Υποκρισία κι υποκριτές

......αντιγράφω και συμπληρώνω

Η υποκρισία κι οι υποκριτές της παρούσας κυβέρνησης, των συστημικών μέσων και των ανθρώπων τους, περισσεύει κι αποκαλύπτεται πρόδηλα σε κάθε παρέμβαση, σε κάθε ομιλία αρκεί να έχεις μάτια για να δεις κι αυτιά για να τ' ακούσεις. Η υποκρισία είναι η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια κάποιου να μην εμφανίσει τον πραγματικό εαυτό του και να παρουσιάσει μια ψεύτική εικόνα για τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις προθέσεις του. Αν πράγματι αυτά που κάνουν τα κάνουν συνειδητά τότε  μας κοροϊδεύουν, αν τα κάνουν ασυνείδητα τότε είναι ακόμη χειρότερα για όλους. 

Στην ναυαρχίδα της μιντιακής κυβερνητικής προπαγάνδας στις 14 Νοέμβρη βράδυ και σε εκπομπή ψυχαγωγίας  χορεύανε πιασμένοι χέρι-χέρι δημοτικούς χορούς καλεσμένοι, μουσικοί  και συμμετέχοντες. Όλοι πιανότανε, αγγιζότανε, δεν τηρούσαν καμία απόσταση, δεν φορούσαν καμία μάσκα δεν εφάρμοζαν καμιά οδηγία ασφάλειας, Οι νόρμες της κυβέρνησης και των  επιστημόνων της πήγαν περίπατο, αλλά δεν νοιάζει τους μετρονόμους και τους μετροφύλακες αυτό, αυτούς τους ενδιαφέρει υγειονομικά μοναχά το πολυτεχνείο κι η πορεία μνήμης. Καίει ανάθεμα το ακόμη ΖΕΙ κι είναι καρφί στα μάτια και την ψυχή τους. Δεν μέμφομαι, με την παραπάνω αναφορά, τους συντελεστές της εκπομπής, τους εργαζόμενους και τους καλεσμένους, μέμφομαι τους υποκριτές και την υποκρισία. Σκάσανε, οι άνθρωποι στην εκπομπή φυσικά όπως κι όλοι μας, από τα αλλοπρόσαλλα, εμμονικά, παράλογα, μονομερή, άδικα κι αντιεπιστημονικά μέτρα ειδικών και κυβερνώντων που με τον μπαμπούλα του ‘νόμου και της τάξης’ όπως τον αντιλαμβάνονται και τον εφαρμόζουν οι κρατούντες μας κυνηγούν, μας πυροβολούν και μας εντοιχίζουν στα σπίτια μας.

Δεν είναι ‘ψεκασμένοι’ αυτοί που θέλουν μια δημόσια συζήτηση και  μια αξιοπρεπή αντιπαράθεση για να πεισθούν, αλλά αυτοί που στο όνομα της δικής τους αυθεντίας και μονομέριας θέλουν να επιβάλλουν τις πεποιθήσεις και επιδιώξεις τους σαν υγειονομικό κεκτημένο. Δεν κάνει όλος ο κόσμος  τα ίδια όπως λένε. Φτάνει μια ματιά στο διαδίκτυο για το αντιληφθείς. Το γιατί τώρα οι μητροπόλεις του Δυτικού κόσμου δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πανδημία η αιτία  έχει εφαλτήριο, πηγή κι εξήγηση στους πολιτικούς και τις πολιτικές που αντάλλαξαν κάθε κοινωνική παροχή και ανθρώπινο συλλογικό δικαίωμα με την κοντόθωρη οπτική του κέρδους και ωφέλειας. Αποσάρθρωσαν τα πάντα και τώρα δεν ξέρουν πώς να προστατευτούν από έναν αόρατο ιό. Τα άλλα είναι δικαιολογίες εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντων πολιτικών κι αποτυχία από παντού και για ότι. 

Έτσι κι ο δικός μας  διαλαλεί ότι ο ιός δεν κολλάει στα ΜΜΕ, δεν κολλάει στις 25άρες τάξεις, δεν ήρθε με τον τουρισμό, δεν ήρθε με τα ξέφραγα χερσαία σύνορα από το Ορμένιο μέχρι την Κακαβιά,  αλλά με την νεολαία και τα πάρτι!!!! Αν τέτοια του λένε οι επιστήμονες του καιρός να τους  αλλάξει, αν τέτοια πιστεύει μαύρο μέλλον για ‘μας. Η ενημέρωση των ανθρώπων σήμερα είναι πολύμορφη και πολυεπίπεδη δεν τους πείθεις με επιχειρήματα, έρευνες και στοιχεία του τύπου ότι ο ιός κολλάει 1,2% στα ΜΜΜ της Γαλλίας!!!! Αν αυτό πείθει τους βουλευτές πρόβλημα τους αλλά δεν πείθει τους πολίτες. 

Δεν σίγουρο παρόλα αυτά ότι πείθουν και τον πρωθυπουργό αλλά ο Μητσοτάκης, σαν έτοιμος από καιρό, τιμώντας την οικογενειακή παράδοση, προχωρά και εν μέσω πανδημίας στην εφαρμογή ενός ακραία νεοφιλελεύθερου προγράμματος που μεταφέρει πόρους, υποδομές κι ανθρώπινο δυναμικό στο 5% του ελληνικού πληθυσμού και κάποιων ξένων ‘επενδυτών’ μετά των σχετικών κολλητών βεβαίως-βεβαίως, στέλνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα όλο το άλλο 95%. 

Καταστρέφει το ΕΣΥ με 6.500 λιγότερους υγειονομικούς τον Σεπτέμβριο του 2020 εν σχέση με το 2019, διαλύει το λειψό πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας μεταφέροντας στα νοσοκομεία το προσωπικό του, ναρκοθετεί το ΕΣΥ  μεταβάλλοντας τις εργασιακές σχέσεις βάζοντας ιδιώτες γιατρούς άσχετους κι ακατατόπιστους με την νοσοκομειακή περίθαλψη δίνοντας τους παχυλό μπόνους  δημιουργώντας έτσι ανταγωνισμούς κι αδικίες. Θεωρεί ότι το 2020 ότι ο κάθε γιατρός μπορεί να ξέρει τα πάντα, να δουλέψει οπουδήποτε και να κάνει το οτιδήποτε ισοπεδώνοντας ειδικεύσεις, εξειδικεύσεις και γνώσεις χρόνων. 

Καταστρέφει έτσι το δημόσιο σύστημα υγείας αφήνοντας αλώβητο και αδρά χρηματοδοτημένο τον ιδιωτικό τομέα για να εφορμήσει επί των ερειπίων αυτού όταν η πανδημία υποχωρήσει. 

Καταστρέφει όμως με τα lockdown και την μικρή και μεσαία επιχείρηση  και τους αυτοαπασχολούμενους, ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας,  κατ’ εντολή και υπόδειξη του σχεδίου Πισσαρίδη για να πάρουν την θέση τους trust, funds, όμιλοι κι αλυσίδες μετατρέποντας τους ανθρώπους αυτούς σε εργαζόμενους κινέζικής, ινδοκινεζικής και νοτιοανατολικής ασιατικής κοπής, αμοιβής και τρόπου εργασίας. 

Καταστρέφει, αποδομεί και καταργεί κάθε εργασιακό δικαίωμα και κάθε προστασία ενώ παράλληλα πετά στον δρόμο χιλιάδες ανθρώπους από τα σπίτια και τις ιδιοκτησίες τους με το πτωχευτικό ολετήρα που ψήφισε, σπρώχνοντας έτσι το βιός τους στα νύχια αρπαχτικών τραπεζών, funds και κράτους. ‘

Τέλος, αν υπάρχει τέλος, φιλανδοποιεί την χώρα, την ιστορία, τα δικαιώματα και την κυριαρχία της προς χάρη της συνεκμετάλλευσης μετά του ‘ισχυρού’ γείτονα για να γίνονται δουλίτσες και να περνάνε όμορφα οι ελίτ. 

Ο Μητσοτάκης φαίνεται να έχει σχέδιο, όνειρο κι επιθυμία να φτιάξει μια Ελλάδα Λας Βέγκας. Χλιδή  γι αυτόν και τους ημετέρους του κι οι υπόλοιποι, οι εκτός των τειχών,  να ζουν και να τρέφονται με τα αποφάγια και τα περιττώματα τους όπως τους απεικόνισε ο Michael Winterbottom στο δυστοπικό μελλοντολογικό θρίλερ του ‘Code 46’ του 2003. Η Ελλάδα που του ανήκει δεν μας χωράει παρά μόνο σαν καταναλωτές και ψηφοφόρους….. ακόμα…..

Ντροπή ή Πόλεμος;

Τι επιδιώκουμε, τι θέλουμε και τι γίνεται με την Τουρκία; 

Συνήθως δεν απαντώ σε άρθρα που διαβάζω indirect. Μπορεί σε γενικότερη παρέμβασή μου να αναφέρομαι στιγμιαία και επικεντρωμένα σε επιμέρους θέματα κάποιου άρθρου, αλλά αναγκάζομαι να απαντήσω στο άρθρο του Άλεξ Σωτήρη Βαλντέν «Τι επιδιώκουμε με την Τουρκία;» που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 19/10/2020 (ΕΔΩ) για δύο λόγους. 

Πρώτο, γιατί ννομίζω ότι είναι ενταγμένο σε μια αρθρογραφία και λενα σ’ ένα σχέδιο πολιτικό και διαπλεκόμενο για να τρωθεί ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι αυτή η στοχευμένη μονομέρεια, ενώ δεν υπάρχει καμιά σχέση με το κόμμα, την πολιτική ή την πρακτική του, ενοχλεί. Δεύτερο, γιατί επιχειρείται διά της παλαιότερης πολιτικής διαδρομής του συγγραφέα  να χρεωθεί τις ιδέες του ένας ολόκληρος χώρος.

Επί της ουσίας τώρα και επί του άρθρου, αυτό που μένει από την ανάγνωση είναι η απορία. Η απορία κι η έκπληξη στις παραδοχές και τους λογισμούς για να δομηθεί η συλλογιστική, η όποια συλλογιστική. Λέει ο αρθρογράφος ότι πρέπει να αποκλείσουμε την πολεμική αντιπαράθεση παίρνοντας μονομερή και μονόπλευρα μέτρα από την μεριά μας κι από την άλλη πλευρά να επιθυμούμε καλή πρόθεση χωρίς μέτρα, χωρίς κυρώσεις, χωρίς προκλητικές ενέργειες κι από τους δύο. Όμως το αν το επιθυμεί η απέναντι πλευρά δεν φαίνεται να τον απασχολεί καθόλου. Ούτε γιατί η επίσημη εθνική γραμμή μέχρι σήμερα και της παρούσας κυβέρνησης ήταν ότι συζητάμε μόνο την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και θα πρέπει να πάμε τώρα σ' ένα διάλογο εφ' όλης της ύλης με ατζέντα Τουρκίας. Ούτε διερωτάται καν ο συγγραφέας αν η Τουρκία επιθυμεί τον διάλογο που επικαλείται ο ίδιος, αφού ο διάλογος ως γνωστόν  θέλει δύο μέρη κι όχι ένα, εκτός κι αν υπαινίσσεται να διαλεγόμαστε μόνοι μας, να υποχωρούμε μόνοι μας, να κάνουμε ειρήνη μόνοι μας και να φιλανδοποιηθούμε  οικιοθελώς. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση ας το πει καθαρά, όπως ο Νίκος Μαραντζίδης (Θα φινλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και;) Καθημερινή 18 Οκτωβρίου 2020 'Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε' (ΕΔΩ)
Συνεχίζοντας ο κ. Βαλντέν κάνει παραδοχές αστήριχτες (κυβερνητικοί χειρισμοί), επικαλείται γεγονότα ανύπαρκτα (συμμαχίες)  και φαίνεται ότι γι’ αυτόν προέχει να καταδικάσει θέσεις, απόψεις κι ισχυρισμούς της ελληνικής πλευράς βάζοντας ταμπέλες κι αποδίδοντάς της το ρόλο  του κακού λύκου και στην τουρκική αυτόν της κοκκινοσκουφίτσας. Ο Γιώργος Παγουλάτος, Γενικός Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, λέει «…ότι αν παραιτηθείς από την προσπάθεια αμυντικής αποτροπής και αναχαίτισης, θα καταλήξεις στο έλεος του επιθετικού γείτονα. Αν δεν είσαι στο τραπέζι, θα είσαι στο μενού…». Απορία προφανής από το κείμενό του κ.Βαλντέν είναι ότι σ’ όλη του την συλλογιστική δεν διαβάζει ούτε κι αναλύει την απέναντι πλευρά, δεν την βλέπει ή δεν τον απασχολεί καν.
Αν κι από το βιογραφικό του φαίνεται  ότι είχε αντιδικτατορική κι αντιφασιστική δράση, δεν βλέπει τον φασισμό του ερντογανικού καθεστώτος. Δεν βλέπει τις διώξεις και τις φυλακίσεις που υφίσταται ο τουρκικός λαός. Δεν ξέρει τίποτα για τις εθνοκαθάρσεις ολόκληρων πληθυσμών. Δεν γνωρίζει τίποτα για τον βίαιο εκτουρκισμό και για την απαγόρευση σε μειονοτικές ομάδες όπως στους Κούρδους (αν είναι δυνατόν να θεωρηθείται το 1/3 του πληθυσμού μειονότητα)  να μιλούν και να διδάσκονται τη γλώσσα τους. Δεν άκουσε τίποτα για το Group Yorum και τη δολοφονία των μελών του. Δεν άκουσε τίποτα για τα 36 άτομα και 4 πιλότους F16 που φυλακίστηκαν μόλις προχθές. Δεν έμαθε τέλος, από την διαδρομή του στους χώρους της αριστεράς που αναφέρει, ότι  δημοκρατικότητα, προοδευτικότητα κι αριστεροσύνη a la carte δεν υπάρχουν;
Όμως αν δεν βλέπεις όλες τις όψεις ενός προβλήματος και σίγουρα τις δύο, τελικά δεν βλέπεις καμία. Αν βλέπεις την Ελλάδα ως επιθετική, άτεγκτη, μαξιμαλιστική και παράλογη πλευρά κι αγνοείς την προφανή επιθετικότητα της Τουρκίας, είσαι εντελώς μεροληπτικός. Μεροληπτικός και μονόπλευρος, αφού δεν βλέπεις ότι η Τουρκία δεν έχει επιθετικές τάσεις μόνο έναντι της Ελλάδος, αλλά βρίσκεται επιθετικά ή πολεμά στην Λιβύη, την Συρία, τον Καύκασο, την Κύπρο, το Ιράκ, τον Λίβανα, την Σομαλία. Αφού δεν βλέπεις ότι έχει μισθοφόρους του ISIS, κι ότι χρησιμοποιεί τον ισλαμισμό για επέκταση. Δεν βλέπεις ότι διαθέτει βάσεις εκτός του κράτους της (Αλβανία, Λιβύη, Σομαλία). Ότι ρίχνει ρωσικό μαχητικό για μόλις 2΄ παραβίασης του εναέριου χώρου της, ενώ αυτή παραβιάζει την νομιμότητα σε Κύπρο, Συρία, Λιβύη, Ελλάδα. Ότι το Διεθνές Δίκαιο της Τουρκίας είναι άλλο από αυτό που ο ΟΗΕ ορίζει ως Διεθνές Δίκαιο. Ότι οι βλέψεις της φθάνουν σ’ όλη την Μεσόγειο, γιατί νομίζει ότι συγκαταλέγεται στις πέντε μεγαλύτερες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία) σε σημείο που να ανησυχεί τη Γαλλία κι όχι μόνο. Ότι είναι σαφέστατα αναθεωρητική δύναμη που προτάσσει την ισχύ απέναντι στο δίκαιο, και μιλά για ζωτικούς χώρους και γαλάζιες πατρίδες σαν την Γερμανία του μεσοπολέμου. Ότι μας έχει εγκλωβίσει σ’ έναν χαμηλής εντάσεως πόλεμο και πολιορκία από το 1953. Ότι το Ισραήλ τη θεωρεί μεγαλύτερη απειλή απ’ ό,τι το Ιράν. Ότι επιθυμεί τη  σύμπραξη κι ένωση όλου του σουνιτικού Ισλάμ υπό την ηγεσία της. Ότι η ρητορική της είναι υβριστική και προκλητική όχι μόνο εναντίον της Ελλάδας, αλλά εναντίον των Τραμπ, Μέρκελ, Πούτιν, Μακρόν. Ότι τα σχέδιά της πέραν της Γαλάζιας Πατρίδας περιλαμβάνουν την ανάδειξή της, ομολογημένα, σε τρίτη παγκόσμια δύναμη μέχρι το 2071 (1000 χρόνια μετά τη μάχη του Μάντζικερτ). Ότι η Ελλάδα καλείται να παίξει το ρόλο του Ισαάκ στο θυσιαστήριο πριν οι μεγάλες δυνάμεις ορμήσουν επιτακτικά και ξαναβάλουν επί τάπητος το Ανατολικό ζήτημα για να το λύσουν τελεσίδικα.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά φαίνεται να απουσιάζουν πλήρως από την προβληματική του συγγραφέα. Για την Ελλάδα επιφυλάσσει, πέραν των επικριτικών του σημειώσεων, μόνο την υποχώρηση για την ειρήνη. Ένας πασιφισμός που δεν έστεκε ούτε τη δεκαετία του ’60, ένας πασιφισμός που φέρνει κι όχι αποτρέπει τον πόλεμο, γιατί το κτήνος για να τραφεί θέλει κι άλλες σάρκες μένοντας μονίμως αχόρταγο. Όλοι θέλουμε και προτιμάμε το «Give peace a chance» όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε τη ρήση του Βιργιλίου «Si vis pacem para bellum» (Αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο), γιατί ειρήνη χωρίς ισχύ για αποτροπή δεν γίνεται, δεν υπήρξε ποτέ. Αλλιώς το δίλημμα είναι ντροπή ή πόλεμος. Σ΄ αυτό όμως ούτε εγώ ούτε ο αναλυτής μπορεί να απαντήσει παρά μόνο ο ελληνικός λαός αν αφεθεί ελεύθερος να αποφασίσει χωρίς την χειραγώγηση των ΜΜΕ  και την επιβολή που υπαινίσσεται ο αρθρογράφος στο τέλος του κειμένου του (για τον  κυπριακό λαό), επιτρέποντας έτσι, ελιτίστικα κι εξουσιαστικά στην άποψη του το δικαίωμα να ορίζει  αποφάσεις κι επιλογές.

Υστερόγραφο 1: Στην πορεία του προς την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε τις απόψεις του από φωνές, πρόσωπα και θέσεις ξένες από την κεντρική του γραμμή που αποδέχτηκε ο λαός και τον έφερε στην κυβέρνηση. Σήμερα στην προσπάθειά του να ηγηθεί μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης με προοδευτικό κι αριστερό πρόσημο, αν αναμοχλεύσει τα ίδια άτομα και τις ίδιες ιδέες θα προσομοιάσει με καπετάνιο σε φουρτούνα που βλέπει τον ντόκο για να δέσει και να σωθεί, αλλά κινδυνεύει να πέσει πάνω του και να τσακιστεί ή να παρασυρθεί αλάργα του και να πνιγεί.
Υστερόγραφο 2: Η αριστερά στην υπερεκατονταετή οργανωμένη  πορεία της μόνο ως πατριωτική δύναμη ωσμώθηκε με τον λαό, τον εξέφρασε κι εκφράστηκε απ’ αυτόν και μεγαλούργησαν. Διαφορετικά είτε φυλλορρόησε προς άλλες πολιτείες και μαντριά, είτε έψαξε την αλήθεια της, σε κόμματα, τελείες κι υποδιαστολές των ιερών κειμένων, βιώνοντας έτσι τη σήψη, την παρακμή και την μοναξιά της.

….fake news vs fake news….

Με αφορμή την ανακοίνωση του αμερικάνικου CDC (Centers for Disease Control and Prevention) ότι μόνο το 6% των θανάτων της επιδημίας οφείλονται αποκλειστικά στον covid-19 έγινε μια διαδικτυακή συζήτηση μεταξύ φίλων κι γνωστών. Ο φίλος μου ο Άρης έστειλε τις παρακάτω σκέψεις κι απόψεις με τις οποίες συμφωνώ και προσυπογράφω και με την άδεια του τις αναρτώ.

Ορθολογιστές εναντίον ανορθολογιστών. Ορθόδοξοι πιστοί στην κυρίαρχη άποψη κι εκδοχή κι ανορθόδοξοι άπιστοι κι ανάρμοστοι στις καθεστηκυίες προτάσεις κι οδηγίες. Αντιγνωμούν και συμπλέκονται σε παγκόσμια κλίμακα, ειδικοί εξ ορισμού με μερική γνώση κι ανειδίκευτοι με ετερόφωτη κατά βάση πληροφόρηση. Ένα κουβάρι φωνές, ψυχές και γνώμες ανταλλάσουν βολές και βλήματα από social media, οθόνες, σελίδες κι ερτζιανά. Πόλεμος, πόλεμος κανονικός. 

Όπως λοιπόν συμβαίνει σε κάθε πόλεμο, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει λογική κι ήρεμη σκέψη. Από την μια η επιστήμη, που ως γνωστό είναι από τη φύση της φιλική προς την έρευνα  και την αμφισβήτηση αλλά ταυτόχρονα και εγγενώς λειψή, αυτοϋπονομευόμενη και αυτοαναιρούμενη, όπως σημειώνει ο Κωστής Παπαϊωάννου. Η επιστήμη λέει διαρκώς «μέχρι νεωτέρας»: αυτό ισχύει, εκτός αν αύριο δεν ισχύει.
Από την άλλη ο άνθρωπος το τρέμει αυτό το «μέχρι νεωτέρας». Θέλει σιγουριά και σαφήνεια, θέλει τον βράχο για να πιαστεί στα μανιασμένα κύματα. Δεν είναι τα άλογα κι ανορθολογικά που τον τραβάν και τον έλκουν, είναι τα λογικά κι επίσημα που τον μπερδεύουν και τον αποστρέφουν.
Όταν ο επιστήμονας δεν σταματά στο «δεν γνωρίζω» κι αρχίζει τις εικασίες, τις υποθέσεις εργασίας και τις πιθανότητες, όχι προς στους συναδέλφους του που είναι φυσικό, αλλά προς το ευρύ κοινό αδιακρίτως, τότε αρχίζει το πρόβλημα.
Όταν παρελαύνει στις τηλεοράσεις καθημερινά και πολύωρα, σαν τηλεστάρ, μεταφέροντας τις ελλείψεις της επιστημονικής γνώσης που είναι προφανείς και τις αβεβαιότητες της επιστήμης που είναι ομολογημένες, φτιάχνει μείγμα κι έδαφος για να καρπίσουν οι κάθε είδους ανορθολογισμοί και συνωμοσιολογίες.
Όταν μάλιστα χρησιμοποιεί και την κρατική εξουσία και καταστολή για να επιβάλει τα, έτσι κι αλλιώς, επισφαλή δεδομένα και αντιφατικά συμπεράσματα, ως αποδείξεις κι επιστημονική αλήθεια, αποκλείοντας ταυτόχρονα κι αντιδεοντολογικά κάθε αντίθετη άποψη, τότε το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο. Ο επιστήμονας που δεν χρησιμοποιεί το κύρος της γνώσης και την πειθώ του επιχειρήματος για να πείσει, αλλά προσφεύγει στον φόβο και χρησιμοποιεί τον τρόμο  για να επιβάλει την γνώμη του στο κοινό, έχει χάσει την ρότα, τον μπούσουλα και την πυξίδα του.
Παραμένει παράδοξη και προβληματίζει ιδιαίτερα η στάση, η θέση κι η άποψη σοβαρών, έγκυρων, δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων να συντάσσονται, να πιστεύουν ακράδαντα και να υπερασπίζονται την κυρίαρχη γραμμή κι άποψη για την πανδημία. Ξαφνικά αυτός ο κόσμος, ο κόσμος μας, έγινε αγγελικοπλασμένος κι ενώθηκε αδελφικά για να αντιμετωπίσει την απειλή από τον ιό; Χάθηκαν μονομιάς η ανάπτυξη με βάση το κέρδος που καταστρέφει ανθρώπους και φύση; Χάθηκαν οι τάξεις;  Χάθηκαν οι ανταγωνισμοί, οι δωροληψίες, οι χρηματισμοί, η διαφθορά, η κερδοσκοπία κι όλα αυτά τα καλούδια που ξέραμε; Το ιερό τρίγωνο εταιριών, πολιτικών και μεταπρατών υγείας εξαφανίστηκε; Η επιστήμη έγινε αγνή, άσπιλη κι αμόλυντη, οδηγός και τροπαιοφόρος,  μη εμπλεκόμενη κι επηρεαζόμενη από πολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα;  Ωραία όλα αυτά, αλλά τα εξαφάνισε ο κορωνοϊός;
Δε νομίζω. «Πέφτουν οι σφαίρες (μίζες) σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης (ανθρωπάκος) αναστενάζει» για να θυμηθούμε και μια παλιά ταινία, κι ολημερίς μικρόφωνα, πένες και τηλεοράσεις προοδευτικές κατ’ ουσία και φωτισμένες ρίχνουν το φταίξιμο, τ’ άδικο και την χλεύη στη μια πλευρά κι απλώνουν ταυτόχρονα στήθη προστασίας κι αποδοχής στην άλλη την καθεστηκυία, την κρατική, την επίσημη.
Κανένα ερώτημα, κανένα δίλημμα, καμιά απορία. Ό,τι πουν οι παγκόσμιοι οργανισμοί και οι επίσημες κρατικές επιτροπές. Αλήθεια, έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία όλοι αυτοί οι επιστήμονες κι οι παγκόσμιοι οργανισμοί; Η προϊστορία τους, τους δικαιώνει; Δεν απέτυχαν τα μοντέλα κι οι προβλέψεις τους το 2003, το 2009, το 2012; Λεφτά δεν άλλαξαν χέρια και κλήθηκαν λαοί, κυβερνήσεις κι άνθρωποι να πληρώσουν αχρείαστο κόστος για θεραπείες κι υλικά;
Αυτά ήταν παλιά, θα πει κανείς. Ναι, αλλά και σ’ αυτή την περίοδο το Imperial College δεν πρόβλεπε τον Φεβρουάριο 50 εκατομμύρια νεκρούς (το διόρθωσε μετά σε 20)  μέχρι το καλοκαίρι; Επιβεβαιώθηκε; Το ΙΗΜΕ (Institute for Health Metrics and Evaluation) του Πανεπιστημίου Washington δεν προβλέπει πρόσφατα 2,8 εκατομμύρια νεκρούς το 2020 δηλαδή 475 εκατομμύρια ανά μήνα μέχρι τον Δεκέμβριο; Το πιστεύει κανείς; Ο καθηγητής Nicholas Christakis από το Yale δεν προβλέπει 3 δις κρούσματα (40% του παγκόσμιου πληθυσμού), που σημαίνει ότι με τα σημερινά ποσοστά θνητότητας θα έχουμε 100 εκατομμύρια νεκρούς; Αυτό δείχνει η σημερινή τάση; Αυτές όλες είναι ορθολογικές επιστημονικές εκτιμήσεις δημοσιευμένες κι όχι τα λόγια της καφετζούς της γειτονιάς ή του μέντιουμ της πόλης. Όσοι λοιπόν δυσπιστούν ή δεν δέχονται a priori  αυτές τις απόψεις, τις εκτιμήσεις και τα στοιχεία είναι ψεκασμένοι;
Τι κι αν το 96,2% των θυμάτων με covid-19 είχαν υποκειμενικά νοσήματα σύμφωνα με τα καθημερινά στοιχεία του ΕΟΔΥ.  Τι κι αν υπάρχουν κι απ’ την άλλη μεριά επιστήμονες, φωτισμένα μυαλά, πτυχία, σπουδές, έρευνες, βραβεύσεις και στοιχεία. Όλα ρίχνονται χωρίς κρίση, χωρίς λογική, στον καιάδα του ανορθολογισμού μαζί με τα τρολ, τα ζόμπι, τους ακροδεξιούς και τους ψεκασμένους. Τι κι αν χάνονται ατομικά και συλλογικά δικαιώματα. Τι κι αν χάνεται η λευτεριά και απειλείται η δημοκρατία. Τι κι αν η ιστορία διδάσκει ότι εξουσίες, οι όποιες εξουσίες που δεν ελέγχονται από τους πολίτες καταντούν τυραννίες. Τι κι αν χύθηκαν τόνοι  αίματος από γενιές ανθρώπων για να αποκτηθούν όλα  αυτά, λίγο ενδιαφέρει την επίσημη άποψη και γραμμή. Οι ‘πεπεισμένοι’ όμως ακολουθούν αναντίρρητα, τυφλά κι άκριτα σαν κοπάδι, τον αυλητή του Χάμελιν προς την σωτηρία ή τον γκρεμό, ο χρόνος θα δείξει.
Το CDC (Centers for Disease Control and Prevention) πρόσφατα ανακοίνωσε ότι μόλις το 6% των θανάτων οφείλονται αποκλειστικά στον covid-19. Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, γιατί είναι βάσει των πιστοποιητικών θανάτου. Με το υπόλοιπο 94% όμως τι γίνεται; Ας μην προστρέξουν να το αθροίσουν ή να το αφαιρέσουν οι αντιτιθέμενες στρατιές στο μερτικό τους. Υπάρχει ακόμη μεγάλη επιστημονική άγνοια γι’ αυτή  τη νόσο και λείπουν βασικά επιστημονικά εργαλεία, όπως οι συγκριτικές δημογραφικές μελέτες των μεταβολών ανά έτος ή μήνα, αλλά και νεκροτομικά ευρήματα που μπορούν να πιστοποιήσουν τόσο την αιτία θανάτου, όσο και να αξιολογήσουν τις θεραπείες που εφαρμόστηκαν κ.ά. Οι πρώτες έρευνες από το πανεπιστήμιο του Bristol λένε πολλά και άλλα, ας περιμένουμε. Μέχρι τότε υπομονή κι άνω τελεία,  και…..
Να πέσουν οι τόνοι, ο πανικός δεν βοηθά κανένα και σίγουρα όχι την επιστήμη. Να βρεθούν και να συνομιλήσουν οι  αντιτιθέμενοι επιστήμονες σε φόρουμ, σε στρογγυλά τραπέζια, σε πάνελ τηλεοπτικά και διαδικτυακά, ελεύθερα και δημοκρατικά χωρίς αποκλεισμούς. Ο κόσμος να απορήσει, να προβληματιστεί, να ρωτήσει, να ακούσει και να πεισθεί. Δεν υπάρχουν στις δημοκρατίες εξ officio ουρανόπεμπτες επιστημονικές αυθεντίες κι από κάτω αδαείς υπήκοοι κι υποτακτικοί να τις ακούν, να τις αποδέχονται και να τις υπηρετούν. Όλα κρίνονται κι αξιολογούνται στις δημοκρατίες. Η επιστήμη κι οι επιστήμονες  που ξεπερνούν το όριο του «Μέχρι εδώ ξέρω» μπορεί να φέρουν καταστροφές. Κι η ιατρική είναι επιστήμη κι οι λειτουργοί της επιστήμονες κι όχι Θεοί. Εντάξει, τεμαχίστηκε ο άνθρωπος με τον χρόνο από ειδικότητες, εξειδικεύσεις και υπερεξειδικεύσεις κι έχασε την ενιαία ψυχοσωματική του οντότητα, χάθηκε το δάσος πίσω από το φύλλο, έτσι το γιατρικό για ένα μέρος μπορεί να γίνει θανατικό για άλλο, τον οργανισμό ή την ψυχή του. Ας μην ξεχνάμε τις θαλιδομίδες, τις Λέρους και τις Σπιναλόγκες. Ας μην ξεχνάμε το Aids πρόσφατα. Μη ξεχνάμε τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τους ανθρώπινους στιγματισμούς που έφερε η επιστημονική γνώση που ξεπέρασε το όριο από έπαρση, αλαζονεία, φιλοδοξία ματαιοδοξία ή από όφελος, χρηματικό ή προσωπικό. Η επιδημία και πολύ περισσότερο η πανδημία θέλει συνεργασία και προσπάθεια μιας σειράς επιστημόνων, ιατρών και άλλων πολλών για να βρεθεί το φάρμακο κι η λύση. Μια λύση που δεν θα διακυβεύει την ελευθερία και τη δημοκρατία των ανθρώπινων κοινωνιών και των ατόμων. Μια λύση κοινή για όλους τους κατοίκους του πλανήτη και των γενεών που θα ακολουθήσουν. Μια λύση που δεν θα υποθηκεύει τη συνέχεια της ελεύθερης βούλησης του ανθρωπινού όντος, ακόμη και για την επιβίωση του, στον παρόντα ιστορικό χρόνο, αλλιώς το μέλλον θα πάρει εκδίκηση από τους απογόνους του.

Προσυπογράφω StaMiKous

Με μια πιρόγα…

Οι μέρες της καραντίνας καθήλωσαν τις κινήσεις, μπέρδεψαν και τσάκισαν τη διάθεση ενώ γέμισαν το μυαλό με σκέψεις. Σκέψεις μαύρες, σκέψεις θολές, σκέψεις αβέβαιες. Σκέψεις ωστόσο που η άγνοια κι οι αμφιβολίες των ειδικών τις κάνουν πιο φοβικές και πιο τρομακτικές ακόμη κι απ’ την ίδια την την πραγματικότητα. Όταν μάλιστα αυτές οι απόψεις, οι εικασίες κι οι αβεβαιότητες εκτοξεύονται αυτοστιγμεί σε 7,5 δισεκατομμύρια δέκτες ομοιόμορφα κι άκριτα, τότε γίνονται τουλάχιστον εφιαλτικές. Τα μέτρα που προτείνονται, κατά βάση αντιφατικά, αντικρουόμενα και άλογα, είναι πιο θανατηφόρα κι από την ίδια την ασθένεια που υποτίθεται πως προστατεύουν. Η σιγή που επιβάλλεται και ο εξοστρακισμός κάθε αντίθετης άποψης, κάθε έλλογης απορίας ή συλλογιστικής βάζει ανησυχητικά διλήμματα και υποψίες. Ο φόβος που επιστρατεύεται για να πειθαρχήσουν και να υποταχτούν κοινωνίες ολόκληρες και άτομα, στήνουν συρματοπλέγματα, φυλακές, τείχη και κάγκελα παντού. Στένεψαν τα σύνορα του καθενός μας πια και δεν χωρούν ούτε την ανάσα ούτε τις κινήσεις μας. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι, ατομικά πακέτα με περιτύλιγμα δίχως επικοινωνία κι επαφή. Μήτε η ψυχή που δεν καταλαβαίνει απ’ αυτά, που δεν καταλαβαίνει από ρέγολες και κανόνες, κουνιέται. Κουρνιασμένη στη γωνία δε βρίσκει κίνητρο, αιτία κι αφορμή να καβαλήσει τη φαντασία και να ξαμοληθεί.

Λάθος κίνηση, λάθος στιγμή και λάθος πλήκτρο έφερε ξαφνικά στην οθόνη μια παλιά εκπομπή σε επανάληψη, μια φωνή, μια ερμηνεία κι ένα τραγούδι που απλώθηκε στην ατμόσφαιρα και την άλωσε.

‘Φεύγω’ ερμηνεύει η Αγγελική Τουμπανάκη (ΕΔΩ). Φεύγω κι εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, χωρίς αναστολή, με μια πιρόγα με κουπιά, πανιά και κατάρτι, για τον Νότο. Με συντροφεύει η φωνή και μ’ οδηγεί η μελωδία. Πέρασα τον ισθμό, διέσχισα τον κόλπο κι έστριψα για τον Βορρά. Ταξίδεψα παράλληλα στα δυτικά παράλια της χώρας και της βαλκανικής χερσονήσου που συνεχίζουν την ακτογραμμή, ώσπου μια άλλη φωνή ανέλαβε να συνεχίσει τη συντροφιά στο ταξίδι μου. Ο Κροάτης στη καταγωγή Darko Rundek και η Cargo Orkestar του, τραγουδά με τη βαθιά κι ελκυστική φωνή του το ‘Put U Sumrak’ (ΕΔΩ). Ο ‘Δρόμος προς το Λυκόφως’ μου χαϊδεύει τα αυτιά κι ερεθίζει τις αισθήσεις παρότι δε γνωρίζω την γλώσσα. Δειλινό ήταν κι όταν άφηνα πίσω μου το μαγευτικό Ντουμπρόβνικ με το πολυσχιδές λιμάνι και το φρούριο Μπόκαρ κι ανάστρεφα ξανά προς νότια, νοτιοδυτικά. Έπλευσα προς την Magna Grecia, αλάργα από τις οροσειρές της Apulia και έπιασα Σικελία. Εκεί με προϋπάντησε μόλις βρέθηκα ανοιχτά της Bova η φωνή, σαν ξυραφιά, της Balistreri, της θρυλικής Ρόζας που την ανακάλεσαν απ’ τ’ άστρα και την μίξαραν εξαιρετικά οι  Milagro Acustico.Τραγουδά για την αδικία, και μια αστήριχτη καταδίκη και βρίζει, 'Bottana di to ma’ ‘πουτάνα η μάνα σου’ Milagro Acustico Rosa Balistreri, Sicilia (ΕΔΩ). Γύρισα και περιέπλευσα από Gela, Licata, Agrigento μέχρι Marsala, τον Νότο της Sicilia. Το τραγούδι της Ρόζας συνέχισε να διεγείρει τις αισθήσεις, όμως οι φωνές κι οι ήχοι μπλέκονταν με τις  κραυγές και τους αλαλαγμούς των απελπισμένων ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται στα νερά της Λαπεντούζας κι όλης της Μεσογείου. Στοίχειωσαν τα νερά. Η φρίκη κι η υποκρισία των πολιτισμένων δεν έχει τελειωμό.  Αφού λήστεψαν και ληστεύουν πόρους, πλούτη και ζωή, τώρα ορθώνουν τείχη αποτροπής στα θύματά τους. Δεν είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, είναι η απληστία κι ο αμοραλισμός του είδους τους. Ο Γάλλος Chistophe Mae μαζί με τον Lokua Kanza  από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό τραγουδά το δράμα και την απορία ‘Lampedusa’ (ΕΔΩ). Ο σορόκος που ερχόταν πέρα από την Κρήτη και τις ακτές της Παλαιστίνης έσπρωξε τη ρότα μου μέχρι που ‘στριψα προς το Trapani και την ηπειρωτική Ιταλία. Σαν νέος Κύμιος εισβολέας ερευνητής, όρμησα από την μυθολογία, την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν  στην πόλη της Παρθενόπης. Σειρήνα που της έτυχε ο κλήρος να θυσιαστεί πέφτοντας στην αγκαλιά των κυμάτων, μιας και δεν μπόρεσε μαζί με τις άλλες να πλανέψουν τον Οδυσσέα. Απ’ εκεί, την piazza Sanazaro όπου και τ’ άγαλμά της, κατευθύνθηκα, με τα πόδια ή την ψυχή δεν έχει σημασία, στα Quartieri Spagnoli, εκεί που συναντά η via Vico d’ Affitto την via Speranzella, για ν’ ακούσω τον λαϊκό Ναπολιτάνο τροβαδούρο Enzo Gragnaniello να τραγουδά στην ντοπιολαλιά της Napoli το ‘Lo chiamavano vient’ ’e terra’ (ΕΔΩ). Το ρούφηξα όλο μέχρι τελευταία νότα, όταν κίνησα για τον Βορρά. Περνώντας έξω από την Ostia νέοι και μεγαλύτεροι συναθροίζονται, αγγίζονται, αγκαλιάζονται και συλλειτουργούν πέρα από πρωτόκολλα  νέοϊεροεξετασίστικης επιστημονικής επινόησης, νεοθρησκόληπτης αντικοινωνικής αντίληψης και φασίζουσας επιβολής. Δονούνται σύγκορμοι στους ρυθμούς της μουσικής του ρωμαιογέννητου αλλά με καλαβρέζικη ρίζα και καταγωγή Alessandro Mannarino και στην ‘Babalu’ του (ΕΔΩ).  Συνέχισα για Sassari αλλά η όστρια που έπνευσε μ’ έβγαλε στην Κορσική. Γνώριζα τον τόπο, σχεδόν με το που άρχιζα να διαβάζω κλασσικά εικονογραφημένα. Τον αντάμωσα μέσα απ’τους ‘Κορσικανούς Αδελφούς του Αλέξανδρου Δουμά. Η απόδοση δικαιοσύνης ακόμη και με την σκληρή κι απολίτιστη μορφή της αυτοδικίας μ’ είχε εξιτάρει και προβληματίσει, αν και παιδί, για χρόνια. Αδελφούς Κορσικανούς συναπάντησα  και τώρα, αλλά μουσικά. Τους κορσικανούς αδελφούς Jean François και Alain Bernardini, που σχημάτισαν από το 1979 τους 'I Muvrini’ και γέμισαν με ευωδίες, ήχους πολυφωνικούς κι ενόργανους, πολιτισμό μεσογειακό κι ανθρώπινο, όλο τον κόσμο. Τους άκουσα να τραγουδούν το ‘Ma soeur musulmane’ (αδελφή μου μουσουλμάνα) (ΕΔΩ). Όταν επέτρεψε ο καιρός έπιασα Σαρδηνία για να με συντροφεύσει η Elena Ledda με το Pesa (ΕΔΩ). Τράβηξα πάνω. Ξάμωσα την Antibes και την πέτυχα. Δυο φορές στο παρελθόν είχα σχεδιάσει αυτή την διαδρομή, την εκδρομή και τον στόχο, αλλά οι αναποδιές κι οι ατυχίες με ναυάγησαν. Η πρώτη στα άγουρα χρόνια τα φοιτητικά, σχεδιάσαμε το ταξίδι και χαράξαμε την πορεία, πάνω σε χάρτες της Agip, πέντε νεολαίοι με μια Citroen DC19 του 1961, αλλά δυο φορές πάθαμε λάστιχο στον δρόμο και μείναμε από σασμάν και χρήματα στην Νίκαια. Την άλλη,  την δεύτερη, χρόνια πολλά μετά, με πρόλαβε η αρρώστια στο ξεκίνημα κι εγκαταλείψαμε. Τούτη την τρίτη έπιασα στο λιμάνι κι έψαξα στην παλιά πόλη την οδό Bas Castelet. Την βρήκα και στάθηκα στο νούμερο 8 να αποτίσω φόρο τιμής στην πένα και την γραφή που άντρεψε το μυαλό και προβόκαρε θετικά κι ωφέλιμα τη σκέψη και την κρίση μου. Εδώ δεν άκουγα ήχους και φωνές, παρά μονάχα λέξεις και φράσεις από την «Αναφορά στον Γκρέκο» και το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Η μουσική με ξαναβρήκε και ξανάγινε οδηγός στο ταξίδι μου με το που ξεμάκρυνα από την πόλη. Ο γρέγος που έπνεε με βοήθησε. Η γαλλογεννημένη Amel Bent με αλγερινομαροκινή καταγωγή και το ‘Rien’ της με συμμετοχή του ράπερ Alonzo  (ΕΔΩ) φούσκωσαν τα πανιά και τις αισθήσεις μου ξανά. Κατηφόρισα προς τον Νότο της Εύρώπης, παρέκαμψα τα νησιά ile du Levant και ile d’Hyeres και μπήκα στον κόλπο του Λέοντα με κατεύθυνση τη Μασσαλία. Η Προβηγκία μου ‘φερε θύμησες, γλυκές, νεανικές από την εκπαίδευση και μαθητεία μου στα γαλλικά lycee. Η Μασσαλία μ’ υποδέχτηκε μ’ ηλιόλουστη διάθεση. Η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό αλλοδαπών μεταναστών από οποιαδήποτε άλλη στη Γαλλία μου προκαλούσε πάντοτε την περιέργεια. Ήταν κι είναι ένα ανθρώπινο παζάρι πολιτισμών και ανθρώπων. Ήθελα λοιπόν να βιώσω την λειτουργία της να πιάσω τον παλμό της. Να βρω και να δω την υπόγεια καθημερινότητά της. Να διερευνήσω τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις της. Να ακούσω τους ήχους της και να μυρίσω τις οσμές της. Αυτό όμως θέλει χρόνο, πολύ χρόνο και δεν εξαντλείται στα πλαίσια μιας επίσκεψης επιφανειακού τύπου αλλά ούτε βέβαια και στα πλαίσια του δικού μου φαντασιακού περίπλου. Ο Jeremy Frerot και το τραγούδι του 'Tu Donnes', (Δίνεις) (ΕΔΩ), μου έδινε ρυθμό κι ενέργεια. Τραγούδι δρόμου, τραγούδι προσφοράς, δοσίματος κι αναζήτησης  που ταίριαζε με την περίπτωσή μου. Μετά την Μασσαλία πάτησα σε μια άλλη αγαπημένη κι άγνωστη, την Βαρκελώνη. Τελευταία την αισθάνθηκα πολύ πιο οικεία διαβάζοντας το ιστορικό μυθιστόρημα του Ισπανού συγγραφέα Il de fonso Falcones, ‘La catedral del mar’.  Χωνευτήρι λαών κι η Βαρκελώνη. Άραβες, Εβραίοι, Αφρικανοί, Μαυριτανοί, τσιγγάνοι μαζί με Καταλανούς επιβιώνουν αιώνες. Τσιγγάνικος ο σκοπός π’ αντηχούσε στ’ αυτιά μου τούτη την στιγμή. Το Lulle Lulle από την Barcelona Gipsy Klezmer Orchestra (ΕΔΩ). Ανεβαίνοντας απ’ το λιμάνι, έστριψα απ’ την via Laietana στην Joan Massana. Ο σκοπός μαζί μου. Συνέχισα στην dels Canvis Nous και βρέθηκα στην πλατεία Santa Maria del Mar. Μπροστά μου ορθώνονταν ο καθεδρικός ναός της ΄Παναγιάς της θάλασσας’. Η ιστορία του Arnau Estanyol, των βαστάζων, της Mar, του Sahat, του Joan, της Aledis και τόσων άλλων ξαναστήθηκε μέσα μου. Όμορφες εποχές κι εικόνες μυθιστορηματικά, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να τις αντέξει και να επιβιώσει ο σημερινός άνθρωπος. Έπρεπε να κατέβω κι άλλο νότια για να περάσω απέναντι στην Αφρική με ασφάλεια. Μόλις καβάντζαρα το Cabo de Palos ή ακρωτήρι της λιμνοθάλασσας της Καρθαγένης, η μουσική των τσιγγάνων έδωσε τη θέση της στο ‘Morena‏’ (ΕΔΩ), των L' Ham de Foc για να με πάει μέχρι την Tarifa, τις πόρτες της Μεσογείου και στην Ταγγέρη. Αφρική. Η καταραμένη ή  κατακλεμμένη ήπειρος. Ο αέρας που ερχότανε από την Σαχάρα μ’ έσμιξε με τη δικιά της μουσική. Οι Daraa Tribes απ’ το Μαρόκο και το ‘Raoud’ τους (ΕΔΩ) ανέλαβαν να μου κρατούν συντροφιά στην αφρικανική διαδρομή, σ’ ένα μέρος της τουλάχιστον, και στην πλεύση μου. Ο πουνέντες αγάνταρε τα κουπιά κι έσπρωχνε τα πανιά μου για την Ανατολή. Η ισπανική μουσική πήρε την σκυτάλη από τα μπλουζ της Σαχάρας και την μαροκινή μουσική. Ισπανική; Ποια ισπανική; Όχι, όχι, δεν πέρασα ξανά απέναντι στην ιβηρική χερσόνησο, αλλά η Melilla στο μαροκινό γεωγραφικό έδαφος παραμένει ισπανικό στο κράτος. Βλέπεις, οι αποικιοκράτες της ηπείρου μας κρατούν ακόμη εδάφη, πλούτο και πόρους από τις αφρικανικές κατακτήσεις τους. Δεκατέσσερα κράτη της Αφρικής πληρώνουν 500 δις δολάρια αποικιοκρατικό φόρο τον χρόνο, για την ανεξαρτησία τους στην κορυφαία του πολιτισμού χώρα Γαλλία,   στη κεντρική τράπεζα της οποίας καταθέτουν υποχρεωτικά τα εθνικά νομισματικά τους αποθεματικά. Χρέος κι οικονομική υποτέλεια απ’ την μία και ανεξαρτησία απ’ την άλλη είναι έννοιες ασύμβατες. Όμως η μουσική και το τραγούδι ανέβαλε να στείλει τους προβληματισμούς και τις πολιτικές σκέψεις σ’ άλλους χρόνους και τόπους πιο συμβατούς. Η La Mari των πρώην Chambao με το ιδιότυπο flamenco και η Vinila Von Bismark βασίλισσα της new burlesque σκηνής τραγουδούν μαζί το ‘Solo para Mí’ (ΕΔΩ). Προχώρησα πιο ‘κει κι η Αλγερία έστειλε στ’ αυτιά, για να κεντρίσει τις αισθήσεις, μια μεγάλη κυρία της παγκόσμιας μουσικής την Ηasna el Βecharia και το ‘Hakmet Lakdar’ (ΕΔΩ). Ο γαρμπής που ερχόταν από την ξηρά με απωθούσε και μ’ έσπρωχνε στην Τυνησία. Ξερή γη κι άνυδρη όλο αυτό το δυτικό τόξο του αφρικανικού Βορρά. Δεν βλέπεις στις ακτές κίνηση, όμως σου δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει κόσμος. Πολύς κόσμος που συρρέει από τα βάθη της ηπείρου, βουβός κι έτοιμος για το salto mortale στις δυτικές μητροπόλεις για ένα κομμάτι ψωμί, ύστατο βήμα πριν την λιμοκτονία από φτώχεια. Στην Τύνιδα με προϋπάντησε ο πολυτάλαντος και διακεκριμένος συνθέτης, τραγουδιστής, και εκτελεστής ούτι. Dhafer Youssef και  το ‘Dance Layan Dance’ του (ΕΔΩ). Πήρα στροφή αλάργα από τον κάβο του Cap Don και κατευθύνθηκα προς το Νότο και την Λιβύη. Εδώ οι ήχοι της μουσικής χάθηκαν. Ούτε ήχοι από πουλιά, ούτε φωνές ακούγονταν, μόνο κρότοι, εκρήξεις και ριπές. Μύριζε μπαρούτι και θανατικό ο αέρας. Ακόμη και ήχοι από τραγούδια και σκοπούς της Κρήτης δεν έφταναν στ' αυτιά μου, ανοιχτά του κόλπου της Σύρτης. Η κατάσταση συνέχιζε έτσι ακόμη κι όταν έπιασα την Αίγυπτο. Μόνο όταν προσέγγιζα την Μέρσα Ματρούχ η μουσική  και οι φωνές των Pharaoh's Daughter με το τραγούδι τους ‘Shnirele perele’  (ΕΔΩ) ήρθαν να με συναντήσουν. Για λίγο όμως, γιατί ανηφορίζοντας κι αφήνοντας πίσω και δεξιά μου το Σουέζ, η πραγματικότητα της Γάζας και της Παλαιστίνης τάραξαν πάλι το είναι μου. Πέρασαν πάνω από 70 χρόνια κι οι μεγάλοι κι ισχυροί της γης δεν μπορούν ή δε θέλουν να βρουν μια φόρμουλα για να ηρεμήσουν και να ζήσουν  ειρηνικά οι λαοί της περιοχής; Δεν φτάνει πια το αίμα κι οι ψυχές που έχουν χαθεί και χάνονται καθημερινά; Ο φόβος, η απειλή κι η αντιπαλότητα που κυριαρχεί στην καθημερινότητα των ανθρώπων σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου δεν θα βρει επιτέλους καταλάγιασμα κι ηρεμία; Οι ήχοι από την ακτή έφταναν με διακοπές. Ο The Idan Raichel Project από το Ισραήλ μαζί με τον Vieux Farka Touré από το Μάλι, τραγουδούν το ‘Mon Amour’ (ΕΔΩ). Οι άνθρωποι της τέχνης προσπαθούν να βρουν μια ισορροπία στις ψυχές και τις ζωές των ανθρώπων μα δυσκολεύονται. Το ίδιο  και στον Λίβανο όπου ο πληθωρικός Λιβανέζος, αρμένικης καταγωγής Ara Malikian με το εξαίρετο βιολί του προσπαθεί να φέρει τον πολιτισμό και την μουσική σ’ αυτήν την ταραγμένη περιοχή με το ‘Watif’ (ΕΔΩ). Συρία παύση. Η ταραχή φαινόταν καθαρά στα νερά. Στην Θάλασσα του Λεβάντε, το Κιλικικό Πέλαγος και τους κόλπους της Αττάλειας, της Μερσίνας και της Αλεξανδρέττας, η πλεύση ήταν δύσκολη, κακοτράχαλη και κοπιώδης. Ούτε ήχοι, ούτε μελωδίες, μόνο ένταση. Αυτό συνεχίστηκε και μετά το Καστελόριζο. Μόνο μετά την Μαρμαρίδα και την Αλικαρνασσό μου ήρθε ο ήχος από μια πατινάδα της Ιωνίας. Το όνομα, η περιοχή και οι άνθρωποι απ’ αυτή την περιοχή έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Ζυμώθηκα μαζί τους, ‘γιναν δάσκαλοι, γείτονες, φίλοι, συναθλητές, σύντροφοι και συνοδοιπόροι μου. Εθίστικα στις μουσικές, στις γεύσεις, στα ήθη και τον πολιτισμό τους. Μοιράστηκα τις έγνοιες, τις ιστορίες, τους καημούς αλλά και τον ρατσισμό που βίωναν στον τόπο μας. Πρόσφυγας με τους πρόσφυγες αν και ντόπιος.  ‘Livisiani Mou Perdika’ λοιπόν (ΕΔΩ), ερμηνευμένη από τους Barcelona Gipsy balKan Orchestra. Τους τελευταίους τους ξανασυναντήσαμε αλλά μ’ άλλη φωνή, κλαρινέτο κι όνομα. Γύφτοι, τσιγγάνοι, νομάδες, ρομά,  όπως κι αν τους λέμε είναι άνθρωποι ιδιαίτεροι, ανυπότακτοι κι απροσάρμοστοι στα πρέπει του δυτικού πολιτισμού. Άνθρωποι που ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Τους βλέπουμε  να γυρνούν γύρω-γύρω από τις χώρες και τους λαούς της λεκάνης της μεσογείου και σαν τις μέλισσες να μεταφέρουν και ν’ αναμιγνύουν μουσικές, οσμές και γεύσεις μεταξύ των ανθρώπων. Κινήθηκα βόρεια στην οριογραμμή μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας    μέχρι τα στενά. Εκεί άκουσα την γνωστή σ’ εμένα φωνή της Michal Elia Kamal και των Light in Babylon που τους γνώρισα απ’ όταν ήταν μια μπάντα του δρόμου, και το τραγούδι τους ‘Bursa'nin Ufak Tefek Taslari’ (ΕΔΩ). Γύρισα προς την Δύση και τη χώρα μου. Ο απηλιώτης έπνεε ευνοϊκά και μ’ έσπρωχνε προς τον κατάπλου. Με συνόδευε η διασκευή στο τραγούδι  ‘Ξένος για σένα και εχθρός’ που έκανε η Ματούλα Ζαμάνη (ΕΔΩ). Ωραία φωνή ηπειρώτικη κοφτή με γυρίσματα νησιώτικα. Τα μάτια σφαλούσαν από την κούραση και το αντάριασμα των αισθημάτων. Το μάντρωμα που πρόσμενε κατά τας υποδείξεις στένευε την ψυχή. Μου ήρθε ξαφνικά και μου κόλλησε ο στίχος ‘Ανάσα είναι καυτερή / και στέπα του Καυκάσου / η σκέψη που παραμιλά / και λέει τα όνειρά σου’ από το ‘Αερικό’ του Θανάση Παπακωνστντίνου τραγουδισμένο όχι από την Κανά αλλά πάλι από την Ματούλα Ζαμάνη ζωντανά στην  Τεχνόπολη το 2016 (ΕΔΩ), όταν κορμιά, αισθήματα, μαζώξεις κι επαφές συντονίζονταν ταιριασμένα κι αρμονικά με τις φωνές και την μουσική. Εικόνες από το παρελθόν ή προβολές απ’ το μέλλον; Ο άνθρωπος που στην διαδρομή του έδωσε την ζωή του για λευτεριά, ιδέες και πίστη, όποια πίστη, δεν μπορεί να επιτρέπει σε κανένα και για κανένα λόγο και αιτία να του τις στερεί. Προσδοκώ η φυλακή που μας επιβλήθηκε ‘οικειοθελώς’ να μην επαναληφτεί στο μέλλον. Πείραμα τυχαίο ή επιθυμητό, δεν ξέρω, άνοιξε όμως την όρεξη σε πολλούς εξουσιαστές κι  εξουσίες να το επαναλάβουν. Η κορνέτα παίζει κι ο στίχος συνεχίζεται ‘Όσες κι αν χτίζουν φυλακές / κι αν ο κλοιός στενεύει / ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει’ …έφτασα κι έδεσα. Ξύπνησα ή απομιμήθηκα δεν ξέρω.

Για την αντιγραφή StaMiKous 

Πάντα θα ταξιδεύεις στους αιώνες αγέρωχα όπως έζησες. ‘Ελλάδα, Φως’ όπως σε προσφώνησε ο Πικάσο.

Είχα μια σχέση σημαδιακή μ’ αυτόν τον άνθρωπο όταν τον πρωταντάμωσα στην γενέθλια πόλη, πιτσιρίκι εγώ, πήγαινα δεν πήγαινα σχολείο,  δίνοντάς του την ανθοδέσμη του καλωσορίσματος. Σ’ έμενα έλαχε ο κλήρος ή τύχη από τους μεγαλύτερους. Τύχη, γιατί έτσι ξεκίνησε κι ο φάκελος μου που γέμισε με τους χρόνους με άλλα ασήμαντα ή σημαντικά, σαφώς ελάσσονα της περπατησιάς και των πράξεων αυτού του μεγάλου Έλληνα, του Μανώλη Γλέζου. 
Δεν θα αναφερθώ παραπάνω σ’ αυτό, σήμερα αλλά σε μια απρέπεια της life style ζωής μας. Είδα κάπου να 'διαφημίζουν' το διατροφικό μενού της μακροζωίας του Μανώλη Γλέζου. Δεν μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω την μικρότητα, γιατί  ξέρω βιωματικά την αλήθεια. Το πρωί τρεφόταν με ελευθερία, το μεσημέρι με δικαιοσύνη και το βράδυ με καλοσύνη κι όλη την υπόλοιπη μέρα μ' άγουρα μύγδαλα που βαστούσε στην τσέπη. Τα έβγαζε, τραβούσε και πέταγε τον σκληρό και στυφό φλοιό απ' έξω, έσπαζε το εύθραυστο τσόφλι με  τα δάχτυλα κι από μέσα έβγαινε τρυφερός και δροσερός ο καρπός της αγάπης που είχε για όλους μας ......καλό ταξίδι αδάμαστε αγωνιστή της λευτεριάς…. δεν σε πενθούμε, γιορτάζουμε την ύπαρξη και το φως σου....

Ο φόβος μας κτυπά την πόρτα....

Φαίνονται τόσο μακρινές, τόσο νοσταλγικές οι απλές εικόνες. Οι εικόνες μιας λαϊκής αγοράς με πλήθος αγοραστών. Οι εικόνες μιας σειράς καθισμάτων σινεμά ή θεάτρου με ενωμένους ώμους. Οι εικόνες  μιας ταβέρνας με ήχους, ενός εστιατορίου με πληρότητα, ενός χορού χέρι με χέρι, σώμα με σώμα, μιας συνωστισμένης καφετέριας, ενός δρόμου με πολύ κόσμο, ενός γηπέδου γεμάτου μ’ ανθρώπους κι ένταση, μιας παιδικής χαράς με φωνές και κελαϊδίσματα παιδιών. Χάσαμε αυτές τις χαρές. Χάσαμε την επαφή μεταξύ μας. Χάσαμε την επαφή προς την θάλασσα. Χάσαμε τα πέρα δώθε των γλάρων, τη μυρουδιά της βρεγμένης γης, το απέραντο του ορίζοντα που κι αν δεν το ‘χεις μπροστά σου ψάχνεις χρόνο και τόπο να το βρεις και να το ανταμώσεις. Μας κατακλύζει από παντού το κενό, το άδειο, το άμορφο. Σε αίθουσες, σε δρόμους, σε μαγαζιά, στην ψυχή μας. Οργανώνουμε καθημερινά τη ζωή μας, με νέα μέτρα, νέες πρακτικές, νέες οδηγίες, δομώντας μια άμυνα σιδερόφρακτη που δεν φτάνει, απέναντι σ’ έναν εχθρό που έρπει και αναρριχάται αόρατος. Τελευταία αμυντική μας γραμμή, γραμμή απελπισίας θα πεις, μια ελάχιστη έξοδος, το φαρμακείο, το σούπερ μάρκετ, το σκυλί μιας κι αυτό δε καταλαβαίνει από ιούς.

Περιχαρακωθήκαμε και βάλαμε συρματοπλέγματα στην επαφή, στον έρωτα, στην επικοινωνία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Κάγκελα παντού. Τα  εξοβελίσαμε  όλα, τ’ αποξενώσαμε κι αποξενωθήκαμε απ’ αυτά. Πάψαμε να ασχολούμαστε μ’ οτιδήποτε άλλο πια εκτός από τον ιό και τις συνέπειες του. Πάψαμε να ασχολούμαστε με τον Ερτογάν, τα πετρέλαια, την οικονομική κατάσταση, τη Λιβύη, τον πόλεμο και την ΑΟΖ, τη συμφορά και τα προβλήματα των μεταναστών και των προσφύγων. Τώρα έχουμε τα δικά μας. Τον δικό μας πόλεμο. Αυτόν που δεν έχει πρόσφυγες ή αυτόν που δεν τον νoιάζουν οι πρόσφυγες γιατί όλοι γίναμε πρόσφυγες της ζωής. Και πού θα πηγαίναμε άραγε που θα φτάναμε, που θα βρίσκαμε εστία κι απάγκιο; Όλος ο κόσμος ένα πεδίο μάχης, όλη η Γη ένα μέτωπο..."

Εγκλωβισμένος κι απομονωμένος στην οδό Χ αριθμός 7 κάπου στον πλανήτη γη, σκέφτομαι, κάθομαι κι αναπολώ τις μέρες που πέρασαν, όχι πολύ παλιά, να, μόλις πριν λίγους μήνες. 

Το βλέμμα μου έχει απομείνει στον ορίζοντα. Τον ορίζοντα ενός αστικού τοπίου που δεν έχει βουνά και θάλασσες και που δεν ξεπερνά το απέναντι κτίριο. Κάπου λοξά αν τεντωθώ φαίνεται κι η άκρη ενός μικρού πάρκου χωρίς παιδιά και φωνές. Βλέπω επίσης μια λεύκα, τη γνωστή λεύκα, που μένει ψηλή κι ατάραχη από τα συμβαίνοντα στον τόπο και στον κόσμο μας. 

Μόνος, ταραγμένος και σιωπηλός σ' ένα τοπίο πιο σιωπηλό από μένα και πιο βουβό από την σιωπή. Συλλογιέμαι. Έτσι είναι άραγε ο σημερινός άνθρωπος ή έτσι γίνηκε ξαφνικά; Έτσι αντιδρά ή αντέδρασε όταν ξαφνικά κι απρόσμενα ένιωσε παλίρροια  να πλημμυρίζει και να ταρακουνά το είναι του; Όταν ένοιωσε ένα ρίγος να τον διατρέχει ολάκερο το κορμί και την ύπαρξη του;  Όταν είδε κι άκουσε την φρίκη και το τρόμο που ξερνούν οθόνες, μικρόφωνα και δίκτυα για την ‘ενημέρωσή’ του ως συνήθως; Όταν ψάχνοντας αυτό το περίεργο συναίσθημα που τον κούρσευε είδε γύρω του και δε διέκρινε τίποτε που να το δικαιολογεί, τίποτα που να το ορίζει; Όταν, βγαίνοντας στο μπαλκόνι ή στο παράθυρο να πάρει μια ανάσα, το τοπίο ήταν ίδιο κι όμοιο χωρίς αλλαγή, χωρίς διαφορά, ίδιο κι απαράλλακτο μ' αυτό που 'βλεπε από μέσα; Κενό, βουβό και άλαλο. Είδε την ερημιά, την αντάμωσε και κατάλαβε. Πάγωσε. Ένοιωσε μόνος, αβοήθητος κι ακάλυπτος. Πέτρωσαν οι αισθήσεις του κι αντοχές του. Αντιλήφθηκε την δύναμη. Φόβος, φόβος σκοτεινός, αόρατος κι αμείλικτος. Φόβος μαύρος κι ανίκητος. Φόβος που κυκλοφορεί στους έρημους δρόμους και στην βουβή ατμόσφαιρα. Φόβος καθολικός.

Αφουγκράζεται την σιωπή, νοιώθει το κενό κι αισθάνεται την παγωμάρα. Πάει να ψωνίσει κι αποσείει το βλέμμα από τον γείτονά, τον διπλανό. Δεν είναι ώρα για χαιρετούρες, υπάρχει κίνδυνος. Παίρνει τα ψώνια και γοργά φεύγει σκυφτός, σιωπηλός με ιδεοληπτικές κινήσεις και συμπεριφορές, προς τον εγκλεισμό. Ο φόβος τον ακολουθεί, εισχωρεί στο σπίτι, εισχωρεί μέσα του, εισχωρεί παντού. Παίρνει τα μαντηλάκια, παίρνει τα αντισηπτικά κι αρχίζει να καθαρίζει. Τα πάντα. Τι άραγε θέλει να διώξει; Τον ιό ή τον φόβο;

Φόβος, φόβος για την επιβίωση προκλητός, αιτιατός ή αναίτιος, πάντως επιθυμητός από κάθε εξουσία και κάθε ολιγωρία.  Καλύπτει παραλήψεις, ανεπάρκειες και πολιτικές χρόνων. Καλύπτει την ανθρώπινη επίθεση με ‘τεχνητά’ περιβάλλοντα εκεί όπου μέχρι πρότινος έβριθε η βιοποικιλότητα σε παρθένα οικοσυστήματα. Ξύπνησαν έτσι ιούς και μικροοργανισμούς αιώνων κι αυτοί μεταλλάσσονται και εκδικούνται. Καλύπτει όμως και συστήματα, απόψεις, ιδέες και πράξεις που τοποθετούν την οικονομία πάνω από τον άνθρωπο και το κέρδος πάνω από την ζωή.

Αναρωτιέμαι. Καβάτζαρα ήδη την έκτη δεκαετία της ζωής και πάτησα στην έβδομη,  τι να φοβάμαι; Τον θάνατο; Την ερημιά; Την απομόνωση;  Την φυλακή; Τι;

Σίγουρα φοβάμαι.

Φοβάμαι την έλλειψη ενός χαμόγελου από την μικρή μου εγγονή.  

Φοβάμαι την έλλειψη απ’ το παιχνίδι μαζί της, στο πάρκο, στην αγορά, στην παραλία που σε ξανακάνει παιδί και χρήσιμο παρά τα χρόνια σου.

Φοβάμαι την έλλειψη της κυριακάτικης μάζωξης γύρω από το τραπέζι με παιδιά κι εγγόνια.

Φοβάμαι την έλλειψη ενός περιπάτου με την σύντροφο της ζωής αγναντεύοντας παρέα το βύθισμα του ήλιου στον ορίζοντα.

Φοβάμαι την έλλειψη του νερού της θάλασσας και του νησιού μου.

Φοβάμαι την έλλειψη απ’ τον αχό των βημάτων αγαπημένων μου ανθρώπων που έρχονται για ν’ ανταμώσουμε.

Φοβάμαι την έλλειψη των φωνών που δεν ακούω, των μορφών που δε βλέπω, των συζητήσεων που δεν κάνω, των σιωπών που επιλέγω κι όχι αυτών που μου επιβάλλονται.

Φοβάμαι όμως πάνω απ’ όλα να θυσιάσω τις στιγμές που μου μένουνε,  την ελευθερία και την δημοκρατία που απέκτησα με αγώνες για χάρη μιας επιβίωσης χωρίς νόημα κι ανάγκη.

Φοβάμαι να επιβιώνω χωρίς να ζω.

Φοβάμαι να γίνω αριθμός αντί για άνθρωπος.

Φοβάμαι να αντικαταστήσω την ουτοπία με την δυστοπία.

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα ……για το καλό μου.

ΥΓ: Η πιο απόρθητη φυλακή που δεν έχει δραπέτες είναι ο φόβος...γι' αυτό σου λεγε η Κατερίνα  ...στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;