μπορεί ξανοίξει τη θωριά και να σε καλιμπράρει στις αναποδιές της ζήσης. Μόνο αυτή σε κάνει γενναιόδωρο κι ευρύχωρο, για να πετάξεις πάνω από τα ευτελή, τα σκόπιμα και τα εφήμερα. Τούτη την ανθρωπιά και τη γενναιοδωρία δεν την απαντάς στους εξουσιαστές, στους τύραννους και τους δυνάστες, ειδικά όταν αυτοί είναι λειψοί, ανασφαλείς κι αδύναμοι. 

Μια ψυχή είναι έτοιμη να πετάξει….

Μια ψυχή είναι έτοιμη να πετάξει κι η ανθωπιά όλων μας δοκιμάζεται.

ΥΓ: Ο απεργός κρατούμενος, είτε ζήσει είτε πεθάνει, έχει δικαιωθεί, έχει πετύχει το σκοπό του. Έχει νικήσει τους διώκτες του και το νόμο τους, γιατί έβαλε την τιμή και τις ιδέες του πάνω από την ζωή του κι έγινε άτρωτος. Το σύστημα, το κυβερνητικό εν προκειμένω, λιποβαρές, εμμονικό, εκδικητικό κι αδύναμο στην παντοδυναμία του, αδυνατεί να αναγνώσει τους καιρούς. Αδυνατεί, γιατί δεν διαθέτει ‘ένα κουκούτσι μυαλό κι ενός κοκόρου γνώση, να δει ότι μετατρέπει με τις πράξεις του, ένα κοινωνικό αγωνιστή με λάθος πράξεις και μεθοδολογία, σε μάρτυρα κι αυριανό ήρωα που θα μεταφέρεται από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά μ’ αυτή την υπόγεια προφορική ιστορία που έχουν οι άνθρωποι για να μεταφέρουν τα βιώματα τους, στους αιώνες, που όσες τηλεοράσεις κι αν βάλεις να πυροβολούν και μ’ όσα κιτάπια κι αν γεμίσεις τις βιβλιοθήκες του κόσμου δεν την κατανικάς γιατί γίνεται μύθος, θρύλος και εν τέλει ανίκητη.

…. και για να ολοκληρώσω την ιστορία του Δασκαλογιάννη που ξεκίνησα…. . μέχρι την τελευταία του πνοή δε λιγοψύχησε, έμεινε πιστός στις αξίες και στα ιδανικά του κι έγινε παράδειγμα σύμβολο για τις επόμενες γενιές και μέχρι τις μέρες μας τιμάται σαν ήρωας.