Ο εξάψαλμος των γύφτων

γράφουν ο Ιόλαος και η Δηιάνειρα 27/5/2014

@ Τέλεια στημένο το σκηνικό χιλιάδων ‘σκηνοθετών’, ‘σκηνογράφων’, ‘τεχνικών’, ‘ηθοποιών’, decision,  image  και opinion makers  με διακαναλική εκφορά. Τι κι αν η Ελλάδα βουλιάζει και χρεοκοπεί, λεφτά υπάρχουν για να στηθεί το παραμύθι. Ένα παραμύθι που ‘χει σκοπό, σημάδι και στόχο το μυαλό σου, το μυαλό μου, το μυαλό του κάθε θεατή, του κάθε ακροατή, του κάθε Έλληνα. Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν σκέπτεσαι. Βλέπεις, ακούς και σκέπτεσαι μόνο αυτά που θέλουν Αυτοί. Αυτοί που σαν Picasso, Lars von Trier, Godard και Huston  έστησαν το σκηνικό. Πρώτα οι δήμοι που βάφονταν μπλε και οι οθόνες να στολίζονται σαν εθνική εορτή. Μετά οι περιφέρειες μπλε, πολύ μπλε με ντεσού λίγο ροζάκι για ξεκάρφωμα. Ύστερα το σκηνικό αργοπορεί, αργοπορεί πολύ, μένοντας σταθερό και ίδιο στις οθόνες για να το εμπεδώσουμε. Να  εμπεδώσουμε ότι τίποτα δεν άλλαξε. Συμβολισμός βγαλμένος από πλάνα του μακαρίτη του Αγγελόπουλου χωρίς όμως αισθητική, ποίηση ή εικαστική πινελιά. Τρεις ώρες το πλάνο μένει ακίνητο, αμετάβλητο κι αναλλοίωτο για να πεισθεί κι ο πιο άπιστος Θωμάς, για να λουφάξουν οι υποβολείς, για να καμφθούν τα όποια χαμόγελα, για να μην πάρουν τα όνειρα ούτε χαρά ούτε κι εκδίκηση. Φτάνει το 10% η ενσωμάτωση στις περιφέρειες κι όμως η εμφάνιση εθνικού δείγματος από τις Ευρωεκλογές καθυστερεί. Ένας υπάλληλος της Singular Logic εμφανίζεται λέει κάτι στα ψιθυριστά κι από μέσα του για πρόβλεψη κι εξαφανίζεται. Δέκα λεπτά πριν τις δέκα κάνει την εμφάνιση του ο χάρτης σε ενσωμάτωση 16,97%. Το ροζ σκίζει το μπλε απ’ άκρου σ’ άκρου. Η μονοτονία κι η μονοχρωμία σπάει καθοριστικά αλλά η ζημιά έχει γίνει. Το χαμόγελο έχει παγώσει κι οι παπαγάλοι της ενημέρωσης εργολαβικά συνεχίζουν το εντεταλμένο μακάβριο έργο τους.

@ Ολίγον τα έχασα και προβληματίστηκα σφόδρα με την παρασκευάτικη συγκέντρωση του πρωθυπουργού στην Πλατεία Συντάγματος; Όχι δηλαδή σ’ όλη την πλατεία αλλά στην κεντρική αλέα, εκεί γύρω από το σιντριβάνι και τα σκαλάκια. Όχι την Όθωνος, όχι την Βασιλέως Γεωργίου Α, ούτε την Αμαλίας, ούτε τον Άγνωστο ούτε το παρτέρι που έφυγε για την αιωνιότητα ο  Δημήτρης Χριστούλιας αφήνοντας την πενιχρή και πετσοκομμένη σύνταξη ζωής του στο χρεωκοπημένο και καταληστεμένο δημόσιο, μόνο στον κεντρικό διάδρομο. Στην τηλεόραση ήθελαν να φαντάζει τεράστια αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του σκηνοθέτη, την αποθέωση του στενού κοντινού και του αχανούς μακρινού πλάνου, τους καπνούς και τις σημαίες του πλαστικού, δεν τα κατάφερε. Άνθρωπος είναι ο σκηνοθέτης κι όχι ο μάγος Χουντίνι. Η συγκέντρωση ούτε τις γενικές συνελεύσεις των αγανακτισμένων δεν έφτανε σε κόσμο. Τόσοι, σύμβουλοι, τόσα μυαλά και δεν σκέφτηκε κανείς ότι αν ο πρωθυπουργός, μιας κι είχε και τα γενέθλια του, καλούσε τον κόσμο για κρακεράκι και ποτάκι θα γέμιζε την πλατεία. Μόνο οι λιμοκτονούντες στο δήμο Αθηναίων είναι περισσότεροι.

@ Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης συνεχίζεται αμείωτη αν δεν έχει ενταθεί παρά τα αποτελέσματα των εκλογών. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε παροξυσμική έξαρση καταγγέλλει, σαν αντισυνταγματικές, τις ενέργειες της νικήτριας αντιπολίτευσης να ζητήσει εκλογές. Όμως όταν ο ίδιος, ο αρχηγός του, και το κόμμα του έκαναν το ίδιο κι απαράλλακτο στις ευρωεκλογές του 2009 που κέρδισαν, είχαν ηθικό, νομικό και πολιτικό δικαίωμα!!!! Ο πρωθυπουργός πιάνει το νόημα της κάλπης αλλά νομίζει πως είναι ακόμα πρώτος κι η αντιπολίτευση δεύτερη και τρέχει για να μην τον πιάσει. Το κοράκια της προπαγάνδας στα διάφορα πάνελ πέφτουν πάνω στους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης ζητώντας τους να κάνουν τουλάχιστον χαρακίρι επειδή τόλμησαν να νικήσουν!!!! Κι εμείς οι ψηφοφόροι; Σίγουρα παραπλανημένοι, αποπροσανατολισμένοι, μπερδεμένοι από μηνύματα και μέσα αλλά πάνω απ’ όλα άβουλοι, δειλοί και φοβισμένοι, μαρκαρισμένοι δια βίου αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, σαν βουβάλια σε τεξανό ράντζο, κάνουμε ότι δεν κατανοούμε ή ότι δεν βλέπουμε τα παιδιά μας, μορφωμένα με το υστέρημα μας, να κουνούν τα μαντίλια, να φεύγουν στα ξένα και να ραγίζει η καρδιά τους κι η δική μας. Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τα εισοδήματα μας να χάνονται, τα σπίτια μας να τα παίρνουν οι τράπεζες κι οι φόροι, τις συντάξεις μιας ζωής να κλέβονται αναίσχυντα και να ρημάζονται. Κάνουμε ότι δεν κατανοούμε την φτώχια που μας πλησιάζει, τους ανήμπορους δίπλα μας, τους αστέγους, τους ανέργους, τους αυτοκτονούντες από δυστυχία κι απελπισία. Δεν κατανοούμε και δεν βλέπουμε ότι χωρίς αντίδραση, χωρίς ανατροπή και χωρίς το διώξιμο και την απαλλαγή τούτης της κατάστασης κάνουμε τ’ αγέννητα παιδιά κι εγγόνια μας ραγιάδες και υπόδουλους. Ανάξια σπορά, άσωτη πατέρων και προγόνων μας.

@ Μ’ ένα σακίδιο στον ώμο, συμπαθητικό μουτράκι, αναγνωσιμότητα από το γυαλί, λίγα λόγια και θολά, εσάνς life style και την νεότητα σαν διαβατήριο έχεις μέλλον σε τούτο τον τόπο.  Τι να τα κάνουν σήμερα οι άνθρωποι, τα προγράμματα, τις θέσεις και τις δύσκολες απόψεις, μήπως τις ακούνε απολιθωμένοι στο κουτί; Σύνθημα θέλουμε κι αρχηγό να το πει κι εμείς βουρ από πίσω του να κάνουμε την πλέμπα. Το γυαλί σέρνει καράβι στις μέρες μας. Σε ξεσηκώνει,, σε κοιμίζει, σε ερεθίζει όπως το καταλαβαίνει και το επιθυμεί ο καθείς, σε ταΐζει έστω και εικονικά, σε διασκεδάζει σε ενημερώνει σου βγάζει και πολιτικούς. Διαφωνείς για το τελευταίο; Ας δούμε τα αποτελέσματα των προχθεσινών Ευρωεκλογών. Ο Θεοδωράκης εμφανίζεται με νέο κόμμα αλλά χωρίς λεφτά. Καταναλώνει όμως δωρεάν τόσο τηλεοπτικό χρόνο που ούτε ‘εύρωστα’ κόμματα του κυβερνητικού σχηματισμού μπορούν κατά διάνοια να αγοράσουν και παίρνει 6,60%. Η Χρυσή Αυγή, φυλακισμένη κι αποκλεισμένη από τις τηλεοράσεις παρούσα κατά κόρον όμως δια της απουσίας της ανεβαίνει στο 9,40%. Ο ξεχασμένος Καρατζαφέρης αλλά με δικό του κανάλι πετάγεται στο 2,70%, προίκα ικανή για να διαπραγματεύεται την ένταξη του στη ΝΔ των ‘προδοτών’ Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη που ξανάγιναν ‘φίλοι’ του. Για να μη πω ότι τα κανάλια φρύαξαν για να μπορέσουν να κρατήσουν την κατρακύλα της ΝΔ στο 22,71%, την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, δια της μεταμφιέσεως του σε Ελιά, στο 8,02% και να αποτρέψουν τον διαβολικό ΣΥΡΙΖΑ από το ατύχημα να φτάσει και να ξεπεράσει το 30%. Για να μη πω ότι τα κανάλια συνεχίζουν να θεωρούν νικητές τα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού κι ας πήραν σε απόλυτους αριθμούς 1.750.000 ψήφους από 6.500.000 που είχαν άλλοτε. Τι δεν καταλαβαίνεις; Μάλιστα, κατάλαβα. Περιμένεις την δημοσκόπηση της GPO  στον Πρετεντέρη που φέρνει την ΝΔ 2,5% μπροστά σε εθνικές εκλογές. Εγώ παραιτούμε. Κάηκα.

@ Στον Περισσό μετρούν τα σπόρια των 70,260 της αύξησης. Το ΚΚΕ σε πλατειά ολομέλεια ελέγχει τους καινούργιους αν είναι συνειδητοί, καθαροί, αμόλυντοι και ικανοί για την επανάσταση που ξέχασε.

27.05.201 - Ιόλαος και Δηιάνειρα

Δημοκρατία τύπου ''συγκυβέρνησης''... Δεν έχουμε χούντα!

Από Ουδέν Σχόλιον

 

Αυτή είναι η αφίσα που η δημοκρατική κυβέρνηση Ψευταρά απαγόρευσε σήμερα με Υπουργική Απόφαση, η οποία,
     ..απαγορεύει σε συνδικαλιστικές οργανώσεις επιστημονικών και λοιπών κλάδων, την ''μετάδοση οποιουδήποτε μηνύματος μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολιτικό'',
     ..και άρα να βλάψει την κυβέρνηση, εν όψει βεβείως των εκλογών!
     Από την άλλη όμως επιτρέπεται ο κάθε φασιστοειδής αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών να απειλεί ότι εάν η Ελιά καταψηφιστεί στις εκλογές η χώρα θα μετατραπεί σε Ουκρανία!
     Επιτρέπεται 400.000 ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ να μην έχουν πιά πρόσβαση σε περίθαλψη υγείας λόγω αδυναμίας καταβολής εισφορών,
     ..ενώ βεβαίως μήνα τον μήνα το χρέος τους αυξάνεται, αφού οι... ασφαλιστικές εισφορές ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΙ εξακολουθούν να τους χρεώνονται!

     Επιτρέπεται η ΜΕΣΗ μείωση των μισθών να έχει φτάσει το 38%,

     ..η ΜΕΣΗ μείωση των συντάξεων το 45%,

     ..η ΜΕΣΗ αύξηση φόρων το 35%,

     ..η ΜΕΣΗ μείωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών κατά 50%!

     Επιτρέπεται να απολύονται 760 εργαζόμενοι ανά εργάσιμη μέρα!

     Επιτρέπεται να έχει μειωθεί το ΑΕΠ κατά 25% (τεράστιο, καταστροφικό ποσοστό για μιά χώρα ), και να έχει αυξηθεί το δημόσιο χρέος κατά 40%!

     Ποιούς απειλείτε και ποιούς κοροϊδεύετε, ω αποπλύματα του ανθρώπινου είδους;

     Δεν έχετε καταλάβει ότι όσες απειλές, όσες απαγορεύσεις κι αν εκτοξεύσετε, η ώρα σας έχει φτάσει;

     Η στερνή πολιτική σας ώρα απέχει μόλις 18 ημέρες!

     Τις μετράμε σαν φαντάροι στον στρατό!

     Στραβάδια, απολυόμαστε,

     ..ενώ εσείς θ' αρχίσετε να προσάγεστε για κατάλυση της Δημοκρατίας!..

Ουκρανική κρίση…Ανθρώπου αδιέξοδο

Βράδυ Σαββάτου και το χαμπέρι με την πυρπόληση του κτιρίου των συνδικάτων στην Οδησσό με τάραξε. Οι εικόνες βίας και μισαλλοδοξίας που είδα από ανθρώπινα σ' ανθρώπινα όντα στο διαδίκτυο με τάραξαν περισσότερο. Έκλεισα υπολογιστές, φώτα και ήχους κι απομονώθηκα στη σιωπή. Έκανε κρύο. Το γνωστό κρύο μιας ανοιξιάτικης βραδιάς. Τυλίχτηκα την κουβέρτα μου, χάθηκα στις σκέψεις μου κι αναπιάστηκα στους συλλογισμούς μου. Δεν είχα ύπνο. Τελευταία δεν έχω ύπνο πριν τις τρεις μετά τα μεσάνυχτα κι έτσι έπιασα διάλογο φανταστικό με μια φίλη, για να ‘χω αντίλογο
...αν δεις, το πρόβλημα της Ουκρανίας ως μεμονωμένο γεγονός τότε χάνεις το δάσος πίσω από το δέντρο, είπα. Βέβαια δεν είναι άγνωστο στη χώρα μας, συμπλήρωσα, να βλέπουμε ή να ταιριάζουμε τα γεγονότα με βάση τις εκ των προτέρων πεποιθήσεις μας. Τα κουτάκια, της σκέψης, της τοποθέτησης και  της ασφάλειάς για μας έχουν την πρωτεύουσα σημασία κι όχι η ανάλυση που οφείλουμε να κάνουμε στα γεγονότα.
Αντέτεινε την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός συμπαγούς αντιφασιστικού μετώπου… 
…η σφυρηλάτηση ενός μετώπου, μιας μασίφ αλυσίδας προϋποθέτει a priori την ύπαρξη ενιαίας ισχυρής συλλογικής συνείδησης εθνικής, πατριωτικής ή ταξικής, που είναι άγνωστη στην χώρα μας, τουλάχιστον στη νεοελληνική της διαδρομή, με την αριστερά να μην είναι άμοιρη ευθυνών.
Πήγε κάτι να πει, αλλά εγώ συνέχισα. Έπρεπε να συμπληρώσω το κάδρο της τοποθέτησής μου, αλλιώς θα αναπιάναμε κοκορομαχίες παραθυριακού τύπου. Η αριστερά, συνέχισα, αν δε δημιούργησε, τουλάχιστον συντήρησε και συντηρεί, τουλάχιστον μια μερίδα της, τον εθνομηδενισμό, χαρίζοντας το έθνος στα κοράκια της ξενόδουλης και δοσιλογικής εθνικοφροσύνης. Θόλωσε και μπέρδεψε την αγάπη για τον τόπο και την πατρίδα,  τον άδολο κι αυθόρμητο πατριωτισμό, με το  διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό των ιδεοληψιών της. Ταύτισε την ταξική συνείδηση με την άκριτη κομματική υποταγή. Αν και θιασώτης του ορθολογισμού, θεοποίησε τη γραμμή και την ηγεσία μεταφυσικά, αγνοώντας ότι πρόκειται για ανθρώπους και ανθρώπων έργα. Άφησε την ανάλυση και βολεύτηκε στο δόγμα.
Δε μίλησε. Δεν ήθελε μάλλον να με διακόψει, μ’ είχε πιάσει κι εμένα ο οίστρος και δε σταμάτησα. Το πρόβλημα της Ουκρανίας, συνέχισα, δεν έγινε απρόσμενα και ξαφνικά το 2014, εξ όσων θυμούμαι. Είναι ένας ακόμη κρίκος στην μακρά αλυσίδα που δομεί σταθερά η ηγεμονία των αγορών με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους της (βλέπε συμμάχους της) μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Αυτή η ηγεμονική (αυτοκρατορική για πολλούς) πολιτική θέλει και επιδιώκει με βάση τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, αφενός την αλλαγή των συνόρων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αφετέρου τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων ανθρώπων και πολιτών ακόμη και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, προβάλλοντας δήθεν την ασφάλεια και καλλιεργώντας το φόβο.
Στην προσπάθειά της να δημιουργήσει τετελεσμένα, η πολιτική αυτή ευνοεί (με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών) κρίσεις, εμφυλίους, αντεπαναστάσεις, κοινοβουλευτικές εκτροπές κ.ά. Συνεργάζεται με και προκρίνει φονταμενταλιστικά, φασιστικά, ναζιστικά και άλλα ακραία στοιχεία παρ’ότι προβάλλει τη δημοκρατία. Την είδαμε να εφαρμόζεται στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, των βόρειων χωρών της αφρικανικής ηπείρου, στη Γεωργία,  στο Ιράκ, στη Συρία και τώρα στην Ουκρανία. Συνεργός της σ' αυτή την προσπάθεια είναι η ασύστολη προπαγάνδα των ΜΜΕ. Κανείς, δημοσιογράφος ή μέσο, δεν λέει ότι το κυρίαρχο στην ουκρανική κρίση είναι η παράνομη ανατροπή της νόμιμα  (έγινε με διεθνείς παρατηρητές του ΟΗΕ) εκλεγμένης κυβέρνησης από εγκάθετους νεοναζιστές μιας ασαφούς 'αντιπολίτευσης' χωρίς εκλογές!!!! Ώρες αναλύσεων επί αναλύσεων ‘ειδικών’ και εμπειρογνωμόνων’, χωρίς να αναφέρεται κανείς τους στην κυρίαρχη αιτία.
Γιατί, θα αναρωτηθείς, έγινε τώρα και γιατί η ανάπηρη και υποτελής στις ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση την εγκρίνει ανεπιφύλακτα, ενώ στρέφεται σαφώς εναντίων των ενεργειακών, αν μη τι άλλο, συμφερόντων της;
Οι ΗΠΑ μετά το 1990 έθεταν θέμα (αν και επισήμως το αρνούνταν) αλλαγής συνόρων με σκοπό αφενός να καταλάβουν νέες γεωπολιτικές και ενεργειακές θέσεις και αφετέρου να αντιμετωπίσουν τη μελλοντική απειλή που γι’ αυτούς ήταν τότε η Κίνα (Κίνα, Β.Κορέα, Βιετνάμ) και ενδεχομένως η Ινδία. Στην πολιτική τους αυτή έβλεπαν αρχικά ως σύμμαχο τη Ρωσία (μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εποχή Γιέλτσιν) η οποία όμως, αν και αποδυναμωμένη, αντιδρούσε στην αλλαγή συνόρων. Η εμφάνιση του Πούτιν, η ενδυνάμωση της Ρωσίας, η ενεργειακή της ηγεμονία, ειδικά στην Ευρώπη, η σύσφιγξη των σχέσεών της με την Κίνα έχει κάνει τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια (ειδικά με την άρνησή της να συνηγορήσει στον πόλεμο εναντίον του Ιράν και της Συρίας) τον υπ' αριθμό ένα κίνδυνο για τις ΗΠΑ. Πιέζουν  λοιπόν τη Ρωσία με το ΝΑΤΟ, που δεν έχει λόγο ύπαρξης μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.  Την πιέζουν με την αντιπυραυλική ομπρέλα στα σύνορά της (διένεξη Κ.Καραμανλή, Ντόρας Μπακογιάννη) και τώρα την πιέζουν με την Ουκρανία που έχει πολλά εκατομμύρια γηγενή ρωσικό πληθυσμό στο έδαφός της. Στόχος προφανής κι ανομολόγητος να ωθηθεί η Ρωσία, έστω και αμυνόμενη, να προκαλέσει ή να δεχτεί τον διαμελισμό της Ουκρανίας. Ο διαμελισμός σημαίνει defacto αλλαγή συνόρων κι έτσι η οποιαδήποτε μελλοντική αρνησικυρία της Ρωσίας δεν θα έχει καμιά νομιμοποιητική βάση. Δε θα αποτελεί εμπόδιο στους σχεδιαζόμενους απ' τους επικυρίαρχους διαμελισμούς και αποσχίσεις είτε βίαιες είτε με  'ειρηνικές' διαδικασίες αυτοδιάθεσης, που δυστυχώς συμπεριλαμβάνουν και τη χώρα μας.
Θα πεις τώρα, κι η Ευρώπη, οι λαοί της, ο λαός μας τι κάνει;
Μα ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη έχει στερέψει απο ιδέες κι οράματα κι έχει μείνει μόνο το κεφάλαιό της κι αυτό πλήρως εξαρτημένο από το αμερικανικό κεφάλαιο των μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών, αν δεν είναι παρασιτικό σ' αυτό. Ποια Μέρκελ, ποιος Κάμερον ή ο οποιος Άγγλος που θεωρεί επιγόνούς του τις ΗΠΑ, ποιος 'αριστερός' Ρέντσι, ποιος δεξιός Ραχόι, ποιος άνευρος και ξεδοντιασμένος Ολλάντ μπορεί να αντισταθεί σ' αυτό; Εδώ αυτοί, έμπασαν το ΔΝΤ στα εσωτερικά τους ζητήματα μεταξύ κρατών μελών της ΕΕ και θα αντιδράσουν; Ποιοι πολιτικοί μέσα ή έξω από τις ΗΠΑ μπορούν, με την έγχρωμη ή την λευκή  εκδοχή τους, να σηκώσουν ανάστημα; Όποιοι το έκαναν ή τους έφαγε το χώμα (βλέπε Αφούς Κένεντυ) ή ο παραγκωνισμός (βλέπε Τζορτζ ΜακΓκόβερν, Γκάρι Χαρτ). Ποιοι λαοί του δυτικού κόσμου αποπροσανατολισμένοι, παραπλανημένοι και λιωμένοι από την προπαγάνδα των εμπόρων και μεταπραττών της ενημέρωσης χωρίς στοχασμό, χωρίς οδηγό, χωρίς ιδεολογία, χωρίς οργάνωση, πιστεύω και τακτική μπορούν να αντιδράσουν στην πολιτική αυτή που εκπορεύεται απ' τις ΗΠΑ;  Έτσι κι ο δικός μας λαός ακολουθεί αυτή την αδράνεια και την υποταγή.
Με βάση τα παραπάνω θεωρώ ότι όσοι φωνασκούν, θυμώνουν ή εξεγείρονται,  γιατί δεν αντέδρασε ή πώς αντέδρασε ο Βενιζέλος, το κάνουν με το θυμικό κι όχι με τη λογική. Οι Έλληνες πολιτικοί αρκούνται να 'γλύφουν' τους επικυρίαρχους προστάτες προς ίδιον όφελος. Πώς ο γονυπετής και προσκυνημένος Έλληνας ΥΠΕΞ θα σήκωνε ανάστημα και κεφάλι; Καλύτερα που δεν το έκανε δηλαδή, γιατί θα έφερνε χειρότερα αποτελέσματα. Εδώ πολλοί έγκυροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι το πλησίασμα του Κώστα Καραμανλή στη Ρωσία και το βέτο του στην ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ αποτελούν την αφετηρία της κρίσης που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας. Γιατί δεν φτάνει να σηκώνεις κεφάλι, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος και να το χάσεις για τα πιστεύω και τις επιδιώξεις σου, αλλιώς κάλλιο κράτα το σκυφτό.
Δεν υπάρχει μέλλον λοιπόν για τον κόσμο και την ανθρωπότητα έξω απ’ αυτά τα πλαίσια, θα διερωτηθεί κανείς;
Δύσκολο το ερώτημα, πιο δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα όλος ο κόσμος δεν είναι Δύση, μόνο το 1/6 του. Επίσης είναι σίγουρο ότι  η Δύση, ο πολιτισμός της, έχει απολέσει το ηθικό διακύβευμα. Έχει χάσει την ψυχή του, έχει μπερδέψει το στόχο του και έχει ξεχάσει το Λόγο Του. Γιατί να   αγωνιστεί κανείς, γιατί να πολεμήσει, γιατί να θυσιάσει τη ζωή του; Για να γίνουν κάποιοι πιο πλούσιοι και πιο άπληστοι από πριν; Τι άλλο να πετύχει αυτός ο πολιτισμός που έχει κάνει το 99% να πεινούν χάριν του 1% που τα έχουν; Τι άλλο από το να βιάζει ασύστολα τη Φύση και να εξαντλεί βουλιμικά τους πόρους του πλανήτη;  Τι άλλο από το να προπαγανδίζει τον κοινοβουλευτισμό, που τον ονομάζει καταχρηστικά και ανερμάτιστα Δημοκρατία, ενώ στην πράξη προωθεί την ολιγαρχία και τον απολυταρχισμό του πλούτου;
Ο υλιστικός μας πολιτισμός αποδίδεται χαρακτηριστικά στην ταινία του αείμνηστου Marco Ferreri 'La grande bouffe' (Το μεγάλο φαγοπότι) του 1973 με τους Marcello Mastroianni, Michel Piccoli, Philippe Noiret, Ugo Tognazzi. Η απόλυτη αηδία του υλισμού, της απληστίας, της αφθονίας μέχρι εμετού. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας, αυτή είναι η Δύση, απλά τώρα φαίνεται πιο ωμά. Μια Δύση που από τις αρχές του 17ου αιώνα έχει αλωθεί από τον οικονομισμό, ο οποίος είτε με τη βάρβαρη μορφή του ατομοκεντρικού καπιταλισμού είτε με την 'ελπιδοφόρα' μορφή του υλιστικού σοσιαλισμού οδηγεί τον άνθρωπο σε αδιέξοδο και την κοινωνία στην καταστροφή.
Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σ' αυτό;
Πρώτα-πρώτα ατομικά ή συλλογικά θα πρέπει να σταθεί, να ξαποστάσει. Να ηρεμήσει από τους ρυθμούς και τους χρόνους που η εποχή κι οι αφέντες της προστάζουν. Ύστερα να σταματήσει ή να αποστασιοποιηθεί από τα τύμπανα της προπαγάνδας που την είπαν 'ενημέρωση' και 'πληροφόρηση'. Τέλος θα πρέπει να στοχαστεί και ν' αναστοχαστεί. Να πιάσει το νήμα από την αρχή. Να αναρωτηθεί ξανά πώς και γιατί  ήρθε σε τούτο τον κόσμο; Δεν ήρθε για να είναι δούλος, να παράγει ανεξέλεγκτα υπεραξία για τους αφεντάδες. Δεν ήρθε για να εργάζεται, να είναι νούμερο, μονάδα κι αριθμός. Καμιά οικονομία, καμιά ανάπτυξη, καμιά εργασία, κανένα νόμισμα δεν είναι ο σκοπός της ζωής. Σκοπός της ζωής είναι η χαρά της. Η χαρά για αυτό που σου δόθηκε όσο σου δόθηκε είτε τυχαία είτε θεόπνευστα και η δημιουργία. Η δημιουργία μιας σποράς, ενός πράσινου φύλλου, ενός καρπού, δυο λέξεων, δυο σκέψεων, ενός πονήματος, ενός ποιήματος, μιας καλύβας, ενός εργαλείου, μιας ζωγραφιάς μέχρι ενός ανθρώπου, μιας ζωής… αυτά κι άλλα τόσα σου ‘δοκε η τύχη ή ο Θεός για να χαρείς και ν’ αφήσεις το στίγμα σου σε τούτη τη ζήση. Να πλάσεις και ν’ αναπλάσεις την ψυχή σου και να χαρείς.
Αλλιώς παραφράζοντας γνωστή ρήση ή η ψυχή του θα σώσει τον άνθρωπο από την καταστροφή ή η καταστροφή θα εξαναγκάσει τον άνθρωπο να ψάξει την ψυχή του μέσα από τα συντρίμμια…

Genocide

Φίλος, ο ίδιος πάλι, μ’ έκανε κοινωνό των προβληματισμών και των απόψεών του σχετικά με την κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, την ανθρωπιστική κρίση και αν αυτό συνιστά γενοκτονία με όρους θεσμικούς και πολιτικούς. Μεταφέρω αυτούσιο το κείμενό του, όχι για να του κάνω χάρη, αλλά γιατί αφενός συμφωνώ μαζί του κι αφετέρου θα ‘θελα να το είχα γράψει εγώ. Τον ευχαριστώ.

Είναι πράγματι υπερβολή, αν κάποιος ισχυριστεί ότι στη χώρα μας συντελείται γενοκτονία; Ας προσπαθήσουμε το δούμε.Καταρχήν κάποιος θεωρεί κάτι υπερβολή ή υπερβολικό ανάλογα με τη θέση από την οποία το βλέπει. Το συγκεκριμένο αλλιώς το βλέπει ο άνεργος, αλλιώς ο συνταξιούχος, ο μισθωτός, ο νέος που μεταναστεύει για να βρει δουλειά, ο άρρωστος, ο φτωχός, ο πεινασμένος, κι αλλιώς ο έχων, ο υγιής, αλλιώς ο φοροδιαφεύγων, ο βολεμένος οικονομικά, κοινωνικά, συνειδησιακά, αλλιώς ο έχων συμβάλει διά της ψήφου του στο να διατηρούνται οι κλεπτοκρατικές κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια στην εξουσία κ.ο.κ.. Τα παραπάνω, μπορεί να πει κάποιος, ότι είναι υποκειμενικά και ευάλωτα επιχειρήματα κι απόψεις. Ωραία, ας πάμε τότε λοιπόν στους αριθμούς και τα γεγονότα που είναι αντικειμενικά.Αντιγράφω: «…ο όρος γενοκτονία είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocide και  αποδίδεται σε μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο. Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψη της φυλής. Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της καταδιωκόμενης φυλής με βέβαιη τη συν τω χρόνω απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της…» (el.wikipedia.org)Άρα λοιπόν «..η συστηματική εξασθένιση μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψη της φυλής» συνιστά γενοκτονία καθ’ ορισμό. Ποιο άραγε είναι σήμερα, αλλά και στο μέλλον, το υπ. αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδας και του ελληνισμού; Το οικονομικό μήπως; Το εργασιακό ίσως; Το δημοκρατικό θα μπορούσε; Όχι, όλα αυτά είναι επιμέρους προβλήματα, το κυρίαρχο και θεμελιώδες πρόβλημα είναι το ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ που είναι όλα τα προβλήματα μαζί. Εξαφανιζόμαστε σιγά αλλά σταθερά εδώ και χρόνια κι οι μνημονιακές πολιτικές όχι απλά συμβάλλουν αλλά επιταχύνουν δραματικά αυτή τη φθορά εσκεμμένα. Στην απογραφή του 2011 για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ο πληθυσμός (10.815.197)  ήταν λιγότερος της απογραφής του 2001 (10.964.020), ενώ υπολογιζόταν να είναι 600.000 περισσότερος (Eurostat). Όμως ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί δε δείχνουν ολόκληρο το πρόβλημα. Σε αυτούς τους αριθμούς οι αλλοδαποί είναι περίπου 1.500.000. Αν τους συγκρίνουμε με αυτό της απογραφής του 1991 (10.258.364 ) που δεν υπήρχε μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα, τότε  βλέπουμε ότι ο ελληνικός πληθυσμός μειώθηκε μέσα στη χώρα σε μια 20ετία κατά 15% περίπου.  Όπως σημειώνουν έγκυροι αναλυτές και επιστήμονες το 2060 στη χώρα θα υπάρχουν περίπου 5.000.000 Έλληνες. Αν υπολογίσουμε ότι οι δυο επόμενες γενιές έχουν καταστραφεί από το μνημόνιο κι οι νέοι θα αναζητήσουν δουλειά εκτός Ελλάδος, όχι ως ανειδίκευτοι εργάτες της δεκαετίας του ’50 με την επιθυμία της παλιννόστησης, αλλά ως στελεχιακό δυναμικό με πτυχία και σπουδές που θα απορροφηθούν από τα κράτη προορισμού τους, αφού θα βρουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, τότε το πρόβλημα γίνεται τραγικό. Είναι φανερό ότι η Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση, με τόσο μικρό γηγενή πληθυσμό θα είναι επιρρεπής σε αυτόνομες και αποσχιστικές κινήσεις πληθυσμών με πιθανή απώλεια μέρους των εδαφών της. Είναι ή δεν είναι αυτό συστηματική εξασθένιση και βαθμιαία εξάλειψη της φυλής, δηλαδή γενοκτονία; Είναι ή δεν είναι διαφοροποίηση των χαρακτηριστικών, αλλοίωση των παραδόσεων και  συν τω χρόνω απώλεια των εθνικών και φυλετικών γνωρισμάτων της μαζί με ακρωτηριασμό  των εδαφών της; Βέβαια όλα αυτά δεν ξεκίνησαν την εποχή των μνημονίων, αλλά πολύ παλαιότερα, αμέσως μετά τη γερμανική κατοχή, όταν όπως γράφει ο StaMiKous στο άρθρο του ‘Στην εσχατιά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας‘ «…Οι επελαύνοντες σύμμαχοι και οι αποχωρούντες καταχτητές φτιάξαν τα δεσμά, τα στρατόπεδα, τα δάνεια, τους μηχανισμούς, τα χρέη, τα σύμφωνα κι επέλεξαν τους ανθρώπους επιτηρητές από τους προσκυνημένους, τις ρεβεράντζες,  τους συνεργάτες του κατακτητή που μας δέσανε με νέα σκλαβιά μέχρι και σήμερα. Μας δώσανε και ψήφο για να επιλέγουμε τους δικούς τους, γιατί όταν ‘λαθεύαμε’ και τολμούσαμε ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας, έστω κι έτσι, μας στήνανε στρατόπεδα, φοβέρες, μπουντρούμια κι ακρωτηριασμούς ελληνικών εδαφών…»

Πάμε τώρα στον άλλο παράγοντα που διαμορφώνει μια συστηματική εξασθένιση και βαθμιαία εξάλειψη πληθυσμού, την υγεία.  Ο Λοβέρδος ως υπουργός υγείας επίσημα από του βήματος της βουλής υπερασπίζοντας τις μνημονιακές πολιτικές και το γκρέμισμα του ασφαλιστικού, παραδέχτηκε ότι ζούμε πολύ κι ότι αυτό είναι πρόβλημα. Το παραδέχτηκε κι ο Μητσοτάκης, αλλά εξαίρεσε τον εαυτό του. Επίσημα την πενταετία 2008-2013 έχει μειωθεί το προσδόκιμο επιβίωσης του πληθυσμού κατά 4 χρόνια. Ένα εκατομμύριο άτομα είναι χωρίς ασφαλιστική υγειονομική κάλυψη (έλληνες, όχι αλλοδαποί μετανάστες). Το 2012 ήταν η χρονιά ρεκόρ σε θανάτους όλων των χρόνων της μεταπολίτευσης (κυρίως στις ηλικίες 75-85 χρονών). Τραγικό ρεκόρ  χωρίς πόλεμο, χωρίς φυσικές καταστροφές και χωρίς επιδημίες. Ο υπουργός υγείας πανηγυρίζει επειδή έκλεισε σε μια νύχτα τον ΕΟΠΥΥ ζηλεύοντας τη δόξα του υπουργού τύπου που έκλεισε ανάλογα την ΕΡΤ τον Ιούνιο. Ένα σύνολο από 8.700 ιατρούς, νοσηλευτές, υγειονομικούς βρέθηκαν εκτός εργασίας, αλλά και 2.100.000 ασφαλισμένοι βρέθηκαν χωρίς κάλυψη έστω και για 1 μήνα. Οι ανάγκες αυτές δεν καλύπτονται από τα νοσοκομεία, ίσα-ίσα θα επιβαρυνθεί η ήδη  προβληματική λειτουργία τους με κίνδυνους στο γενικό πληθυσμό, που ζητεί υπηρεσίες υγείας αυτό το διάστημα. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές από αυτή τη μεταρρύθμιση (απορύθμιση επί της ουσίας), όπως εκτιμούν κορυφαίοι επιστήμονες κι αναλυτές, θα είναι της τάξης του 2-5%, εάν δεν υπάρξουν έκτακτες καταστάσεις, όπως καιρικά φαινόμενα, φυσικές καταστροφές ή επιδημίες. Η ταχύτητα εξάπλωσης της γρίπης και η αδυναμία ελέγχου της είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ως άνω δυσλειτουργίας. Εδώ θα πρέπει να σημειώσω για τους αγνοούντες ότι μεταρρύθμιση στην υγεία έγινε στην Ελλάδα, και πολύ πιο σημαντική, το 1983, όταν δημιουργήθηκε το ΕΣΥ. Έγινε όμως σε βάθος διετίας κι όχι μόνο ζωή δε χάθηκε, αλλά δεν άνοιξε ούτε μύτη. Αυτά τα καραγκιοζιλίκια του υπουργού της υγείας δε γίνονται ούτε στη Δύση ούτε στην Ουγκάντα. Κλείνεις ιατρεία που θα τα ξανανοίξεις σε ένα μήνα, αν είναι ένας ο μήνας, και οι ζωές, η υγεία των πολιτών που πάνε; Αυτό από μόνο του συνιστά εγκληματική πράξη και αντιστρατεύεται το αρ.21 παρ.3  του Συντάγματος. Μπορεί να αναφέρει ο λαλίστατος υπουργός άλλη χώρα ή άλλο κράτος που έγινε μεταρρύθμιση στην υγεία σε αυτόν το χρόνο και με αυτόν τον τρόπο;Το περιοδικό The Lancet είναι ένα διεθνούς κύρους επιστημονικό περιοδικό που δεν έχει σχέση με τα δικά μας. Δεν κάνει πολιτική, είναι αυστηρά επιστημονικό και για να ασχοληθεί με την υγεία του ελληνικού πληθυσμού λόγω της οικονομικής κρίσης, πάει να πει ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι γνωρίζουμε. Σου παραθέτω 2 άρθρα  (Greece's health crisis: from austerity to denialism, Mortality and the economic crisis in Greece), που μπορείς να τα διαβάσεις στην pdf μορφή τους. Αν η ηθελημένη και συστηματική κατάρρευση του υγειονομικού συστήματος, που οδηγεί στη βαθμιαία μείωση του πληθυσμού, δε συνιστά παράγοντα γενοκτονίας, τότε τι συνιστά; Αν δεν έχεις να φας, περίθαλψη να γιατρευτείς, εργασία και σπίτι για να μείνεις, λιμοκτονείς, πεθαίνεις κι εξαφανίζεσαι, είτε είσαι άτομο είτε κοινωνική ομάδα είτε λαός. Οι πολιτικές που στο επιβάλλουν σε οδηγούν συστηματικά στην εξάλειψή σου από προσώπου γης.

Κλείνοντας, να πούμε και δυο λόγια για την οικονομία και την ανάπτυξη, τους λόγους δηλαδή που επικαλούνται, για να εφαρμόσουν αυτές τις δολοφονικές πολιτικές που σκοπό έχουν να μας αφανίσουν, ως άτομα, κοινωνία και έθνος. Αλήθεια, ποιος μπορεί ακόμα να πιστεύει ότι με τη ζήτηση στα τάρταρα, τον παραγωγικό μηχανισμό διαλυμένο επίτηδες, την αποβιομηχάνιση στο ζενίθ και τις επενδύσεις στο ναδίρ μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη; Ποιες επενδύσεις όμως, από τις χρεωκοπημένες τράπεζες ή τους ξένους επενδυτές, που 40 χρόνια τις περιμένουν και ποτέ δεν έρχονται ή μήπως από το δημόσιο που το έχουν στραγγίσει τα πιράνχας των εθνικών προμηθευτών, των μιζαδόρων πολιτικών, και των ξένων dealers, εταίρων και ‘φίλων’; Μάταιος πόθος. Ακόμα κι από τα σχολικά εγχειρίδια οικονομίας βγαίνει ότι ανάπτυξη χωρίς την ενδυνάμωση και κυριαρχική συμμετοχή του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας δεν υπάρχει. Αλλιώς είναι φάλτσοι αριθμοί, όπως αυτοί της ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη, που οι δείκτες ανάπτυξης στηρίζονταν στις κατασκευές της Ολυμπιάδας και το χρηματιστήριο, κι ακόμα χειρότερα τη δεκαετία του ’50, που η Ελλάδα παρουσιάζει ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 5%, τον μεγαλύτερο στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα στέλνει 2.500.000 ανθρώπους χωρίς δουλειά για εργάτες στην Γερμανία. Σχιζοφρένεια δηλαδή. Στο ίδιο διάστημα βέβαια οι ημέτεροι εργολάβοι και λοιποί εθνικοί επιχειρηματίες ξεκοκάλισαν μέχρι μία τα πακέτα του σχεδίου Μάρσαλ ξηλώνοντας τραμ και διαλύοντας την Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα με την εφεύρεση της αντιπαροχής. Αυτά κι άλλα τόσα έγιναν μετά, αλλά και πριν, στην απελευθέρωση, όταν την άμεση  κατοχή των Γερμανών διαδέχτηκε η έμμεση των Αγγλοαμερικάνων. Η εθνική κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία και η εθνική οικονομία τέθηκαν υπό έλεγχο. Από την τελευταία, η βιομηχανία αντί να γίνει ο μοχλός ανάπτυξης όπως περιγράφει ο εκτελεσθείς με τον Νίκο Μπελογιάννη,  Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο του «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα», αργά αλλά σταθερά υπολειπόταν ρυθμών και αγορών για να φθάσει σήμερα στην πλήρη αποβιομηχάνιση. Η αγροτιά άφησε τα χωράφια, για να στοιβαχτεί στα αστικά κέντρα. Πήρε μια αναστολή για να ζήσει ψεύτικα με τα χρήματα των επιδοτήσεων, για να έχουμε σήμερα τη μαζική αγορά των κάμπων από ευρωπαϊκά κεφάλαια που μαζί με την υποθηκευμένη γη στις τράπεζες χάνει τη γη της. Η Ελλάδα εξαγοράζεται και μετατρέπεται σε χώρα υπηρεσιών, τα «γκαρσόνια της Ευρώπης», όπως είπε ο Μέγας Μάνος Χατζηδάκης. Κι εμείς; Εμείς δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα.

ΥΓ επί του πιεστηρίου: Για να αποκτήσουν τα ακίνητα τις τιμές του 2005 χρειάζεται ανάπτυξη 583% !!! Καλά κρασιά....

Στην εσχατιά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Αυτό τον καιρό, άθελά μου, βρέθηκα να εμπλέκομαι σε μια συζήτηση για όσα θλιβερά συνέβησαν στην εσχατιά του Αιγαίου, το Φαρμακονήσι. Φίλος της καρδιάς και συνοδοιπόρος της σκέψης μ’ έκανε κοινωνό της συζήτησης και του διαλόγου που ‘χε ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μου ζήτησε ευγενικά τη γνώμη και την άποψή μου. Δεν έχω και πολλή σχέση μ’ αυτά τα δίκτυα επικοινωνίας, τις μεθόδους ή τους κώδικες που χρησιμοποιούν, παρ’όλα αυτά, με την ασφάλεια του πεπερασμένου, του θαύματος, χρόνου, δέχτηκα για να μην τον κακοκαρδίσω.

Περιδιαβαίνοντας τις γραμμές και τις απόψεις των συνομιλητών διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα με το συγκεκριμένο περιστατικό. Το θεωρούσαν μοναδικό και πρωτόγνωρο για τα μέρη μας, ξένο κι αντίθετο για τις ‘αξίες’ και την ‘ηθική’ μας, ως κοινωνίας, λαού ή έθνους. Ποτισμένοι από την ενημέρωση των 8μμ, τις γραφίδες και τα μικρόφωνα της παραπλάνησης, της αποπλάνησης ψυχής και πνεύματος κι αμετανόητα υπόδουλοι ενός αμυντικού στρουθοκαμηλισμού βολικής άγνοιας, αρνούνται τη ζώσα πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που θέλει τέτοια επεισόδια αρκετά συχνά στην αυλή μας, ίσως με λιγότερα ανθρώπινα θύματα τη φορά, αλλά λίγο πιο ‘κει στις γειτονικές νησίδες με θύματα χιλιάδες, με τη βορειοαφρικανική ακτογραμμή να είναι εφαλτήριο για το ρεσάλτο στην απέναντι όχθη της μεσογειακής λεκάνης και με τη μεξικανική μεθόριο να έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Μια πραγματικότητα που βλέπει τους εξαθλιωμένους ανθρώπους του τρίτου κόσμου να ορμούν αλαλάζοντας προς τα τείχη που έχουν σηκώσει οι εξουσίες της Δύσης για προστατέψουν την βολή και τα κέρδη που αποκόμισαν από το μακελειό και τη λεηλασία που για χρόνους κάνουν στις ζωές και τις χώρες αυτών των δύστυχων ανθρώπων.
Μια πραγματικότητα που ξέρει ότι μπορεί η  αποικιοκρατία να τελείωσε μετά βαΐων και κλάδων στα χαρτιά, αλλά είναι ζώσα και παρούσα, πολύ πιο έντονη και φρικιαστική από παλιά, βαστώντας δεμένους λαούς και χώρες όχι με αλυσίδες από σίδερο αλλά με κανόνες, χρέη, συμβάσεις, υποχρεώσεις, απαιτήσεις, δεσμά ατσάλινα, ατράνταχτα κι ατίναχτα. Μια υποδούλωση ‘δημοκρατική και ‘έννομη’ μ’ υπογραφή, χαρακιά με μελάνι υποταγής σε χαρτί σύμβασης, να σπρώχνει μυριάδες υπάρξεις, σ’ ανήλιαγη φυλακή, στα έγκατα του κόσμου χωρίς έξοδο κι ανάσα. Νταχάου φούρνοι θα πεις ξανά, χωρίς άδικο.
Μια πραγματικότητα που χαίρεται και χαζοχαρούμενα πανηγυρίζει την πτώση του τείχους στην πύλη του Βρανδεμβούργου, χωρίς να βλέπει το τέρας που θεριεύει πίσω της, λευτερωμένο κι άπληστο, να ορθώνει στο διάβα του νέα τείχη, φραγμούς και συρματοπλέγματα στην Κύπρο, στη Γάζα, στο Αφγανιστάν, στον Έβρο, στη Βαγδάτη, τη Δαμασκό, στον Ευρωπαϊκό Νότο κι αλλού όπου χρειαστεί, όπου αποδίδει λίγα κέρδη παραπάνω. Ένα τέτοιο φράγμα, ένα τέτοιο ψηλό κι απόρθητο τείχος είναι ο ευρωπαϊκός  νότος, ταγμένος να φυλάει τις καπιταλιστικές μητροπόλεις από τα στίφη των πεινασμένων κι απελπισμένων πληθυσμών που ορμούν πάνω τους για μια ελπίδα ελάχιστης επιβίωσης. Τείχος που φυλάει στις επάλξεις του την αλαζονεία των λίγων να κάνουν τα έχοντα περισσότερα εις βάρος των πολλών.
Μια τέτοια τάφρος, ένα τέτοιο οχυρωματικό τείχος ανάσχεσης είναι η Ελλάδα και το Αιγαίο μ’ ακρίτες φύλακες όχι Οθωμανούς, Τατάρους ή Σελτζούκους, αλλά μηχανισμούς και σώματα εξουσίας. Της κάθε εξουσίας χέρια μακριά, μπάτσοι, λιμενικοί, ειδικοί φρουροί, frondex, συνοριοφύλακες, εκαμίτες κ.ο.κ. Γρανάζια μιας εξουσίας, δοτής και δοσιλογικής που όταν στριμώχνεται από τη στυγνή τυραννία των επιλογών της, κι από τις εντολές των αφεντάδων της, δείχνει το αποτρόπαιο, σκληρό κι απάνθρωπο προσωπείο της, που επιμελώς κρύβει σε πιο ήρεμες εποχές.
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς, ο λαός, η κοινωνία, οι πολίτες; Εμείς λιγόψυχα κι υποκριτικά εξαντλούμε τον ανθρωπισμό μας σε φιλανθρωπίες άκοπες και διαμαρτυρίες ανώφελες κι αποστρέφοντας κατ’ ουσία το βλέμμα, υποτασσόμαστε βολικά, νεμόμαστε δουλικά, έναντι ψιχίων βέβαια, την υπεράξια του κόπου και του πλούτου αυτών των λαών κι εφησυχάζουμε ασφαλώς και ανωδύνως.

Ένα δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η αντίληψη περί της ιστορίας μας που επικρατεί σε πολύ κόσμο. Η αντίληψη για το αδούλωτο έθνος, το ηρωικό και πένθιμο που πάντα αντιστέκεται και παλεύει για την ελευθερία του. Μια ελευθερία που χάθηκε μόνο από τους Οθωμανούς για 400 χρόνια.
Μια πιο προσεκτική ματιά όχι στα σχολικά εγχειρίδια, αλλά σε ιστορικές πηγές και πραγματικά γεγονότα, πέρα από προθέσεις ή επιθυμίες, μυθοπλασίες ή θεωρίες, θα πιστοποιούσε πολύ απλά ότι αυτός ο λαός είναι εγκλωβισμένος σ’ ένα παραμύθι χωρίς αρχή και τέλος. Θα πιστοποιούσε ότι πέρα από τον τρόπο και την αρχική μορφή συγκρότησης των αρχαίων κοινωνιών και πέρα από τον αδιαμφισβήτητο πολιτισμό που δημιουργήθηκε, οι πληθυσμοί ή ο λαός αυτού του γεωγραφικού χώρου περισσότερο αντιμαχόταν, διαπλεκόταν και  καταναλωνόταν σε εμφύλιες διαμάχες παρά ομονοούσε. Ενώθηκε αναγκαστικά για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες και δημιούργησε τις Θερμοπύλες, το Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, ενώθηκε ξανά κάτω από την ισχυρή θέληση και προσωπικότητα του Φίλιππου και του Αλέξανδρου κι έφτασε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου κι ύστερα συνεχίζοντας την ίδια εμφύλια διαμάχη και διάσπαση εκφυλίστηκε και υποδουλώθηκε σχεδόν αμαχητί στους Ρωμαίους. Οι πρόγονοί μας, εμείς διαχρονικά, οι κάτοικοι αυτού του τόπου, οι  κοινωνούντες την ίδια γλώσσα, οι κληρονόμοι αυτής της γνώσης, υποταχτήκαμε, ικανοποιούμενοι αυτάρεσκα ότι οι κατακτητές μετέτρεψαν τον πολιτισμό που κλεψίτυπα απέσπασαν σ’ Ελληνορωμαϊκό! Φτάνοντας οι απόγονοί τους σήμερα να θεωρούν εαυτούς κληρονόμους και συνεχιστές της αρχαίας γραμματείας και πνεύματος και εμάς παρίες και μπάσταρδα πλάσματα των επιλογών τους. Ασπαστήκαμε τον Χριστιανισμό αβίαστα, αλλά υποκύψαμε στον φονταμενταλισμό που δημιούργησε η μετατροπή του σε επίσημη θρησκεία κι εξουσία κι απεμπολήσαμε ιδέες, σκέψεις και μια πολιτιστική κληρονομιά αιώνων. Επιβιώσαμε μεν και συν το χρόνο μετεξελίξαμε  τη ρωμαϊκή σε Βυζαντινή, χριστιανική και ελληνόφωνη αυτοκρατορία πριν υποδουλωθούμε εκ νέου στους Οθωμανούς, αλλά με κόστος στον ελεύθερο λογισμό μας.
Ξεσηκωθήκαμε μετά από χρόνια και καιρούς και πήραμε τη λευτεριά μας με τ’ άρματα, αλλά πολύ σύντομα σφάξαμε τον κυβερνήτη μας, χώσαμε στο μπουντρούμι τον στρατηγό μας κι ο εχθρός έφτασε ξανά ως τ’ αυλάκι. Οι ‘φίλοι’ μας ανέλαβαν τότε να φτιάξουν κράτος στις δικές τους επιταγές και συμφέροντα, δεμένο πισθάγκωνα με χρέη, συμβούλους, ηγεμόνες, κανόνες και συμβάσεις κι εμείς υποτακτικοί αποδέκτες της αναπηρίας μας, θεωρήσαμε επίτευγμα ότι ζητήσαμε κάποτε σύνταγμα. Έτσι πορευτήκαμε με διχασμούς, χρεοκοπίες, πολέμους νικηφόρους αλλά και καταστροφές θανατηφόρες κατά τη βούλησή τους, μέχρι που ένας χαρισματικός νους συνέλαβε και ένας λεβέντης, αντάρτης, παλικάρι ανέλαβε να ξεσηκώσει το γένος, να το κάνει ανάχωμα στις ορδές του ναζισμού και ζηλωτή ξανά της λευτεριάς του.
Νικήσαμε χύνοντας ποτάμι το αίμα κι ύστερα ήρθαν ξανά, ντυμένοι "φίλοι" όπως πολλές φορές οι εχθροί μας, το παμπάλαιο χώμα πατώντας όπως λέει ο ποιητής κι έφτιαξαν νέα σφαγή εμφύλια και διχασμούς και διχόνοια. Οι επελαύνοντες σύμμαχοι και οι αποχωρούντες καταχτητές φτιάξαν τα δεσμά, τα στρατόπεδα, τα δάνεια, τους μηχανισμούς, τα χρέη, τα σύμφωνα κι επέλεξαν τους ανθρώπους επιτηρητές από τους προσκυνημένους, τις ρεβεράντζες,  τους συνεργάτες του κατακτητή που μας δέσανε με νέα σκλαβιά μέχρι και σήμερα. Μας δώσανε και ψήφο για να επιλέγουμε τους δικούς τους, γιατί όταν ‘λαθεύαμε’ και τολμούσαμε ν’ αλλάξουμε τη μοίρα μας, έστω κι έτσι, μας στήνανε στρατόπεδα, φοβέρες, μπουντρούμια κι ακρωτηριασμούς ελληνικών εδαφών.
Διαβάζοντας λοιπόν έτσι την ιστορία, θαρρώ περισσότερο η υποταγή κι η υποδούλωση γράφει στο γενετικό μας κώδικά παρά η ελευθερία κι η εξέγερση. Δεν είναι ευτυχία ή δυστυχία το να είσαι Έλληνας, η πραγματικότητα δε χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό. Αν όμως βλέπεις παραθλαστικά το χτες και το σήμερα, τότε σίγουρα έχεις αβέβαιο αύριο κι αυτό φοβίζει και βολεύει.

Τέλος μου έκανε εμένα έκπληξη η αντίδραση των συνομιλητών στις ενέργειες και τους λόγους του έμμισθου προπαγανδιστή και άρχοντα της ‘ενημέρωσης’. Ενώ θα έπρεπε ο εν λόγω κύριος και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων του, των οθονών και των μικροφώνων, να τυχαίνει της πλήρους απαξίωσης κι αποστροφής του κοινού, βλέπω, παρά τις διαφορετικές αιτιάσεις,  να έλκεται και να αρέσκεται στην παραπληροφόρησή του. Αναμενόμενη και καθόλου έκπληξη ήταν η συμπεριφορά του χουλιγκάνου τιμητή, που στο πρόσωπο του χαροκαμένου μετανάστη που έχασε γυναίκα και παιδιά, λοιδορεί δημοσίως τα νεκρά θύματα, βρίζει την ανθρώπινη υπόσταση και βεβηλώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αν υπήρχε ΕΣΗΕΑ θα του έπαιρνε πάραυτα την ταυτότητα του δημοσιογράφου. Αν υπήρχε έντιμη και υπεύθυνη εργοδοσία θα τον έστελναν αμέσως σε αργία. Αν υπήρχε εισαγγελέας θα του ασκούσε δίωξη για περιύβριση και βεβήλωση νεκρών. Αν υπήρχε ιεροσύνη θα του ζητούσε την ειλικρινή μεταμέλεια της πίστης κι όχι τον αφορισμό, που πηγάζει από την εξουσίας της. Αν υπήρχε Πολιτεία θα προστάτευε όλους εμάς από τέτοιους ‘ποιοτικούς’ προβοκάτορες της ενημέρωσής μας. Αν υπήρχε λαός με ευαισθησία και συνείδηση, αντί να φλυαρεί ανωδύνως, θα επέβαλε αποφασιστικά και έμπρακτα  τη θέλησή του. Δυστυχώς στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα και κανένας απ’ αυτά.

Το βάζο του γλυκού και οι 2 κούπες καφέ

Είχα μήνυμα στον υπολογιστή μου. Το αγνόησα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν είχα χρόνο, αργότερα. Χτύπησε το κινητό. Βάδιζα και μιλούσα. Μιλούσα κι οδηγούσα. Η θεία που δεν πήγα, η φίλη που δεν είδα, η αδελφή, πελάτες, συνεργάτες, φίλοι, διαπραγματεύσεις, συνεργεία, εντολές, μίτινγκ, οδηγίες, συζητήσεις κι όλα όσα επικουρούν και  γεμίζουν ένα σύγχρονο και ανεπαρκές 24ωρο εργασίας. Μπήκα ξανά σπίτι λίγο πριν τα μεσάνυχτα και σωριάστηκα στον καναπέ. Δεν με σήκωναν από κει ούτε με βίντσι όταν ο ήχος του μηνύματος στον υπολογιστή μου ξανατάραξε τον χώρο λες και μου την είχε στημένη. Έκανα να τον αγνοήσω αλλά δεν μάσησε, το βιολί του αυτός. Με οργή σηκώθηκα για να τον σταματήσω και το μήνυμα ας περίμενε τον χρόνο, την υπομονή και την διάθεση μου, να το διαβάσω. Έψαξα το «Exit» αλλά θες από λάθος, θες από διαίσθηση ή συμπαντική συνομωσία, άνοιξε. Ένα πολύχρωμο σλάιντ, σαν παιδικός πίνακας με προκαλούσε και με καλούσε «Το βάζο του γλυκού κι οι 2 κούπες καφέ» έγραφε.

Μπήκα στο σπίτι με φούρια. Ένα κομμάτι ζεσταμένη πασταφλώρα και λίγος καφές για να ξεγελάσω την πείνα μου. Μετά χαρτιά, σημειώσεις, ραντεβού κι ο χρόνος λειψός για να τα χωρέσει όλα. Αλήθεια πόσες φορές δεν παρακάλεσα να πληθύνουν οι ώρες του 24ώρου γιατί δε μου φτάσουν. Τσάντα, κλειδιά, κινητό, σακάκι κι έφυγα. Ένας στακάτος αλλά παιχνιδιάρικος ήχος τάραξε την προσοχή μου και με κοκάλωσε στην πόρτα. Αφουγκράστηκα το χώρο. Αναζήτησα την προέλευση και την μορφή του. Βεβαιώθηκα. 

 

 Έκανα κλικ και προχώρησα….

 

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλα, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.

 

 Κλικ στο επόμενο….

 

Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια κι άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο. Αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.

 

 Κλικ στο επόμενο….

 

Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και ρώτησε ξανά τους μαθητές  το βάζο ήταν γεμάτο. Αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.

 

Κλικ….

 

Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο 2 κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

 

Κλικ ….

 

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα αν χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.

 

Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως η δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι. Η άμμος είναι όλα τα μικρότερης σημασίας πράγματα. Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.

 

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα. Φροντίστε για τα μπαλάκια του τένις πρώτα, μετά για τα χαλικάκια. Στο τέλος για την άμμο»

 

Κλικ….

 

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές. Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε:

 

«Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφεδάκι με έναν φίλο»

 

Όταν φίλοι και φίλες μου, οι υποθέσεις και τα θέματα της καθημερινότητάς σας γίνουν τόσα πολλά, που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, θυμηθείτε το βάζο του γλυκού και τις 2 κούπες καφέ κι απολαύστε τον με το φιλαράκι σας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Ελληνικό Σπίτι' Δεκέμβριος 2008

House of the rising sun

....κι αν είμαι rock να με φοβάσαι ας έγινα κιόλας.....



"....στο σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου, μέσα στη αχλή μιας ανεπιθύμητης επιβίωσης και στη τσίκνα μιας πληρωμένης επιθυμίας, οι νέοι “χαλιόντουσαν” όχι  από θέληση.

Έξω, τους προσφέρονταν μονάχα ένα  λουρί. Το  λουρί  του  άρχοντα, του  κυρίαρχου,  τ’ αφεντικού. Λουρί σκληρό κι άβολο για να φορέσουν της σκλαβιάς τους την υποταγή.  

Δε  γούσταραν. Πνίγονταν,  ασφυκτιούσαν, οργίζονταν,  για τ’  άδικο  και  το  μοιραίο.

Δε  γούσταραν μια ζωή χωρίς αύριο κι ένα αύριο χωρίς ζωή. Θύμωναν.

Κι αυτόν τον θυμό, την αγανάκτηση και την αηδία, την έκαναν τραγούδι.

Τραγούδι  για τα όνειρα και  τις υποσχέσεις ενός πολέμου που κερδήθηκε μάταια  και των πολέμων που  έρχονταν αναίτια.

Τραγούδι μιας ζωής που τους δόθηκε απλόχερα και τους την εκμεταλλεύονταν 

βίαια.

Τραγούδι  βουβό κι άγριο. Τραγούδι αγνό με συναίσθημα ανεπιτήδευτο. Κραυγή  αγωνίας και  ύπαρξης υπόγειας.

Σ’ αυτό  πάνω ‘βαλαν όνειρα, επιθυμίες και σκέψεις και  το ‘στειλαν στ’ αστέρια.  Στο έτσι. Στο πουθενά και στ’ άπειρο.

Μήνυμα σε μποτίλια χωρίς αποδέκτη έμοιαζε το όλο εγχείρημα.

Το σύμπαν όμως συνωμότησε γι άγνωστο λόγο. Μάζεψε όλους αυτούς τους ήχους κι όλους αυτούς τους στοίχους ,  τους αγκάλιασε, τους φίλεψε και τους έστειλε ξανά πίσω  σε εκατομμύρια

ψυχές κι αισθήσεις που πρόσμεναν το μήνυμα, σαν έτοιμες από καιρό “δεμένες” σ’ αόρατο δίχτυ.

 Ένα δίχτυ  με  καλώδια, συχνότητες, τρανζίστορ, κύματα  και μηχανές που ‘φτιαξαν οι άνθρωποι για  ν’ αμυνθούν  στη  σιωπή.

Οι  ψυχές πλήθαιναν, το μαγικό “ταμ-ταμ” απλώνονταν, η αντάρα μεγάλωνε κι οι νέοι ενώνονταν σε μια παγκόσμια  επικοινωνία  αλληλεγγύης κι αντίστασης. Ο κουρνιαχτός  φούσκωνε, η  οργή φούντωνε, τα αισθήματα ξεχείλιζαν κι η ανατροπή γινόταν δικαίωμα απαιτητό.

Οι άρχοντες  πανικοβλήθηκαν,  τα  αφεντικά  τρόμαξαν,  η  εξουσία κλονίστηκε.

Οι έμποροι ανέλαβαν τότε για μια ακόμα φορά στην ιστορία να καθαρίσουν το ανάρμοστο. Ανέλαβαν να ρίξουν εικόνα και  σκόνη για  να αλλοιώσουν  τις  νότες  μ’ άλλες νότες αναίσθητες,  να μπερδέψουν τις λέξεις με άλλες λέξεις  ανώδυνες  και να θολώσουν τις σκέψεις μ’ άλλες  σκέψεις ανήμπορες.

...Το κατόρθωσαν.

Μα  τ’ άστρα  σκανταλιάρικα όπως είναι κράτησαν  μέσα τους  αυτές τις  μουσικές  και  τα τραγούδια ανέπαφα. Τα φύλαξαν για να μπολιάζουν από καιρό  σε καιρό, τις νέες γενιές, τις νέες ψυχές, τα νέα αισθήματα και να φτιάχνουν το αύριο της ελπίδας..."

....κι αν είμαι rock να με φοβάσαι κι ας έγινα κιόλας.....

Gli Altri (Οι άλλοι)

Στις 7, 8 και 9 Ιανουαρίου 2010, η πόλη του Rosarno (Καλαβρία – Ιταλία) έγινε θέατρο βίαιων επεισοδίων μεταξύ μεταναστών –εποχικών εργαζομένων στον γεωργικό κλάδο– και μερίδας του τοπικού πληθυσμού. Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στον Τύπο, δύο μετανάστες τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς, ενώ άλλοι ξυλοκοπήθηκαν και πετροβολήθηκαν, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των τραυματιών στους 37. Στη συνέχεια, 250 μετανάστες μεταφέρθηκαν σε άλλες περιοχές της ιταλικής επικράτειας. Το έναυσμα για την εξέγερση αποτέλεσαν οι απάνθρωπες συνθήκες υπό τις οποίες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται οι μετανάστες και, ιδίως, ο τραυματισμός δύο εξ αυτών από άτομα του υποκόσμου της περιοχής, ο οποίος προμηθεύει με παράνομο τρόπο εργατικά χέρια για αγροτικές εργασίες. Οι μετανάστες που διαμένουν στο Rosarno, όπως και σε πολλές άλλες περιοχές της νότιας Ιταλίας, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, ρατσισμού και βίας, και ζουν υπό συνθήκες εξαθλίωσης. Τα γεγονότα στο Rosarno υπογραμμίζουν για ακόμη μια φορά αφενός την ανεπάρκεια τόσο των εθνικών και ευρωπαϊκών μεταναστευτικών πολιτικών όσο και των προσπαθειών της ιταλικής κυβέρνησης να πατάξει το οργανωμένο έγκλημα, αφετέρου τη συνεχιζόμενη, εκτεταμένη και απαράδεκτη εκμετάλλευση εργαζόμενων μεταναστών και τον διάχυτο ρατσισμό που επικρατεί.