Το βάζο του γλυκού και οι 2 κούπες καφέ

Είχα μήνυμα στον υπολογιστή μου. Το αγνόησα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν είχα χρόνο, αργότερα. Χτύπησε το κινητό. Βάδιζα και μιλούσα. Μιλούσα κι οδηγούσα. Η θεία που δεν πήγα, η φίλη που δεν είδα, η αδελφή, πελάτες, συνεργάτες, φίλοι, διαπραγματεύσεις, συνεργεία, εντολές, μίτινγκ, οδηγίες, συζητήσεις κι όλα όσα επικουρούν και  γεμίζουν ένα σύγχρονο και ανεπαρκές 24ωρο εργασίας. Μπήκα ξανά σπίτι λίγο πριν τα μεσάνυχτα και σωριάστηκα στον καναπέ. Δεν με σήκωναν από κει ούτε με βίντσι όταν ο ήχος του μηνύματος στον υπολογιστή μου ξανατάραξε τον χώρο λες και μου την είχε στημένη. Έκανα να τον αγνοήσω αλλά δεν μάσησε, το βιολί του αυτός. Με οργή σηκώθηκα για να τον σταματήσω και το μήνυμα ας περίμενε τον χρόνο, την υπομονή και την διάθεση μου, να το διαβάσω. Έψαξα το «Exit» αλλά θες από λάθος, θες από διαίσθηση ή συμπαντική συνομωσία, άνοιξε. Ένα πολύχρωμο σλάιντ, σαν παιδικός πίνακας με προκαλούσε και με καλούσε «Το βάζο του γλυκού κι οι 2 κούπες καφέ» έγραφε.

Μπήκα στο σπίτι με φούρια. Ένα κομμάτι ζεσταμένη πασταφλώρα και λίγος καφές για να ξεγελάσω την πείνα μου. Μετά χαρτιά, σημειώσεις, ραντεβού κι ο χρόνος λειψός για να τα χωρέσει όλα. Αλήθεια πόσες φορές δεν παρακάλεσα να πληθύνουν οι ώρες του 24ώρου γιατί δε μου φτάσουν. Τσάντα, κλειδιά, κινητό, σακάκι κι έφυγα. Ένας στακάτος αλλά παιχνιδιάρικος ήχος τάραξε την προσοχή μου και με κοκάλωσε στην πόρτα. Αφουγκράστηκα το χώρο. Αναζήτησα την προέλευση και την μορφή του. Βεβαιώθηκα. 

 

 Έκανα κλικ και προχώρησα….

 

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλα, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.

 

 Κλικ στο επόμενο….

 

Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια κι άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο. Αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.

 

 Κλικ στο επόμενο….

 

Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και ρώτησε ξανά τους μαθητές  το βάζο ήταν γεμάτο. Αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.

 

Κλικ….

 

Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο 2 κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

 

Κλικ ….

 

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα αν χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.

 

Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως η δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι. Η άμμος είναι όλα τα μικρότερης σημασίας πράγματα. Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.

 

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα. Φροντίστε για τα μπαλάκια του τένις πρώτα, μετά για τα χαλικάκια. Στο τέλος για την άμμο»

 

Κλικ….

 

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές. Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε:

 

«Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφεδάκι με έναν φίλο»

 

Όταν φίλοι και φίλες μου, οι υποθέσεις και τα θέματα της καθημερινότητάς σας γίνουν τόσα πολλά, που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, θυμηθείτε το βάζο του γλυκού και τις 2 κούπες καφέ κι απολαύστε τον με το φιλαράκι σας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Ελληνικό Σπίτι' Δεκέμβριος 2008