Αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι, αυτοί οι ενημερωτές της κοινής γνώμης κι αυτός είναι ο υπουργός!!!! Μπορούν να μας πουν όλα αυτά τα μιράκια ποιος γιατρός είπε και που για αντίχριστους και χαράγματα, όσο για το DNA οι τελευταίες έρευνες (ΕΔΩ) δείχνουν τουλάχιστον ότι δυνητικά και ενδεχομένως μπορεί να αλλοιωθεί (δεν είμαστε πια στην θεωρία ότι ΔΕΝ μπορεί) Ξυπνήστε, βγάλτε το στόκο από το κεφάλι και ΔΙΑΒΑΣΤΕ ...πάντως για το παρόν εμβόλιο μιλάμε κι όχι γενικά περί εμβολίων…. ΚΟΨΤΕ το αυτό γιατί κάνετε κακό στα κλασσικά εμβόλια ΕΔΩ (loimoxi.blogspot.com) και ΕΔΩ (loimoxi.blogspot.com) ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ η προπαγάνδα δεν πιάνει πια πάλιωσε…είπαμε ότι η επιστήμη δεν είναι σταθερή αλλά αλλάζει, αυτό που ίσχυε χθες δεν ισχύει σήμερα και αντίστροφα, είπαμε ότι επιστήμη χωρίς αντίλογο δεν υπάρχει, είπαμε ότι επιστήμη χωρίς κριτική είναι βάλτος και τέλμα ακίνητο κι απονεκρωμένο, είπαμε ότι επιστήμη χωρίς ελευθερία είναι δόγμα και ιερά εξέταση, είπαμε ότι επιστήμη που επικαλείται τον φόβο για να επικρατήσει είναι έγκλημα κι όχι σωτηρία, κι ιατρική μη προσωποποιημένη είναι πολιτική κι όχι επιστήμη και τέχνη θεραπευτική για τον άνθρωπο.....αυτά για νοήμονες.
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2022
Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022
Lady Gaga η εξολοθρεύτρια του ΕΣΥ
Γιατί ουρλιάζουν έτσι κι αλυχτούν τα έρμα
Η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας εθνικού συστήματος υγείας, ως ευρωπαϊκό προαπαιτούμενο και αίτημα του νοσοκομειακού κινήματος, ξεκίνα το 1978 από τον υπουργό Σπύρο Δοξιάδη (1977-1981) που συστήνει την επιτροπή Βασίλη Φίλια, το πόρισμα της οποίας προέβλεπε μεταξύ άλλων τη δημιουργία δυο σχέσεων εργασίας στα νοσοκομεία. Την πλήρη αποκλειστική (full time) και τη μερική απασχόληση (part time). Συνάντησε αντιδράσεις κυρίως μέσα από τη συντηρητική παράταξη, που συμπεριελάμβανε όλο το ιατρικό κατεστημένο κι εγκαταλείφτηκε αφού εφαρμόστηκε επιμέρους και πιλοτικά σε δύο κέντρα υγείας (Νεάπολη Λασιθίου, Ζαγκλιβέρι). Ο ιδρυτικός νόμος του ΕΣΥ (1397/1983) από τον Παρασκευά Αυγερινό, ενώ περιλαμβάνει τμήματα του πορίσματος Φίλια, επιλέγει μια και μοναδική σχέση εργασίας στο σύστημα, αυτή της πλήρους αποκλειστικής και σωστά, γιατί από την προϊστορία και τη συσσωρευμένη εμπειρία τα νοσοκομεία λειτουργούσαν είτε ως άγρα πελατών για τα ιατρεία, είτε ως πάρεργα δίνοντας προτεραιότητα οι γιατροί στα ιδιωτικά τους ιατρεία. Ο αντιδράσεις ήταν πολλές, σκληρές και συγκρουσιακές κι ήρθε ο Γιώργος Γεννηματάς τον Ιανουάριο του 1984 για να τον εφαρμόσει αφήνοντας μέρη του ανολοκλήρωτα (πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ενοποίηση των κλάδων υγείας των ταμείων σε ένα, χρηματοδότηση κ.ά.), αθετήσεις στο ιατρικό μισθολόγιο και παραχώρηση σε καθηγητές πανεπιστήμιου και στρατιωτικούς γιατρούς, το ιδιωτικό ιατρείο. Το τελευταίο αποτέλεσε αγκάθι και μεροληπτική εξαίρεση που διαιρούσε το σώμα των νοσοκομειακών ιατρών μέχρι σήμερα. Η ΝΔ την περίοδο 1990-1993 είτε από ιδεολογική καθαρότητα, είτε από πιέσεις συμφερόντων είτε τέλος γιατί δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να εκπληρώσει τις μισθολογικές υποχρεώσεις προς τους ιατρούς του συστήματος ξανάφερε με υπουργό τον Γιώργο Σούρλα (ν.2071/1992) τη μερική απασχόληση. Αυτή η αλλαγή δεν περπάτησε και η 3η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996) με υπουργό υγείας τον Δημήτρη Κρεμαστινό την καταργεί επιλέγοντας ξανά την πλήρη κι αποκλειστική απασχόληση ρυθμίζοντας ξεκάθαρα την αγορά εργασίας. Αφήνει όμως πάλι, λίγο θολά, το θέμα των πανεπιστημιακών και στρατιωτικών γιατρών. Έκτοτε και για 30 χρόνια η εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση του ΕΣΥ εδραιώνεται στην ελληνική κοινωνία, γίνεται σεβαστή κι αποδεκτή, με τα λάθη και τις στρεβλώσεις της και δεν την πειράζουν ούτε οι συντηρητικές κυβερνήσεις αυτών των χρόνων που μεσολάβησαν. Αυτά μέχρι την έλευση της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη που εξ αρχής και εκ προοιμίου την είχε στόχο με αλλαγές πλήρους ιδιωτικοποίησης, αμερικάνικου ούτε καν ευρωπαϊκού τύπου. Ήρθε λοιπόν η ώρα κι η υπουργός και πανεπιστημιακός Μίνα Γκάγκα, σαν έτοιμη από καιρό να την πραγματοποιήσει.
Ξεκίνησαν λοιπόν οι αντιδράσεις. Πραγματικές ή προσχηματικές αξίζει τον κόπο να δούμε. Να δούμε γιατί ουρλιάζουν έτσι κι αλυχτούν τα έρμα, γιατροί, συνδικαλιστικές νοσοκομειακές οργανώσεις κι αντιπολιτευόμενα κόμματα με το νομοσχέδιο της madam Γκάγκα για το ΕΣΥ; Ξαφνιάστηκαν; Δεν την περίμεναν αυτή την κίνηση από την υπουργό; Δεν περίμεναν αυτό το άδειασμα, το γκρέμισμα και την καταστροφή; Τώρα λοιπόν την είδαν την καταστροφή, τώρα ανεμίστηκαν το γκρέμισμα του ΕΣΥ και τώρα το ξήλωμα του δημόσιου χαρακτήρα του; Δεν είδαν και δε διάβασαν τόσο καιρό το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ για το ΕΣΥ; Δεν είδαν και δεν κατάλαβαν τον Μητσοτάκη, τον σωτήρα της πανδημίας το καλοκαίρι του 2020, που μιλούσε για το νέο ΕΣΥ μέσω ΣΔΙΤ ακόμα κι όταν ο ιδιωτικός τομέας απουσίαζε παντελώς από την αντιμετώπιση του κορωνοϊού; Δεν κατάλαβαν το μίγμα αυτής της κυβέρνησης από βαθύ αμοραλισμό, εκλεκτικό κληρονομικό ηγεμονισμό, μπολιασμένο με νεοφασιστικές ιδέες και πρακτικές; Δεν είδαν την απέχθεια όλων των α(χ)ρίστων προς τη δημοκρατία, τους νόμους και το σύνταγμα; Δεν είδαν ή δεν κατάλαβαν την αδιέξοδη γραμμή που κράτησαν τόσο καιρό οι ίδιοι οι σημερινοί αντιδρώντες στην ομολογημένη τραγική διαχείριση της πανδημίας; Δεν κατάλαβαν ότι θυσίασαν την ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού για μια επισφαλή κι αμφίβολη εκδοχή της υγείας του; Παρασυρμένοι λοιπόν όλοι αυτοί, παραπλανημένοι, φοβισμένοι ή τρομοκρατημένοι, από το κυρίαρχο αφήγημα (αντιεπιστημονικό, μεταφυσικό και άκρως ταξικό κατά βάση), της πανδημίας και της θεραπείας της, έγιναν ουρά αυτής της κυβέρνησης κι αυτού του κυβερνήτη, διαίρεσαν το σώμα των γιατρών, το διαμέλισαν συμπράττοντας σε απαράδεκτες υποχρεωτικότητες και συμπεριφορές ναζιστικού χαρακτήρα, το απολιτικοποίησαν τελικά και λοιδόρησαν, χλεύασαν κι απαξίωσαν όσους συναδέλφους και συνεργάτες τους αντέδρασαν κι αντιτάχθηκαν. Μάλιστα συλλήβδην τους χαρακτήρισαν ως παρανοϊκούς, γραφικούς, θρησκόληπτους, ψεκασμένους (λαθραίος άνθρωπος ΔΕΝ υπάρχει, ψεκασμένος άνθρωπος υπάρχει κύριοι και κυρίες της αριστεράς;), αντιεμβολιαστές, ακροδεξιούς, λουφαδόρους που πρέπει να εξοριστούν στα βουνά ή να κλειστούν στα ξερονήσια. Μέχρι και την αλληλεγγύη μαγάρισαν κι από πράξη οικειοθελούς προσφοράς και συμπαράστασης σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους την έκαναν πράξη υποχρεωτική εντελλόμενη από την εξουσία και το κράτος. Ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα τα είδαν ως εξατομικευμένη προβολή του εγώ του καθενός κι όχι την αναγκαία και ικανή συνθήκη που οι άνθρωποι ως πρόσωπα αυτεξούσια συνδιαλέγονται, συνδιαμορφώνουν και συγκροτούν συλλογικά τις κοινωνίες και τις σχέσεις τους. Συλλογικά κεκτημένα είναι αυτά τα δικαιώματα κερδισμένα με θυσίες, αγώνες και αίμα, πολύ αίμα, για να απαξιώνονται από κάποιους κουφιοκέφαλους. Αλήθεια τι άλλο περίμεναν ότι θα γινόταν δηλαδή; Υπηρέτησαν με φανατισμό ταλιμπάν το κυρίαρχο αφήγημα αμαρτωλών φαρμακευτικών εταιριών, ύποπτων παγκόσμιων ελίτ και διεφθαρμένων ρυθμιστικών αρχών ενώ ακολούθησαν επί σειρά ετών άκριτα κι άσκεφτα, guide lines μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων. Aποδέχτηκαν και αναπαρήγαγαν τερατώδη ψέματα ανάρμοστα για την ιατρική επιστήμη όπως τα τείχη ανοσίας αυτών των ιών, νόσος των ανεμβολίαστων, προστασίες εμβολίων ανύπαρκτες, κ.ά κι έγιναν δεσμώτες κι ανθρωποφύλακες κάθε αντίθετης άποψης στιγματίζοντας ανθρώπους κι απόψεις λες και δεν ήξεραν ότι επιστήμη χωρίς αντίλογο δεν υπάρχει, επιστήμη χωρίς κριτική είναι βάλτος και τέλμα ακίνητο κι απονεκρωμένο, επιστήμη χωρίς ελευθερία είναι δόγμα και ιερά εξέταση, επιστήμη που επικαλείται τον φόβο για να επικρατήσει είναι έγκλημα κι όχι σωτηρία, ιατρική μη προσωποποιημένη είναι πολιτική κι όχι επιστήμη και τέχνη θεραπευτική για τον άνθρωπο. Αυτά κι άλλα πολλά παράβλεψαν και τώρα απλώς εισπράττουν το λογαριασμό και τους κάθεται στον λαιμό. Ο κόσμος αποσβολωμένος, θολωμένος και μετέωρος, οι γιατροί διασπασμένοι, η αντιπολίτευση απούσα κυρίως η αξιωματική που ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει τη φάπα που έφαγε στις πρόσφατες εκλογές των γιατρών το 2022, άφησαν ξαρμάτωτα τα κάστρα κι αφύλαχτα τα περάσματα και βρήκαν έτσι την αφορμή και την ώρα οι οχτροί, μπήκαν στην πόλη κι έκαναν το ΕΣΥ στάχτη και μπούρμπερη. Από τους πανεπιστημιακούς και στρατιωτικούς (περίπου 15% του ιατρικού νοσοκομειακού σώματος) που το είχαν δίπορτο τώρα όλοι θα έχουν δικαίωμα στο ελεύθερο ιατρείο και το δίπορτο….. ο θεμέλιος λίθος της πλήρους κι αποκλειστικής απασχόλησης που κράτησε τόσα χρόνια το ΕΣΥ κονιορτοποιείται και κατεδαφίζεται κι οι έξω θα ορμήσουν μέσα για τις υποδομές κι οι μέσα στερημένοι από την αφαίμαξη των εισοδημάτων τους τόσα χρόνια θα ορμήσουν στην ‘αφθονία’ της ελεύθερης αγοράς κι έτσι η ζήτηση κι η προσφορά θα γίνουν κουβάρι μπερδεμένο κι αξέπλεκο. Επειδή ο κλάδος, το επάγγελμα κι η ‘επιστήμη’ έχει το προνόμιο να δημιουργεί ζήτηση à volonté, η νοσηρότητα θα πιάσει κόκκινο για να ικανοποιήσει τη βουλιμία κι η θνητότητα τα ουράνια. Αν μάλιστα μπει πλαφόν στις δαπάνες του κράτους για την υγεία, οι λίγοι θα παίρνουν τα πολλά κι οι πολλοί τα ψιχία με την ανισότητα και την ανισορροπία στις σχέσεις υγείας να ξεπερνά κι εκείνη της δεκαετίας του ’70. Υπάρχουν όμως κι άλλα καλούδια στο νομό της Lady Gaga….τα περισσότερα νοσοκομεία ειδικά της επαρχίας γίνονται κέντρα υγείας με κατώτερο προσωπικό τους ειδικευόμενους με μισθούς κι εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Έχει άραγε σχέση η συμφωνία που υπέγραψε προχτές ο Μηταράκης για την είσοδο εργαζομένων από το Πακιστάν; Για την έναρξη της ειδικότητας χρειάζεται αξιολόγηση που πρέπει να έχεις μπάρμπα από την Κορώνη, κομματικό πάσο ή άριστη σύσταση από το Harvard για να την πετύχεις. Στο μισθολογικό η κοροϊδία κι η απατεωνιά περίσσεψαν. Ενώ οι υγειονομικοί των ειδικών μισθολογίων έχουν χάσει το 50-60% των αποδοχών τους κι οι συντάξεις θερίστηκαν, σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά, από τους μνημονιακούς νόμους των Κουτρουμάνη, Στουρνάρα το 2012 και παρότι το ΣτΕ με αμετάκλητες αποφάσεις απαιτεί το υπουργείο να επαναφέρει το μισθολόγιο στα επίπεδα της κλαδικής σύμβασης του 2009, η Γκάγκα κι ο νόμος της δίνει 10% αύξηση με πληθωρισμό 12,5%, μειώνει το σύνολο των αποδοχών απ’ αυτό του εφέτη με 29 χρόνια (5700 ευρώ) σε διπλασιασμό των τακτικών αποδοχών του κάθε γιατρού ΕΣΥ δηλαδή περίπου 4000 ευρώ!!!!! Δεν κάνει μόνο αυτά η πονηρή κυρία. Δίνει τις αυξήσεις αναδρομικά από 28 Ιουνίου 2022 όχι από μεγαλοψυχία, αλλά για να ακυρώσει, με την τρίπλα του νέου μισθολογίου, την τελευταία απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ως αντισυνταγματικές τις μισθολογικές ρυθμίσεις του 2017, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα προσφυγής των γιατρών ΕΣΥ στην Επιτροπή Συμμόρφωσης του ΣτΕ. Για τέτοιους απατεώνες μιλάμε. Μ’ αυτά κι άλλα πολλά που έχει σε άρθρα 7, 10, 13, 11, 12, 13, 15, 16, 54, 60, 68 κι όχι μόνο το νομοσχέδιο, οι γιατροί και οι υγειονομικοί που μπορούν θα την κάνουν για μέρη μακρινά κι αλαργινά και το brain drain θα αυξάνεται με μυξοκλάματα υποκρισίας από τις πολιτικές εξουσίες ενώ θα τρίβουν τα χέρια τους που θα πέφτει η ανεργία και τα κόστη εργασίας εντός των τειχών, χαράς Ευαγγέλιο για κοκορέματα πολιτικών. Ποιοι είναι λοιπόν κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι αυτού του νομοσχεδίου; Κερδισμένοι από τούτες τις ρυθμίσεις είναι οι ιδιωτικοί όμιλοι ιατρικής υποδομής και παροχών υγείας, κάποιοι μεγαλοκαθηγητάδες κι οι έχοντες παρά με την ουρά, εξουσία και ισχύ. Χαμένοι όλοι οι άλλοι. Χαμένοι οι γιατροί που θα κυνηγούν τον πελάτη να τους δώσει ό,τι έχει. Χαμένοι οι γιατροί κι υγειονομικοί που θα πρέπει για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους να δουλεύουν στις ιδιωτικές δομές, σε γερμανικά νούμερα, για ένα κομμάτι ψωμί. Χαμένοι πάνω απ’ όλα οι πολίτες, οι άνθρωποι, ο λαός που πληρώνουν εισφορές αλλά υγεία δεν θα βρίσκουν. Πολλοί μάλιστα θα παρακαλούν να φύγουν ξαφνικά και με την μία, καλό βόλι όπως εύχονταν δηλαδή οι μαχητές της ελευθερίας, γιατί η ασθένεια θα κοστίζει δυσβάσταχτα από ταλαιπωρία, ψευδαισθήσεις και οικονομία. Τελικά λύση υπάρχει; Μ’ αυτές τις κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων των πεπλανημένων συνδικαλιστών, ΟΧΙ. Μόνο ο λαός, αν καταλάβει το διακύβευμα και σηκωθεί από τον καναπέ που τον βουλιάξανε με τα πολυβόλα του μυαλού που τον πυροβολούν καθημερινά, ΝΑΙ. Αν σηκωθεί και ζώσει την Βουλή κατά εκατοντάδες χιλιάδες, όπως έκαναν οι πρόγονοί του στις 3 Σεπτέμβρη του 1843 ζητώντας Σύνταγμα ή 5 Μάρτη 1943, μέσα στην μαύρη κατοχή, λέγοντας ΟΧΙ στην Επιστράτευση, αν αυτός βροντοφωνάξει τώρα κι απαιτήσει ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΥ μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Αν ρωτάτε αν το πιστεύω, απαντώ ειλικρινά ΟΧΙ.
Αλλά το δικαίωμα στο όνειρο το διατηρώ, αντλώντας την ύστερη αισιοδοξία από το στίχο του ποιητή
«..Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο, Χάιντε Σύμβολον αιώνιο! / Αν ξυπνήσεις, μονομιάς / θά ’ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.»
(ποιητική συλλογή Τα Ποιητικά, 1956, Κώστα Βάρναλη)
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022
Το Λαφονήσι ….
«Υπόθεση Ελαφονήσι: Ποιος θα σώσει αυτόν τον παράδεισο;»
Τυχαία μπήκα στο site. Τυχαία διάβασα το άρθρο. Τυχαία αντίκρισα τις φωτογραφίες με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες μέχρι την θάλασσα κι έπαθα σοκ. Διάβασα το κείμενο και το σοκ μεγάλωσε, ακινητοποίησε το μυαλό, μούδιασε και πάγωσε το κορμί μου όλο. Όταν οι αισθήσεις πήραν μπρος μετά από κάποιες στιγμές, οι αναμνήσεις, οι θύμησες κι οι εικόνες του χθες ξεπήδησαν, μπλέχτηκαν και κουβαριαστήκαν σαν σε πάλη με το σήμερα, συγκρούστηκαν κι αντάριασα.
Τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν, όταν τέσσερεις νεολαίοι στριμωγμένοι σ’ ένα Datsun αγροτικό, πήραμε την απόφαση και την τρέλα να επισκεφτούμε το Λαφονήσι. Οι δρόμοι της Κρήτης και ιδιαίτερα οι επαρχιακοί τότε ήταν στενοί, τραχείς και δύσβατοι, όμως τα νιάτα δεν λογάριαζαν και δεν λογαριάζουν τέτοιες δυσκολίες.
Περασμένες εννιά και μετά από δυόμιση ώρες, φτάσαμε μέχρι εκεί που πήγαινε ο δρόμος τότε, στο μοναστήρι δηλαδή της Παναγιάς της Χρυσοσκαλίτισσας. Μονή αιώνων. Ένα εντυπωσιακό, κατάλευκο κτίσμα, χτισμένο πάνω σε ένα μεγάλο βράχο με θέα στο Λιβυκό πέλαγος. Η παράδοση αναφέρει ότι η ιερότητα του χώρου αρχίζει με την εύρεση της εικόνας της Κοίμησης της Θεοτόκου σε κόγχη του βράχου. Σύμφωνα πάντα με την παράδοση το τελευταίο από τα 98 σκαλοπάτια που είχε η μονή όταν κτίστηκε ήταν ολόχρυσο. Πουλήθηκε, όμως, επί Τουρκοκρατίας. Πάντα συνεχιζόμενης της Τουρκοκρατίας, την ημέρα του Πάσχα του 1824 έγινε η μεγάλη σφαγή στο Ελαφονήσι από τους Τουρκοαιγύπτιους. Στο πέρασμά τους κατέστρεψαν δέκα εκκλησίες της περιοχής. Πέρασαν κι από τη Χρυσοσκαλίτισσα που ήταν έρημη. Ήθελαν να την ισοπεδώσουν, αλλά τους εμπόδισε ένα σμήνος μελισσών, που είχε για κυψέλη την κόγχη που βρίσκεται το εικονοστάσι το οποίο συναντούμε, όταν ανεβαίνουμε στη Μονή.
Δεν ήμασταν όμως εκεί για ιστορικές ή θρησκευτικές αναδρομές κι αναζητήσεις, ο στόχος μας ήταν και παράμενε το Λαφονήσι που βρισκόταν 5 χλμ. νότια της Μονής. Ακλουθήσαμε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε πρίνους, γαϊδουράγκαθα, ασπαλάθους, βάτους, κάποιες ελιές πού και πού και χέρσα γη. Κάποτε χανότανε και πηδούσαμε πάνω σε βράχους και μ’ οδηγό τη θάλασσα στα δεξιά μας το ξαναβρίσκαμε. Ψυχή ζώσα δεν υπήρχε πουθενά παρά μόνο κάτι κατσίκια συναντήσαμε που δεν είχαν λέρια, σκύλο να τα φυλά και τσομπάνο να τα βόσκει άρα ήταν άγρια και λεύτερα.
Προχωρούσαμε σχεδόν επί μία ώρα. Συναντήσαμε κάτι κέδρους κι ανεβήκαμε ένα μικρό λόφο. Φτάνοντας στην κορυφή μείναμε μαρμαρωμένοι κι άφωνοι. Μπροστά και κάτω απλωνόταν το Λαφονήσι κι ο κόλπος του. Μαγείας τόπος κι ομορφιά αβάσταχτη. Δεν ξέρω για πόσο μείναμε καθηλωμένοι να το περιεργαζόμαστε, μα κι όταν αρχίσαμε να το κατεβαίνουμε για να συναντήσουμε την θάλασσα το κάναμε με προσοχή, σεβασμό και δέος, λες και κρατούσαμε γυαλί, κρύσταλλο ακριβό που φοβόμαστε να μη μας σπάσει. Συνεχίσαμε να εξερευνούμε το μέρος προς τον Βορρά και το Νότο ίσαμε το δάσος με τους θαλασσόκεδρους. Ανεβήκαμε στο νησί και φτάσαμε μέχρι το φάρο κι ένα ξωκλήσι μ’ ένα ξύλινο σταυρό που ήταν εκεί. Δεν χορταίνανε τα μάτια μας να ρουφάμε τόση και τέτοια ομορφιά. Δεν μπορούσε η ψυχή μας να την αντέξει. Δεν μπορούσανε οι αισθήσεις μας να χωρέσουνε τις μυρουδιές, τους ήχους και τις εικόνες αυτού του τόπου. Ακούγαμε τους ήχους που ‘καναν οι σαϊτιές τ’ ανέμου και της θάλασσας. Αναπνέαμε τ’ αρώματα, του κέδρου, της αλμύρας και των κρίνων που ήταν διάσπαρτα παντού και τη σμίξη τους. Ακόμα κι η γεύση άλλαξε σε τούτο το μέρος. Ούτε όταν πιάσαμε τα σκαρνέματα στα γαλαζοπράσινα νερά ούτε όταν βαδίζαμε στην κατάλευκη άμμο, ούτε ακόμα κι όταν καθίσαμε να φάμε, κάτω από την σκιά ενός κέδρου, το λίγο ψωμοτύρι, τις ελιές και τις ντομάτες σταματήσαμε να ρουφάμε όσα ανέδυε τούτος ο τόπος. Ούτε επίσης κι όταν φεύγαμε, αργά το απόγευμα, και ρίχναμε την τελευταία ματιά από την κορυφή του λόφου, αυτό το βλέμμα δεν ήταν χωρίς απεριόριστο θαυμασμό και θλίψη. Θαυμασμό γι’ αυτήν την ζωγραφιά της Γης που αφήναμε και θλίψη γιατί είμαστε ανήμποροι, μικροί κι ανίκανοι να κρατήσουμε μέσα μας μεγαλύτερο μέρος αυτού του θεϊκού ή φυσικού δημιουργήματος.
Κατεβήκαμε την άλλη πλευρά του λόφου, λιγομίλητοι και σκεφτικοί πήραμε το μονοπάτι του γυρισμού. «Ποιοι στ' αλήθεια είμαστε εμείς και πού πάμε με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό, προβολείς μας στραβώνουν μα πάμε, που γονατίζουν και το χώμα σου φιλούν…» οι στίχοι γράφτηκαν αργότερα αλλά ταίριαζαν, έστω και παραφρασμένα, απόλυτα στην κατάστασή μας τώρα που τη φέρνω στη θύμησή μου.
Τα πλαϊνά της Κρήτης είναι τα πιο όμορφα και γοητευτικά κομμάτια της. Από τον Κριό, το Λαφονήσι, τα Φαλάσαρνα και τον Μπάλο ίσαμε το Βάι, τον Σκινιά, την Ζάκρο και την Άργιλο, λαμπιρίζουν φως, ευωδιά και φαντασία. Είναι τα σμαράγδια και τα ζαφείρια του νησιού που στολίζουν τα πέτα και τους λαιμούς της Αριάδνης και της Αρετούσας.
Το Βάι το είχα επισκεφτεί δυο χρόνια πριν, αλλά ήμουν ψυλλιασμένος από την ταινία «Εκείνος κι Εκείνη» με την Καρέζηκαι τον Γεωργίτση. Ήταν θαυμάσιο αλλά πιο περιποιημένο και μαντρωμένο με σύρμα και φύλακα, δεν είχε αυτή την άγρια και πρωτόγονη ομορφιά που αντικρίσαμε στο Λαφονήσι. Η Κρήτη εκείνα τα χρόνια δεν είχε τουρισμό. Τι τουρισμό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε τότε όλο το νησί. Άνοιγε κάπως τις γιορτές για να δεχτεί τα νιάτα της που σπούδαζαν στα πανεπιστήμια της ηπειρωτικής χώρας και του εξωτερικού καθώς και τα ξενιτεμένα της παιδιά που την επισκέπτονταν σαν σπονδή και τάμα στην Μάνα Γη και τον γενέθλιο τόπο. Ποιο τουρισμό, μαστιζόταν από την μετανάστευση το νησί και απ’ την εγκατάλειψη των κεντρικών κυβερνήσεων. Μόνο τα Μάταλα στον Όρμο της Μεσσαράς είχε κι αυτά σαν απάγκειο ενός κινήματος και μιας γενιάς που της προδόθηκαν όνειρα κι ελπίδες και της απόμεινε η μουσική κι η ερημιά να την συντροφεύει.
Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια και δεν επισκέφτηκα ξανά το Λαφονήσι. Είχα ευκαιρίες, προκλήσεις και λόγους, αλλά το απέφευγα. Φοβόμουνα να αλλάξω, να μαγαρίσω, όπως λένε οι ντόπιοι, την εικόνα που φύλαγα μέσα μου σαν τον πρώτο έρωτα. Το επιχείρησα, το τόλμησα μπορώ να πω, το 2010 όταν η κόρη μου βρέθηκε να υπηρετεί στην Κρήτη. Ο δρόμος ήταν πιο ομαλός, πιο φαρδύς αλλά το τούνελ στο Τοπολιανό φαράγγι το ίδιο. Απλά είχε φανάρι. Δεν κόρναρες όμως δαιμονισμένα για να μην μπει άλλος πριν βγεις εσύ. Η άσφαλτος δεν σταματούσε στην Μονή αλλά έφτανε 200 μέτρα από την θάλασσα και το νησί με τον φάρο. Υπήρχαν μερικά σπίτια και κτίσματα αλλά δεν αλλοίωναν ουσιαστικά το τοπίο. Να πούμε ότι δεν το πρόσβελναν. Οι κέδροι ήταν εκεί. Υπήρχε και μια καντίνα ανάμεσα τους ξύλινη με χόρτα και καλάμια για σκεπή που σεβόταν τον χώρο. Υπήρχαν και μερικές χορταρένιες ομπρέλες που ήταν ανεκτές. Αυτό όμως που καθήλωνε την εικόνα, κυριαρχούσε σαν σκηνικό και πλημύριζε το μάτι ήταν ο κόσμος. Οι ορδές και τα στίφη του πλήθους που καταλάμβαναν το τοπίο, το αλλοίωναν και το κατανάλωναν βουλιμικά. Δεν υπήρχε σεβασμός. Δεν υπήρχαν οι ήχοι. Δεν υπήρχαν οι μυρωδιές. Είχαν όλα αντικατασταθεί από τις βοές των ανθρώπων και τα αρώματα των αντηλιακών. Υπήρχαν και τα αυτοκίνητα, μιλιούνια από δαύτα που απολάμβαναν τον ίσκιο των κέδρων πλάι στην θάλασσα. Όπως μάθαμε, οι δήμαρχοι της περιοχής προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη και να σώσουν ο,τιδήποτε κι αν σώζεται αλλά ο τοπικός τοπάρχης κομματάρχης και κυβερνήτης κάποτε της χώρας, η οικογένεια κι οι κληρονόμοι του είχαν λυσσάξει να «αναπτύξουν» τον τόπο, να τον γεμίσουν ξενοδοχεία πεντάστερα, Ελούντες και Costa Navarino. Οι κάτοικοι της περιοχής όμως αντέδρασαν, κινητοποιήθηκαν και η προσπάθεια των «επενδυτών» ναυάγησε. Η περιοχή μπήκε και στο πρόγραμμα προστασίας NATURA. Αυτό ήταν μια νίκη. Ο Τουρισμός σίγουρα φέρνει ζωή, δουλειές και έσοδα στον τόπο, αλλά είναι σαν το φάρμακο που στην κανονική δόση θεραπεύει, αλλά σε overdose δολοφονεί, σκοτώνει και καταστρέφει. Χρειάζεται σεβασμός, αρμονία, ισορροπία και συνεννόηση.
Έτσι πίστευα κι ησύχαζα μέχρι που είδα την φωτογραφία στο ρεπορτάζ. Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες αγγίζανε το κύμα. Αιγιαλός δεν υπήρχε. Jet ski, κανό, στρώματα και πλαστικά παντού. Το τοπίο έχει βιαστεί κι η ομορφιά χάθηκε για πάντα.
Η ήττα είναι καθολική.
Στην απόγνωση ήρθε μια σκέψη και κάτι λόγια που άκουσα πιο παλιά. Όχι πολύ παλιά, το 2019, πριν ή μετά τις εκλογές δεν θυμάμαι. Βρισκόμουν σε ουρά σε τράπεζα, ταμείο ή ιατρείο, ούτε αυτό το θυμάμαι. Ένας ηλικιωμένος μπροστά μου, που πατούσε γερά τα ογδόντα, με αφορμή μια συζήτηση που είχαν στήσει κάποιοι νεότεροι για την οικολογία, την πράσινη ανάπτυξη και το περιβάλλον, γύρισε προς εμένα και κοιτάζοντας προς το αχανές και το άπειρο μονολόγησε."Περιβάλλον κι ανάπτυξη είναι έννοιες αντίθετες γιατί δεν έχουν ισορροπία. Το ένα καταστρέφει το άλλο για να υπάρξει. Η ομορφιά κι ο σεβασμός της είναι νόμος απαράβατος για την οικολογία και τη φύση. Άμα γεμίσεις σβούρες και ταψιά για να μαζέψεις τον ήλιο και τους ανέμους καταστρέφοντας τα βουνά, το πράσινο και τα δάση καθώς και τα χωράφια από την σπορά, οικολογία δεν είναι, ανάπτυξη μπορεί να είναι, πράσινη την βαφτίσανε αλλά πράσινα άλογα φτιάχνουν και ταΐζουν αυτούς τους ίδιους που επί αιώνες κατέστρεφαν, και καταστρέφουν το περιβάλλον. Χθεσινοί καταστροφείς σήμερα σωτήρες. Βάλτε ταψιά και σβούρες στην Ακρόπολη και ψάξτε να θαυμάστε την ομορφιά που άφησαν ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης". Αυτά είπε ή αυτά συγκράτησα εγώ και ήρθαν ξανά μπροστά μου με το έγκλημα που γίνεται στο Λαφονήσι.
Το Λαφονήσι που πήρε το όνομά του όχι από τα ελάφια που δεν υπήρχαν άλλωστε ποτέ στην περιοχή αλλά από τα λάφυρα που έκρυβαν πάνω του οι πειρατές. Οι πειρατές το σεβαστήκαν αλλά οι σύγχρονοι καταναλωτές και κερδοκυνηγοί το κατασπαράσσουν.
Κρατώ μέσα μου σαν φυλαχτό και κειμήλιο την εικόνα που πρωτοαντίκρισα, την μυθολογώ και την εξιστορώ διά στόματος στην επόμενη γενιά μπας και κάνουν αυτοί τίποτα παραπάνω απ’ ότι μπορέσαμε ή δεν μπορέσαμε εμείς.
'Αγαπάω' (Νίκος Καββαδίας)
Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,
Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.
Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους
Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω
Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω,
Κι ούτε πια να γυρίσω
Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες
Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)