Περιπλανιόμουν στην αγορά. Πολύ πραμάτεια έχει τούτη την εποχή η αγορά. Υποσχέσεις κι απειλές. Ελπίδες κι αδιέξοδα. Ταξίματα ανέξοδα κι εξαγγελίες αβάσιμες. Ένταση κομματικού πατριωτισμού και αλαζονεία της αυθεντικότητας. Οικονομολόγοι και οικονομολογούντες. Πολιτικολόγοι και πολιτικολογούντες. Διεθνολόγοι και διεθνολογούντες. Φόβοι, τρόμοι, ελπίδες, όνειρα, πολιτικές, εικασίες κι αναλύσεις. Πρόσωπα και κόμματα νέα και παλιά που πλασάρονται για επιλογή. Πρόσωπα μπαγιάτικα μασκαρεμένα με τον τήβεννο του νέου. Πρόσωπα φρέσκα που καμουφλάρουν επιμελώς τα γέρικα μυαλά τους. Οι φωνές του κράχτη ασίγαστες. "Περάστε, διαλέξτε"
Σε τούτη την πανσπερμία και την οχλαγωγία του χώρου χάζευα ανέμελα ψάχνοντας με επιμονή να ξεδιαλύνω το νέο από το παλιό. Το άφθαρτο απ’ το φθαρμένο. Το καθαρό από το ύπουλο. Να δω πιθανά σκοτεινές πλευρές ή κάποιες φωτεινές που έχασα από βιασύνη, ώσπου η ματιά μου έσταξε πάνω σ’ ένα άρθρο εκλογικού μονομάχου, στενού συνεργάτη νεότευκτου αρχηγού στο protagon. “Eξ οικείων τα βέλη κι οι βολές” συλλογίστηκα. Ο αχταρμάς του Σταύρου δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Ούτε οι πηγές, ούτε οι κοίτες, ούτε και οι εκβολές μπορούν πια να θολώσουν, να παραπλανήσουν σκοπούς, προθέσεις κι εικόνες. Τι πιο καθαρό να πει ο ποταμίσιος συνιδρυτής Δημήτρης Κουρέτας που άραξε αρόδα…. "ο Θεοδωράκης θέλει ένα αρχηγικό κόμμα με 10- 15 βουλευτές άφωνους για να τους διαπραγματευτεί ο ίδιος με το πολιτικό σύστημα." Τι ποιο ωμό να πει ο παιδιόθεν γνωστός Τζιμάκος Πανούσης "ο Θεοδωράκης δεν πάει χωρίς αμοιβή ούτε στο περίπτερο" για να πειστεί ο αδαής και κατατρομαγμένος ψηφοφόρος;
Ζοφερές εποχές, συννεφιασμένοι καιροί που ‘χουν χαρακτηριστικό να ξεπηδούν στα μανιασμένα κύματα και στον πνιγμό τούτου του λαού σωσίβιες πομφόλυγες, ποτάμια, τελείες και κινήματα που ‘ναι χειρότερα από την Σκύλα και την Χάρυβδη των κομμάτων του πάλαι ποτέ δικομματισμού που λυσσομανούν ανθιστάμενα παθιασμένα, να τον παρασύρουν ξανά στο βυθό μαζί τους. Νέοι αρχηγοί και νέοι σωτήρες, αγράμματοι κι ανελλήνιστοι ως επί το πλείστον, προβάλουν και ζητούν να τον κυβερνήσουν με μόνο τους προσόν την αναγνωσιμότητα που προσφέρουν τα Μέσα κι οι αφέντες τους ή την κληρονομιά ενός ονόματος βαρύ σαν ιστορία.
Σε τούτη την πανσπερμία και την οχλαγωγία του χώρου χάζευα ανέμελα ψάχνοντας με επιμονή να ξεδιαλύνω το νέο από το παλιό. Το άφθαρτο απ’ το φθαρμένο. Το καθαρό από το ύπουλο. Να δω πιθανά σκοτεινές πλευρές ή κάποιες φωτεινές που έχασα από βιασύνη, ώσπου η ματιά μου έσταξε πάνω σ’ ένα άρθρο εκλογικού μονομάχου, στενού συνεργάτη νεότευκτου αρχηγού στο protagon. “Eξ οικείων τα βέλη κι οι βολές” συλλογίστηκα. Ο αχταρμάς του Σταύρου δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Ούτε οι πηγές, ούτε οι κοίτες, ούτε και οι εκβολές μπορούν πια να θολώσουν, να παραπλανήσουν σκοπούς, προθέσεις κι εικόνες. Τι πιο καθαρό να πει ο ποταμίσιος συνιδρυτής Δημήτρης Κουρέτας που άραξε αρόδα…. "ο Θεοδωράκης θέλει ένα αρχηγικό κόμμα με 10- 15 βουλευτές άφωνους για να τους διαπραγματευτεί ο ίδιος με το πολιτικό σύστημα." Τι ποιο ωμό να πει ο παιδιόθεν γνωστός Τζιμάκος Πανούσης "ο Θεοδωράκης δεν πάει χωρίς αμοιβή ούτε στο περίπτερο" για να πειστεί ο αδαής και κατατρομαγμένος ψηφοφόρος;
Ζοφερές εποχές, συννεφιασμένοι καιροί που ‘χουν χαρακτηριστικό να ξεπηδούν στα μανιασμένα κύματα και στον πνιγμό τούτου του λαού σωσίβιες πομφόλυγες, ποτάμια, τελείες και κινήματα που ‘ναι χειρότερα από την Σκύλα και την Χάρυβδη των κομμάτων του πάλαι ποτέ δικομματισμού που λυσσομανούν ανθιστάμενα παθιασμένα, να τον παρασύρουν ξανά στο βυθό μαζί τους. Νέοι αρχηγοί και νέοι σωτήρες, αγράμματοι κι ανελλήνιστοι ως επί το πλείστον, προβάλουν και ζητούν να τον κυβερνήσουν με μόνο τους προσόν την αναγνωσιμότητα που προσφέρουν τα Μέσα κι οι αφέντες τους ή την κληρονομιά ενός ονόματος βαρύ σαν ιστορία.
Από την άλλη ο λαός απεγνωσμένα προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από τα δεσμά μιας υποδούλωσης και μιας υποταγής που θέλησαν να του φορέσουν, φίλοι, εταίροι κι εχθροί. Προσπαθεί να βρει μια λύση στο βιος που χάνεται και στην πίστη που εξαντλείται. Προσπαθεί να βρει μια δύναμη, έναν ηγέτη αντάξιο της ιστορίας και των θυσιών του για να τον ανασύρει από το βούρκο. Το βούρκο που βύθισαν το παρόν και το μέλλον του. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά έκρυψαν ξανά τον ουρανό του. Δε βλέπει μήτε ουρανό, μήτε φως πια.
Βλέπει το κόμμα του. Το κόμμα του εργαζόμενου λαού ακίνητο κι ασάλευτο να μοιράζει χρησμούς σαν Κασσάνδρα που ούτε όμως να τους αποφύγει ούτε να τους αποτρέψει προσπαθεί. Απολίθωμα κι απολειφάδι στο χρόνο ξέμεινε να αποζητά στους ψήφους κάθε αστικής εκλογικής αναμέτρησης το δικαίωμα της επιβίωσης του.
Βλέπει τους αγώνες και τις αντιδράσεις του να καταπνίγονται στα χημικά, στην απίστευτη βία των αστυνομικών και στην σαδιστική αδιαφορία των πολιτικών του εκπροσώπων.
Βλέπει απρόσμενα πολλούς από τους συνανθρώπους του να βάζουν τέρμα στην ζωή τους μη αντέχοντας μια κατάσταση που ούτε τους είχαν προειδοποιήσει ούτε τους είχαν προετοιμάσει γι αυτήν. Αντίθετα μάλιστα τους είχαν φουσκώσει τα μυαλά με τις ισχυρές Ελλάδες, τις ευρωπαϊκές ισοτιμίες και συγκλίσεις, τις αθλητικές και καλλιτεχνικές φιέστες και μεγαλεία που ξερνούσαν οι οθόνες της παραπλάνησης καθημερινά κι αδιάκοπα.
Βλέπει τα περήφανα γηρατειά να αποσύρονται άκαιρα είτε από την ανέχεια και τον οικονομικό θερισμό που επιβάλουν οι μνημονιακές πολιτικές είτε επειδή αισθάνονται την ασέβεια και την ύβρη που εξακοντίζουν κοινωνικοί, μεσοεπικοινωνιακοί και κυβερνητικοί παράγοντες για την μακροζωία τους και την οικονομική επιβάρυνση που υφίσταται η κοινωνία απ’ αυτήν!!!
Βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν με νέα καραβάνια για τα ξένα και τα εγγόνια του να μην έχουν μέλλον και χαρά.
Βλέπει την φτώχεια, την ανέχεια και το κεραμίδι του διπλανού να χάνεται και περιμένει σαν μελλοθάνατος την σειρά την δική του.
Αισθάνεται την αξιοπρέπεια του κουρελιασμένη, την περηφάνια του καταπατημένη και την ανεπάρκεια του να σταθεί στο ύψος των προγόνων του, που πάλεψαν με θεριά, θηλιά να του πνίγει τον λαιμό κάθε νύχτα σα γέρνει για να κοιμηθεί. Πατρίδα ακούει και ντρέπεται που έλαχε σ’ αυτόν να την υπερασπιστεί και δεν μπορεί.
Αγανακτεί κι επιλέγει μια δύναμη που μόλις δυο χρόνια πριν ήταν στο 4% και στ’ αζήτητα να ηγηθεί στον αγώνα σ’ όλα αυτά που βιώνουν πατρίδα, άνθρωποι και κοινωνία. Επιλέγει μια δύναμη της αριστεράς, μια εκδοχή της με αγωνιστικά πιστοποιητικά αλλά με αντιφάσεις, εμμονές, κι ιδεοληψίες, με πολυγλωσσία κι αδεξιότητες. Μια δύναμη άγουρη κι αμάθητη στις θέσεις εξουσίας. Την επιλέγει πάραυτα χωρίς βεβαιότητες για να την κάνει βέλος, βόλι κι αιχμή στο δόρυ που θέλει να τον λυτρώσει απ’ αυτό το χαμό με μόνο εχέγγυο το καθαρό βλέμμα του αρχηγού της. Θα δικαιωθεί; Δεν ξέρω αλλά αν δεν δοκιμάσει δεν θα μάθει ποτέ.
