Ένα χρόνο μετά και σαν "φόρος τιμής" ένα 9χρονο παιδί χάνει την ζωή του από τις ίδιες κι απαράλλακτες ανεπάρκειες του ίδιου συστήματος. Λιγότεροι γιατροί που δουλεύουν 80 ώρες την βδομάδα, λιγότεροι νοσηλευτές που δουλεύουν σε μονή βάρδια, λιγότερο εξοπλισμένο και επανδρωμένο ΕΚΑΒ, λιγότερες εντατικές από τις ανάγκες μας, ανύπαρκτη οργάνωση, περισσότερη εξαθλίωση, μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση, περισσότερη εκμετάλλευση κι απανθρωπιά παντού. Κανόνας χωρίς εξαίρεση η ατιμωρησία. Η υγεία είναι για τους λίγους, η κοροϊδία για τους πολλούς, η μόστρα κι ο φανφαρονισμός για τους ιθύνοντες κι εμείς τι κάνουμε; Παρακολουθούμε ανήμποροι κι αμήχανοι; Περιμένουμε τις ΕΔΕ; Περιμένουμε τους επαγγελματικούς συλλόγους; Περιμένουμε τους δικαστές; Περιμένουμε το κράτος και τον Υπουργό που του κρατάνε αβάντα τα ΜΜΕ; Δεν αντιδράμε; Δεν θυμώνουμε; Δεν οργιζόμαστε; Δεν αγανακτούμε; Δεν τρελαινόμαστε; Δεν ξεσηκωνόμαστε να τους πάρει ο διάολος; Δεν υπάρχει λογική στον παραλογισμό. Φτάνει πια!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου