Πώς στο διάβολο ένας άνθρωπος μπορεί να νοιώθει ευτυχισμένος...

Η μεταμόρφωση

Οβιδιακή ή όχι, η μεταμόρφωση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης είναι παρούσα και πέραν πάσης αμφισβήτησης. Η αλήθεια είναι πως κι η ιδία  την παραδέχεται, άσχετα αν προσπαθεί να παραφράσει, να αλλοιώσει και να θολώσει το μήνυμα τόσο των εκλογών όσο και του δημοψηφίσματος, ιδιαίτερα του δεύτερου.

Ο λαός εξ αρχής ήταν καθαρός, οι της κυβέρνησης είναι οι μοιραίοι, δειλοί κι άβουλοι που προσμένουν ίσως  κάποιο θάμα, μπας και πάθει αμνησία κι άνοια ο κόσμος όλος. Ο λαός ψήφισε απόλυτα συνειδητά ΟΧΙ. Όχι στο σχέδιο που του έδωσαν ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ στο Eurogroup της 25/6/2015 καθώς και στα μέτρα που περιείχε. Δεν είπε όχι στο τελεσίγραφο, αλλά ναι στο περιεχόμενό του. Δεν του το ζήτησε κανείς. Δεν μπορεί λοιπόν τα μέτρα αυτά να περιέχονται σε καμιά συμφωνία, είναι ωμή παραβίαση της θέλησής του. Αν είναι έτσι,  γιατί έγινε το δημοψήφισμα; Ούτε και τη συμφωνία, την όποια συμφωνία με τα όποια μέτρα, τη θεώρησε δεδομένη κι αποδεκτή, αυτό είναι παράλογο να υποστηρίζεται, τον υποτιμά. 'Δεν ήθελε ρήξη' λένε οι κυβερνητικοί, οι παπαγάλοι αναλυτές και οι διαμεσολαβητές της κοινής γνώμης στον πανικό τους. Λάθος, κύριοι και κυρίες, ήθελε ρήξη και μάλιστα οριστική και τελεσίδικη με τα μνημόνια και τις αδιέξοδες πολιτικές. Είχε ζυγίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει κι ήταν έτοιμος να πληρώσει το κόστος, τόσο στις 25 του Γενάρη όσο και στο δημοψήφισμα.

Πώς και τι δεν καταλαβαίνετε δηλαδή; Πιο καθαρά δε γίνεται, κι αν γίνεται, γιατί δεν το βάλατε το ερώτημα ΥΠΟΤΑΓΗ ή ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ και να μετρηθείτε μαζί του; Γιατί κιοτέψατε και ντύσατε το ΟΧΙ με μια ασαφή κι απροσδιόριστη ερμηνεία που το ταύτισε με το ΝΑΙ και δίχασε τον κόσμο του αντιμνημονιακού κινήματος; Ενός κινήματος που  ανδρώθηκε με τις εργατικές διαδηλώσεις του 2010, υποχώρησε με τη Marfin και ξαναζωντάνεψε με την Κερατέα και τις Σκουριές, τους αγανακτισμένους και τις πλατείες. Ενός κινήματος που πνίγηκε στα  χημικά του Παπουτσή και στη φρικαλεότητα των ΜΑΤ. Ενός κινήματος που είδε τους νεολαίους του μετανάστες στην Εσπερία, βυθίστηκε στην ανεργία και την απόγνωση και όμως  σήκωσε κεφάλι παρότι πυροβολούμενο κατά ριπάς μέσα κι έξω από τη χώρα και βροντοφώναξε ΟΧΙ τιμώντας τις ιστορικές του παρακαταθήκες.

Τρόμαξε όμως αυτό το όχι, τρόμαξε φίλους κι εχθρούς που βάλθηκαν να το εξασθενήσουν, να το θολώσουν και να διχάσουν με τις ερμηνείες και τα διλήμματα. Το ‘όχι’ σημαίνει ‘ναι’ στην συμφωνία, ‘ναι’ στην ΕΕ κι όχι στη ρήξη κι άλλα ευτράπελα που σκορπάνε φόβο και σύγχυση.

Ο κόσμος χάθηκε στη μετάφραση κι αναρωτιέται στον καθρέφτη αν ζει πράγματι αυτή την στιγμή, αυτή την μεταμόρφωση εννοιών, προτάσεων, λόγων και έργων. Κάποιοι συντάσσονται με τον πρωθυπουργό, τον εξυψώνουν, τον εξυμνούν, μαζί τους κι οι υβριστές του χθες, και κρύβονται πίσω του μπας και τους βγάλει στην απέναντι όχθη όπως γινόταν με τους ηγέτες του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Έτεροι κουρνιάζουν στο γνωστό ‘μη χείρον βέλτιστο’, άλλοι φωνάζουν κι αντιστέκονται στο παράλογο με το θυμικό ή με το έλλογο, αλλά ποιος τους ακούει στην αντάρα κι οι περισσότεροι βλέποντας τον ορυμαγδό των μέτρων να έρχεται και την προσδοκία που πίστεψαν να χάνεται, έχουν κοκαλώσει σαν το λαγό που δέχεται ξαφνικά κι ανέλπιστα τη  δέσμη του φωτός πάνω του.

Με ρυθμό αμείωτο πέφτουν τα διλήμματα, οι ερμηνείες, οι εναλλακτικές,  οι αδύνατες και αδιέξοδες λύσεις των άλλων και κονταροχτυπιούνται σε άνισο αγώνα, γιατί στους πρόθυμους, τους υποταγμένους, τα ΜΜΕ,  προστέθηκαν τώρα κι οι κυβερνητικοί…. έγιναν πολλοί οι υπέρμαχοι του μνημονιακού μονόδρομου κι οι άλλοι λίγοι ….χωρίς φωνή προς το παρόν κι αποσβολωμένοι,  πώς ν’ αντιδράσουν στις αιτιάσεις, τις βεβαιότητες, τα  επιχειρήματα και τις δικαιολογίες, που έρχονται από παντού. Τελευταία εφευρέθηκε και τούτο. 'Αυτοκτονείς ή σε εκτελούν' είπαν στον πρωθυπουργό. Δίλημμα ψεύτικο κι άτοπο για τους ολίγιστους, γιατί για το λαό είναι απαντημένο διαχρονικά με τη διαδρομή και την ιστορία του. Ουδέποτε αυτοκτόνησε αυτός ο λαός, πάλεψε. Πάλεψε ασύμμετρα, πάλεψε άνισα, πάλεψε Πέρσες, Ρωμαίους,  Αγαρηνούς, Φράγκους, Τούρκους, Ιταλούς, Γερμανούς. Πάλεψε κάθε εισβολέα επίβουλο κι εχθρό ακόμη και ντυμένο σαν 'φίλο' όπως χιλιάδες φορές ήρθαν σε τούτο τον τόπο οι εχθροί. Πόνεσε, μάτωσε, έπεσε, αλλά δεν αυτοκτόνησε. Καταχτήθηκε αλλά δεν προσκύνησε.

Κι η αριστερά, η όποια αριστερά μετά την εμφάνισή  της στην πολιτική σκηνή, τους πατρογονικούς κανόνες ακολουθώντας συνέβαλε σε τούτους τους αγώνες, πάλεψε και πόνεσε, έχασε και μάτωσε, έχυσε ποτάμια το αίμα, στήθηκε σε τοίχους, κρεματόρια, νησιά και εξορίες, αλλά δεν αυτοκτόνησε. Ηττήθηκε αλλά δεν υποτάχθηκε. Μήτε  και δήμιος του λαού έγινε ποτέ, ούτε κι εξαργύρωσε τα αργύρια της ήττας της με σφαγή του απλού λαού.

Τι είδους αριστερά είναι αλήθεια η σημερινή που σαν σφαγέας ορμά στα έχοντα των φτωχών ανθρώπων, εφαρμόζοντας μάλιστα ένα πρόγραμμα αδιέξοδο, που δεν πιστεύει, αφήνοντας τους τραπεζίτες και τους πλουτοκράτες ανέγγιχτους; ….για το καλό τους θα πει ο συστημικός υποβολέας!!!!

Ποιος αλήθεια όμως της έδωσε ένα τέτοιο δικαίωμα; Γιατί παραχαράσσει πρόδηλα την εντολή; Γιατί φτύνει την ιστορία;

Η αριστερά και μάλιστα η πλουραλιστική δημοκρατική αριστερά, δεν μπορεί να απαλλοτριώνει τα δικαιώματα του λαού για την παραμονή της στην εξουσία, είναι ατόπημα. Ατόπημα pensato ή accidente δεν ξέρω, αλλά ατόπημα όπως και το άκαιρο δημοψήφισμα. Ατόπημα  ή μήπως προσπάθεια  να αποφευχθεί μια επίκαιρη ετυμηγορία; Ο χρόνος θα δείξει

Όπως και να ‘χει όμως η αριστερά κι ο αριστερός άνθρωπος όταν ηττάται, όταν δεν μπορεί ή δεν κατορθώνει τα υπεσχημένα,  παραιτείται. Δεν εμποδίζει την εξέλιξη με την υποχρεωτική του παρουσία στο κάδρο.

Η αριστερά κι ο αριστερός άνθρωπος σέβεται τις συλλογικότητες στις οποίες συμμετέχει αυτοβούλως ο ίδιος κι απ’ τις οποίες επιλέγεται για να υπηρετήσει ένα ταγμένο σκοπό και σ’ αυτές απολογείται. Ο επιλεγμένος από τη συλλογικότητα να ηγηθεί δεν είναι ο σταρ κι ο αρχηγός του αστικού μύθου που τραβά μπροστά κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν, ούτε ο cowboy κι ο leader του αμερικάνικου προτύπου και της χολυγουντιανής παραμυθίας,  είναι το απαύγασμα της  συλλογικότητας, της συμμετοχικής διαδικασίας κι η ολοκλήρωση της δημοκρατίας. Εδώ ο ανυπότακτος και σκανταλιάρης υποβολέας θα μπορούσε να κάνει relance και να πει πως ο τόπος αυτός  καλό είναι να επαίρεται για την άμεση δημοκρατία που γέννησε, αλλά να μην ξεχνά ότι γέννημά του είναι κι ο Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος,  οι βασιλείς, οι τύραννοι αλλά κι οι επαναστάτες πρόγονοι που έδωσαν σε ξένο το δικαίωμα να τους κυβερνήσει, αλλά αυτό είναι ένα άλλο αφήγημα για μια άλλη στιγμή.

Για την αριστερά λοιπόν συλλογικά όργανα και κοινωνία δεν είναι αντιτιθέμενες οντότητες,  αλλά οσμώνονται διαλεκτικά και αναπόσπαστα. Ο αριστερός άνθρωπος δε θεωρεί δική του προσπάθεια το συλλογικό επίτευγμα ούτε προσωποποιεί τα επινίκια. Δεν κολακεύεται  αυτάρεσκα από τους ύμνους των χθεσινών υβριστών του, ούτε θεωρεί εχθρούς τους έχοντας διαφορετική αντίληψη συντρόφους του. Αυτό είναι η ηθική της αριστεράς. Αυτό είναι ο κώδικας τιμής και η υποχρέωση του κάθε αριστερού κερδισμένη με πόνο και αίμα. Γιατί η αριστερά θέλει την εξουσία όχι σαν αυτοσκοπό αλλά για να την ασκήσει προς όφελος του λαού και  ΠΟΤΕ εναντίον του. Κάθε άλλο είναι για φτηνή κατανάλωση κι αποπροσανατολισμό γκαλοπιτζίδικο και μηντιακό όπως κι ο έρπις της προσπάθειας όπως προβλήθηκε κι όχι της ντροπής όπως θα μπορούσε να είναι.

”…όταν ο κόσμος μας θα καίγεται / όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται / εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω / τις μέρες τις παλιές …..”

Και για όποιον δεν καταλαβαίνει ή για όποιον ξεχνά, θα είναι εκεί να μας θυμίζουν το χρέος  οι χιλιάδες νεκροί και τα όνειρα που ζητούν δικαίωση.

Καλώς ήρθες

Καλώς μας ήρθες κοπελιά

της άνοιξης λουλούδι

που έτερψες τα γηρατεία

σαν τρυφερό τραγούδι

Στην αγορά....

Περιπλανιόμουν στην αγορά. Πολύ πραμάτεια έχει τούτη την εποχή η αγορά. Υποσχέσεις κι απειλές. Ελπίδες κι αδιέξοδα. Ταξίματα ανέξοδα κι εξαγγελίες αβάσιμες. Ένταση κομματικού πατριωτισμού και αλαζονεία της αυθεντικότητας. Οικονομολόγοι και οικονομολογούντες. Πολιτικολόγοι και πολιτικολογούντες. Διεθνολόγοι και διεθνολογούντες. Φόβοι, τρόμοι, ελπίδες, όνειρα, πολιτικές, εικασίες κι αναλύσεις.  Πρόσωπα και κόμματα νέα και παλιά που πλασάρονται για επιλογή. Πρόσωπα μπαγιάτικα μασκαρεμένα με τον τήβεννο του νέου. Πρόσωπα φρέσκα που καμουφλάρουν επιμελώς τα γέρικα μυαλά τους. Οι φωνές του κράχτη ασίγαστες. "Περάστε, διαλέξτε"

Σε τούτη την πανσπερμία και την οχλαγωγία του χώρου χάζευα ανέμελα ψάχνοντας με επιμονή  να ξεδιαλύνω το νέο από το παλιό. Το άφθαρτο απ’ το φθαρμένο. Το καθαρό από το ύπουλο.   Να δω πιθανά σκοτεινές πλευρές ή κάποιες φωτεινές που έχασα από βιασύνη, ώσπου η ματιά μου έσταξε πάνω σ’ ένα άρθρο εκλογικού μονομάχου, στενού συνεργάτη νεότευκτου αρχηγού στο protagon. “Eξ οικείων τα βέλη κι οι βολές” συλλογίστηκα. Ο αχταρμάς του Σταύρου δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Ούτε οι πηγές, ούτε οι κοίτες, ούτε και οι εκβολές  μπορούν πια να θολώσουν, να παραπλανήσουν σκοπούς, προθέσεις κι εικόνες. Τι πιο καθαρό να πει ο ποταμίσιος συνιδρυτής Δημήτρης Κουρέτας που άραξε αρόδα…. "ο Θεοδωράκης θέλει ένα αρχηγικό κόμμα με 10- 15 βουλευτές άφωνους για να τους  διαπραγματευτεί ο ίδιος με το πολιτικό σύστημα." Τι ποιο ωμό να πει ο παιδιόθεν γνωστός Τζιμάκος Πανούσης "ο Θεοδωράκης δεν πάει χωρίς αμοιβή ούτε στο περίπτερο" για να πειστεί ο αδαής και κατατρομαγμένος ψηφοφόρος;

Ζοφερές εποχές, συννεφιασμένοι καιροί που ‘χουν χαρακτηριστικό να ξεπηδούν στα μανιασμένα κύματα και στον πνιγμό τούτου του λαού σωσίβιες πομφόλυγες, ποτάμια, τελείες και κινήματα που ‘ναι χειρότερα από την Σκύλα και την Χάρυβδη των κομμάτων του πάλαι ποτέ δικομματισμού που λυσσομανούν ανθιστάμενα παθιασμένα, να τον παρασύρουν ξανά στο βυθό μαζί τους. Νέοι αρχηγοί και νέοι σωτήρες, αγράμματοι κι ανελλήνιστοι ως επί το πλείστον, προβάλουν και ζητούν να τον κυβερνήσουν με μόνο τους προσόν την αναγνωσιμότητα που προσφέρουν τα Μέσα κι οι αφέντες τους ή την κληρονομιά ενός ονόματος βαρύ σαν ιστορία.

 

Από την άλλη ο λαός απεγνωσμένα προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από τα δεσμά μιας υποδούλωσης και μιας υποταγής που θέλησαν να του φορέσουν, φίλοι, εταίροι κι εχθροί. Προσπαθεί να βρει μια λύση στο βιος που χάνεται και στην πίστη που εξαντλείται. Προσπαθεί να βρει μια δύναμη, έναν ηγέτη αντάξιο της ιστορίας και των θυσιών του για να τον ανασύρει από το βούρκο. Το βούρκο που βύθισαν το παρόν και το μέλλον του. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά έκρυψαν ξανά τον ουρανό του. Δε βλέπει μήτε ουρανό, μήτε φως πια.
 

Βλέπει το κόμμα του. Το κόμμα του εργαζόμενου λαού ακίνητο κι ασάλευτο να μοιράζει χρησμούς σαν Κασσάνδρα που ούτε όμως να τους αποφύγει ούτε να τους αποτρέψει προσπαθεί. Απολίθωμα κι απολειφάδι στο χρόνο ξέμεινε να αποζητά στους ψήφους κάθε αστικής εκλογικής  αναμέτρησης το δικαίωμα της επιβίωσης του.
 

Βλέπει τους αγώνες και τις αντιδράσεις του να καταπνίγονται στα χημικά, στην απίστευτη βία των αστυνομικών και στην σαδιστική αδιαφορία των πολιτικών του εκπροσώπων.
 

Βλέπει  απρόσμενα πολλούς από τους συνανθρώπους του να βάζουν τέρμα στην ζωή τους μη αντέχοντας μια κατάσταση που ούτε τους είχαν προειδοποιήσει ούτε τους είχαν προετοιμάσει γι αυτήν. Αντίθετα μάλιστα τους είχαν φουσκώσει τα μυαλά με τις ισχυρές Ελλάδες, τις ευρωπαϊκές ισοτιμίες και συγκλίσεις, τις αθλητικές και καλλιτεχνικές φιέστες και μεγαλεία που ξερνούσαν οι οθόνες της παραπλάνησης καθημερινά κι αδιάκοπα.
 

Βλέπει τα περήφανα γηρατειά να αποσύρονται άκαιρα είτε από την ανέχεια και τον οικονομικό θερισμό που επιβάλουν οι μνημονιακές πολιτικές είτε  επειδή αισθάνονται την ασέβεια και την ύβρη που εξακοντίζουν κοινωνικοί, μεσοεπικοινωνιακοί και κυβερνητικοί παράγοντες για την μακροζωία τους και την  οικονομική επιβάρυνση που υφίσταται η κοινωνία απ’ αυτήν!!!
 

Βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν με νέα καραβάνια για τα ξένα και τα εγγόνια του να μην έχουν μέλλον και χαρά.
 

Βλέπει την φτώχεια, την ανέχεια και το κεραμίδι του διπλανού να χάνεται και περιμένει σαν μελλοθάνατος την σειρά την δική του.
 

Αισθάνεται την αξιοπρέπεια του κουρελιασμένη, την περηφάνια του καταπατημένη και την ανεπάρκεια του να σταθεί στο ύψος των προγόνων του, που πάλεψαν με θεριά, θηλιά να του πνίγει τον λαιμό κάθε νύχτα σα γέρνει για να κοιμηθεί. Πατρίδα ακούει και ντρέπεται που έλαχε σ’ αυτόν να την υπερασπιστεί και δεν μπορεί.
 

Αγανακτεί κι επιλέγει μια δύναμη που μόλις δυο χρόνια πριν ήταν στο 4% και στ’ αζήτητα να ηγηθεί στον αγώνα σ’ όλα αυτά που βιώνουν πατρίδα, άνθρωποι και κοινωνία. Επιλέγει μια δύναμη της αριστεράς, μια εκδοχή της με αγωνιστικά πιστοποιητικά αλλά με αντιφάσεις, εμμονές, κι ιδεοληψίες, με πολυγλωσσία κι αδεξιότητες. Μια δύναμη άγουρη κι αμάθητη στις θέσεις εξουσίας. Την επιλέγει πάραυτα χωρίς βεβαιότητες  για να την κάνει βέλος, βόλι κι αιχμή στο δόρυ που θέλει να τον λυτρώσει απ’ αυτό το χαμό με μόνο εχέγγυο το καθαρό βλέμμα του αρχηγού της. Θα δικαιωθεί; Δεν ξέρω αλλά αν δεν δοκιμάσει δεν  θα μάθει ποτέ.