Εδώ Πολυτεχνείο στο Εδώ Πολύ Ταμείο, Εδώ Πολύ Ταμείο

Μια φράση που ακούστηκε στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου στις 15/11/2011. Μια επιστολή απάντηση που στάλθηκε αλλά που δεν ακούστηκε ούτε διαβάστηκε ποτέ. Μια αλλοίωση που γίνεται, ηθελημένη ή αθέλητη, της ιστορικής και συλλογικής μνήμης

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπητέ κύριε Λαζόπουλε

Δεν ξέρω αν οι μετέχοντες στο Πολυτεχνείο εκείνο τον Νοέμβρη του '73 και στις άλλες εστίες κι εξεγέρσεις εκείνων των ημερών, ήταν γενιά. Δεν το ξέρω  και δεν μπορώ να το υπολογίσω λόγω του περιορισμένου αριθμού τους σε σχέση με το σύνολο. Δεν ξέρω καν, αν ήταν οι επίλεκτοι της γενιάς τους. Σίγουρα όμως ήταν η τελευταία 'γενιά' που αναμετρήθηκε, κι όχι διαμαρτυρήθηκε,  απέναντι σε ένοπλη απειλή σ' αυτούς που κρατάνε το λαό μας σκυφτό κι εξαρτημένο από το '21. Δηλαδή τον ξένο παράγοντα, τους δοτούς του και τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες. Ήταν  η τελευταία ομαδική αγωνιστική  προσπάθεια για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, προσωπική και συλλογική ελευθερία.

Ηττήθηκε κακά τα ψέματα κύριε Λαζόπουλε. 

Η χούντα έπεσε ένα χρόνο αργότερα κάτω από το βάρος του αίματος των Ελλήνων της μαρτυρικής Κύπρου. Φαινομενικά αυτή η γενιά τιμήθηκε επιλεκτικά κι υπερβολικά. Ουσιαστικά όμως λοιδώρήθηκε κι υπονομεύτηκε η ουσία του αγώνα της. Το χειρότερο εξ όλων είναι ότι της φορτώθηκε η μεταπολίτευση που ακολούθησε.
Ιδιοτελώς και σκόπιμα, μετά τους διθυράμβους άρχισε το κατηγορητήριο αργά και σταθερά γιατί κάποιοι λίγοι απ' τους μετέχοντες ενσωματώθηκαν στους μηχανισμούς εξουσίας που στήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τους ίδιους σκοπούς και τα ίδια συμφέροντα της δικτατορίας και της διαχρονικής εξάρτησης. Χρησιμοποιήθηκε η γενίκευση μ' όλο το διαβρωτικό της μεγαλείο γι αυτό. Έτσι φτιάχτηκε η μεταπολίτευση των κούφιων οραμάτων, της κλοπής, της κομματοκρατίας, των παραπλανητικών αλλαγών κι απαλλαγών, της ρεμούλας, της ψεύτικής ευμάρειας, του αμοραλισμού, του ατομικισμού, της αναξιοκρατίας, του life style, και τελικά των ελλειμμάτων και του χρέους.  Κι όμως η γενιά αυτή ή οι άνθρωποι που συμμετείχαν, είχε προειδοποιήσει γι αυτά που ερχότανε στην μοναδική συλλογική της εμφάνιση μετά τις μέρες εκείνες. Είχε προλάβει να φωνάξει "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ η Χούντα δεν τελείωσε το '73" στην απαγορευμένη πορεία πριν τις εκλογές της 17ης Νοέμβρη 1974. Μετά η φωνή της αδυνάτισε κι αφανίστηκε σκόπιμα, στο σκηνικό της κομματοκρατίας που στηνόταν γοργά. Αργότερα πνίγηκε στον ολετήρα της μιντιακής 'ελευθερίας' που συντρίβει όνειρα κι αντιστάσεις. Με την πάροδο του χρόνου πολλοί απόντες, φόρεσαν την κονκάρδα του αντιστασιακού και σήκωσαν κραυγαλέα τα λάβαρα ενός αγώνα που δεν έδωσαν ποτέ. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που συμμετείχαν στον αγώνα του Πολυτεχνείου κι αυτόν ενάντια στην χούντα σιώπησαν συνειδητά. Σιώπησαν γιατί δεν δέχτηκαν να εξαργυρώσουν στιγμές, αξίες, όνειρα, και συναισθήματα που κυρίευσαν λογική και ψυχές κείνες τις μέρες. 

Σιώπησαν γιατί ".... δεν παραδέχτηκαν την ήττα / έβλεπαν τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσουν / πόσες φωλιές νερού να συντηρήσουν μέσα στις φλόγες". 

Δεν χάθηκαν όμως, ούτε σταμάτησαν να δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους για προσωπική και συλλογική αξιοπρέπεια στους χώρους δουλειάς, στις κοινωνικές επαφές, στην ανάγκη και τα προβλήματα, ατόμων κι ομάδων, στον συνάνθρωπο, στην οικογένεια, στα παιδιά που ανέθρεφαν  κι όταν οι πλατείες γέμισαν και το σύνθημα τους ότι η χούντα δεν τελείωσε έγινε συνείδηση και βίωμα πια του λαού,  ο αγώνας τους βρήκε μια αυθεντική δικαίωση. Μια δικαίωση που η συμμετοχή των νοσταλγών, υποστηρικτών και συνοδοιπόρων των συνταγματαρχών στην παρούσα κυβέρνηση 'εθνικής σωτηρίας' την υποδηλώνει εκκωφαντικά!!!

Δεν θα έγραφα κύριε Λαζόπουλε τούτες τις αδέξιες γραμμές, αλλά θα παρέμενα στην βουβή ερημία μου αν δεν συνέβαιναν δύο γεγονότα. Πρώτον αν στην προηγούμενη εκπομπή σας (15/11/2011) η φράση σας "….αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου έφτασε από το Εδώ Πολυτεχνείο στο εδώ πολύ ταμείο, εδώ πολύ ταμείο.." δεν μας περιελάμβανε ισοπεδωτικά και συλλήβδην όλους και δεύτερον αν αυτές τις μέρες του Νοέμβρη δεν έφευγε για το μακρύ ταξίδι προς το άγνωστο ένας συναγωνιστής εκείνων των χρόνων και τέτοιο ξόδι δεν του 'πρεπε.

Με εκτίμηση

Συγχωρήστε μου την ανωνυμία. Άλλωστε μείναμε ανώνυμοι σε επώνυμα χρόνια γιατί τάχα θα πρέπει να γίνουμε επώνυμοι σ' ανώνυμους καιρούς; Χάριν ευκολίας ας πούμε Ορέστης από τον Βόλο ή Μαρία από την Σπάρτη... μας περιλαμβάνει.
Και πάλι με εκτίμηση. Να είστε πάντα καλά