Ντροπή ή Πόλεμος;

Τι επιδιώκουμε, τι θέλουμε και τι γίνεται με την Τουρκία; 

Συνήθως δεν απαντώ σε άρθρα που διαβάζω indirect. Μπορεί σε γενικότερη παρέμβασή μου να αναφέρομαι στιγμιαία και επικεντρωμένα σε επιμέρους θέματα κάποιου άρθρου, αλλά αναγκάζομαι να απαντήσω στο άρθρο του Άλεξ Σωτήρη Βαλντέν «Τι επιδιώκουμε με την Τουρκία;» που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 19/10/2020 (ΕΔΩ) για δύο λόγους. 

Πρώτο, γιατί ννομίζω ότι είναι ενταγμένο σε μια αρθρογραφία και λενα σ’ ένα σχέδιο πολιτικό και διαπλεκόμενο για να τρωθεί ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι αυτή η στοχευμένη μονομέρεια, ενώ δεν υπάρχει καμιά σχέση με το κόμμα, την πολιτική ή την πρακτική του, ενοχλεί. Δεύτερο, γιατί επιχειρείται διά της παλαιότερης πολιτικής διαδρομής του συγγραφέα  να χρεωθεί τις ιδέες του ένας ολόκληρος χώρος.

Επί της ουσίας τώρα και επί του άρθρου, αυτό που μένει από την ανάγνωση είναι η απορία. Η απορία κι η έκπληξη στις παραδοχές και τους λογισμούς για να δομηθεί η συλλογιστική, η όποια συλλογιστική. Λέει ο αρθρογράφος ότι πρέπει να αποκλείσουμε την πολεμική αντιπαράθεση παίρνοντας μονομερή και μονόπλευρα μέτρα από την μεριά μας κι από την άλλη πλευρά να επιθυμούμε καλή πρόθεση χωρίς μέτρα, χωρίς κυρώσεις, χωρίς προκλητικές ενέργειες κι από τους δύο. Όμως το αν το επιθυμεί η απέναντι πλευρά δεν φαίνεται να τον απασχολεί καθόλου. Ούτε γιατί η επίσημη εθνική γραμμή μέχρι σήμερα και της παρούσας κυβέρνησης ήταν ότι συζητάμε μόνο την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και θα πρέπει να πάμε τώρα σ' ένα διάλογο εφ' όλης της ύλης με ατζέντα Τουρκίας. Ούτε διερωτάται καν ο συγγραφέας αν η Τουρκία επιθυμεί τον διάλογο που επικαλείται ο ίδιος, αφού ο διάλογος ως γνωστόν  θέλει δύο μέρη κι όχι ένα, εκτός κι αν υπαινίσσεται να διαλεγόμαστε μόνοι μας, να υποχωρούμε μόνοι μας, να κάνουμε ειρήνη μόνοι μας και να φιλανδοποιηθούμε  οικιοθελώς. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση ας το πει καθαρά, όπως ο Νίκος Μαραντζίδης (Θα φινλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και;) Καθημερινή 18 Οκτωβρίου 2020 'Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε' (ΕΔΩ)
Συνεχίζοντας ο κ. Βαλντέν κάνει παραδοχές αστήριχτες (κυβερνητικοί χειρισμοί), επικαλείται γεγονότα ανύπαρκτα (συμμαχίες)  και φαίνεται ότι γι’ αυτόν προέχει να καταδικάσει θέσεις, απόψεις κι ισχυρισμούς της ελληνικής πλευράς βάζοντας ταμπέλες κι αποδίδοντάς της το ρόλο  του κακού λύκου και στην τουρκική αυτόν της κοκκινοσκουφίτσας. Ο Γιώργος Παγουλάτος, Γενικός Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, λέει «…ότι αν παραιτηθείς από την προσπάθεια αμυντικής αποτροπής και αναχαίτισης, θα καταλήξεις στο έλεος του επιθετικού γείτονα. Αν δεν είσαι στο τραπέζι, θα είσαι στο μενού…». Απορία προφανής από το κείμενό του κ.Βαλντέν είναι ότι σ’ όλη του την συλλογιστική δεν διαβάζει ούτε κι αναλύει την απέναντι πλευρά, δεν την βλέπει ή δεν τον απασχολεί καν.
Αν κι από το βιογραφικό του φαίνεται  ότι είχε αντιδικτατορική κι αντιφασιστική δράση, δεν βλέπει τον φασισμό του ερντογανικού καθεστώτος. Δεν βλέπει τις διώξεις και τις φυλακίσεις που υφίσταται ο τουρκικός λαός. Δεν ξέρει τίποτα για τις εθνοκαθάρσεις ολόκληρων πληθυσμών. Δεν γνωρίζει τίποτα για τον βίαιο εκτουρκισμό και για την απαγόρευση σε μειονοτικές ομάδες όπως στους Κούρδους (αν είναι δυνατόν να θεωρηθείται το 1/3 του πληθυσμού μειονότητα)  να μιλούν και να διδάσκονται τη γλώσσα τους. Δεν άκουσε τίποτα για το Group Yorum και τη δολοφονία των μελών του. Δεν άκουσε τίποτα για τα 36 άτομα και 4 πιλότους F16 που φυλακίστηκαν μόλις προχθές. Δεν έμαθε τέλος, από την διαδρομή του στους χώρους της αριστεράς που αναφέρει, ότι  δημοκρατικότητα, προοδευτικότητα κι αριστεροσύνη a la carte δεν υπάρχουν;
Όμως αν δεν βλέπεις όλες τις όψεις ενός προβλήματος και σίγουρα τις δύο, τελικά δεν βλέπεις καμία. Αν βλέπεις την Ελλάδα ως επιθετική, άτεγκτη, μαξιμαλιστική και παράλογη πλευρά κι αγνοείς την προφανή επιθετικότητα της Τουρκίας, είσαι εντελώς μεροληπτικός. Μεροληπτικός και μονόπλευρος, αφού δεν βλέπεις ότι η Τουρκία δεν έχει επιθετικές τάσεις μόνο έναντι της Ελλάδος, αλλά βρίσκεται επιθετικά ή πολεμά στην Λιβύη, την Συρία, τον Καύκασο, την Κύπρο, το Ιράκ, τον Λίβανα, την Σομαλία. Αφού δεν βλέπεις ότι έχει μισθοφόρους του ISIS, κι ότι χρησιμοποιεί τον ισλαμισμό για επέκταση. Δεν βλέπεις ότι διαθέτει βάσεις εκτός του κράτους της (Αλβανία, Λιβύη, Σομαλία). Ότι ρίχνει ρωσικό μαχητικό για μόλις 2΄ παραβίασης του εναέριου χώρου της, ενώ αυτή παραβιάζει την νομιμότητα σε Κύπρο, Συρία, Λιβύη, Ελλάδα. Ότι το Διεθνές Δίκαιο της Τουρκίας είναι άλλο από αυτό που ο ΟΗΕ ορίζει ως Διεθνές Δίκαιο. Ότι οι βλέψεις της φθάνουν σ’ όλη την Μεσόγειο, γιατί νομίζει ότι συγκαταλέγεται στις πέντε μεγαλύτερες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία) σε σημείο που να ανησυχεί τη Γαλλία κι όχι μόνο. Ότι είναι σαφέστατα αναθεωρητική δύναμη που προτάσσει την ισχύ απέναντι στο δίκαιο, και μιλά για ζωτικούς χώρους και γαλάζιες πατρίδες σαν την Γερμανία του μεσοπολέμου. Ότι μας έχει εγκλωβίσει σ’ έναν χαμηλής εντάσεως πόλεμο και πολιορκία από το 1953. Ότι το Ισραήλ τη θεωρεί μεγαλύτερη απειλή απ’ ό,τι το Ιράν. Ότι επιθυμεί τη  σύμπραξη κι ένωση όλου του σουνιτικού Ισλάμ υπό την ηγεσία της. Ότι η ρητορική της είναι υβριστική και προκλητική όχι μόνο εναντίον της Ελλάδας, αλλά εναντίον των Τραμπ, Μέρκελ, Πούτιν, Μακρόν. Ότι τα σχέδιά της πέραν της Γαλάζιας Πατρίδας περιλαμβάνουν την ανάδειξή της, ομολογημένα, σε τρίτη παγκόσμια δύναμη μέχρι το 2071 (1000 χρόνια μετά τη μάχη του Μάντζικερτ). Ότι η Ελλάδα καλείται να παίξει το ρόλο του Ισαάκ στο θυσιαστήριο πριν οι μεγάλες δυνάμεις ορμήσουν επιτακτικά και ξαναβάλουν επί τάπητος το Ανατολικό ζήτημα για να το λύσουν τελεσίδικα.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά φαίνεται να απουσιάζουν πλήρως από την προβληματική του συγγραφέα. Για την Ελλάδα επιφυλάσσει, πέραν των επικριτικών του σημειώσεων, μόνο την υποχώρηση για την ειρήνη. Ένας πασιφισμός που δεν έστεκε ούτε τη δεκαετία του ’60, ένας πασιφισμός που φέρνει κι όχι αποτρέπει τον πόλεμο, γιατί το κτήνος για να τραφεί θέλει κι άλλες σάρκες μένοντας μονίμως αχόρταγο. Όλοι θέλουμε και προτιμάμε το «Give peace a chance» όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε τη ρήση του Βιργιλίου «Si vis pacem para bellum» (Αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο), γιατί ειρήνη χωρίς ισχύ για αποτροπή δεν γίνεται, δεν υπήρξε ποτέ. Αλλιώς το δίλημμα είναι ντροπή ή πόλεμος. Σ΄ αυτό όμως ούτε εγώ ούτε ο αναλυτής μπορεί να απαντήσει παρά μόνο ο ελληνικός λαός αν αφεθεί ελεύθερος να αποφασίσει χωρίς την χειραγώγηση των ΜΜΕ  και την επιβολή που υπαινίσσεται ο αρθρογράφος στο τέλος του κειμένου του (για τον  κυπριακό λαό), επιτρέποντας έτσι, ελιτίστικα κι εξουσιαστικά στην άποψη του το δικαίωμα να ορίζει  αποφάσεις κι επιλογές.

Υστερόγραφο 1: Στην πορεία του προς την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε τις απόψεις του από φωνές, πρόσωπα και θέσεις ξένες από την κεντρική του γραμμή που αποδέχτηκε ο λαός και τον έφερε στην κυβέρνηση. Σήμερα στην προσπάθειά του να ηγηθεί μιας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης με προοδευτικό κι αριστερό πρόσημο, αν αναμοχλεύσει τα ίδια άτομα και τις ίδιες ιδέες θα προσομοιάσει με καπετάνιο σε φουρτούνα που βλέπει τον ντόκο για να δέσει και να σωθεί, αλλά κινδυνεύει να πέσει πάνω του και να τσακιστεί ή να παρασυρθεί αλάργα του και να πνιγεί.
Υστερόγραφο 2: Η αριστερά στην υπερεκατονταετή οργανωμένη  πορεία της μόνο ως πατριωτική δύναμη ωσμώθηκε με τον λαό, τον εξέφρασε κι εκφράστηκε απ’ αυτόν και μεγαλούργησαν. Διαφορετικά είτε φυλλορρόησε προς άλλες πολιτείες και μαντριά, είτε έψαξε την αλήθεια της, σε κόμματα, τελείες κι υποδιαστολές των ιερών κειμένων, βιώνοντας έτσι τη σήψη, την παρακμή και την μοναξιά της.