Είμαστε άνθρωποι

Βρυχάται μανιασμένα η αδηφάγος επιθυμία των ολίγιστων να συγκεντρώσουν τα έχει τούτου του κόσμου για πάρτη τους μόνο. Δεν λογαριάζουν μήτε ράτσα, μήτε συγγένεια, μήτε ανθρώπου συναίσθημα κανένα. Ζητούν τον αφανισμό, πλάσης και όντων, κάλυμμα στην   αποτρόπαιη φύση τους. Σπέρνουν τον τρόμο κι απειλούν τους ομόγενους με την ισχύ και την δύναμη τους. Αλλόκοτο τούτο το όν που αδυνατεί να κρατήσει την μορφή του πλάστη του και στ' απάνθρωπο του είναι τους, ζητά δικαίωση. Εφιάλτες. Τέρατα με αντιποίηση μορφής.

Αδύναμη η δύναμη του άδικου.

Δεν τους φοβόμαστε, όσους μεγάλους αδελφούς κι αν σκαρφιστεί η  κτητική τους αναγκαιότητα. Την μορφή μας μπορεί να την δουν, την σκέψη μας μπορούν να την διαβάσουν κατά τι, την ψυχή μας ούτε να την βρουν, ούτε να την μαντέψουν, ούτε να την δαμάσουν μπορούν. Είναι ανίκητη.

Είμαστε άνθρωποι, φύση και θέση, οι πολλοί του είδους.

Ποτάμια αίματος χυμένα στις εξουσιαστικές ρομφαίες, των ξεστρατημένων. Απώλειες αμέτρητες στων πολυποίκιλων μηχανισμών τους, την αλαζονεία κι όμως προχωράμε.

Είτε σαν ερυθρόδερμα απομεινάρια της σφαγής στα βουνά του Αϊντάχο, είτε σαν άνομα έθνη στις κοιλάδες της Ανατολίας, προχωράμε.

Είτε σαν έγχρωμες υπάρξεις χωρίς δικαίωμα στις όχθες του Μισισιπή, είτε σαν άφωνες κι άμορφες καρικατούρες, της εξαπάισης, στους δρόμους του Πεκίνου, προχωράμε.

Είτε σαν κουμουνιστές στα ξερονήσια της ήττας, είτε σαν αντιφρονούντες στα Γκούλαγκ της εξορίας, προχωράμε.

Είτε σαν χριστιανοί της αγάπης στις αρένες της βίας, είτε σαν εβραίοι στα τσιμινιερόσπαρτα στρατόπεδα των ναζί, προχωράμε.

Είτε σαν Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, είτε σαν αντιφασίστες μαχητές στα κακοτράχαλα βουνά της Ελλάδας, προχωράμε.

Είτε σαν αυτόχθονες της νότιας αμερικάνικής ηπείρου στα δρεπάνια της απληστίας του κατακτητή, είτε σαν θύματα του νεόκοπου φανατισμού, που αλλοτρίωσε το δίδαγμα, στην αρχαία Αλεξάνδρεια, προχωράμε.  

Είτε σαν μουσουλμάνοι στα κάγκελα των Γκουαντάναμο, είτε σαν πολεμιστές Θεού ή Αντίθεου χωρίς χρίσμα, προχωράμε.

Είτε σαν εκμεταλλευόμενοι εργάτες κεφαλαιοκρατικού συστήματος, είτε σαν αγωνιζόμενοι αντάρτες στις ρούγες του κόσμου, προχωράμε.

Είτε σε θάλασσες, είτε σε στερίες, είτε στις τσιμεντόφρακτες φυλακές που ορίσαμε πόλεις, προχωράμε. 

Πάντα με τον ζωοφόρο έρωτα, είτε με την προσδοκία στην απουσία του, προχωράμε.

Βαδίζουμε και προχωράμε, τ' άγνωστο να κάνουμε γνωστό στο τέλος. Να φωτιστούμε ή στο σκοτάδι μείνουμε για πάντα.

Αυτό είναι το ταξίδι του καθενός, με τα μποφόρια και τις μπουνάτσες της διαδρομής να φτιάχνουνε το κέφι.

Αυτή είναι η ζωή κι η μοίρα όλων μας. Ένα απέραντο γαϊτανάκι, μια διαχρονική σκυταλοδρομία που ο καθείς δίνει στον επόμενο την σκυτάλη και συνεχίζουμε, σε πείσμα των καιρών και των μεταλλαγμένων του είδους μας.

Είμαστε άνθρωποι.