House of the rising sun

....κι αν είμαι rock να με φοβάσαι ας έγινα κιόλας.....



"....στο σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου, μέσα στη αχλή μιας ανεπιθύμητης επιβίωσης και στη τσίκνα μιας πληρωμένης επιθυμίας, οι νέοι “χαλιόντουσαν” όχι  από θέληση.

Έξω, τους προσφέρονταν μονάχα ένα  λουρί. Το  λουρί  του  άρχοντα, του  κυρίαρχου,  τ’ αφεντικού. Λουρί σκληρό κι άβολο για να φορέσουν της σκλαβιάς τους την υποταγή.  

Δε  γούσταραν. Πνίγονταν,  ασφυκτιούσαν, οργίζονταν,  για τ’  άδικο  και  το  μοιραίο.

Δε  γούσταραν μια ζωή χωρίς αύριο κι ένα αύριο χωρίς ζωή. Θύμωναν.

Κι αυτόν τον θυμό, την αγανάκτηση και την αηδία, την έκαναν τραγούδι.

Τραγούδι  για τα όνειρα και  τις υποσχέσεις ενός πολέμου που κερδήθηκε μάταια  και των πολέμων που  έρχονταν αναίτια.

Τραγούδι μιας ζωής που τους δόθηκε απλόχερα και τους την εκμεταλλεύονταν 

βίαια.

Τραγούδι  βουβό κι άγριο. Τραγούδι αγνό με συναίσθημα ανεπιτήδευτο. Κραυγή  αγωνίας και  ύπαρξης υπόγειας.

Σ’ αυτό  πάνω ‘βαλαν όνειρα, επιθυμίες και σκέψεις και  το ‘στειλαν στ’ αστέρια.  Στο έτσι. Στο πουθενά και στ’ άπειρο.

Μήνυμα σε μποτίλια χωρίς αποδέκτη έμοιαζε το όλο εγχείρημα.

Το σύμπαν όμως συνωμότησε γι άγνωστο λόγο. Μάζεψε όλους αυτούς τους ήχους κι όλους αυτούς τους στοίχους ,  τους αγκάλιασε, τους φίλεψε και τους έστειλε ξανά πίσω  σε εκατομμύρια

ψυχές κι αισθήσεις που πρόσμεναν το μήνυμα, σαν έτοιμες από καιρό “δεμένες” σ’ αόρατο δίχτυ.

 Ένα δίχτυ  με  καλώδια, συχνότητες, τρανζίστορ, κύματα  και μηχανές που ‘φτιαξαν οι άνθρωποι για  ν’ αμυνθούν  στη  σιωπή.

Οι  ψυχές πλήθαιναν, το μαγικό “ταμ-ταμ” απλώνονταν, η αντάρα μεγάλωνε κι οι νέοι ενώνονταν σε μια παγκόσμια  επικοινωνία  αλληλεγγύης κι αντίστασης. Ο κουρνιαχτός  φούσκωνε, η  οργή φούντωνε, τα αισθήματα ξεχείλιζαν κι η ανατροπή γινόταν δικαίωμα απαιτητό.

Οι άρχοντες  πανικοβλήθηκαν,  τα  αφεντικά  τρόμαξαν,  η  εξουσία κλονίστηκε.

Οι έμποροι ανέλαβαν τότε για μια ακόμα φορά στην ιστορία να καθαρίσουν το ανάρμοστο. Ανέλαβαν να ρίξουν εικόνα και  σκόνη για  να αλλοιώσουν  τις  νότες  μ’ άλλες νότες αναίσθητες,  να μπερδέψουν τις λέξεις με άλλες λέξεις  ανώδυνες  και να θολώσουν τις σκέψεις μ’ άλλες  σκέψεις ανήμπορες.

...Το κατόρθωσαν.

Μα  τ’ άστρα  σκανταλιάρικα όπως είναι κράτησαν  μέσα τους  αυτές τις  μουσικές  και  τα τραγούδια ανέπαφα. Τα φύλαξαν για να μπολιάζουν από καιρό  σε καιρό, τις νέες γενιές, τις νέες ψυχές, τα νέα αισθήματα και να φτιάχνουν το αύριο της ελπίδας..."

....κι αν είμαι rock να με φοβάσαι κι ας έγινα κιόλας.....