«….Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά, γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι, δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει …..τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια. Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα. Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα…»
Οι γνώριμοι ελληνικοί στίχοι του Διονύση πάνω στο τραγούδι ‘The Wicked Messenger’ του Bob Dylan δοσμένοι live από μια νεανική γυναικεία φωνή, καθάρια και δροσερή, μου πήραν την προσοχή αλλά όχι και την δυσθυμία των ημερών. Ευχάριστο ότι τραγούδι 40 χρόνων βρίσκει κάτι να πει στους νέους σήμερα. Ο ζόφος όμως κι η μαυρίλα που ‘χουν σκεπάσει την χώρα και την καθημερινότητά μας, κάνουν το χαμόγελο πικρό. Χάζευα αμήχανα τον υπολογιστή καθώς σέρφαρα. Δεν είχα διάθεση να συγκεντρωθώ, δεν είχα διάθεση να επικοινωνήσω, δεν είχα διάθεση ν’ ανοίξω ούτε παράθυρο, ούτε τηλεόραση. Τι να ακούσω και τι να δω δηλαδή; Όλα στενάχωρα. Ο κόσμος βογκάει από την ανεργία και την φτώχια που έρχεται. Η αγορά από τον δανεισμό και τα κεσάτια. Οι ηλικιωμένοι είδαν με μιάς να χάνονται ό,τι είχαν μαζέψει για το τέλος του βιού τους. Οι ξένοι από την άλλη βλέπουν την χώρα μας σαν το μαύρο πρόβατο λες κι είναι η κύρια υπεύθυνη κι υπόλογη για την οικονομική κρίση. Ο καλός κι ο επαινετικός λόγος που ‘χαν κάποτε στα χείλη τους έγινε στυφός, ειρωνικός, σχεδόν υβριστικός.
Συνέχιζα να σερφάρω χωρίς νόημα, σκοπό και διάθεση. Έγινε και φέτος το φεστιβάλ των Κανών!! Χαμπάρι δεν πήρα, μονολόγησα. Προσπέρασα αδιάφορα αλλά η άκρη του ματιού κάτι έπιασε και πισωγύρισα…. ο Jean-Luc Godard αρνήθηκε τελευταία στιγμή να πάει στις Κάννες στέλνοντας σημείωμα στον διευθυντή του φεστιβάλ, Thierry Frémaux, λέγοντας πως «….ύστερα από προβλήματα όπως το ελληνικό δεν μπορούσα να είμαι μαζί σας στις Κάννες». Μιλώντας παράλληλα, σε συνέντευξη με Γάλλο δημοσιογράφο πρόσθεσε, «…Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία... Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής. Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης... Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από το σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα… Κατηγορούν τους Έλληνες ότι είναι και ψεύτες... Αυτό μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που είχα μάθει στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης, οι Έλληνες είναι ψεύτες, άρα ο Επαμεινώνδας είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου»
Ένας αέρας φύσηξε μέσα μου. Να, υπάρχουν φωνές της Δύσης, άνθρωποι πνευματικοί που μας υποστηρίζουν, είπα μέσα μου. Έψαξα, έψαξα κι είδα πολλούς, χιλιάδες που μας υποστηρίζουν και μας συμπαραστέκονται. Ευτυχώς, γιατί αν περιμέναμε από ‘τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας’ μας, τους πνευματικούς μας ταγούς, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους διαμορφωτές της κοινής μας γνώμης χαθήκαμε. Γι’ αυτούς όπως και για τους όμοιούς τους στην Εσπερία είμαστε ένας λαός απόβλητος, τεμπέλης, απατεώνας, ψεύτης και κλέφτης, ένα μίασμα της ιστορίας. Το χαίρονται να το ομολογούν και να το διατρανώνουν σαδιστικά οι ξένοι και να το συνομολογούν οι ημέτεροι. Τι κι αν δουλεύουμε περισσότερο με τα στοιχεία τους, τι κι αν αμειβόμαστε λιγότερο (54% μέσου ευρωπαϊκού όρου) πάλι με τα στοιχεία τους. Τι κι αν παράγουμε, προάγουμε και διακρινόμαστε μ' ό,τι καταπιανόμαστε στην χώρα μας ή στις χώρες τους. Τι κι αν πήραμε το EURO το 2004, να το υποβαθμίσουν και να το απαξιώσουν προσπάθησαν. Τι κι αν έχουμε μουσική και ποίηση μελοποιημένη. Τι κι αν έχουμε 2 νόμπελ κι άλλα δύο χαμένα από τις ίντριγκες (Καζαντζάκης, Θεοδωράκης). Τι κι αν έχουμε επιστήμονες σύγχρονους, πρωτοπόρους στην ιατρική, αστροφυσική, στους υπολογιστές, στη φυσική, στην βιοκοινωνιολογία, όπως ο Παπανικολάου, Κριμιζής, ο Δερτούζος, ο Νανόπουλος, ο Χρηστάκης κ.ά. Τι κι αν των Ελλήνων οι κοινότητες απανταχού της γης φτιάχνουν άλλους αξιοσημείωτους γαλαξίες. Τι κι αν δεν αποστρέψαμε ποτέ το βλέμμα από το απλωμένο χέρι του διπλανού που ζητά βοήθεια. Τι κι αν ακόμα κι όταν δεν έχουμε επάργυρα κι επίχρυσα τάλαρα να καταθέσουμε, 2-3 μπακιρένια νομίσματα από το έχει μας στο πόνο του διπλανού τ’ αφήνουμε. Τι κι αν οι Ερινύες ενός πρόσκαιρου και προκλητού καταναλωτισμού μας πλάνεψαν δεν μας άλωσαν. Τι κι αν έχουμε χύσει ποτάμια το αίμα στον ολετήρα του ναζισμού. Τι κι αν ακόμη πολεμάμε για την ελευθερία σ’ όλη την γη και συμπαραστεκόμενοι σε λαούς κι ανθρώπους από το υστέρημα μας. Τι κι αν ορθώσαμε τα στήθη μας στην βαρβαρότητα των εποχών από τις συνοικίες της Αθήνας, ως την πολιορκημένη Μαδρίτη, κι από το βομβαρδισμένο Βελιγράδι, ως την φλεγόμενη Βαγδάτη. Τι κι αν ακόμα και σήμερα φτωχότεροι του χθες, μπαρκάρουμε σ’ ένα καράβι για την αποκλεισμένη Γάζα…δεν τους νοιάζει. Θέλουν τούτη τη φορά πέρα από χώμα και το αίμα μας, να πάρουν τον ήλιο και τον αέρα της ψυχής μας.
«Ήρθαν ντυμένοι ‘φίλοι’ αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα ‘δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους» που λέει ο ποιητής διαλαλώντας τους αιώνες.
Πάντα τούτος ο λαός είχε θεμέλια σχέση με τον ποιητή. Η φύτρα του μας γέννησε κι ο λόγος του το Θεϊκό λόγο βρήκε και σμίλεψαν μαζί το διάβα μας. Προδωθήκαμε, ηττηθήκαμε, σκλαβωθήκαμε μα δε χαθήκαμε. Όρθιοι, όρθιοι πάντα κι αναβαστώντας ο ένας τον άλλονε δίνουμε την μάχη από τα νερά του Σαρωνικού, ως την πύλη του Ρωμανού κι από τα στενά του Σπερχειού ως τα βουνά της Αλβανίας. Έτσι «… με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούν άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα» συνεχίζει να μας ερμηνεύει ο ποιητής.
Έτσι και τώρα όρθιοι, αλληλέγγυοι κι ενωμένοι οι πολλοί, στη λύσσα των καιρών και των προσκυνημένων, προσμένουμε το σάλπισμα του ποιητή να μας οδηγήσει ξανά στην Ιθάκη του μέλλοντος μας.
«Ήλιε, ήλιε αρχηγέ Ήλιε ήλιε αρχηγέ, δώσ' το σύνθημα εσύ κι η χαρά ν' αναστηθεί. Το σκοτάδι θα πεθάνει και θ' ανάψει η χαραυγή»
τραγουδά τώρα ο Διονύσης στο ράδιο.
Στη χαραυγή αδέλφια, συμπολίτες, συμπατριώτες και φίλοι. Στη χαραυγή που θα ‘ρθει. Στη χαραυγή που θα φέρουμε.
Καλό Καλοκαίρι.
Στον Ήλιο και τις θάλασσες της ψυχής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου