Refugges

Μου ζητήθηκε να πω σκέψεις κι απόψεις στο προσφυγικό με αφορμή τοποθέτηση τρίτου προσώπου στα social media. Αν και προσωπικά δεν συμμετέχω σ’ αυτά το αποδέχτηκα. Απάντησα λοιπόν ότι δεν έχω να προσθέσω τίποτα ουσιαστικό απ’ όσα  γράφει η επιστολή και κατά βάση θα έγραφα  τα ίδια χωρίς φυσικά τα προσωπικά στοιχεία που αναφέρει ο συγγραφέας. Με την άδεια του παραθέτω την τοποθέτηση.

«….προσωπικά είμαι συνειδητά κι όχι συναισθηματικά με τον μετανάστη αλλά όχι με την μετανάστευση. Είμαι με τον κάθε πρόσφυγα και ξεριζωμένο, έχοντας ακόμη στ’ αυτιά μου τις ύβρεις και τις κραυγές ‘προσφυγκάρες’, ‘τουρκόσποροι’, ‘παστρικές’ των γηγενών απέναντι στους ομοεθνείς μας πρόσφυγες της Ιωνίας και του Πόντου αλλά όχι με την προσφυγιά. Γνωρίζω τι είναι μετανάστης, τι είναι πρόσφυγας έστω και πολιτικός. Βίωσα, έπαθα, μαθήτευσα, έμαθα και πάντα αγωνίζομαι κι αντιπαλεύω διαρκώς και αδιαλείπτως, τις αιτίες, τις πολιτικές και τους μηχανισμούς που δημιουργούν την μετανάστευση και την προσφυγιά και τις εκμεταλλεύονται. Η μετανάστευση είναι ένα φυσικό ανθρώπινο κοινωνικό φαινόμενο που υπάρχει από αιώνες. Πληθυσμοί μεταναστεύουν για τροφή, νερό, καλύτερες συνθήκες ζωής και επιβίωσης ή γιατί τους διώχνουν οι πόλεμοι και οι απειλές Από την παλαιά διαθήκη ακόμα ο Αβραάμ μεταναστεύει στην γη Χαναάν. Η εκμετάλλευση λοιπόν και η βίαιη επιβολή της είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Στα πρόσφατα τώρα. Ποιος ξέρει αλήθεια ή ξεχνά ότι το μεταναστευτικό κύμα του 1990 από βαλκάνιους γείτονες, εκμεταλλεύτηκε από την ελληνική κοινωνία άγρια, μέσω της μαύρης εργασίας, αφήνοντας πίσω του 55 νεκρούς και πάνω από 200 ανάπηρους χωρίς αποζημίωση και περίθαλψη μόνο για τα ολυμπιακά έργα; Άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ και δεν εργαστήκαν πουθενά. Ποιος ξέρει ή ξεχνά ότι ένα ευρύ φάσμα της κοινωνίας μας εκμεταλλεύτηκε αυτούς τους μετανάστες στους αγρούς, στα γιαπιά, στα εργοστάσια, στα μαγαζιά, στα σπίτια και τις αυλές κάνοντας τους εργάτες, αγρότες, καθαριστές, φροντιστές και συνοδούς ηλικιωμένων κι ότι άλλη μαύρη και κακοπληρωμένη εργασία τους επιφύλασσε η φυλή και η ‘φιλανθρωπία’ μας;  Άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού χωρίς περίθαλψη, ασφάλεια και εργασιακά δικαιώματα. Δουλεία δηλαδή, σύγχρονη, καλυμμένη χωρίς τύψεις και ερινύες. Να μην επεκταθώ όμως σ’ αυτά και ξεστρατίσω. Αγωνίζομαι λοιπόν εναντία στις αιτίες και τους αίτιους αυτού του φαινομένου από παλιά. Αντιμάχομαι κι αντιπαλεύω αυτούς που τα βάζουν με το θύμα γιατί δεν έχουν τα κότσια να τα βάλουν με τον θύτη και τον αίτιο. Αυτή η συνειδητή μου επιλογή όμως δεν με κάνει να εναντιώνομαι, να κραυγάζω, να κατηγορώ και να χαρακτηρίζω, βάζοντας ταμπέλες, ανθρώπους και τοπικές κοινωνίες που εναντιώνονται στη βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής τους. Σίγουρα είναι το ξένο κι άγνωστο που φοβίζει, πάντα φόβιζε. Σίγουρα είναι η ιδιοτέλεια του κεκτημένου, δύσκολα ξεριζώνεται. Σίγουρα υπάρχει η αμάθεια κι η αγραμματοσύνη.  Σίγουρα υπάρχει η προπαγάνδα κι η πολιτική εκμετάλλευση. Σίγουρα καιροφυλακτεί και χαίρεται η ακροδεξιά κι ο φασισμός. Σίγουρα υπάρχει κι η αφέλεια μιας αποδοχής ελιτίστικης κι αδέξιας κι ας προσδιορίζεται σαν αριστερά. Σίγουρα όμως υπάρχει και η πραγματικότητα μιας χώρας και των ανθρώπων της να χωρέσουν περισσότερα από όσα μπορούν, και να αφομοιώσουν περισσότερα από όσα αντέχουν. Δε χωράει το χοντρό  γουρούνι στο μικρό σακί όσο κι αν προσπαθείς εκτός κι αν μεγαλώσει το σακί ή μικρύνει το γουρούνι.  Αυτό όμως θέλει κόπο, γνώση, παιδεία κι αγώνα αλλιώς θα σφαχτούμε μεταξύ μας. Θα χωριστούμε ξανά σε προσφυγόφιλους και προσφυγοδιώχτες, σαν κοινωνία σαν άνθρωποι και σαν χώρα.

Οι πολιτικοί αδιαφορούν γι αυτή την κατάσταση και την εκμεταλλεύονται ο καθένας προς όφελος του. Τα ΜΜΕ κι οι δημοσιογράφοι, βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό για να διατρανώνουν την κενότητα και την μωροφιλοδοξία τους γεμίζοντας τους ιδιοκτήτες με λεφτά και νούμερα της AGP. Στα social media οι ‘αρθρογράφοι’ και οι ‘σχολιαστές’ του επιφανειακού, του εφήμερου, της ελαφρότητας των like και των tweets διαγκωνίζονται ποιος περισσότερο θα προβάλει το εγώ του παρά το μυαλό του. 

Έτσι μ’ αυτή την κατάσταση κανείς δεν θα ωφεληθεί ούτε οι μετανάστες ούτε οι γηγενείς παρά μόνο το θεριό. Το θεριό που χαίρεται και τρανώνεται που λένε κι οι πόντιοι. Οι πόλεμοι θα πληθαίνουν. Οι κατασκευαστές κι έμποροι όπλων θα πλουτίζουν κι οι χώρες τους θα γίνονται πιο ισχυρές. Οι αποκλεισμοί και οι αποκλεισμένοι θα αυξάνονται και οι χώρες υποδοχής θα γίνονται μικρές, φτωχές κι αδύναμες, γκέτο και πεδία μαχών γηγενών και προσφύγων.  

Τι κι αν έγραψε ο Πυθαγόρας, μελοποίησε ο  Καλδάρας, τραγούδησε Νταλάρας από το 1972 στην ‘Μικρά Ασία’, ‘Μες του Βοσπόρου τα στενά’ «…Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός / κι εγώ λαός κι εσύ λαός / εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ / όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ» μέχρι να το καταλάβουν αυτό οι λαοί θα χύσουν ακόμη τόνους αίμα.

Σεμνύνομαι και κλείνω, με τους ανθρώπους που αθόρυβα κι ανιδιοτελώς προσφέρουν στον διπλανό τους υπακούοντας στην συνείδηση τους.  Γνωστός μου από χρόνια που έχουμε δια ζώσης επαφές και συζητήσεις τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα μου αποκάλυψε μόλις χτες ότι από δεκαετίας έχει ‘υιοθετήσει’ μια οικογένεια από την Γεωργία. Πατέρας μέθυσος και χρήστης πέθανε νωρίς. Η μητέρα με δυο μικρά παιδιά, εξαρτημένη κι αυτή, ήταν χαμένη. Τους πήρε υπό την προστασία του. Βοήθησε την μητέρα να απεξαρτηθεί μέσα από δημόσιες δομές και να βρει δουλειά, βάπτισε τα παιδιά τα περιέθαλψε, τα τάισε, τα έντυσε και τα στέλνει σχολείο. Τους έβαλε στο σπίτι του με την γυναίκα, τον γιο και την κόρη του. Έγιναν οικογένεια. Αφορμή για την αποκάλυψη ήταν ότι η ‘υιοθετημένη’ κόρη του Μαρία 13 χρονών σήμερα ήταν σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης. Η περηφάνια του, καθώς μου την έδειχνε στο κινητό του, το φως στο πρόσωπο και στα μάτια του ήταν η δική μου αποκάλυψη».

Για την αντιγραφή StaMiKous