Βράδυ Σαββάτου και το χαμπέρι με την πυρπόληση του κτιρίου των συνδικάτων στην Οδησσό με τάραξε. Οι εικόνες βίας και μισαλλοδοξίας που είδα από ανθρώπινα σ' ανθρώπινα όντα στο διαδίκτυο με τάραξαν περισσότερο. Έκλεισα υπολογιστές, φώτα και ήχους κι απομονώθηκα στη σιωπή. Έκανε κρύο. Το γνωστό κρύο μιας ανοιξιάτικης βραδιάς. Τυλίχτηκα την κουβέρτα μου, χάθηκα στις σκέψεις μου κι αναπιάστηκα στους συλλογισμούς μου. Δεν είχα ύπνο. Τελευταία δεν έχω ύπνο πριν τις τρεις μετά τα μεσάνυχτα κι έτσι έπιασα διάλογο φανταστικό με μια φίλη, για να ‘χω αντίλογο
...αν δεις, το πρόβλημα της Ουκρανίας ως μεμονωμένο γεγονός τότε χάνεις το δάσος πίσω από το δέντρο, είπα. Βέβαια δεν είναι άγνωστο στη χώρα μας, συμπλήρωσα, να βλέπουμε ή να ταιριάζουμε τα γεγονότα με βάση τις εκ των προτέρων πεποιθήσεις μας. Τα κουτάκια, της σκέψης, της τοποθέτησης και της ασφάλειάς για μας έχουν την πρωτεύουσα σημασία κι όχι η ανάλυση που οφείλουμε να κάνουμε στα γεγονότα.
Αντέτεινε την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός συμπαγούς αντιφασιστικού μετώπου…
…η σφυρηλάτηση ενός μετώπου, μιας μασίφ αλυσίδας προϋποθέτει a priori την ύπαρξη ενιαίας ισχυρής συλλογικής συνείδησης εθνικής, πατριωτικής ή ταξικής, που είναι άγνωστη στην χώρα μας, τουλάχιστον στη νεοελληνική της διαδρομή, με την αριστερά να μην είναι άμοιρη ευθυνών.
Πήγε κάτι να πει, αλλά εγώ συνέχισα. Έπρεπε να συμπληρώσω το κάδρο της τοποθέτησής μου, αλλιώς θα αναπιάναμε κοκορομαχίες παραθυριακού τύπου. Η αριστερά, συνέχισα, αν δε δημιούργησε, τουλάχιστον συντήρησε και συντηρεί, τουλάχιστον μια μερίδα της, τον εθνομηδενισμό, χαρίζοντας το έθνος στα κοράκια της ξενόδουλης και δοσιλογικής εθνικοφροσύνης. Θόλωσε και μπέρδεψε την αγάπη για τον τόπο και την πατρίδα, τον άδολο κι αυθόρμητο πατριωτισμό, με το διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό των ιδεοληψιών της. Ταύτισε την ταξική συνείδηση με την άκριτη κομματική υποταγή. Αν και θιασώτης του ορθολογισμού, θεοποίησε τη γραμμή και την ηγεσία μεταφυσικά, αγνοώντας ότι πρόκειται για ανθρώπους και ανθρώπων έργα. Άφησε την ανάλυση και βολεύτηκε στο δόγμα.
Δε μίλησε. Δεν ήθελε μάλλον να με διακόψει, μ’ είχε πιάσει κι εμένα ο οίστρος και δε σταμάτησα. Το πρόβλημα της Ουκρανίας, συνέχισα, δεν έγινε απρόσμενα και ξαφνικά το 2014, εξ όσων θυμούμαι. Είναι ένας ακόμη κρίκος στην μακρά αλυσίδα που δομεί σταθερά η ηγεμονία των αγορών με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους της (βλέπε συμμάχους της) μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Αυτή η ηγεμονική (αυτοκρατορική για πολλούς) πολιτική θέλει και επιδιώκει με βάση τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, αφενός την αλλαγή των συνόρων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αφετέρου τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων ανθρώπων και πολιτών ακόμη και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, προβάλλοντας δήθεν την ασφάλεια και καλλιεργώντας το φόβο.
Στην προσπάθειά της να δημιουργήσει τετελεσμένα, η πολιτική αυτή ευνοεί (με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών) κρίσεις, εμφυλίους, αντεπαναστάσεις, κοινοβουλευτικές εκτροπές κ.ά. Συνεργάζεται με και προκρίνει φονταμενταλιστικά, φασιστικά, ναζιστικά και άλλα ακραία στοιχεία παρ’ότι προβάλλει τη δημοκρατία. Την είδαμε να εφαρμόζεται στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, των βόρειων χωρών της αφρικανικής ηπείρου, στη Γεωργία, στο Ιράκ, στη Συρία και τώρα στην Ουκρανία. Συνεργός της σ' αυτή την προσπάθεια είναι η ασύστολη προπαγάνδα των ΜΜΕ. Κανείς, δημοσιογράφος ή μέσο, δεν λέει ότι το κυρίαρχο στην ουκρανική κρίση είναι η παράνομη ανατροπή της νόμιμα (έγινε με διεθνείς παρατηρητές του ΟΗΕ) εκλεγμένης κυβέρνησης από εγκάθετους νεοναζιστές μιας ασαφούς 'αντιπολίτευσης' χωρίς εκλογές!!!! Ώρες αναλύσεων επί αναλύσεων ‘ειδικών’ και εμπειρογνωμόνων’, χωρίς να αναφέρεται κανείς τους στην κυρίαρχη αιτία.
Γιατί, θα αναρωτηθείς, έγινε τώρα και γιατί η ανάπηρη και υποτελής στις ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση την εγκρίνει ανεπιφύλακτα, ενώ στρέφεται σαφώς εναντίων των ενεργειακών, αν μη τι άλλο, συμφερόντων της;
Οι ΗΠΑ μετά το 1990 έθεταν θέμα (αν και επισήμως το αρνούνταν) αλλαγής συνόρων με σκοπό αφενός να καταλάβουν νέες γεωπολιτικές και ενεργειακές θέσεις και αφετέρου να αντιμετωπίσουν τη μελλοντική απειλή που γι’ αυτούς ήταν τότε η Κίνα (Κίνα, Β.Κορέα, Βιετνάμ) και ενδεχομένως η Ινδία. Στην πολιτική τους αυτή έβλεπαν αρχικά ως σύμμαχο τη Ρωσία (μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εποχή Γιέλτσιν) η οποία όμως, αν και αποδυναμωμένη, αντιδρούσε στην αλλαγή συνόρων. Η εμφάνιση του Πούτιν, η ενδυνάμωση της Ρωσίας, η ενεργειακή της ηγεμονία, ειδικά στην Ευρώπη, η σύσφιγξη των σχέσεών της με την Κίνα έχει κάνει τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια (ειδικά με την άρνησή της να συνηγορήσει στον πόλεμο εναντίον του Ιράν και της Συρίας) τον υπ' αριθμό ένα κίνδυνο για τις ΗΠΑ. Πιέζουν λοιπόν τη Ρωσία με το ΝΑΤΟ, που δεν έχει λόγο ύπαρξης μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Την πιέζουν με την αντιπυραυλική ομπρέλα στα σύνορά της (διένεξη Κ.Καραμανλή, Ντόρας Μπακογιάννη) και τώρα την πιέζουν με την Ουκρανία που έχει πολλά εκατομμύρια γηγενή ρωσικό πληθυσμό στο έδαφός της. Στόχος προφανής κι ανομολόγητος να ωθηθεί η Ρωσία, έστω και αμυνόμενη, να προκαλέσει ή να δεχτεί τον διαμελισμό της Ουκρανίας. Ο διαμελισμός σημαίνει defacto αλλαγή συνόρων κι έτσι η οποιαδήποτε μελλοντική αρνησικυρία της Ρωσίας δεν θα έχει καμιά νομιμοποιητική βάση. Δε θα αποτελεί εμπόδιο στους σχεδιαζόμενους απ' τους επικυρίαρχους διαμελισμούς και αποσχίσεις είτε βίαιες είτε με 'ειρηνικές' διαδικασίες αυτοδιάθεσης, που δυστυχώς συμπεριλαμβάνουν και τη χώρα μας.
Θα πεις τώρα, κι η Ευρώπη, οι λαοί της, ο λαός μας τι κάνει;
Μα ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη έχει στερέψει απο ιδέες κι οράματα κι έχει μείνει μόνο το κεφάλαιό της κι αυτό πλήρως εξαρτημένο από το αμερικανικό κεφάλαιο των μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών, αν δεν είναι παρασιτικό σ' αυτό. Ποια Μέρκελ, ποιος Κάμερον ή ο οποιος Άγγλος που θεωρεί επιγόνούς του τις ΗΠΑ, ποιος 'αριστερός' Ρέντσι, ποιος δεξιός Ραχόι, ποιος άνευρος και ξεδοντιασμένος Ολλάντ μπορεί να αντισταθεί σ' αυτό; Εδώ αυτοί, έμπασαν το ΔΝΤ στα εσωτερικά τους ζητήματα μεταξύ κρατών μελών της ΕΕ και θα αντιδράσουν; Ποιοι πολιτικοί μέσα ή έξω από τις ΗΠΑ μπορούν, με την έγχρωμη ή την λευκή εκδοχή τους, να σηκώσουν ανάστημα; Όποιοι το έκαναν ή τους έφαγε το χώμα (βλέπε Αφούς Κένεντυ) ή ο παραγκωνισμός (βλέπε Τζορτζ ΜακΓκόβερν, Γκάρι Χαρτ). Ποιοι λαοί του δυτικού κόσμου αποπροσανατολισμένοι, παραπλανημένοι και λιωμένοι από την προπαγάνδα των εμπόρων και μεταπραττών της ενημέρωσης χωρίς στοχασμό, χωρίς οδηγό, χωρίς ιδεολογία, χωρίς οργάνωση, πιστεύω και τακτική μπορούν να αντιδράσουν στην πολιτική αυτή που εκπορεύεται απ' τις ΗΠΑ; Έτσι κι ο δικός μας λαός ακολουθεί αυτή την αδράνεια και την υποταγή.
Με βάση τα παραπάνω θεωρώ ότι όσοι φωνασκούν, θυμώνουν ή εξεγείρονται, γιατί δεν αντέδρασε ή πώς αντέδρασε ο Βενιζέλος, το κάνουν με το θυμικό κι όχι με τη λογική. Οι Έλληνες πολιτικοί αρκούνται να 'γλύφουν' τους επικυρίαρχους προστάτες προς ίδιον όφελος. Πώς ο γονυπετής και προσκυνημένος Έλληνας ΥΠΕΞ θα σήκωνε ανάστημα και κεφάλι; Καλύτερα που δεν το έκανε δηλαδή, γιατί θα έφερνε χειρότερα αποτελέσματα. Εδώ πολλοί έγκυροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι το πλησίασμα του Κώστα Καραμανλή στη Ρωσία και το βέτο του στην ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ αποτελούν την αφετηρία της κρίσης που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας. Γιατί δεν φτάνει να σηκώνεις κεφάλι, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος και να το χάσεις για τα πιστεύω και τις επιδιώξεις σου, αλλιώς κάλλιο κράτα το σκυφτό.
Δεν υπάρχει μέλλον λοιπόν για τον κόσμο και την ανθρωπότητα έξω απ’ αυτά τα πλαίσια, θα διερωτηθεί κανείς;
Δύσκολο το ερώτημα, πιο δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα όλος ο κόσμος δεν είναι Δύση, μόνο το 1/6 του. Επίσης είναι σίγουρο ότι η Δύση, ο πολιτισμός της, έχει απολέσει το ηθικό διακύβευμα. Έχει χάσει την ψυχή του, έχει μπερδέψει το στόχο του και έχει ξεχάσει το Λόγο Του. Γιατί να αγωνιστεί κανείς, γιατί να πολεμήσει, γιατί να θυσιάσει τη ζωή του; Για να γίνουν κάποιοι πιο πλούσιοι και πιο άπληστοι από πριν; Τι άλλο να πετύχει αυτός ο πολιτισμός που έχει κάνει το 99% να πεινούν χάριν του 1% που τα έχουν; Τι άλλο από το να βιάζει ασύστολα τη Φύση και να εξαντλεί βουλιμικά τους πόρους του πλανήτη; Τι άλλο από το να προπαγανδίζει τον κοινοβουλευτισμό, που τον ονομάζει καταχρηστικά και ανερμάτιστα Δημοκρατία, ενώ στην πράξη προωθεί την ολιγαρχία και τον απολυταρχισμό του πλούτου;
Ο υλιστικός μας πολιτισμός αποδίδεται χαρακτηριστικά στην ταινία του αείμνηστου Marco Ferreri 'La grande bouffe' (Το μεγάλο φαγοπότι) του 1973 με τους Marcello Mastroianni, Michel Piccoli, Philippe Noiret, Ugo Tognazzi. Η απόλυτη αηδία του υλισμού, της απληστίας, της αφθονίας μέχρι εμετού. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας, αυτή είναι η Δύση, απλά τώρα φαίνεται πιο ωμά. Μια Δύση που από τις αρχές του 17ου αιώνα έχει αλωθεί από τον οικονομισμό, ο οποίος είτε με τη βάρβαρη μορφή του ατομοκεντρικού καπιταλισμού είτε με την 'ελπιδοφόρα' μορφή του υλιστικού σοσιαλισμού οδηγεί τον άνθρωπο σε αδιέξοδο και την κοινωνία στην καταστροφή.
Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σ' αυτό;
Πρώτα-πρώτα ατομικά ή συλλογικά θα πρέπει να σταθεί, να ξαποστάσει. Να ηρεμήσει από τους ρυθμούς και τους χρόνους που η εποχή κι οι αφέντες της προστάζουν. Ύστερα να σταματήσει ή να αποστασιοποιηθεί από τα τύμπανα της προπαγάνδας που την είπαν 'ενημέρωση' και 'πληροφόρηση'. Τέλος θα πρέπει να στοχαστεί και ν' αναστοχαστεί. Να πιάσει το νήμα από την αρχή. Να αναρωτηθεί ξανά πώς και γιατί ήρθε σε τούτο τον κόσμο; Δεν ήρθε για να είναι δούλος, να παράγει ανεξέλεγκτα υπεραξία για τους αφεντάδες. Δεν ήρθε για να εργάζεται, να είναι νούμερο, μονάδα κι αριθμός. Καμιά οικονομία, καμιά ανάπτυξη, καμιά εργασία, κανένα νόμισμα δεν είναι ο σκοπός της ζωής. Σκοπός της ζωής είναι η χαρά της. Η χαρά για αυτό που σου δόθηκε όσο σου δόθηκε είτε τυχαία είτε θεόπνευστα και η δημιουργία. Η δημιουργία μιας σποράς, ενός πράσινου φύλλου, ενός καρπού, δυο λέξεων, δυο σκέψεων, ενός πονήματος, ενός ποιήματος, μιας καλύβας, ενός εργαλείου, μιας ζωγραφιάς μέχρι ενός ανθρώπου, μιας ζωής… αυτά κι άλλα τόσα σου ‘δοκε η τύχη ή ο Θεός για να χαρείς και ν’ αφήσεις το στίγμα σου σε τούτη τη ζήση. Να πλάσεις και ν’ αναπλάσεις την ψυχή σου και να χαρείς.
Αλλιώς παραφράζοντας γνωστή ρήση ή η ψυχή του θα σώσει τον άνθρωπο από την καταστροφή ή η καταστροφή θα εξαναγκάσει τον άνθρωπο να ψάξει την ψυχή του μέσα από τα συντρίμμια…
...αν δεις, το πρόβλημα της Ουκρανίας ως μεμονωμένο γεγονός τότε χάνεις το δάσος πίσω από το δέντρο, είπα. Βέβαια δεν είναι άγνωστο στη χώρα μας, συμπλήρωσα, να βλέπουμε ή να ταιριάζουμε τα γεγονότα με βάση τις εκ των προτέρων πεποιθήσεις μας. Τα κουτάκια, της σκέψης, της τοποθέτησης και της ασφάλειάς για μας έχουν την πρωτεύουσα σημασία κι όχι η ανάλυση που οφείλουμε να κάνουμε στα γεγονότα.
Αντέτεινε την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός συμπαγούς αντιφασιστικού μετώπου…
…η σφυρηλάτηση ενός μετώπου, μιας μασίφ αλυσίδας προϋποθέτει a priori την ύπαρξη ενιαίας ισχυρής συλλογικής συνείδησης εθνικής, πατριωτικής ή ταξικής, που είναι άγνωστη στην χώρα μας, τουλάχιστον στη νεοελληνική της διαδρομή, με την αριστερά να μην είναι άμοιρη ευθυνών.
Πήγε κάτι να πει, αλλά εγώ συνέχισα. Έπρεπε να συμπληρώσω το κάδρο της τοποθέτησής μου, αλλιώς θα αναπιάναμε κοκορομαχίες παραθυριακού τύπου. Η αριστερά, συνέχισα, αν δε δημιούργησε, τουλάχιστον συντήρησε και συντηρεί, τουλάχιστον μια μερίδα της, τον εθνομηδενισμό, χαρίζοντας το έθνος στα κοράκια της ξενόδουλης και δοσιλογικής εθνικοφροσύνης. Θόλωσε και μπέρδεψε την αγάπη για τον τόπο και την πατρίδα, τον άδολο κι αυθόρμητο πατριωτισμό, με το διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό των ιδεοληψιών της. Ταύτισε την ταξική συνείδηση με την άκριτη κομματική υποταγή. Αν και θιασώτης του ορθολογισμού, θεοποίησε τη γραμμή και την ηγεσία μεταφυσικά, αγνοώντας ότι πρόκειται για ανθρώπους και ανθρώπων έργα. Άφησε την ανάλυση και βολεύτηκε στο δόγμα.
Δε μίλησε. Δεν ήθελε μάλλον να με διακόψει, μ’ είχε πιάσει κι εμένα ο οίστρος και δε σταμάτησα. Το πρόβλημα της Ουκρανίας, συνέχισα, δεν έγινε απρόσμενα και ξαφνικά το 2014, εξ όσων θυμούμαι. Είναι ένας ακόμη κρίκος στην μακρά αλυσίδα που δομεί σταθερά η ηγεμονία των αγορών με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους της (βλέπε συμμάχους της) μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Αυτή η ηγεμονική (αυτοκρατορική για πολλούς) πολιτική θέλει και επιδιώκει με βάση τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, αφενός την αλλαγή των συνόρων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αφετέρου τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων ανθρώπων και πολιτών ακόμη και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, προβάλλοντας δήθεν την ασφάλεια και καλλιεργώντας το φόβο.
Στην προσπάθειά της να δημιουργήσει τετελεσμένα, η πολιτική αυτή ευνοεί (με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών) κρίσεις, εμφυλίους, αντεπαναστάσεις, κοινοβουλευτικές εκτροπές κ.ά. Συνεργάζεται με και προκρίνει φονταμενταλιστικά, φασιστικά, ναζιστικά και άλλα ακραία στοιχεία παρ’ότι προβάλλει τη δημοκρατία. Την είδαμε να εφαρμόζεται στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, των βόρειων χωρών της αφρικανικής ηπείρου, στη Γεωργία, στο Ιράκ, στη Συρία και τώρα στην Ουκρανία. Συνεργός της σ' αυτή την προσπάθεια είναι η ασύστολη προπαγάνδα των ΜΜΕ. Κανείς, δημοσιογράφος ή μέσο, δεν λέει ότι το κυρίαρχο στην ουκρανική κρίση είναι η παράνομη ανατροπή της νόμιμα (έγινε με διεθνείς παρατηρητές του ΟΗΕ) εκλεγμένης κυβέρνησης από εγκάθετους νεοναζιστές μιας ασαφούς 'αντιπολίτευσης' χωρίς εκλογές!!!! Ώρες αναλύσεων επί αναλύσεων ‘ειδικών’ και εμπειρογνωμόνων’, χωρίς να αναφέρεται κανείς τους στην κυρίαρχη αιτία.
Γιατί, θα αναρωτηθείς, έγινε τώρα και γιατί η ανάπηρη και υποτελής στις ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση την εγκρίνει ανεπιφύλακτα, ενώ στρέφεται σαφώς εναντίων των ενεργειακών, αν μη τι άλλο, συμφερόντων της;
Οι ΗΠΑ μετά το 1990 έθεταν θέμα (αν και επισήμως το αρνούνταν) αλλαγής συνόρων με σκοπό αφενός να καταλάβουν νέες γεωπολιτικές και ενεργειακές θέσεις και αφετέρου να αντιμετωπίσουν τη μελλοντική απειλή που γι’ αυτούς ήταν τότε η Κίνα (Κίνα, Β.Κορέα, Βιετνάμ) και ενδεχομένως η Ινδία. Στην πολιτική τους αυτή έβλεπαν αρχικά ως σύμμαχο τη Ρωσία (μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εποχή Γιέλτσιν) η οποία όμως, αν και αποδυναμωμένη, αντιδρούσε στην αλλαγή συνόρων. Η εμφάνιση του Πούτιν, η ενδυνάμωση της Ρωσίας, η ενεργειακή της ηγεμονία, ειδικά στην Ευρώπη, η σύσφιγξη των σχέσεών της με την Κίνα έχει κάνει τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια (ειδικά με την άρνησή της να συνηγορήσει στον πόλεμο εναντίον του Ιράν και της Συρίας) τον υπ' αριθμό ένα κίνδυνο για τις ΗΠΑ. Πιέζουν λοιπόν τη Ρωσία με το ΝΑΤΟ, που δεν έχει λόγο ύπαρξης μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Την πιέζουν με την αντιπυραυλική ομπρέλα στα σύνορά της (διένεξη Κ.Καραμανλή, Ντόρας Μπακογιάννη) και τώρα την πιέζουν με την Ουκρανία που έχει πολλά εκατομμύρια γηγενή ρωσικό πληθυσμό στο έδαφός της. Στόχος προφανής κι ανομολόγητος να ωθηθεί η Ρωσία, έστω και αμυνόμενη, να προκαλέσει ή να δεχτεί τον διαμελισμό της Ουκρανίας. Ο διαμελισμός σημαίνει defacto αλλαγή συνόρων κι έτσι η οποιαδήποτε μελλοντική αρνησικυρία της Ρωσίας δεν θα έχει καμιά νομιμοποιητική βάση. Δε θα αποτελεί εμπόδιο στους σχεδιαζόμενους απ' τους επικυρίαρχους διαμελισμούς και αποσχίσεις είτε βίαιες είτε με 'ειρηνικές' διαδικασίες αυτοδιάθεσης, που δυστυχώς συμπεριλαμβάνουν και τη χώρα μας.
Θα πεις τώρα, κι η Ευρώπη, οι λαοί της, ο λαός μας τι κάνει;
Μα ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη έχει στερέψει απο ιδέες κι οράματα κι έχει μείνει μόνο το κεφάλαιό της κι αυτό πλήρως εξαρτημένο από το αμερικανικό κεφάλαιο των μεγάλων τραπεζών και πολυεθνικών, αν δεν είναι παρασιτικό σ' αυτό. Ποια Μέρκελ, ποιος Κάμερον ή ο οποιος Άγγλος που θεωρεί επιγόνούς του τις ΗΠΑ, ποιος 'αριστερός' Ρέντσι, ποιος δεξιός Ραχόι, ποιος άνευρος και ξεδοντιασμένος Ολλάντ μπορεί να αντισταθεί σ' αυτό; Εδώ αυτοί, έμπασαν το ΔΝΤ στα εσωτερικά τους ζητήματα μεταξύ κρατών μελών της ΕΕ και θα αντιδράσουν; Ποιοι πολιτικοί μέσα ή έξω από τις ΗΠΑ μπορούν, με την έγχρωμη ή την λευκή εκδοχή τους, να σηκώσουν ανάστημα; Όποιοι το έκαναν ή τους έφαγε το χώμα (βλέπε Αφούς Κένεντυ) ή ο παραγκωνισμός (βλέπε Τζορτζ ΜακΓκόβερν, Γκάρι Χαρτ). Ποιοι λαοί του δυτικού κόσμου αποπροσανατολισμένοι, παραπλανημένοι και λιωμένοι από την προπαγάνδα των εμπόρων και μεταπραττών της ενημέρωσης χωρίς στοχασμό, χωρίς οδηγό, χωρίς ιδεολογία, χωρίς οργάνωση, πιστεύω και τακτική μπορούν να αντιδράσουν στην πολιτική αυτή που εκπορεύεται απ' τις ΗΠΑ; Έτσι κι ο δικός μας λαός ακολουθεί αυτή την αδράνεια και την υποταγή.
Με βάση τα παραπάνω θεωρώ ότι όσοι φωνασκούν, θυμώνουν ή εξεγείρονται, γιατί δεν αντέδρασε ή πώς αντέδρασε ο Βενιζέλος, το κάνουν με το θυμικό κι όχι με τη λογική. Οι Έλληνες πολιτικοί αρκούνται να 'γλύφουν' τους επικυρίαρχους προστάτες προς ίδιον όφελος. Πώς ο γονυπετής και προσκυνημένος Έλληνας ΥΠΕΞ θα σήκωνε ανάστημα και κεφάλι; Καλύτερα που δεν το έκανε δηλαδή, γιατί θα έφερνε χειρότερα αποτελέσματα. Εδώ πολλοί έγκυροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι το πλησίασμα του Κώστα Καραμανλή στη Ρωσία και το βέτο του στην ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ αποτελούν την αφετηρία της κρίσης που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας. Γιατί δεν φτάνει να σηκώνεις κεφάλι, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος και να το χάσεις για τα πιστεύω και τις επιδιώξεις σου, αλλιώς κάλλιο κράτα το σκυφτό.
Δεν υπάρχει μέλλον λοιπόν για τον κόσμο και την ανθρωπότητα έξω απ’ αυτά τα πλαίσια, θα διερωτηθεί κανείς;
Δύσκολο το ερώτημα, πιο δύσκολη η απάντηση. Σίγουρα όλος ο κόσμος δεν είναι Δύση, μόνο το 1/6 του. Επίσης είναι σίγουρο ότι η Δύση, ο πολιτισμός της, έχει απολέσει το ηθικό διακύβευμα. Έχει χάσει την ψυχή του, έχει μπερδέψει το στόχο του και έχει ξεχάσει το Λόγο Του. Γιατί να αγωνιστεί κανείς, γιατί να πολεμήσει, γιατί να θυσιάσει τη ζωή του; Για να γίνουν κάποιοι πιο πλούσιοι και πιο άπληστοι από πριν; Τι άλλο να πετύχει αυτός ο πολιτισμός που έχει κάνει το 99% να πεινούν χάριν του 1% που τα έχουν; Τι άλλο από το να βιάζει ασύστολα τη Φύση και να εξαντλεί βουλιμικά τους πόρους του πλανήτη; Τι άλλο από το να προπαγανδίζει τον κοινοβουλευτισμό, που τον ονομάζει καταχρηστικά και ανερμάτιστα Δημοκρατία, ενώ στην πράξη προωθεί την ολιγαρχία και τον απολυταρχισμό του πλούτου;
Ο υλιστικός μας πολιτισμός αποδίδεται χαρακτηριστικά στην ταινία του αείμνηστου Marco Ferreri 'La grande bouffe' (Το μεγάλο φαγοπότι) του 1973 με τους Marcello Mastroianni, Michel Piccoli, Philippe Noiret, Ugo Tognazzi. Η απόλυτη αηδία του υλισμού, της απληστίας, της αφθονίας μέχρι εμετού. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας, αυτή είναι η Δύση, απλά τώρα φαίνεται πιο ωμά. Μια Δύση που από τις αρχές του 17ου αιώνα έχει αλωθεί από τον οικονομισμό, ο οποίος είτε με τη βάρβαρη μορφή του ατομοκεντρικού καπιταλισμού είτε με την 'ελπιδοφόρα' μορφή του υλιστικού σοσιαλισμού οδηγεί τον άνθρωπο σε αδιέξοδο και την κοινωνία στην καταστροφή.
Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σ' αυτό;
Πρώτα-πρώτα ατομικά ή συλλογικά θα πρέπει να σταθεί, να ξαποστάσει. Να ηρεμήσει από τους ρυθμούς και τους χρόνους που η εποχή κι οι αφέντες της προστάζουν. Ύστερα να σταματήσει ή να αποστασιοποιηθεί από τα τύμπανα της προπαγάνδας που την είπαν 'ενημέρωση' και 'πληροφόρηση'. Τέλος θα πρέπει να στοχαστεί και ν' αναστοχαστεί. Να πιάσει το νήμα από την αρχή. Να αναρωτηθεί ξανά πώς και γιατί ήρθε σε τούτο τον κόσμο; Δεν ήρθε για να είναι δούλος, να παράγει ανεξέλεγκτα υπεραξία για τους αφεντάδες. Δεν ήρθε για να εργάζεται, να είναι νούμερο, μονάδα κι αριθμός. Καμιά οικονομία, καμιά ανάπτυξη, καμιά εργασία, κανένα νόμισμα δεν είναι ο σκοπός της ζωής. Σκοπός της ζωής είναι η χαρά της. Η χαρά για αυτό που σου δόθηκε όσο σου δόθηκε είτε τυχαία είτε θεόπνευστα και η δημιουργία. Η δημιουργία μιας σποράς, ενός πράσινου φύλλου, ενός καρπού, δυο λέξεων, δυο σκέψεων, ενός πονήματος, ενός ποιήματος, μιας καλύβας, ενός εργαλείου, μιας ζωγραφιάς μέχρι ενός ανθρώπου, μιας ζωής… αυτά κι άλλα τόσα σου ‘δοκε η τύχη ή ο Θεός για να χαρείς και ν’ αφήσεις το στίγμα σου σε τούτη τη ζήση. Να πλάσεις και ν’ αναπλάσεις την ψυχή σου και να χαρείς.
Αλλιώς παραφράζοντας γνωστή ρήση ή η ψυχή του θα σώσει τον άνθρωπο από την καταστροφή ή η καταστροφή θα εξαναγκάσει τον άνθρωπο να ψάξει την ψυχή του μέσα από τα συντρίμμια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου