Δροσοσταλιά

Ήρθες σαν άνοξη που τάραξε τα πεσμενα φύλα του φθινοπώρου

Η μερα της άρνησης γίνηκε αφετηρία ζωής

Η καταχνία που ‘δενε την ψυχή και συγκρατούσε το χαμόγελο

σκιάχτηκε από της γνώσης το φώς κι υποχώρησε

Γιατί το φως νικά στο τέλος το σκοτάδι, να το ξέρεις.

Να ‘σαι πάντα γερή και τυχερή δροσοσταλιά μου