Το Ισλάμ στην Ευρώπη. Η εισβολή άρχισε
Το video στάλθηκε από φίλη σε φίλο ο οποίος απάντησε αναλύοντας πολλές από τις πτυχές του μεταναστευτικου κι αποκαλύπτοντας τις πολιτικές επιλογές που κρύβονται πίσω από το οξυμένο αυτό θέμα στις δυτικές κοινωνίες. Αναρτώ την απάντητική επιστολή ως έχει:
.....Χαρακτήρισα εξ αρχής το video στημένο και θα προσπαθήσω να εκθέσω την αντιφατικότητα, την αποδόμηση δηλαδή που κατά τους θιασώτες της φιλοσοφικής αυτής θεωρίας περιέχει ενδογενώς μέσα του κάθε νόημα, κάθε πόνημα και κάθε δημιούργημα.
Θα διέκρινες ασφαλώς την Marine Le Pen (ξανθιά κυρία) του ακροδεξιού National Front της Γαλλίας, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Στο video υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια σοβαρή και περίπου μη αναστρέψιμη πορεία μετατροπής των ‘δημοκρατικών' κοινωνιών της Δύσης σε μουσουλμανοκρατούμενες περιοχές με Σαρία από τη μεταναστευτική επέλαση και τον υπερβολικό πολλαπλασιασμό των μουσουλμανικών πληθυσμών στη Δύση.
Αφήνω προς το παρόν το πολίτευμα και επικεντρώνω στα αίτια και τις αφορμές του φαινομένου. Οι σχολιαστές αρνούνται να θέσουν ένα απλό ερώτημα και να κληθούν μετά να το απαντήσουν.
Γιατί οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί εγκαταλείπουν τις χώρες τους και μεταναστεύουν στη Δύση; Μύγα τσε-τσε τους τσίμπησε, λοιμοί και καταποντισμοί τους βρήκαν ή ακολουθούν κάποιο υποχθόνιο σχέδιο κατάκτησης του δυτικού κόσμου; Αν ισχύει το τελευταίο, διαθέτουν άραγε τέτοια ισχύ και ικανότητα;
Οι σχολιαστές όπως κι οι προβληματισμοί τους δεν μπαίνουν στον απλό αυτό κόπο. Το κακό όμως δεν είναι αυτό, αλλά το ότι σε ανάλογο κόπο δεν μπαίνει και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στις δυτικές κοινωνίες.
Αν έμπαιναν στον κόπο, θα διαπίστωναν ότι αυτοί οι άνθρωποι που κατακλύζουν τις δυτικές χώρες προέρχονται από τόπους τους οποίους υπερεκμεταλλεύτηκαν τα δικά τους χριστιανικά φέουδα, δουκάτα κι αυτοκρατορίες καθώς και τα πρωτοκαπιταλιστικά έθνη κράτη τους. Σ’ αυτούς τους τόπους οι ηγεσίες κι οι ηγεμόνες της δύσης μακέλεψαν ψυχές, αφάνισαν λαούς, μετέτρεψαν περιοχές σε αποικίες, έκλεψαν πόρους κι έσυραν ανθρώπους δούλους.
Αν αρκεστούμε στη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, θα έβλεπαν οι ποικιλότροποι αυτοί επικριτές ότι οι σύμμαχοι απέτρεψαν μεν την επέκταση του ναζιστικού γερμανικού εθνικισμού συνέχισαν δε το σκοπό και το στόχο του. Την εκμετάλλευση δηλαδή αυτών των χωρών κι αυτών των κοινωνιών πολύπλευρα. Είτε με την ωμή κατ’ όνομα φιλελεύθερη πολιτικά μορφή του καπιταλιστικού τρόπου της Δύσης είτε με αυτήν του κρατικομονοπωλιακού τρόπου της Ανατολής που με πρόσχημα την εξαγωγή της επανάστασης, (φύσει και θέσει αντεπαναστατική θεωρία), χώρισαν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής και τον εκμεταλλεύονται συναγωνιζόμενες ή ανταγωνιζόμενες κατά περίπτωση. Φύτεψαν κράτος στην καρδιά του Αραβικού κόσμου κι έκαναν και κάνουν συνεχείς πολέμους κι εκτροπές. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα κι ορθολογικό αναμενόμενο η μετακίνηση πληθυσμών των κατεστραμμένων τόπων προς πιο ευημερούσες περιοχές και χώρες.
Παράπλευρη απώλεια θα αναρωτιόταν κανείς ή εσκεμμένη πολιτική ενέργεια;
Προφανώς το δεύτερο. Η επίκληση του φόβου απ’ αυτές τις μετακινήσεις τρομοκρατούν τις δυτικές κοινωνίες και κρατούν δέσμιο, ανασφαλή κι εύκολα ελεγχόμενο τον πληθυσμό τους. 'Ο φόβος, η μεγαλύτερη φυλακή τ’ ανθρώπου, δεσμά ακατάλυτα και διαρκή...' είπε κάποιος κι είχε δίκιο. Από την άλλη η πληθώρα φτηνού εργατικού δυναμικού ευνοεί την μαύρη εργασία, και προνομιακά προς τις εξουσίες στρώματα κι άνθρωποι κερδοφορούν ασύστολα αφενός κι αφετέρου πιέζει τις εργασιακές σχέσεις με αποτέλεσμα να χαθούν δικαιώματα αιώνων που έχουν κερδηθεί με ποτάμια αίματος. Τέλος η παρουσία μεταναστών ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό. Οι διαμάχες και οι συγκρούσεις παίρνουν εμφύλια μορφή σε χαμηλό επίπεδο και διεξάγονται μεταξύ των θιγομένων στρωμάτων, αλληλοσκοτώνονται δηλαδή, αφήνοντας τα προνομιακά στρώματα και τις ηγεσίες αλώβητες. Πολλαπλά τα οφέλη λοιπόν για τις ηγεσίες και τις εκμεταλλεύτριες εξουσίες της Δύσης.
Πάμε παρακάτω. Έχει μήπως ο τρίτος κόσμος και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί την ισχύ να αντιπαρατεθούν με την Δύση; Μπορούν δηλαδή οι χριστιανικές ή μη ηγεσίες, παγκόσμιοι παραγωγοί κι έμποροι όπλων ταυτόχρονα να δώσουν την δυνατότητα πολιτικά ή στρατιωτικά σε αντίπαλο να τους νικήσει;
Εδώ γελάνε, με το συμπάθιο. Μια απλή ανάγνωση της μεταπολεμικής ιστορίας το αποκλείει a priori. Σε έξι μέρες το ‘μικρό’ Ισραήλ κατατρόπωσε το 1966 τις ενωμένες αραβικές δυνάμεις και κατέλαβε τα εδάφη τους. Οι δυνάμεις του ‘ελεύθερου κόσμου’ οι συνεταίροι κι οι ανταγωνιστές τους συντήρησαν αλληλοεξοπλίζοντας για 8 χρόνια μια ‘εμφύλια’ διαμάχη τον Ιρανοϊρακινό πόλεμο. Το 1990 ως ΟΗΕ με την καταιγίδα της ερήμου ανακατέλαβαν το προτεκτοράτο τους το Κουβέιτ που αυτοί είχαν δημιουργήσει. Μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2011 και αφού προηγουμένως ως ΝΑΤΟ (1995-98) είχαν διαλύσει στους βομβαρδισμούς τη Γιουγκοσλαβία (αδέσμευτοι), με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας πάτησαν στη Σαουδική Αραβία, ‘κατέλαβαν το Αφγανιστάν’ και διέλυσαν το Ιράκ. Μόλις πέρυσι άλλαξαν όλες τις πολιτικές ηγεσίες του μεσογειακού τόξου της Βόρειας Αφρικής με την αποκαλούμενη ‘αραβική άνοιξη’. Τώρα επιχειρούν στη Συρία κι ατενίζουν το Ιράν. Για ποια ισχύ να μιλά κανείς λοιπόν;
Μήπως όμως, θα αντιτείνει ο ευφάνταστος διερευνητής, αποκτώντας πολιτικά δικαιώματα οι μουσουλμάνοι στις δυτικές κοινωνίες μπορέσουν να γίνουν πλειοψηφία μέσω των εκλογών που επιτρέπει ‘η δημοκρατία’ και να επιβάλουν τη Σαρία;
Εδώ θα μπορούσα να πω πολλά αλλά συγκρατιέμαι. Ποια δημοκρατία; Το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα που επέλεξε ο καπιταλισμός για να τον εξυπηρετήσει δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία όπως την βίωσε η Αθήνα του Περικλή, του Σόλωνα και του Κλεισθένη και μας την περιγράφουν οι κλασσικοί αρχαίοι έλληνες συγγραφείς κι όπως πολύ εύστοχα την αναλύει ο Κορνήλιος Καστοριάδης στις ομιλίες του που έγιναν κατόπιν βιβλίο με τίτλο «Η ελληνική ιδιαιτερότητα». Δημοκρατία που δεν έχει αμεσότητα, ανακλιτότητα, εναλλαγή στην εξουσία, κλήρωση για αντιπροσώπευση στα αξιώματα, κανόνες άτεγκτους και απαραβίαστους, ισοκρατία, ισονομία και ισοπολιτεία δεν είναι δημοκρατία. Είναι ένα ψευδεπίγραφο και παραπλανητικό πολίτευμα που βολεύει τις εξουσίες που το εμπνεύστηκαν και το επικαλούνται.
Τι ψηφίζουμε λοιπόν, τι επιλέγουμε θα πει κάποιος; Αντί απαντήσεως τα λόγια του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη «…δεν ψηφίζουμε!!! Νομιμοποιούμε καταστάσεις που οι μηχανισμοί εξουσίας από τα πριν έχουν επιλέξει… εμείς ψηφίζοντας τον Α ή Β ή Γ που μας προτείνεται επιβεβαιώνουμε απλά την προκαθορισμένη επιλογή αφού μεταξύ τους είναι ίδιοι και φιλικοί προς στις εξουσίες που τους επέλεξαν….». Έχει ή δεν έχει δίκιο λοιπόν η Emma Goldman που είπε ότι «Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες»;
Θα νομίζει κανείς ότι με τα παραπάνω που υποστηρίζω, το σύστημα είναι σταθερό κι αλώβητο. Το αντίθετο, είναι ασταθές, ευάλωτο κι ανασφαλές. Δεν φοβάται βέβαια τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς ή τους κατοίκους του τρίτου κόσμου, αλλά τους δικούς του πληθυσμούς, τις δικές του κοινωνίες και δικούς του εργαζόμενους και πολίτες φοβάται. Γι’αυτό προσπαθεί να τους παραπλανήσει, να τους αποκοιμίσει και να τους γεμίσει ψευδαισθήσεις και φόβους. Σκιάζεται και τρέμει την αφύπνισή τους. Είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης του. Ιστορικά όλες οι αυτοκρατορίες πρώτα αλώθηκαν από τα μέσα κι ύστερα κατέπεσαν και κυριεύτηκαν από εξωγενείς δυνάμεις.
Κι εμείς οι ανθρώπινοι πληθυσμοί, οι μάζες, οι λαοί γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί οι κοινωνίες της δύσης δεν εξεγείρονται;
Παραδομένοι στον αφασικό στρουθοκαμηλισμό τους, πυροβολημένοι από την μεσοεπικοινωνιακή προπαγάνδα, (δυστυχώς και την διαδικτυακή τελευταία), ζώντας μια κίβδηλη, φαινομενική και υπερχρεωμένη ευημερία, εκμεταλλευόμενοι εργασιακά αλλά εκμεταλλευτές ταυτόχρονα της υπεραξίας πηγών και ανθρώπων του τρίτου κόσμου, αρνούνται να σκεφτούν, να στοχαστούν, να ψάξουν και κυνηγούν εναγωνίως το χρόνο που περνά και χάνεται. Δεσμώτες και δέσμιοι αυτής της κατάστασης αρνούνται να προσδιορίσουν τη θέση τους σε τούτο τον κόσμο και τη σχέση τους με τον διπλανό και τον απέναντι. Αρκούνται σε εύκολες, ιδιοτελείς κι άκοπες παραδοχές που τις τοποθετούν αναλλοίωτες μέσα στο διάβα του χρόνου αφύσικα. Τις επιβεβαιώνουν από βολή, χωρίς να τις αναψηλαφούν και να τις παιδεύουν, γιατί κοστίζει. Επιβιώνουν σχολιάζοντας επιφανειακά τα γεγονότα όπως τα βλέπουν ή τα αντιλαμβάνονται απ’ τις οθόνες.
Παρότι οι άνθρωποι αυτών των κοινωνιών παρουσιάζουν τον μεγαλύτερο δείκτη αλφαβητισμού και κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κινούμενα βιολογικά βιονικά pc με πλήθος δεδομένων, αδυνατούν να τα επεξεργαστούν, γιατί δε διαθέτουν κρίση.
Η κριτική ικανότητα, η κρίση δηλαδή διδάσκεται, αλλά κάτι τέτοιο απουσιάζει από την εκπαίδευση τους σκόπιμα. Η παρατήρηση κι η εμπειρία, που είναι οι άλλοι δρόμοι που οδηγούν κι οξύνουν την κρίση, ατόνησαν και χάθηκαν στον αχό της ευκολίας που η εποχή προτρέπει δόλια. Χάθηκε κι η επαφή με τη φύση, όχι μόνο με την έννοια του φυσικού περιβάλλοντος και της δημιουργίας, αλλά μ’ αυτήν του έμψυχου κόσμου του διπλανού μυαλού της κοντινής σκέψης. Έγινε μακρινή η επαφή, εικονική και έμμεση. Θόλωσε κι η φαντασία κι απόκτησε υλική διάσταση, τιμή και σύνορα ορισμένα. Έμεινε έτσι άστεγη η ψυχή, κι η ύπαρξη γίνηκε αρκετά προβλέψιμη και κουραστική.
Η γνώση, όχι σαν αποστήθιση εγκύκλιας μόρφωσης αλλά σαν παραγωγή ιδεών, εννοιών και φιλοσοφίας, θαρρείς πως έμεινε κολλημένη και δεν προχώρησε από τα αρχαία χρόνια. Πιο πολύ κακοφορμίστηκαν, διαστρεβλώθηκαν οι αρχαίοι συγγραφείς (βλέπε Επίκουρος) παρά γεννήθηκε καινούργια σκέψη. Οι ολιστικές πολιτικές θεωρίες-ιδεολογίες την εποχή της νεωτερικότητας, δηλαδή εκείνες του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού, που επικράτησαν αμφισβητώντας κάθε παραδοσιακή αυθεντία και κυρίως κάθε ανορθολογικό προνεωτερικό θεμελιωτισμό, φαινομενικά ανταγωνιστικές, ουσιαστικά είναι ίδιες κι απαράλλακτες. Με κεντρικό ιδεολογικό πυρήνα την εξυπηρέτηση «αντικειμενικών αληθειών και κεντρικών αξιών», ουσιαστικά αναδεικνύουν σαν κυρίαρχη μια μόνο διάσταση του ανθρωπίνου όντος, την οικονομική, παραβλέποντας όλες τις άλλες. Η ύπαρξη εγκλωβίζεται στην οικονομική της διάσταση, το μέρος γίνεται όλον κι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αριθμό που προστίθεται, αφαιρείται, διαιρείται και πολλαπλασιάζεται. Η μονοδιάστατη αυτή οπτική επιβαρύνει ιδιαίτερα τις οικονομικοκρατούμενες κοινωνίες δύσης κι ανατολής. Ταυτόχρονα η έλλειψη στοχασμού, σκέψης και η άκρατη υλιστική αντίληψη της ζωής που επικρατεί σκόπιμα, αφού διευκολύνει την συναλλακτική διαδικασία, δυσκολεύει τον προσανατολισμό και την οριοθέτηση του σύγχρονου ανθρώπου στον κόσμο.
Τι να κάνουμε όμως; Παρακολουθούμε την εποχή, στοχαζόμαστε κι αναζητούμε τις ατομικές και τις συλλογικές εκείνες προϋποθέσεις που θα διαμορφώσουν τις συνθήκες για να αμφισβητηθεί αρχικά και να ανατραπεί στη συνέχεια τούτη η κατάσταση. Dum Spiro Spero κι όπως λέει ο στίχος ενός λαϊκού ποιητή και τραγουδοποιού του τόπου μου «… μάχες χαθήκανε πολλές, πόλεμοι συνεχίσαν / μα της αυγής η ξαστεριά τη νίκη θα μου μπέψει / μ’ ένα γοργόφτερο πουλί, ένα πουλί καημένο / π' άφηκε το χαμπέρι του μαζί με την ψυχή του…»
Κούρασα και κουράστηκα, αλλά μια και θυμήθηκα τον τόπο μου και τον πολιτισμό του θα σου μεταφέρω ένα γεγονός, θρύλο ή ανέκδοτο δεν ξέρω, που αφορά όλα τα παραπάνω και τα διαλαλεί με απαράμιλλη λαϊκή απλότητα και θυμοσοφία. Ο λόγος είναι προφορικός, ντοπιολαλιά και η μεταφορά του σε πεζό ίσως αδικήσει το περιεχόμενο, μιας κι εγώ δεν είμαι γραφιάς. Ζητώ εκ των προτέρων την επιείκειά σου.
«Ήτανε κάποτε ένας χωρικός που κατέβαινε στη θάλασσα, καθότανε σ’ ένα βράχο κάτω απ’ ένα αλμυρίκι για ώρες. Ένας τουρίστας τον παρατήρησε για κάμποσες μέρες κι αναρωτιότανε τι κάνει. Τον πλησίασε μια μέρα και τον ρώτησε. ‘Θωρώ τη φύση να κοιλοπονά και να γεννοβολάει’ απάντησε ο χωρικός. Ο τουρίστας δεν κατάλαβε, και τον δευτερορώτησε γιατί δεν κάνει και κάτι άλλο μιας και κάθεται. ‘Σαν τι;’, ρώτησε ο χωρικός. ‘Να πάρεις μια πετονιά με πέντε αγκίστρια, να την πετάξεις στην θάλασσα και να πιάσεις ψάρια’. ‘Κι απόης’ (και μετά) ρώτησε με τη σειρά του ο χωρικός. ‘Θα φας τα μισά και τα υπόλοιπα θα τα πουλήσεις’. ‘Κι απόης’ ξαναρώτησε ο χωρικός. ‘Θα αγοράσεις κι άλλη πετονιά να πιάσεις περισσότερα ψάρια’ ‘Κι απόης’ ρώτησε πάλι ο χωρικός. Σε κάθε πρόταση του τουρίστα ο χωρικός ρωτούσε ‘Κι απόης’. ‘Θα πάρεις πολλές πετονιές’ ‘Θα πιάσεις πιο πολλά ψάρια’, ‘Θα πάρεις πιο πολλά λεφτά’ ‘Θα αγοράσεις, βάρκα, βάρκες, καΐκι, πλοία, εταιρεία, εταιρίες…’ ‘Κι απόης’. ‘Θα αγοράσεις εργοστάσια, σπίτια, θα κάνεις πλούτη….’, ‘Κι απόης’ ρώτησε πάλι ο χωρικός. ‘Κι απόης’ αποκρίθηκε αγανακτισμένα ο τουρίστας ‘Θα κάθεσαι’. ‘Γη είντα δα τι κάνω;’ (Γιατί τώρα τι κάνω) αναρώτησε αφοπλιστικά ο χωρικός κι άφησε αποσβολωμένο τον τουρίστα να ξύνει τη κεφαλή του».
Αυτά. Μπούρκα ή Σαρία, δεν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αλλά το ίδιο το νόμισμα.
