Συνάντησα, έχει καιρό, στην νότια Κρήτη ένα συνταξιούχο δάσκαλο που περνούσε τις μέρες του ήσυχα , αγναντεύοντας τον ορίζοντα της βιολογικής του δύσης. Ανάμεσα σε ρακές, κουβέντες διάφορες και σκοπούς μακρόσυρτους, της τάβλας, μου αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία.
Μια φορά λέει βρέθηκε, δεν έχει σημασία αυτός ή άλλος, σε μεγάλη πόρτα να συντάσσει ένα ιδιοτελές βιογραφικό της προσωπικής του διαδρομής και ικανότητας.
Έπρεπε να χωρέσει την ζωή σε μια κόλλα χαρτί. Κομμάτι δύσκολο. Μαζί κι άλλοι πολλοί απ’ όλες τις φυλές του Φαραώ. Στο βαρύγδουπο κρατικό έγγραφο μια ερώτηση του τράβηξε την προσοχή. ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ. Το προσπέρασε αρχικά. Μετά κίνησε να γράφει ότι γνωρίζει Ιταλικά από όταν, ακατάλληλος κι επικίνδυνος να συμμετέχει της ημετέρας παιδείας, φιλοξενήθηκε στα πανεπιστήμια και τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Γαλλικά από την πολύχρονη θητεία του, παιδί ακόμα, στις αίθουσες της καμουφλαρισμένης επεκτατικής εκπολιτιστικής κουλτούρας, βλέπε καλλιέργειας, της παλαίποτε αποικιοκρατικής δύναμης. Αγγλικά; Εκεί σταμάτησε. Κάποιες σκόρπιες λέξεις απ’ τις φωνές και τους στοίχους του Burton, του Jacker, του Lennon, του Dylan, της Joplin και του Morrison δεν έφταναν να καλύψουν την αναπηρία του στην γλώσσα της ηγέτιδας του πλανήτη δύναμης.
Μια ηλιαχτίδα που μπήκε παράτυπα κι έκοψε στα δύο την υποβλητική σκιερότητα της μεγαλόπρεπης αίθουσας, του φώτισε το μυαλό και τ’ άλλαξε την διάθεση. Και ΜΟΥΣΙΚΗ πρόσθεσε. Ο κρατικός λειτουργός, με το σφιχτοδεμένο απ’ την γραβάτα του, κολάρο, χλεύασε την γραφή. Την χλεύασε περισσότερο, σαν καγχασμός έμοιασε, όταν ζήτησε ένα οποιοδήποτε όργανο να αποδείξει του λόγου το αληθές.
Ίσως να είχε και δίκιο όμως. Τι δουλειά είχαν η κιθάρα, το μπουζούκι, ο ταμπουράς, το βιολί ή το κλαρίνο, η νότα, η δίεση κι η αρμονία σ’ αυτό το μέρος;
Βλέμμα και ύφος διθυραμβικό ο σφουγγοκολάριος και απορίας σιωπή διάχυτη στην αίθουσα.
Τότε αυτός σήκωσε τα χέρια του προς το φως. Έψαξε τις νότες που ο αγέρας και το φως κουβαλούσαν πάνω τους. Τις αφουγκράστηκε. Με τα δάχτυλα και τις παλάμες τις έπλασε, τις μαστόρεψε και χτυπώντας τις χούφτες του έφτιαξε σκοπό. Σκοπό που πέρασε από τα χέρια, τον κορμό και το σώμα του, στα μάτια, στην ψυχή και στις κινήσεις του.
Ξεσηκώθηκε.
Ξεσηκώθηκαν κι άλλοι. Ο σκοπός πέρασε στις ψυχές των άλλων, στα σώματά τους, στα χέρια τους και στις αισθήσεις τους. Ακολουθούσαν όλοι. Δημιουργούσαν όλοι. Έφτιαχναν, μεγάλωναν τον σκοπό και επικοινωνούσαν. Ο σκοπός φούντωνε, γιγάντωνε και πετούσε έξω από τα τείχη. Αυτοί γελούσαν, μιλούσαν και καταλαβαινότανε.
Κι ο λειτουργός; Αυτός με το πρόσωπο σαν χασέ, τα μάτια πεταμένα από τις κόγχες τους και την καρδιά του κλειδωμένη από τις ρέγκολες και τους κανόνες αδυνατούσε να καταλάβει τι γινότανε.
Άντε στην υγειά σας.
Στην υγεία σου δάσκαλε είπαμε σηκώνοντας τα ποτήρια.
Ήπιαμε όλοι και πιάσαμε σκοπό….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου