Μπήκε κι σαρακοστή. Είπαμε καλή σαρακοστή φίλοι μου; Λέμε. Όπως τη σαρακοστή κυριαρχεί η νηστεία έτσι κι εγώ σήμερα δεν έχω όρεξη να καταπιαστώ μ' ένα μεγάλο και χορταστικό θέμα. Θα τσιμπήσουμε λοιπόν σαν το σαρακοστιανό γεύμα της Καθαράς Δευτέρας. Λίγο απ' όλα, απ' αυτό που από λίγο-λίγο τρως αλλά πολύ-πολύ φουσκώνεις. Αλλά ας είναι, πάμε φίλοι μου.
Υυποψήφιος για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας ο "Κυνόδοντας" του Γιώργου Λάνθιμου. Τιμή μεγάλη και προβολή για την χώρα μας που διασύρεται διεθνώς λόγω της οικονομικής της κατάστασης. Έτρωγα τα νύχια μου περιμένοντας το αποτέλεσμα. Δύσκολή ταινία, δε λέω, αλλά ο κινηματογράφος εκτός από διασκέδαση είναι και ψυχαγωγία κατά την αρχαιοελληνική έννοια γι αυτό είναι και τέχνη. Δεν κέρδισε δυστυχώς αλλά σίγουρα είναι μια επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου που υπόσχεται. Την άλλη μέρα διαβάζοντας τις κριτικές και τα σχόλια μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι (όχι αυτός του Αστερίξ, ο δικός μας). Κλοπιράιτ του μεξικάνικου φίλμ "Το Κάστρο της Αγνότητας" του Αρτούρο Ρίπσταϊν έγραφαν οι περισσότερες!!! Ακόμα κι αυτές που αρχικά ήταν θετικές κατέληγαν στην υποδιαστολή, σ' εκείνο το ξεφτιλισμένο 'αλλά' που συναντάς στον γιατρό "Δεν έχετε τίποτα, είστε πολύ καλά, αλλά.." ή όταν πας στον δάσκαλο "είναι εξαιρετικός ο γιος σας, αλλά". Έτσι κι εδώ καλή ταινία, αλλά αντίγραφο, κλοπιράιτ, πανομοιότυπη, ταυτόσημη κ.ά. Πω! πω! χολή. Έψαξα στο διαδίκτυο, έψαξα στα videoclub και τελικά την βρήκα. Σίγα μη δεν την εύρισκα με τόση διαφήμιση που της έκανε η ξινίλα. Κάθισα και την είδα, κοινά σημεία ναι υπάρχουν, αλλά άλλη ταινία. Άλλη δομή, άλλο ύφος, άλλη επεξεργασία κι άλλο κυρίως το κεντρικό νόημα. Από τον πατρικό αυταρχισμό στον φασισμό του Ρίπσταϊν, περνάμε στην ανοησία, την υποκρισία, τ' αδύνατο του φραγμού στην ανθρώπινη περιέργεια που ωθεί τον άνθρωπο προς το μέλλον του και την απελευθέρωση του στον Λάνθιμο. Αυτά για την ταινία. Αυτό όμως που εγώ έβγαλα όμως σαν συμπέρασμα σ' αυτή την περιήγηση, είναι πως οι Έλληνες διαχρονικά είμαστε ίδια ράτσα ασυζητητί. Ούτε γλώσσα, ούτε τόπος, ούτε θρησκεία μας το υποδηλώνουν, παρά μόνο ο φθόνος. Αυτός μας χαρακτηρίζει σαν φυλή, αυτός μας σταμπάρει. Ο φθόνος για τον συμπατριώτη, τον συνάδελφο, τον συνέλληνα, τον απέναντι. Η κατσίκα του γείτονα στο αξέχαστο ανέκδοτο του μακαριστού Χριστόδουλου.
Μπουμπουνητά στην μπλογκόσφαιρα. Ένα mail άστραψε και βάλθηκε να χρεοκοπήσει την χώρα και την λογική. Αν η χώρα χρεοκοπούσε έτσι πρώτα δεν θα υπήρχε χώρα. Μυρίστηκαν οι διωκτικές αρχές εύκολή επιτυχία κι έτρεξαν να συλλάβουν τον εθνικό μειοδότη. Εθνική προδοσία ένα mail κι ένας αδαής κακόμοιρος blogger κι όχι το χρέος των 350 δις ευρώ; Αστεία υπόθεση για χοντρό γέλιο αν δεν παίζονται πίσω της παιχνιδάκια για την ελευθερία του διαδικτύου. Αυτοκτονεί καθημερινά η σοβαρότητα σ' αυτή την χώρα και μας πήρανε τα ζουμιά. Κάγκελα, σκάνδαλα παντού και τα μυαλά στα τάρταρα τ' αόρατου εχθρού.
Λυπήθηκα στο άκουσμα ότι πέταξε ο Μανώλης Ρασούλης για την άγνωστη γνώση. Γλυκός, σεμνός, χαμογελαστός, ευγενικός θυμόσοφος κι εξηγητής του μάταιου τούτου κόσμου. Πλούμισε την ζωή μας με τους στίχους και τα τραγούδια του. Μαζί τους χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ερωτευτήκαμε, χαρήκαμε, προβληματιστήκαμε και λυπηθήκαμε μ' εκείνη την λύπη που κυοφορεί την ελπίδα μιας ζωοφόρου αυγής. Τίποτα δε πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή. Ναι το μάθαμε κι αυτό. Δε χώραγε τούτος ο άνθρωπος στα ντουβάρια του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ κι απολύθηκε. Πως να χωρέσουν τέτοιες αξίες σ' ανάξιες, βάρβαρες, εξουσιαστικές κι άψυχες λογικές; Ας είναι. Ξάστεροι να 'ναι οι τόποι που θα διαβαίνεις τώρα Μανώλη Ρασούλη.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και παντού σ' ευχαριστώ γιατί μ' έμαθες....Μάθαινε πράγματι τούτη χώρα κάποτε. Μετά συρρίκνωσε τα μυαλά της, συρρίκνωσε τις γνώσεις της και την παιδεία της και τώρα συρρίκνωσε και τα σχολειά της, η της παιδείας υπουργός της όπως θα συρρικνώσει αύριο τα νοσοκομεία της ο της υγείας συνάδελφος της. Περίεργη χώρα. Πριν από δυο χρόνια μας λέγανε πως δεν έχουμε σχολειά και νοσοκομεία και σήμερα ότι πληθύνανε δάσκαλοι, σχολειά, καθηγητές, γιατροί, νοσοκομεία και νοσοκόμες. Ούτε η Κίρκη με το ραβδί της να τα μεταμόρφωνε. Οι μαθητές κι οι ασθενείς το ξέρουνε; Ή δε μας νοιάζει και ποιος τους ρωτά αυτούς;
Τέλειωσε κι η Υπατία χωρίς να χαθεί ψυχή. Δύσκολο θέμα το μεταναστευτικό. Κρύβει σκοπιμότητες, συμφέροντα, πόνους, φοβίες, ιδεολογήματα κι ιδεοληψίες. Ακατόρθωτο η χώρα μας να χωρέσει τόσες ζωές και να τους δώσει ελπίδα κι όνειρο για το μέλλον. Δε το βαστούν όμως κι οι απόγονοι του Ξένιου να στρέψουν αλλού το βλέμμα αδιάφορα. Εμένα μου 'κατσε το σύνθημα που 'δα γραμμένο σε τοίχο. "Οι παππούδες μου πρόσφυγες, οι γονείς μετανάστες κι εγώ ρατσιστής". Σκληρό να είσαι ρατσιστής γιατί τα άλλα δυο τα βίωσα. Σε μια χώρα κι ένα λαό που χρεοκόπησε ή χρεοκοπεί θέλει κότσια να βγάλει την ανθρωπιά που δεν έχασε ενώ τσίριζαν πλάι του οι κήρυκες του αίματος και του ολέθρου. Κάτι είναι κι αυτό προς το παρόν. Δυο μάτια παιδιού λάμψαμε από φως, δυο χείλη νεανικά γέλασαν από ελπίδα και δυο ανάσες μ' ανακούφιση βγήκαν από τα βάθη τους για να ενώσουν την πνοή τους με την φύση που αναγεννιέται. Να δουν...
Τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, την θάλασσα να κυματίζει. Να δούμε την άνοιξη που έρχεται και δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει. Δεν θα το επιτρέψουμε. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε πως οι άρχοντες μέχρι εκεί που τους επιτρέπουν οι αρχόμενοι απλώνονται.
Βαρύ το σαρακοστιανό γεύμα κι άνοιξα το ψυγείο για κάτι ελαφρύ. Είδα το γιαουρτάκι και κοκάλωσα. Όχι, δεν με τάραξε η απαγόρευση του στην νηστεία. Στην νεοελληνική μας καθημερινότητα άλλωστε η νηστεία τελειώνει το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας και ξεκινάει ξανά ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής. Οι περιπέτειες που τραβάει στις μέρες μας το γιαουρτάκι με τάραξαν. Ιπτάμενο έγινε για να φτιάξει μάσκαρες κι επιδερμίδες στους πολιτικούς μας, τη ρήση του ποιητή ακολουθώντας "χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις". Όχι δεν συμφωνώ ούτε κι επιδοκιμάζω όπως όλοι χάριν αστειότητας. Χάριν σοβαρότητας όμως λυπάμαι. Λυπάμαι την αγελάδα που 'καμε το γάλα, τον παραγωγό που το μάζεψε τους εργάτες που κουράστηκαν να το παρασκευάσουν και να το παρκάρουν στο ψυγείο μας. Διαστροφή; Δε νομίζω.
Καλή άνοιξη φίλοι μου, χαρείτε την। Μην ακούτε τίποτα την αξίζετε.
Υυποψήφιος για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας ο "Κυνόδοντας" του Γιώργου Λάνθιμου. Τιμή μεγάλη και προβολή για την χώρα μας που διασύρεται διεθνώς λόγω της οικονομικής της κατάστασης. Έτρωγα τα νύχια μου περιμένοντας το αποτέλεσμα. Δύσκολή ταινία, δε λέω, αλλά ο κινηματογράφος εκτός από διασκέδαση είναι και ψυχαγωγία κατά την αρχαιοελληνική έννοια γι αυτό είναι και τέχνη. Δεν κέρδισε δυστυχώς αλλά σίγουρα είναι μια επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου που υπόσχεται. Την άλλη μέρα διαβάζοντας τις κριτικές και τα σχόλια μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι (όχι αυτός του Αστερίξ, ο δικός μας). Κλοπιράιτ του μεξικάνικου φίλμ "Το Κάστρο της Αγνότητας" του Αρτούρο Ρίπσταϊν έγραφαν οι περισσότερες!!! Ακόμα κι αυτές που αρχικά ήταν θετικές κατέληγαν στην υποδιαστολή, σ' εκείνο το ξεφτιλισμένο 'αλλά' που συναντάς στον γιατρό "Δεν έχετε τίποτα, είστε πολύ καλά, αλλά.." ή όταν πας στον δάσκαλο "είναι εξαιρετικός ο γιος σας, αλλά". Έτσι κι εδώ καλή ταινία, αλλά αντίγραφο, κλοπιράιτ, πανομοιότυπη, ταυτόσημη κ.ά. Πω! πω! χολή. Έψαξα στο διαδίκτυο, έψαξα στα videoclub και τελικά την βρήκα. Σίγα μη δεν την εύρισκα με τόση διαφήμιση που της έκανε η ξινίλα. Κάθισα και την είδα, κοινά σημεία ναι υπάρχουν, αλλά άλλη ταινία. Άλλη δομή, άλλο ύφος, άλλη επεξεργασία κι άλλο κυρίως το κεντρικό νόημα. Από τον πατρικό αυταρχισμό στον φασισμό του Ρίπσταϊν, περνάμε στην ανοησία, την υποκρισία, τ' αδύνατο του φραγμού στην ανθρώπινη περιέργεια που ωθεί τον άνθρωπο προς το μέλλον του και την απελευθέρωση του στον Λάνθιμο. Αυτά για την ταινία. Αυτό όμως που εγώ έβγαλα όμως σαν συμπέρασμα σ' αυτή την περιήγηση, είναι πως οι Έλληνες διαχρονικά είμαστε ίδια ράτσα ασυζητητί. Ούτε γλώσσα, ούτε τόπος, ούτε θρησκεία μας το υποδηλώνουν, παρά μόνο ο φθόνος. Αυτός μας χαρακτηρίζει σαν φυλή, αυτός μας σταμπάρει. Ο φθόνος για τον συμπατριώτη, τον συνάδελφο, τον συνέλληνα, τον απέναντι. Η κατσίκα του γείτονα στο αξέχαστο ανέκδοτο του μακαριστού Χριστόδουλου.
Μπουμπουνητά στην μπλογκόσφαιρα. Ένα mail άστραψε και βάλθηκε να χρεοκοπήσει την χώρα και την λογική. Αν η χώρα χρεοκοπούσε έτσι πρώτα δεν θα υπήρχε χώρα. Μυρίστηκαν οι διωκτικές αρχές εύκολή επιτυχία κι έτρεξαν να συλλάβουν τον εθνικό μειοδότη. Εθνική προδοσία ένα mail κι ένας αδαής κακόμοιρος blogger κι όχι το χρέος των 350 δις ευρώ; Αστεία υπόθεση για χοντρό γέλιο αν δεν παίζονται πίσω της παιχνιδάκια για την ελευθερία του διαδικτύου. Αυτοκτονεί καθημερινά η σοβαρότητα σ' αυτή την χώρα και μας πήρανε τα ζουμιά. Κάγκελα, σκάνδαλα παντού και τα μυαλά στα τάρταρα τ' αόρατου εχθρού.
Λυπήθηκα στο άκουσμα ότι πέταξε ο Μανώλης Ρασούλης για την άγνωστη γνώση. Γλυκός, σεμνός, χαμογελαστός, ευγενικός θυμόσοφος κι εξηγητής του μάταιου τούτου κόσμου. Πλούμισε την ζωή μας με τους στίχους και τα τραγούδια του. Μαζί τους χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ερωτευτήκαμε, χαρήκαμε, προβληματιστήκαμε και λυπηθήκαμε μ' εκείνη την λύπη που κυοφορεί την ελπίδα μιας ζωοφόρου αυγής. Τίποτα δε πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή. Ναι το μάθαμε κι αυτό. Δε χώραγε τούτος ο άνθρωπος στα ντουβάρια του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ κι απολύθηκε. Πως να χωρέσουν τέτοιες αξίες σ' ανάξιες, βάρβαρες, εξουσιαστικές κι άψυχες λογικές; Ας είναι. Ξάστεροι να 'ναι οι τόποι που θα διαβαίνεις τώρα Μανώλη Ρασούλη.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και παντού σ' ευχαριστώ γιατί μ' έμαθες....Μάθαινε πράγματι τούτη χώρα κάποτε. Μετά συρρίκνωσε τα μυαλά της, συρρίκνωσε τις γνώσεις της και την παιδεία της και τώρα συρρίκνωσε και τα σχολειά της, η της παιδείας υπουργός της όπως θα συρρικνώσει αύριο τα νοσοκομεία της ο της υγείας συνάδελφος της. Περίεργη χώρα. Πριν από δυο χρόνια μας λέγανε πως δεν έχουμε σχολειά και νοσοκομεία και σήμερα ότι πληθύνανε δάσκαλοι, σχολειά, καθηγητές, γιατροί, νοσοκομεία και νοσοκόμες. Ούτε η Κίρκη με το ραβδί της να τα μεταμόρφωνε. Οι μαθητές κι οι ασθενείς το ξέρουνε; Ή δε μας νοιάζει και ποιος τους ρωτά αυτούς;
Τέλειωσε κι η Υπατία χωρίς να χαθεί ψυχή. Δύσκολο θέμα το μεταναστευτικό. Κρύβει σκοπιμότητες, συμφέροντα, πόνους, φοβίες, ιδεολογήματα κι ιδεοληψίες. Ακατόρθωτο η χώρα μας να χωρέσει τόσες ζωές και να τους δώσει ελπίδα κι όνειρο για το μέλλον. Δε το βαστούν όμως κι οι απόγονοι του Ξένιου να στρέψουν αλλού το βλέμμα αδιάφορα. Εμένα μου 'κατσε το σύνθημα που 'δα γραμμένο σε τοίχο. "Οι παππούδες μου πρόσφυγες, οι γονείς μετανάστες κι εγώ ρατσιστής". Σκληρό να είσαι ρατσιστής γιατί τα άλλα δυο τα βίωσα. Σε μια χώρα κι ένα λαό που χρεοκόπησε ή χρεοκοπεί θέλει κότσια να βγάλει την ανθρωπιά που δεν έχασε ενώ τσίριζαν πλάι του οι κήρυκες του αίματος και του ολέθρου. Κάτι είναι κι αυτό προς το παρόν. Δυο μάτια παιδιού λάμψαμε από φως, δυο χείλη νεανικά γέλασαν από ελπίδα και δυο ανάσες μ' ανακούφιση βγήκαν από τα βάθη τους για να ενώσουν την πνοή τους με την φύση που αναγεννιέται. Να δουν...
Τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, την θάλασσα να κυματίζει. Να δούμε την άνοιξη που έρχεται και δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει. Δεν θα το επιτρέψουμε. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε πως οι άρχοντες μέχρι εκεί που τους επιτρέπουν οι αρχόμενοι απλώνονται.
Βαρύ το σαρακοστιανό γεύμα κι άνοιξα το ψυγείο για κάτι ελαφρύ. Είδα το γιαουρτάκι και κοκάλωσα. Όχι, δεν με τάραξε η απαγόρευση του στην νηστεία. Στην νεοελληνική μας καθημερινότητα άλλωστε η νηστεία τελειώνει το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας και ξεκινάει ξανά ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής. Οι περιπέτειες που τραβάει στις μέρες μας το γιαουρτάκι με τάραξαν. Ιπτάμενο έγινε για να φτιάξει μάσκαρες κι επιδερμίδες στους πολιτικούς μας, τη ρήση του ποιητή ακολουθώντας "χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις". Όχι δεν συμφωνώ ούτε κι επιδοκιμάζω όπως όλοι χάριν αστειότητας. Χάριν σοβαρότητας όμως λυπάμαι. Λυπάμαι την αγελάδα που 'καμε το γάλα, τον παραγωγό που το μάζεψε τους εργάτες που κουράστηκαν να το παρασκευάσουν και να το παρκάρουν στο ψυγείο μας. Διαστροφή; Δε νομίζω.
Καλή άνοιξη φίλοι μου, χαρείτε την। Μην ακούτε τίποτα την αξίζετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου