Αψιά φωνή, σουλατσάρισε την ζωή
ατίθασα με τους δικούς της κανόνες.
Τραχιά φτιαξιά νόμιζες πως
βγάζει αγκάθια και καρφιά κάθε λεπτό και κάθε ώρα. Μα σαν περνούσες το καύκαλο
και της αμύνης το χαράκωμα άγγιζες της ψυχής τον καρπό, γλυκό και τρυφερό σαν
τ' αμύγδαλου του πρωτογίνωτου τη ψύχα.
Μεγάλο το δώρο της καρδιάς που
φύλαξες για μένα που μήτε γονιός, μήτε δικός δεν σκέφτηκε.
Άγνωστο τι βρήκες κι
αγάπησες πάνω μου ανένδοτα κι αταλάντευτα μέχρι την ύστατη στιγμή
αλλά ότι κι αν είναι σ' ευχαριστώ απλά κι ειλικρινά όπως πάντα.
Καλό ύπνο γλυκιά μου.
