Γωγώ

Αψιά φωνή, σουλατσάρισε την ζωή ατίθασα με τους δικούς της κανόνες.

Τραχιά φτιαξιά νόμιζες πως βγάζει αγκάθια και καρφιά κάθε λεπτό και κάθε ώρα. Μα σαν περνούσες το καύκαλο και της αμύνης το χαράκωμα άγγιζες της ψυχής τον καρπό, γλυκό και τρυφερό σαν τ' αμύγδαλου του πρωτογίνωτου τη ψύχα.

Μεγάλο το δώρο της καρδιάς που φύλαξες για μένα που μήτε γονιός, μήτε δικός δεν σκέφτηκε.

Άγνωστο τι βρήκες κι αγάπησες πάνω μου ανένδοτα κι αταλάντευτα μέχρι την ύστατη στιγμή αλλά ότι κι αν είναι σ' ευχαριστώ απλά κι ειλικρινά όπως πάντα.

Καλό ύπνο γλυκιά μου.

Κόντρα στην ομίχλη

Απομεσήμερο Σαββάτου κι ο Δημήτρης, η Γιούλη κι εγώ στην θέση μας για επικοινωνία στην μπλογκόσφαιρα. Η αλήθεια να λέγεται, το κέφι μας δεν ήταν και στα up του μ' όλη αυτή την μαύρη ειδησεογραφία που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Μέτρα, ποινές, φόβος, ανασφάλεια σκάνδαλα και μπόχα παντού. Ο ανθρώπινος πόνος, αίμα που έρρεε από φρεσκοσφαγμένο θρεφτάρι. Η κατήφεια, η πίκρα και η κατάθλιψη της εποχής παρούσες. Δύσκολο να τις αντέξεις όλες μαζί. Περιεργαζόμουν νωχελικά το όγδοο, ένα μουσικόportal, όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια συνέντευξη των αδελφών Κατσιμίχα για τα λαϊκά τραγούδια. Κόλλησα σε μια αφήγηση του Πάνου για ένα τραγούδι.

Έλεγε λοιπόν "... Κάποιο καλοκαίρι (αρχές της δεκαετίας του '80), ταξίδευα με πλοίο από Ανκόνα για Πάτρα. Είχα να δω την Ελλάδα σχεδόν δυόμισι χρόνια. Καθόμουν μόνος μου στο κατάστρωμα και κάπνιζα. Πού λεφτά για καμπίνα. Είχα κάνει μιάμιση μέρα ταξίδι με τρένο από Βερολίνο, ήμουν βουτηγμένος σε μαύρες σκέψεις και άυπνος σχεδόν δύο μέρες. Πλησιάζαμε στην Πάτρα, όταν ξαφνικά, δεν ξέρω αν ήταν κάποιο ραδιόφωνο ή κασέτα κάποιου από το πλήρωμα του πλοίου, άκουσα το τραγούδι. Το άκουγα για πρώτη φορά στη ζωή μου κι έτσι όπως ερχόταν από τα μεγάφωνα (κόρνες) του καταστρώματος, ελαφριά αλλοιωμένο από τον αέρα της ανοιχτής θάλασσας, κεραυνοβολήθηκα. Έπιασα μια καβάτζα κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. "Επτά νομά, σ' ένα δωμά". Το απόλυτο μπλουζ, το απόλυτο Ουσάκ, η απόλυτη ροκ γλώσσα, η σπαραχτική ερμηνεία του Γιώργου, ο μεγάλος Άκης Πάνου, η μοναξιά της ξενιτιάς, η νοσταλγία, τα βάσανά μου, όλα μαζί. Ένα βαρύ, απελπισμένο, μαύρο τραγούδι, που όμως με λύτρωσε, ίσως γιατί αυτό ακριβώς είναι το blues. Λάδι στις πληγές του αγγέλου". 
Ασυναίσθητα μπήκα στο youtube. Έψαξα το τραγούδι του Άκη Πάνου "Χαροκόπου 1942-1953" με τον Λεωνίδα Βελή ερμηνευτή και το κλίκαρα (ΕΔΩ). Οι πενιές του Άκη ξεχύθηκαν κι η μπάσα Καζαντζίδικη φωνή του Βελή κατέλαβαν την αίθουσα ολοκληρωτικά. Το είχα ακούσει δεκάδες φορές αλλά η αντίληψη της αίσθησης του Πάνου Κατσιμίχα με αιφνιδίασε. Πες το ψευδαίσθηση πες το τηλεπάθεια αλλά ταυτίστηκα απόλυτα. Οι άλλοι δεν μιλούσαν. Μόλις τέλειωσε η Γιούλη κλίκαρε για πάρτη της το "Θάλασσες" του Αντώνη Βαρδή με τον Ηλία Κλωναρίδη (ΕΔΩ). Οι αισθήσεις μας ήταν τσιτωμένες, 'συνομιλούσαμε' με την κάθε νότα και τον κάθε στίχο. Ο Δημήτρης φαινόταν να μη συμμετέχει χαμένος στους διαδικτυακούς λαβυρίνθους αλλά με το τελείωμα είπε βλοσυρά. "Δικό μου το επόμενο" και χτύπησε το "Όταν χαράζει" του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Γιάννη Αγγελάκα (ΕΔΩ). "Τα στέλνουμε και στους φίλους μας" είπαν η Γιούλη κι ο Δημήτρης ταυτόχρονα κι έψαξαν κόκκινο να πιάσουν ενώ εγώ επέλεγα το "Δως μου το ψέμα σου" των Κατσιμιχαίων (ΕΔΩ). 
Τα mail πήραν φωτιά, τα κινητά άναψαν κι η επικοινωνία πάνω στις νότες έσπασε θαρρείς την καταχνιά της επικαιρότητας καθώς ο Μανώλης Λιδάκης με το "Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 2000", (ΕΔΩ), ο Ορφέας Περίδης με το "Για πού το βαλες καρδιά μου" (ΕΔΩ), ο Κούτρας με την "Εσμεράλδα" του Καββαδία μελοποιημένη από τον Θάνο Μικρούστικο (ΕΔΩ) κι ο Ζερβουδάκης με τα "Ανείπωτα" του (ΕΔΩ), συνέχιζαν ακάθεκτοι.
Η παρέα μεγάλωνε όχι μόνο διαδικτυακά αλλά και φυσικά. Το μικρό στούντιο γέμισε ψυχές. Ήρθαν ο Αρτέμης με την Μαρία και τον Θανάση τον επονομαζόμενο Προφήτη, η Μαριαλένα με την Γωγώ. Ο Αντώνης ο κιθαρίστας με τον Spiderman και τον Χρήστο. Η Ανθή, ο Κώστας, η Φανή. Όσο ο χώρος γέμιζε η ευρυχωρία ανεξήγητα θέριευε. Ο Τσακνής με το "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" (ΕΔΩ), ο Σαββόπουλος με το "Άγγελος Εξάγγελος" (ΕΔΩ), οι Πύξ Λάξ με το "Πούλα με" (ΕΔΩ), ο Λαυρέντης με τον Βασίλη στον ιστορικό δεκαπεντασύλλαβο του Μιχάλη Γκανά "Να δεις τι σου χω για μετά" (ΕΔΩ) κι ύστερα το "Μοιρολόι" (Ήλιε φονιά) με την Χαρούλα Λαμπράκη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίμη Πλέσσα μας τσίτωσε βαθιά (ΕΔΩ) κι ο αλησμόνητος Ψαρόνικος με τους "Πόνους της Παναγιάς" (ΕΔΩ) μας έστησαν στον τοίχο. 
Ριπές εύστοχες που 'βρισκαν στόχο την καρδιά, η συνέχεια. "Αν θυμηθείς το όνειρο μου" με τον Πάριο (ΕΔΩ), "Πάρε με" η Ελένη Δήμου (ΕΔΩ), "Αλεξάνδρεια" με την Άλκηστη (ΕΔΩ), το "Πρωινό τσιγάρο" θαυμάσια ερμηνευμένο από τους Πασχαλίδη και Θηβαίο (ΕΔΩ), "Τα Σμυρνέικα τραγούδια" του Θαλασσινού (ΕΔΩ), "Στην αγορά του Αλ Χαλίλι" του Ζούδιαρη με τον Αλκίνοο (ΕΔΩ), "Τι λάθος κάνω" του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Γιάννη Χαρούλη (ΕΔΩ), "Πάλι, πάλι" με τον δεξιοτέχνη Μιχάλη Τζουγανάκη (ΕΔΩ), "Πανσέληνος" με τη νεαρή λυράρισσα Γεωργία Νταγάκη (ΕΔΩ). "Η ουρά του αλόγου" το καινούργιο του Χαρούλη σε μουσική και στοίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου  ζητά η Μαρία (ΕΔΩ). "Το καπηλειό" με τους Χαϊνηδες (ΕΔΩ) συνεχίζει. 
Σωπάσαμε απότομα καθώς ο Νικόλας ταξιδεύοντας με μπουνάτσες και μποφόρια στους γαλαξίες του σύμπαντος, με το κόκκινο μαντήλι πάντα στο λαιμό μας ψέλνει το μουρμούρικο "Κανείς εδώ δε τραγουδά" (ΕΔΩ). Περίεργο αμάλγαμα η ράτσα μας, άβολη, ανυπότακτη, ασυμπίεστη, που δύσκολα συντάσσεται με ρέγολες και με κανόνες κι όμως ξάφνου στοιχίζεται κι υποτάσσεται αβίαστα κι ευλαβικά, αρχαία κραυγή θαρρείς ακολουθώντας στο όμορφο, το δίκαιο και το αληθινό χωρίς παιδονόμους, επιστάτες, αγκιτάτορες και τοποτηρητές.
Γινόμαστε πολλοί καθώς η ώρα προχωρούσε κι απλωνόμαστε στα όρια της επικράτειας. Ο Άρης από την Κρήτη, η Αντιγόνη από την εσχατιά του Καστελόριζου, η Βάσω από την Καλαμάτα, ο Θέμης από την Λέσβο, Ο Γιάννης απ' τη Γουμένισσα, ο Παύλος απ' την Αμφιλοχία. Στο χορό μπήκαν κι όλα τα social media. Facebook, Twitter κι ο Skype άνοιξε δαμάζοντας τα σύνορα επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι τα όρια του ελληνισμού είναι οικουμενικά. Ο Παναγιώτης από το Λονδίνο, η Ντίνα από την Λεμεσό, ο Ορέστης από Βελιγράδι, ο Μάκης από Βαρκελώνη, η Ελπίδα από Κρέφελντ, η Ζωή από Σαν Λούις κι ο Ανδρέας από την Αστόρια της Νέας Υόρκης, ο Πάρης από την Μπρατισλάβα, η Κική από Λυών, ο Αργύρης τρίτος καπετάνιος σε γκαζάδικο που μόλις πέρασε το Capo Verde τραβώντας για Αμβέρσσα, ο Γιώργος από Βουκουρέστι κι άλλοι πολλοί περίμεναν υπομονετικά να υποβάλουν την επιθυμία τους ακούγοντας τις επιλογές των άλλων.
Η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο όταν η Τσανακλίδου απέδωσε μοναδικά το "Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο" του Ανδρέου (ΕΔΩ), η Δήμητρα Γαλάνη την "Περιμπανού" του Μάνου (ΕΔΩ), η Ελευθερία "Το παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη (ΕΔΩ). Η κατάσταση φορτίστηκε ιδιαίτερα όταν ο Μίκης τραγούδησε ό ίδιος το "Μιλώ" του Μανώλη Αναγνωστάκη (ΕΔΩ) και καπάκι οι "Μοιραίοι" του Κώστα Βάρναλη με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (ΕΔΩ). Οι ποιητές μας είχαν πάρει την σκυτάλη κι οδηγούσαν όπως έκαναν και κάνουν πάντα. Αφουγκράζονται τα μελλούμενα και τα διαλαλούν στους αιώνες. Ευχή και κατάρα για τούτο το λαό όμως να 'χει το φώς για οδηγό και τα χέρια ανήμπορα να το αδράξουν. Προδομένα, διαχρονικά, δέσμια και φυλακισμένα από ανίκανες ηγεσίες. Ηγέτες κι ηγεσίες που τον οδηγούν στον όλεθρο και τον αφανισμό.
Η ατμόσφαιρα βάρυνε από την διαπίστωση κι ο Στελάρας αγάνταρε τον καημό με το "Βραδιάζει" (ΕΔΩ), ο Στράτος έβαλε μπουρλότο με το "Βρέχει φωτιά στην στράτα μου" (ΕΔΩ) κι η παρέα του Καφέ Αμάν ερμήνευσε αισθαντικά το "Πριν το χάραμα" του Γιάννη Παπαϊωάννου (ΕΔΩ). Ο Τσιτσάνης πήρε σειρά με την "Αρχόντισσα" του (ΕΔΩ), ο Μάρκος με τα "Ματόκλαδα σου λάμπουν" (ΕΔΩ) κι ο Αντώνης Καλογιάννης με το "Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες" του Ανδριόπουλου βάλθηκαν να ελαφρύνουν την πίκρα (ΕΔΩ). Ξανά ο Στελιος ερμηνεύοντας αξεπέραστα της "Γερακίνας γιος" (ΕΔΩ) του αρχιδάσκαλου μας υπενθύμισε τον ασυμβίβαστο δρόμο της αξιοπρέπειας και του χρέους.
Τα συναισθήματα φούσκωναν τις ψυχές που ασφυκτιούσαν στα σαρκικά τους όρια. Τα αιτήματα πλήθαιναν και η ευρυχωρία που διαθέτει αληθινά κι όχι κίβδηλα λόγω καιροσκοπικών πολιτικών σκοπιμοτήτων, ο λαός μας έφερε στην παρέα κι αλλόδοξους κι αλλόφυλους κι αλλόχρωμους από την ημεδαπή ή την αλλοδαπή. Καλοδεχούμενοι ο Ντούσαν, ο Ελία, η Μόνικα, ο Φατίμ, η Βαλέρια, ο Ασσάν, ο Μπορίς, ο Ντιέγκο, ο Ραφαέλ, o Σέζαρ, η Αμάλ, η Ιρίνα, o Χοσέ κι η Νάταλι σμίξανε μαζί μας με σεβασμό κι ικανοποίηση για αυτό που γέννησε η στιγμή.

Ο Δήμος Μούτσης με την "Ερηνούλα" του (ΕΔΩ), ο Μανώλης Μητσιάς με το "Ερωτικό" (ΕΔΩ), ο Λάκης Χαλκιάς με την "Φάμπρικα" του Μαρκόπουλου (ΕΔΩ), ο Γιάννης Πουλόπουλος με το "Το άγαλμα" των Παπαδόπουλου, Πλέσσα (ΕΔΩ), συνέχισαν να ξεσηκώνουν μνήμες, στιγμές, αισθήματα, θύμησες από έρωτες, πόνους και καημούς μα όταν η Χαρούλα μπήκε στην πρώτη στροφή του "Απόψε θέλω να πιω" (ΕΔΩ) όλα πέταξαν και ξέσπασαν.
Οι καρδιές χόρευαν λυτρωτικά κι ας ήταν οι χώροι στενοί κι οι τόποι μακρινοί κι ας μην ακολουθούσαν τα βήματα κι ας ήταν δεσμά ακατάλυτα και φυλακές ανήλιαγες τα σώματα, οι ψυχές ήταν λεύτερες πια κι ασυγκράτητες σ' ένα χορό αποθεωτικό, όπως μαγευτικά έστησε ο Καζαντζάκης, μελοποίησε ο Μίκης κι αποτύπωσε ο Κακογιάννης στην τελευταία σκηνή του Ζορμπά (ΕΔΩ).
Πως βρέθηκαν κείνη την στιγμή στην μικρή μας αίθουσα ρακές και τσίπουρα και πως ο ένας με τον τρόπο του κι άλλος εις τον τόπο έπινε ότι είχε, σπονδή στη λευτεριά των αισθημάτων, δεν ξέρω να το πω κι ούτε και θέλω να το ψάξω. Συνέβαινε, ήταν γεγονός κι αυτό έφτανε.
Τα εβίβα βροχή καθώς ο Γιάννης Κότσιρας συνέχισε να πυρπολεί τα εσώψυχα μας με το "Έλα και κόψε με στα δυο" (ΕΔΩ), ο Δημήτρης Μητροπάνος ασίκης και λεβέντης πάντα με το "Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω" (ΕΔΩ), ο Θέμης Αδαμαντίδης με το "Σαν σημαδέψεις αετό" του Μάριου Τόκα (ΕΔΩ), η Πίτσα Παπαδοπούλου με το "Δε μας συγχωρώ" του Πορτοκάγλου (ΕΔΩ). "Ανοίχτε τα τρελάδικα" μπούκαρε η Βιτάλη (ΕΔΩ), "Με τα φώτα νυσταγμένα" ο Σαρρής (ΕΔΩ), "Μέχρι να βρούμε ουρανό" η Γλυκερία (ΕΔΩ), "Να πιάσει Θεέ μου μια βροχή" ο Τερζής (ΕΔΩ), η Τάνια μοναδικά "Στο άδειο μου πακέτο" του Φίλιππου Νικολάου (ΕΔΩ). "Τι έκανα για πάρτη μου" η Μαρινέλλα (ΕΔΩ), "Ξενύχτησα στα τμήματα" η Χριστιάνα (ΕΔΩ) κι η Βίκυ Μοσχολιού τα "Ξημερώματα" του Ζαμπέτα (ΕΔΩ). Με "Το βαπόρι από την Περσία" του Τσιτσάνη καλησπέρισε ο Σφακιανάκης, (ΕΔΩ),  "Στο κελλί 33" ο Μαργαρίτης (ΕΔΩ), "Όνειρο δεμένο" ο Γαβαλάς (ΕΔΩ) κι ο Μανώλης Αγγελόπουλος με τη φιλοσοφημένη "Μολυβιά" έβαλαν άνω τελεία (ΕΔΩ).
Προσωρινά, "Χρόνια σαν τριαντάφυλλα" ο Κραουνάκης σε στίχους Μάνου Ελευθερίου (ΕΔΩ), την "Πριγκηπέσα" του ο Μάλαμας (ΕΔΩ), "Πίνω και μεθώ" (Οφ Αμαν) ο Αγάθωνας (ΕΔΩ), "Το πιτσιρικάκι" ο Πρόδρομος Τσαουσάκης (ΕΔΩ), "Κοίτα με στα μάτια" ο Βασίλης Λέκκας σε στίχους Μιχάλη Γκανά και μουσική του Μίκη (ΕΔΩ), συνέχισαν.
Δεν έλεγε να τελειώσει τούτο το πανηγύρι αλλά η βάρδια είχε τελειώσει κατά πολύ κι έπρεπε να παραδώσουμε σκυτάλη και να σεβαστούμε υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Για τελευταίο, τιμώντας ουσιαστικά κι όχι ψευδεπίγραφα όπως κάποιες υπηρεσίες και μανδαρίνοι, τον Ξένιο Δία, δώσαμε στον Φάτο από την Αλβανία την επιλογή. "Άχ Ελλάδα σ' αγαπώ" του Ρασσούλη (ΕΔΩ), είπε κι έγινε χαμός. Κλάματα, ναι κλάματα, φωνές, αγκαλιές, ιαχές και χειροκροτήματα. Αντιστάσεις και προσχήματα είχαν κουρσευτεί από τις αισθήσεις καθολικά. Ο Μανώλης θα χαιρόταν από ψηλά τούτη την κοσμική σύναξη και θα σκύβε θυμοσοφικά να μας συργουλέψει όπως μόνο αυτός ήξερε.
Η αποχώρηση έγινε με μουσική υπόκρουση με το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας" (ΕΔΩ) από την ομότιτλη ταινία του Αλέξη Δαμιανού, για να πάρει ο καθείς στον τόπο του, στον χώρο του, στην καρδία του την αξεπέραστη μουσική δημιουργία του Μάνου Λοϊζου να τον συντροφεύει.
Βγήκαμε στον δρόμο με την Γιούλη μαζί. Έβρεχε. Εκείνη πήγαινε να πάρει το λεωφορείο κι εγώ να συναντήσω την Διηάνειρα. Προχωρήσαμε βουβοί. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει αργά κι άρρυθμα, παρασέρνοντας στο διάβα της τα κιτρινισμένα φύλλα του φθινοπώρου. Οι άνθρωποι κινιόντουσαν με ταχύτητα κι εκνευρισμό. Θυμήθηκα μια αποστροφή από βιβλίο που 'χα διαβάσει πρόσφατα ".... Περπατούσε μέσα στη βροχή. Την ένοιωθε να τον συντροφεύει, να τον τυλίγει μέσα της, να του μουσκεύει το πρόσωπό. Κάπου-κάπου, μία στάλα ξέφευγε και του γλιστρούσε στο λαιμό και την πλάτη. Του άρεσε. Η βροχή, τον συνέφερε, ξεθόλωνε το μυαλό και τον ευχαριστούσε.....Το πλήθος των ανθρώπων συνέχιζε να τρέχει πλάι του. Κάποιοι έτρεχαν για να προστατευτούν από την βροχή, κάποιοι από τη θλίψη που προκαλεί το τέλος της μέρας που φεύγει και κάποιοι για να προλάβουν τον χρόνο που όλο και πιο πολύ λιγοστεύει και σώνεται. Άλλοι πάλι είτε από συνήθεια, είτε από ανάγκη ποιος να ξέρει;...." . Το σκηνικό έμοιαζε ίδιο.

"Ζω ρε. Αισθάνομαι άρα ζω, ρε γαμώτο, δε με νέκρωσαν" είπε ξαφνικά η Γιούλη.
"Βέβαια ζεις αφού αισθάνεσαι" της είπα και συνέχισα "Η ελευθερία δεν είναι χώρος είναι αίσθηση, είναι ψυχή. Δεν μπορούν και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας την πάρουν"
Χαμογέλασε και το πρόσωπο της φωτίστηκε καθώς όρμησε στο λεωφορείο που ξεκινούσε.

Υστερογράφοντας τούτο το οδοιπορικό στην ομίχλη φέρνω στη θύμηση μου το ότι ζήσαμε. Σίγουρα απουσιάζουν πολλοί ποιητές, στιχουργοί, συνθέτες, ερμηνευτές, μουσικές και μουσικοί, άνθρωποι που συντρόφευσαν όνειρά, απάλυναν πόνους, 'άκουσαν' καημούς και ταξίδεψαν τις καρδιές μας. Δεν τους ξεγράψαμε, το έφεραν έτσι οι στιγμές κι η διάθεση. Έγινε άθελα, εκτός από ένα. Ένα, από τους πιο σημαντικούς ταξιδευτές μας που διάλεξε αντίπαλη όχθη. Ας είναι, δεν του κακκιώνουμε. Του ευχόμαστε από καρδιάς να 'ναι πάντα γερός και δημιουργικός. Αυτό που δεν του ευχόμαστε είναι καλή επιτυχία σ' αυτό που διάλεξε να κάνει την "βραδιά που κάψανε την Σμύρνη" (ΕΔΩ) όπως λέει ο αλογόκριτος στίχος του Μιχάλη Μπουρμπούλη στο "Τα ρεμπέτικα μας μες τη στράτα" που τραγουδά η Σωτηρία Μπέλλου σε μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου. Θα ήταν υποκριτική και ψεύτική τέτοια ευχή. Δεν είναι μισαλλοδοξία ή πολεμοκάπηλος πατριωτισμός. Είναι αποστροφή σε μια μνήμη χωρίς θύμηση και μια λήθη ανάξια της ύπαρξης. Είναι χρέος και τιμή σ' αυτούς που έζησαν την καταστροφή να την παραδώσουμε στους επίγονους όπως μας την αφηγήθηκαν. Μια αληθινή κι αυθεντική ανθρώπινη μαρτυρία κι όχι παραχαραγμένο ψέμα πολιτικών επιλογών. Είναι επιταγή, συνέχεια και σεβασμός στην ρήση του ποιητή "..εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο". Ένα κόσμο αληθινό όμως, λεύτερο κι ειρηνικό, χωρίς ραγιάδες και τύραννους. Γιατί τούτος ο λαός συνεχίζει ακόμα να επιζητά λεύτερη πατρίδα και να επιθυμεί πανανθρώπινη την λευτεριά.

Είμαστε εμείς Ελλάδα τα παιδιά σου. Για πάντα Λέγκω, Λέγκω μάνα.

Εβίβα και καλή ξαστεριά.

Ιόλαος..
η Διηάνειρα δεν συμμετείχε στο δρώμενο αλλά ήταν η ψυχή για να αποτυπωθεί στο χαρτί

ΟΧΙ άλλες 24ωρες ή 48ωρες Απεργίες! Γενική Απεργία Διαρκείας ΤΩΡΑ!

Άτιτλο

Το ζεστό μήνα Αύγουστο σαν γνήσιος Ευρωπαίος πολίτης βρέθηκα σ’ ελληνικό  νησί για vacance.Ντάλα μεσημέρι απίθωσα την γαλακτερή  κορμάρα μου στην αγκαλιά του ήλιου για ροδόψημα. Πως θα γύριζα άλλωστε στην δουλεία χωρίς το απαραίτητο διαπιστευτήριο, της ευτυχίας, των διακοπών; Το μαύρισμα!

Με κλασσική βερμούδα Τroussardi, το φραπέ με τα εννιά παγάκια πλάι μου και "Το σοφό παιδί "του  Χωμενίδη στο χέρι, άφηνα τις kcal των ηλιακών ακτινών να κουρσεύουν, αργά κι’ ηδονικά, το ένα μετά το άλλο τα κύτταρα του βιολογικού μου είναι, στέλνοντας με, με γοργό βήμα στην αγκαλιά του Μορφέα.

Εκεί στο μεταίχμιο της ύπαρξης  με την ανυπαρξία ένα κύτταρο, του μυαλού ή της καρδιάς αδύνατον να διακρίνω, αντάρτης του χθες, συνοδοιπόρος εκσυγχρονιστής του σήμερα, αρνιέται να υποταχθεί στη χαύνωση της στιγμής ή των καιρών.

Ξεκινά παιχνίδι σκαμπρόζικο μ’ εικόνες μην αφήνοντας τον  Μορφέα να με τελειώσει και να το φχαριστηθεί. Σαν σύγχρονο viewmaster  εκεί που όλα πάνε να τελειώσουν αυτό τσουπ, σου στέλνει μια εικόνα συνεγείροντας τα διπλανά και τ’απόμακρα κύτταρα του μυαλού, μην αφήνοντας τα να ησυχάσουν.

Παλιότερα τέτοια παιχνίδια κάνανε συχνά οι ιδέες, μπαίνανε, σαν τους καλικαντζάρους, μες’ τα μυαλά των ανθρώπων και τ’ αναστάτωναν κι οι πόθοι κι η φαντασία.....Σήμερα όμως η εικόνα είναι αυτή που κάνει το παιχνίδι. Εικόνα τηλεοπτική, παραθυρική, με ή χωρίς υποβολέα. Εικόνα illustration των σύγχρονων εντύπων Χάι, Ciaο, Λοιπόν, Κλικ, Νitro, Money and Life  και τόσων άλλων. Εικόνα χλύδάτη επώνυμη. Ναι επώνυμη, γιατί το επώνυμο είναι το alter ego της εποχής μας 

Τα πάντα έχουν επώνυμο σήμερα. Τα πατατάκια, οι σερβιέτες, τα μπλουζάκια, τα γυαλάκια, οι υπολογιστές, τα παπούτσια, τα εσώρουχα, οι γούνες, τα αυτοκίνητα, ακόμη τα λάχανα, οι μπανάνες οι σκύλοι  και οι άνθρωποι έχουν επώνυμο. 

Οι άνθρωποι, μα όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν επώνυμο; Λάθος φίλοι μου, μέγα λάθος. Γιατί άλλο επώνυμο στα δημοτολόγια της κάτω Λαγοράχης Πιερίας και άλλο επώνυμο στο Dοwn-Tοwn ή στη Μadame Figaro. Ξεχειλίζουν τα έντυπα και οι τηλεοράσεις από επώνυμους συμπατριώτες μας στέλνοντας το μήνυμα στην Εσπερία του τι εστί σύγχρονος Έλληνας. Όχι για να δούνε δηλαδή. Γι’ αυτό αισθάνομαι περήφανος σαν Έλληνας παρ’ ότι ζηλεύω που διαβαίνοντας την 40η δεκαετία της ζωής μου με πτυχία και εξειδικεύσεις, σεμινάρια κι επιμορφώσεις δεν κατόρθωσα κι εγώ ακόμη να γίνω επώνυμος.

Τέτοια μου ’κανε τ’ αντάρτικο κύτταρο του μυαλού μου παρατείνοντας την ανατολίτική νιρβάνα μου, μην αφήνοντας με να πάρω τον υπνάκό που είχα τόσο ανάγκη μετά την κραιπάλη της χτεσινής νύχτας στα bar και τις disco του νησιού.

Τσουπ......μου πετούσε την εικόνα  επώνυμου κλικάτου εκδότη με την νεαρή συμβία του στις τσουλήθρες της Μυκόνου .

Τσουπ......την εικόνα της Σταχτοπούτας του "Μπράβο" ν’ απλώνει τις μπουτάρες της στους καναπέδες χιλιάδων τηλεθεατών .

Τσουπ......η εικόνα επώνυμων μικρομεσαίων επιχειρηματιών-πρωταγωνιστών της νύχτας  να ποζάρουν με τις συζύγους τους σε πάρτι στην  Ύδρα.

Αλήθεια ένα άλλο σημάδι του σήμερα είναι  ότι όλοι και όλες ποζάρουν στις κάμερες. Κρυφά ή φανερά στήνονται στο φακό. Που είναι, αναλογίστηκα, οι  paparazzi  της δεκαετίας του χθές που γκρεμοτσακίζονταν και σκυλοπνίγονταν για  μια φωτογραφία ....Και.... 

Τσουπ......η εικόνα νεαρής επώνυμης ingenue  να ελευθερώνει το κορμάκι της απ’ τα δεσμά των ρούχων στα beach party της παραλίας .

Τσουπ......την εικόνα γνωστής επώνυμης μεγαλοκυρίας να επιδεικνύει το τσίτωμα του χρυσοδάκτυλου πλαστικού της.

Τσουπ......η εικόνα  γνωστού προπονητή ποδοσφαίρου να δικαιολογείται υποκριτικά για  τα αίτια της μετακίνησης του .

Το κύτταρο τ' ανάποδο σαν μύγα σε μεξικάνικη siesta δεν λεει να ησυχάσει. Που θα πάει σκέφτηκα όπου να’ ναι θα κουραστεί και θα παραδοθεί ...Μ’ αυτό..

Τσουπ......την  εικόνα γνωστού επώνυμου παρουσιαστή να παρατηρεί τους πολιτικούς συνδαιτυμόνες του γνωρίζοντας την υπεροχή της εξουσίας του .

Τσουπ......η εικόνα πανύψηλου μπασκετμπολίστα να πλέει incognito!!!! Με το σκάφος του στα Ιόνια . 

Τσουπ......η εικόνα...... ......Εικόνα γκρίζα......Εικόνα θολή ......Εικόνα ενός ανώνυμου πλήθους που φωνάζει κι’ αγανακτεί μπροστά σε σύρμα χωρισμού μιας άδικής και παράλογης κατοχής. Φωνάζει και κλαιει το παλικάρι που χάθηκε σ’ άνισο αγώνα. Μα ξάφνου μέσ’ απ’ το πλήθος προβάλει ένα παλικάρι ανώνυμο και προχωρεί. Δεν λογαριάζει τις κάμερες που στήνονται απ’ τη μια, μήτε τις κάνες που στήνονται απ’ την άλλη. Τις αγνοεί. Προχωρεί. Στου χρέους το δρόμο προχωρεί. Δεν ακούει. Μοναχά της καρδίας του το χτύπο αφουγκράζεται Παιδί του Ρήγα του Βελεστινλή αφήνει σε μας τις σκοπιμότητες της όποιας εποχής. Με το τσιγάρο στο στόμα, αγέρωχος, ορμά προς το λάβαρο που σκλάβωσε και χώρισε  τον τόπο του στα δυο. Κι όταν το βόλι του φονιά  της ζήσης του έκοψε  το νήμα, το αίμα του πετάχτηκε απ’ τις οθόνες και μας  πλημμύρισε....

ΕΠΩΝΥΜΟ : ΣΟΛΟΜΩΝ ΣΟΛΩΜΟΥ

.....και τ’ άλλου παλικαριού που ’φυγε σ’ άνιση μάχη; 

ΙΣΑΑΚ...ΤΑΣΟΣ  ΙΣΑΑΚ.

......και γίναμε όλοι τόσο μικροί κι ασήμαντοι....

Υπογραφή

Φοβούμαι να βάλω τ’ όνομα μου

πλάι στ’ όνομα των  παλικαριών που φώτισαν 

την καθημερινή μας μιζέρια .

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Ελληνικό Σπίτι' και στην στήλη 'εν αρχή ήν ο λόγος' το καλοκαίρι του 1997

Ο εξάψαλμος των γύφτων

γράφουν ο Ιόλαος και η Δηιάνειρα 31/5/2012

@ Έναυσμα στο σημείωμα του μήνα, που ήρθε πρόωρα κατά μερικές μέρες, ήταν η παρουσία της Σώτης Τριανταφύλλου το βράδυ της περασμένης Τρίτης στην ΝΕΤ. Παρακάμπτουμε τη μαύρη προπαγάνδα, τη μεγαλύτερη που έχει υποστεί ποτέ λαός  ανεξάρτητου κράτους με αστική δημοκρατία  εν καιρώ ειρήνης. Παραμερίζουμε το προφανές ότι η καθεστηκυία τάξη, χρησιμοποιεί κάθε μέσο κι άνθρωπο,  κινητοποιεί την εσχατιά της εφεδρείας του, ζεύει και τους ανθρώπους του πνεύματος  προκειμένου να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία της. Αναρωτιόμαστε φωναχτά.  Θεωρεί η συμπαθής λογοτέχνης ρεαλισμό τις μεταρρυθμίσεις (ιδιωτικοποιήσεις ενέργειας και φυσικών πόρων, απολύσεις δημοσίων και ιδιωτικών υπάλληλων, περικοπή μισθών, απώλεια κοινωνικών αγαθών, ελαστικοποίση των εργασιακών σχέσεων κ.ά) και λαϊκισμό την άρνηση τους; Αγνοεί ή παρακάμπτει η συγγραφέας ότι η ουσία της διαφοράς αυτών των εννοιών δεν βρίσκεται στην βερμπαλιστική ονοματολογική τους εκφορά αλλά στην γνώση του περιεχομένου τους που οδηγεί στην αλήθεια;  Αγνοεί ή παρακάμπτει η εκλεκτή κυρία ότι το χρέος δεν είναι παραξενιά ή ανταρσία κάποιων κακοτράχαλων γραικών μπαταξήδων αλλά αποτελεί δομικό συστατικό εξάρτησης, κάτεργο ακατάλυτο, αυτού του κράτους από την στιγμή της σύστασης του; Αγνοεί ή παρακάμπτει η ενεργός πολίτης ότι η βρετανίδα κι όχι ελληνίδα οικονομική αναλύτρια του BBC,  Stephanie Flanders πρόσφατα απέδειξε ότι η Ελλάδα έχει πληρώσει έξι φορές περισσότερο το αρχικό της χρέος κάτι που καθιστά την όλη διαδικασία παραπάνω από τοκογλυφία; Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς παραπάνω σημεία διερεύνησης από τα 72 του συμπαθούς Παπαδήμου αλλά το κύριο είναι να ορίσει τι εννοεί ο καθένας λέγοντας μεταρρύθμιση. Γιατί η μεταρρύθμιση έχει πρόσημο, έχει αποστολείς, έχει αποδέκτες, έχει πληττόμενους κι ωφελημένους. Γιατί η μεταρρύθμιση είναι ζυγαριά, καντάρι παλιοκαιρίσιο κι ακούει όποιου την οδηγεί κι οποιού την νε βαστάζει.

@ Η δικαιοσύνη σε τούτο τον τόπο αν και ορίζεται ανεξάρτητος πυλώνας της δημοκρατίας εξαρτάται, ασφυκτικά από την εκτελεστική εξουσία. Η απόδοση της κατά βάση άνιση, προσδιοριζόμενη από την ισχύ και  επικουρούμενη από μια καταχρηστική νομοθετική κάλυψη διαιωνίζει την αδικία. Τα ίδια και στην φορολογία. Όλοι την πέσανε υποκριτικά στην Λαγκάρντ για την υποτιμητική σύγκριση μεταξύ ελληνοπαίδων και των παιδιών του Νίγηρα. Κουβέντα όμως για την διαπίστωση και παρατήρηση  της ότι στην Ελλάδα δεν πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι. Πως να γαυγίσουν τα σκυλιά στ' αφεντικό τους κόντρα; Η ισονομία πάσης φύσεως, φορολογικής ή άλλης, χωρίς προνόμια και ημετέρους αιτούμενο διαχρονικό που ζητεί δικαίωση. Ναι αυτό αποτελεί μεταρρύθμιση.

@ Σ' αυτή την χώρα επαιρόμαστε για την γέννηση της δημοκρατίας όμως  την κατακρεουργούμε επί σειρά ετών. Μιλάμε για συναίνεση, για κουλτούρα συνεργασιών, αλλά κάνουμε ότι ενισχύει, τα δίπολα, τον διπολισμό, τον ανταγωνισμό και την πόλωση. Λες και γονιδιακά αυτός ο λαός αρέσκεται στα δίπολα και στον ανταγωνισμό. Αθηναίοι-Σπαρτιάτες,  Πράσινοι-Βένετοι, Χριστιανοί-Ειδωλολάτρες, Βασιλικοί-Βενιζελικοί, Αριστεροί-Δεξιοί, Εθνικόφρωνες-Μιάσματα, Πασόκοι-Νεοδημοκράτες κ.ο.κ. Τρανό παράδειγμα ο εκλογικός νόμος ο οποίος μετά την μεταπολίτευση ευνοούσε το δικομματισμό και νόθευε την λαϊκή βούληση κατά συρροή. Σήμερα μάλιστα έφτασε να δίνει στο πρώτο κόμμα, σε κάθε βουλευτή κι έναν δώρο. Τραγικό επίτευγμα. Η άμεση εφαρμογή της απλής αναλογικής με συνταγματική κατοχύρωση και η διευκόλυνση στην διεξαγωγή δημοψηφισμάτων παραμένει αιτούμενο.  Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.

@ Η διαπλοκή πανταχόθεν αφοριζόμενη και πανταχού παρούσα. Ομάδα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, φοροδιαφευγόντων και εισφοροφδιαφευγόντων που έλκει την προέλευση της από την κατοχική Ελλάδα και τα νέα τζάκια της δεκαετίας του '80, αποτελεί τον κορμό της. Το club απέκτησε μεγάλη ισχύ και επιβάλει προνομιακή πολιτική προς όφελος του. Η ισχύς του μετατράπηκε σε παντοδυναμία και ασυδοσία ανάρμοστη με το κοινοτικό κεκτημένο, ιδιαίτερα από την στιγμή που ελέγχει τα ΜΜΕ.   Κάποιοι την είπανε συμφέροντα, κάποιοι κράτος εν κράτει, κάποιοι τους ονόμασαν νταβατζήδες, κάποιοι εθνικούς προμηθευτές, κάποιοι υποσχέθηκαν νόμους εναντίον τους αλλά τους έφτιαξαν κατ' εντολή τους. Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να τελειώνουμε με δαύτους και με δαύτη. Πρέπει να μπούνε διαφανείς, κρυστάλλινοι κι οριστικοί κανόνες ανάλογοι της εσπερίας άτεγκτα εφαρμοζόμενοι. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.

@ Το δημόσιο κι η δημόσια διοίκηση βρόγχος και βραχνάς τούτο το θεριό. Την μια τ' αποζητούν σαν αποκούμπι και στήριγμα, την άλλη το ξορκίζουν σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι τούτο το δημόσιο που πότε με μποφόρια και βροχές κι άλλοτε με ήλιους κι αύρες θερινές δεν το στήσαμε εμείς κι ας λέγεται δικό μας; Μήτε η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι δική μας. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί ένας κατά βάση φιλελεύθερος και αντικρατιστής πολιτικός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος έκανε τις πιο μεγάλες κρατικοποιήσεις; Κρατικοποίησε, ενέργεια, πετρέλαια, νερό, τράπεζες, συγκοινωνίες μέχρι και βιομηχανίες του κοινού εμπορίου αναγκάστηκε να κρατικοποιήσει, γιατί; Μα γιατί οι ιδιώτες, ντόπιοι και ξένοι, σε τούτο το τόπο φέρονται σαν νταβατζήδες. Θέλουν να βγάζουν τ' άντερά τους στην πλάτη μας. Να θυμίσω Μποδοσάκη,  Σκαλιστήρη, Pechiney, Esso Pappas ή τους πρόσφατους κατασκευαστές γεφυριών, δρόμων κι ολυμπιακών έργων που πληρώθηκαν 7 φορές πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος την όποια κατασκευή. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί τα μεταναστευτικά ρεύματα της δεκαετίας του '90 και λίγο μετά κινήθηκαν για την Ελλάδα; Ξαφνικά μας αγάπησαν; Δείτε ποιοι κέρδισαν από την εκμετάλλευση της μαύρης και φτηνής εργασίας αυτά τα χρόνια για να βρείτε την απάντηση. Όσο για τον κόσμο, το δημόσιο υπάλληλο; Πνιγμένος σ' ένα πυκνό δίκτυο αντιφατικών διατάξεων κι εντολών που στήθηκε όχι για να εξυπηρετήσει τον πολίτη ούτε να διευκολύνει τον υπάλληλο για να κάνει με τον καλύτερο τρόπο την δουλεία του, αλλά για να κρύψει τις μαύρες διαδρομές της μίζας. Τι κι αν δουλεύει πολύ πιο πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Τι κι αν ο αριθμός τους είναι από τους μικρότερους αναλογικά με τους εταίρους μας. Τι κι αν αμείβεται σαν τριτοκοσμικός πολίτης, δεν μετράει τίποτα. Έχει επιλεγεί να γίνει η Ιφιγένεια των καιρών. Τι γίνεται τώρα θα αναρωτηθεί ο υποβολέας; Μα το να κάνουμε το κράτος αρχικά δικός. Να το αναδιατάξουμε, να το ελέγξουμε και να το εφοδιάσουμε με όρους και κανόνες απλούς, κατανοητούς, ευέλικτους και δίκαιους και να το κάνουμε κεντρικό μοχλό, επόπτη κι ελεγκτή της κάθε ανάπτυξης του μέλλοντος μας χωρίς ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμούς. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.

@ Η παιδεία κι η υγεία είναι δυο τομείς της ζωής μας που η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι το αντικείμενο που διαπραγματεύονται είναι κοινωνικό αγαθό που δεν υπόκειται στους κανόνες της αγοράς και της κερδοφορίας.  Αποφάσισε ότι η υγεία και η παιδεία είναι ανεκτίμητα αγαθά και δέχεται να τα χρηματοδοτήσει. Όχι την παραπαιδεία μήτε την παραοικονομία στους χώρους της υγείας που ρουφούν τους πόρους για να γεμίζουν τσέπες ενδιάμεσων και ημετέρων που εξαντλούν το κάθε εκσυγχρονισμό στην ανάθεση και στην πληρωμή της μίζας αδιαφορώντας για την εκτέλεση των έργων. Η αποκατάσταση και η απόδοση στο μέγιστο του αγαθού προς την κοινωνία αιτούμενο. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.

Δεν είναι το διακύβευμα, το δίλημμα τούτων των εκλογών  ευρώ ή δραχμή. Ζωή (Λευτεριά) ή Θάνατος είναι όπως άλλωστε ήταν πάντα για τούτο τον λαό σε τούτο τον παράδοξο τόπο.

Οι Κληρωτοί

Τα είδαμε και τα ζήσαμε όλα σ' αυτή την προεκλογική περίοδο.

Ψέματα, απειλές, κινδυνολογίες από την πλευρά των καταστροφέων αυτής της χώρας κι αυτού του λαού.

Φέραν πτωχεύσεις, αλλαγές νομισμάτων κι επιστροφές.

Φέραν ακυβερνησίες, αδυναμία πληρωμών μισθών και συντάξεων.

Φέραν αποπομπές, εκδιώξεις κι απομονωτισμό.

Μέχρι δικτατορίες με τανκς στους δρόμους επικαλέστηκαν για να μας λυγίσουν.

Όμως ο κόσμος, ο λαός, οι πολίτες απέστρεψαν το βλέμμα.

Τι κι αν οι οθόνες των σύγχρονων τανκς σημαδεύουν και πυρπολούν το μυαλό και την ψυχή μας κάθε λεπτό, μέρα και νύχτα. Δεν λυγάμε.

Τι κι αν ήρθαν ξανά ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μας. Αντιστεκόμαστε.

Τι κι αν μας πότισαν χρόνους πολλούς με φόβο απάνθρωπο. Αντέχουμε.

Τι κι αν λύσσαξαν να μετατρέψουν ένα έθνος ατρόμητο κι ηρωικά παράτολμο σ' έναν λαό φοβισμένο, ραγιά και υποτελή στον ξένο παράγοντα και στην εθνική ελίτ των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών της κατοχής. Δε κιοτεύουμε.

Το 'χουμε χρέος και τιμή στα ιερά και τα όσια τούτου του γένους και μιας πατρίδας μάνας που λατρεύουμε παράφορα χωρίς ιδιοτέλεια και ψευδεπίγραφες κορώνες.

Το 'χουμε χρέος και τιμή στα κόκκαλα των πατεράδων και των παππούδων που θερίστηκαν άγουρα για την λευτεριά μας.

Το 'χουμε χρέος και τιμή στα αθώα βλέμματα των παιδιών που κοιτούν μ' απορία το μέλλον.

Το 'χουμε χρέος και τιμή στα αγέννητα όνειρα τούτης της κοινωνίας.

Εμείς που η βρώμα η ιστορία έταξε τον κλήρο να κρατήσουμε την χώρα μας λεύτερη ξανά, δεν δειλιάζουμε.

Τους ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ κι ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ.

Εμείς πάνω στα κύματα νύχτες ολόκληρες θα φτιάξουμε τον τόπο μας από βράχους και χώματα, ήλιο και μαύρο κρασί από την αρχή.

Οργώνοντας, θερίζοντας και τραγουδώντας τον Όμηρο όπως και τότε.

Για την τιμή και την αξιοπρέπεια όλων μας και για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.

Βαστα βρε φίλε, γείτονα, συνάνθρωπε, συμπατριώτη και συνταξιδιώτη, γερά.

Καλό βόλι αδέλφια και καλή αντάμωση στα γουναράδικα.

ΜΠΑΜ ...στην πλατεία Συντάγματος

...ο κρότος του πυροβολισμού μονότονος, αποκρουστικός, μοναχικά υπεύθυνος

...ο λόγος τραγικά λιτός κι απέριττος

"Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης, εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου."

...το απόσπασμα πίσω από τους σιδερόφρακτους τοίχους των ανακτόρων του Όθωνα φύσαγε τις κάνες των όπλων να ξεκαπνίσουν, να ετοιμαστουν για την νέα εκτέλεση κι ας είχαν περάσει μόλις πέντε από την προηγούμενη, στις 30 Μαρτίου 1952.

Πόσο ακόμα θα μας κοροϊδεύουν;

Μας είπαν ότι θα μειώσουν το έλλειμμα κι ότι απ' το 2012 θα βγούμε στις αγορές υγιείς και εύρωστοι. Μας είπαν ότι παίρνουν μέτρα για να μας σώσουν. Μας ρήμαξαν μισθούς, συντάξεις, αποθεματικά των ταμείων μας, μας έφεραν, φόρους αβάσταχτους, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, λουκέτα κι απώλεια κάθε εργασιακού δικαιώματος για να μη χρεοκοπήσουμε. Πούλησαν κι υποθήκευσαν τ' 'ασημικά' της πατρίδας μας, κι απώλεσαν τα πολιτικά δικαιώματα του λαού μας για να πετύχουμε την ελεγχόμενη χρεοκοπία (selective default) που είναι τεχνικός όρος κι όχι χρεοκοπία γι' αυτό δεν ενεργοποιεί τα CDS, όπως περισπούδαστα μας μάλωνε ο μελλοντικός ηγέτης κι ύπαρχος της συγκυβέρνησης των 'φίλων'. Πέτυχαν και πανηγύρισαν το PSI με 97.5% και σήμερα; Σήμερα μια μέρα μετά οι αγορές μεγαλοπρεπώς μας ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ επισήμως και με βούλα του ISDA. Ενεργοποιήθηκαν και τα CDS οριστικά και τελεσίδικα!!!!!
Τι θα πουν τώρα αυτοί που μας χρεοκόπησαν; Τι άλλο παραμύθι θα μας ταΐσουν; Τι ακόμα θα βρουν το μαύρο, άσπρο να φανεί; Θα μετανιώσουν; Δε νομίζω. Θα ζητήσουν συγνώμη; Ούτε να το σκεφτείς. Μα το χειρότερο είναι μέχρι πότε εμείς θα ανεχόμαστε το ψέμα και θα συνεχίζουμε να τρώμε κουτόχορτο; Ως πότε η βουλγαροποίηση, που απέφυγες μ' ένα αδελφοκτόνο πόλεμο πριν 60 τόσα χρόνια να θεωρείται από δαύτους μέλλον κι επιδίωξη σου; Στ' άκουσμα του και μόνο έπρεπε να πιάσεις τ' άρματα να κάμεις μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες, κι όμως....

Άκου αδελφέ, συνάδελφε, συμπολίτη, συμπατριώτη, γείτονα, συγγενή,φίλε στις εκλογές θα σου δοθεί η νόμιμη ευκαιρία να μιλήσεις. Το ΝΑΙ ή τ' ΟΧΙ στις πράξεις τους να πεις.
Άκου αν αυτοί που σε χρεοκόπησαν κι έχουν ακόμα το θράσος να σου ζητούν την ψήφο δεν τιμωρηθούν, αν αυτοί που κλέψανε το βιός σου κι έκαναν μετανάστη το παιδί σου δεν εξαφανιστούν από προσώπου γης, αν αυτοί που σε κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια βρούνε έστω και την ψήφο τους στην κάλπη τότε δε θα φταίνε αυτοί, εσύ θα φταις και δε θα χρειάζεσαι κανένα Πάγκαλο να σου το πει, καμία Τρέμη να στο ανακοινώσει.

Αν δεν τους εξοστρακίσεις μόνο σου μη ψάχνεις μετά καθρέφτη να φτύσεις τα μούτρα σου. Πέσε τ' ανάσκελα και φτύσε τον ουρανό για να σου 'ρθει η ροχάλα στη μάπα. Μικρός, μεταλλαγμένος, δειλός κι ασήμαντος ανθρωπάκος,τρομαγμένος κι ανάξιος τ' όνομα του γένους να φορείς, ανίκανος την λευτεριά που σου δώρισαν με αίμα να κρατήσεις. Μήτε τον τόπο, μήτε τον λαό των προγόνων θυμίζεις όπως σ' αφόρισε στην ύστατη ρήση του ο Γ-Α.Μαγκάκης.

Άκου αδελφέ, συνάδελφε, συμπολίτη, συμπατριώτη, γείτονα, συγγενή, φίλε, μήτε τον Καραϊσκάκη σου ζητούν οι καιροί να υποδυθείς, μήτε τ' άρματα του Θοδωρή χιαστί πάνω σου να τα ζωστείς.Μήτε Παύλος Μελάς και Μαύρος Καβαλάρης να γενείς. Μήτε στον βράχο σαν τον Γλέζο ν' ανεβείς μήτε τ' Άγραφα σαν τον Άρη να διασκελίσεις.

Μονάχα σαν μόνος σου μπροστά στην κάλπη θα βρεθείς μη δειλιάσεις. Κάμε την ψήφο σου σφαίρα και τιμωρό και λευτέρωσε το εγγόνι και το γιο σου από τη θηλιά που η γενιά σου, τους φόρεσε άνανδρα.

Μαντινάδα

γροίκας με που σε γοίκησα

θωρείς που σε θωρώσε

σα δεν φιλώ τα χείλη σου

μαθες δε κοινωνώσε

Είμαστε άνθρωποι

Βρυχάται μανιασμένα η αδηφάγος επιθυμία των ολίγιστων να συγκεντρώσουν τα έχει τούτου του κόσμου για πάρτη τους μόνο. Δεν λογαριάζουν μήτε ράτσα, μήτε συγγένεια, μήτε ανθρώπου συναίσθημα κανένα. Ζητούν τον αφανισμό, πλάσης και όντων, κάλυμμα στην   αποτρόπαιη φύση τους. Σπέρνουν τον τρόμο κι απειλούν τους ομόγενους με την ισχύ και την δύναμη τους. Αλλόκοτο τούτο το όν που αδυνατεί να κρατήσει την μορφή του πλάστη του και στ' απάνθρωπο του είναι τους, ζητά δικαίωση. Εφιάλτες. Τέρατα με αντιποίηση μορφής.

Αδύναμη η δύναμη του άδικου.

Δεν τους φοβόμαστε, όσους μεγάλους αδελφούς κι αν σκαρφιστεί η  κτητική τους αναγκαιότητα. Την μορφή μας μπορεί να την δουν, την σκέψη μας μπορούν να την διαβάσουν κατά τι, την ψυχή μας ούτε να την βρουν, ούτε να την μαντέψουν, ούτε να την δαμάσουν μπορούν. Είναι ανίκητη.

Είμαστε άνθρωποι, φύση και θέση, οι πολλοί του είδους.

Ποτάμια αίματος χυμένα στις εξουσιαστικές ρομφαίες, των ξεστρατημένων. Απώλειες αμέτρητες στων πολυποίκιλων μηχανισμών τους, την αλαζονεία κι όμως προχωράμε.

Είτε σαν ερυθρόδερμα απομεινάρια της σφαγής στα βουνά του Αϊντάχο, είτε σαν άνομα έθνη στις κοιλάδες της Ανατολίας, προχωράμε.

Είτε σαν έγχρωμες υπάρξεις χωρίς δικαίωμα στις όχθες του Μισισιπή, είτε σαν άφωνες κι άμορφες καρικατούρες, της εξαπάισης, στους δρόμους του Πεκίνου, προχωράμε.

Είτε σαν κουμουνιστές στα ξερονήσια της ήττας, είτε σαν αντιφρονούντες στα Γκούλαγκ της εξορίας, προχωράμε.

Είτε σαν χριστιανοί της αγάπης στις αρένες της βίας, είτε σαν εβραίοι στα τσιμινιερόσπαρτα στρατόπεδα των ναζί, προχωράμε.

Είτε σαν Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, είτε σαν αντιφασίστες μαχητές στα κακοτράχαλα βουνά της Ελλάδας, προχωράμε.

Είτε σαν αυτόχθονες της νότιας αμερικάνικής ηπείρου στα δρεπάνια της απληστίας του κατακτητή, είτε σαν θύματα του νεόκοπου φανατισμού, που αλλοτρίωσε το δίδαγμα, στην αρχαία Αλεξάνδρεια, προχωράμε.  

Είτε σαν μουσουλμάνοι στα κάγκελα των Γκουαντάναμο, είτε σαν πολεμιστές Θεού ή Αντίθεου χωρίς χρίσμα, προχωράμε.

Είτε σαν εκμεταλλευόμενοι εργάτες κεφαλαιοκρατικού συστήματος, είτε σαν αγωνιζόμενοι αντάρτες στις ρούγες του κόσμου, προχωράμε.

Είτε σε θάλασσες, είτε σε στερίες, είτε στις τσιμεντόφρακτες φυλακές που ορίσαμε πόλεις, προχωράμε. 

Πάντα με τον ζωοφόρο έρωτα, είτε με την προσδοκία στην απουσία του, προχωράμε.

Βαδίζουμε και προχωράμε, τ' άγνωστο να κάνουμε γνωστό στο τέλος. Να φωτιστούμε ή στο σκοτάδι μείνουμε για πάντα.

Αυτό είναι το ταξίδι του καθενός, με τα μποφόρια και τις μπουνάτσες της διαδρομής να φτιάχνουνε το κέφι.

Αυτή είναι η ζωή κι η μοίρα όλων μας. Ένα απέραντο γαϊτανάκι, μια διαχρονική σκυταλοδρομία που ο καθείς δίνει στον επόμενο την σκυτάλη και συνεχίζουμε, σε πείσμα των καιρών και των μεταλλαγμένων του είδους μας.

Είμαστε άνθρωποι.