Το γιουσουρούμ

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας, στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του, κι η φαντασία μας έχει χαθεί
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Στο ράδιο, οι στοίχοι του Νικόλα του Άσιμου τραγουδισμένοι από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με συντροφεύουν στο ταξίδι του γυρισμού στην Θεσσαλονίκη. Ο ήλιος γέρνει για τ’ απόγευμα. Περνώ την Λαμία και κάθομαι για καφέ σ’ ένα από τα motel του εθνικού δρόμου. Το τραγούδι συνεχίζει να με ακολουθεί μέσα μου. Νομίζω το γιουσουρούμ της καθημερινότητας μας μπορεί να ταυτίζεται με το παραδοσιακό γιουσουρούμ σε φωνές, ένταση, φασαρία ή κίνηση αλλά στο παραδοσιακό μπορεί να ελπίζεις ότι κάτι θα βρεις χρήσιμο αντίθετα με το αλαλούμ και την σύγχυση των ημερών μας.
Ήρθαν οι ευρωεκλογές και χάθηκαν στο παρελθόν αλλά ο αχός συνεχίζεται. Οι δημοσκόποι κι οι δημοσκοπήσεις πανηγυρίζουν διαλαλώντας την αποτυχία τους να ποδηγετήσουν την θέληση να υποτάξουν την επιθυμία μας. Όλα τα βρήκαν κι ας έπεσαν έξω. Κωλοτούμπες σωρηδόν στα exit polls που πρόβλεψαν την ανικανότητα τους να προβλέψουν τα απρόβλεπτα. Την βούληση και την επιθυμία τους να αντικαταστήσουν την ψήφο με το γκάλοπ.
Μετά ήρθαν οι αναλυτές να ερμηνεύσουν την ψήφο μας αφού ανίκανοι εμείς να ερμηνεύσουμε την συμπεριφορά μας θέλουμε τους εργολάβους της ενημέρωσης να μας το πούνε. Φωνές, κόντρες, συγκρούσεις λεκτικές, σοφιστείες κι αναλύσεις του εφήμερου με υφάκι βαρύγδουπο τουλάχιστον αποφοίτου Harvard ξεχύθηκαν από τα παράθυρα της εσωτερικής μας σκηνής. Λύσσαξαν να ερμηνεύσουν, να αξιολογήσουν και να ταυτοποιήσουν την αποχή. Αγχώθηκαν και άγχωσαν να βρουν τα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα της συμπεριφοράς μας. Απόκρυφα τα φανερά και φανερά τ’ απόκρυφα κάνανε και γόρδιο δεσμό δέσανε τα αυτονόητα. Σούμες γίνανε και διακρίσεις λεπτές κι αόρατες, αλλά λησμόνησαν ή δε κατάφεραν να ξεχωρίσουν την life style αποχή στην Ψαρού από την πολίτική αποχή του Κουκουέ μουλού. Τα ‘μπλεξαν, τα μπέρδεψαν αλλά δε μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι το 50% δεν γούσταρε να ψηφίσει τελεία και παύλα. Έτσι απλά βρε αδερφέ.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες… όχι συγνώμη αυτό είναι του Γιάννη Ξανθούλη, στην καθημερινότητα μας ήρθαν οι ‘λαθρομετανάστες’!!!! Βαρύς τίτλος για ανθρώπους. Κι ας μην υπάρχουν λαθρομετανάστες, μιας κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Κι ας υπάρχουν οικονομικοί ή πολιτικοί μετανάστες και πρόσφυγες. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, τρομαγμένοι από ξενόφερτους πολέμους, φυγάδες τ’ άπληστου χρήματος των λίγων κι επαίτες άνεργοι στις γειτονιές του κόσμου, ν’ αναζητούν ανάσα ζωής. Δημιουργήματα ενός κατώτερου Θεού όπως πριν εκατό περίπου χρόνια χιλιάδες δικοί μας πρόσφυγες διωγμένοι από προαιώνιες εστίες στοιβάχτηκαν στην μικρή μας χώρα. Όπως πριν μερικές δεκαετίες, στα μισά του αιώνα, χωριανοί, φίλοι και συγγενείς μετανάστες, άνθρωποι π’ άφησαν την άγονη γη και τ’ άνυδρο βιος της μετεμφυλιακής και μεταπολεμικής πατρίδας μας κυνηγώντας τις λιγοστές ελπίδες επιβίωσης και προκοπής στις αγορές της οικουμένης. Άνθρωποι. Άνθρωποι και καημοί τυπωμένοι ανεξίτηλα στη φωνή και τα τραγούδια του Στέλιου.
Προβλήματα, πολλά τα προβλήματα κι υπαρκτά. Βία, έγκλημα, εκμετάλλευση, πόνος, φόβος και αίμα. Αδυνατεί η κοινωνία, αδυνατούν τα άτομα, οι ομάδες, οι πόλεις να αντέξουν το βάρος της ‘εισβολής’. Προβλήματα που η απουσία πολιτικής και των πολιτικών τα μεγεθύνει. Προβλήματα που η απουσία του κράτους, των υπηρεσιών του και των τοπικών αρχών τα διογκώνει. Προβλήματα που η παρουσία του κομματικού ανθρωπισμού ή του επαγγελματικού αντιρατσισμού τα συντηρεί και τα αποπροσανατολίζει. Προβλήματα που ο ζόφος και η σύγχυση του εφήμερου ενδιαφέροντος των μέσων και των ειδικών παραθυρολόγων τα γελοιοποιεί και τα ψευτίζει.
Πάντα θαύμαζα αυτούς τους ειδικούς των παραθύρων. Τι γνώσεις είναι αυτές βρε παιδιά; Με τα οικονομικά, οικονομολόγοι, με τους σεισμούς, σεισμολόγοι, με τους ιούς και τις επιδημίες, ιολόγοι και λομωξιολόγοι, με τα εγκλήματα, εγκληματολόγοι, με τα κοινωνικά κοινωνιολόγοι, με τις εκλογές εκλογολόγοι. Καλά μ’ αυτές, όπως ο νηστικός ονειρεύεται καρβέλια έτσι κι αυτοί κάθε μέρα εκλογές ονειρεύονται. Τι κι αν πέφτουν έξω στις προβλέψεις και τις θεωρίες τους, τι κι αν διαψεύδονται από τη ζωή και τα γεγονότα αυτοί το χαβά τους. Κάποτε βέβαια θα γίνουν εκλογές και διθυραμβικά θα βγουν και θα μας πουν ότι το βρήκανε.
Προβλήματα, πολλά προβλήματα που σίγουρα υπάρχουν αλλά δεν λύνονται έτσι. Δεν λύνονται με την κοινωνία σε νευρική κρίση. Δεν λύνονται με φωνές, κραυγές, υστερία και ένταση.
Ήρεμα φίλοι μου, ήρεμα και χαλαρά, καλοκαίρι έρχεται. Χαλαρά, χαλαρά μια θάλασσα θα την βρούμε. Μπορεί να μην είναι οι Μαλδίβες, οι Σεϋχέλλες ή τα Κανάρια. Μπορεί να μην είναι η Μύκονος, η Σαντορίνη ή τα Ιόνια. Μπορεί να μην είναι ούτε Βουρβουρού και να είναι η Αρετσού αλλά μια θάλασσα όπως και να ‘χει θα την βρούμε. Μια θάλασσα για να χωθούμε ολάκεροι μέσα της, ν’ αφήσουμε τις έννοιες, να καθαρίσουμε το μυαλό και να καλμάρουμε το σώμα. Μια θάλασσα που σαν θα βγούμε ξανά στον αφρό της θα κάνουμε πιο καθαρές σκέψεις, πιο ήρεμες συζητήσεις πιο σταθερές πράξεις για να μας οδηγήσουν σε λύσεις.
Ο Θερμαϊκός, πάνω από τα υψώματα του Πλαταμώνα, φάνταζε υπέροχος με τα χρώματα του δειλινού που ερχότανε. Στο ραδιόφωνο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου συνέχιζε να με συντροφεύει…..

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε, και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ
να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε, να τους ξεχάσουμε όλους εδώ

Καλό Καλοκαίρι

Πατέρας

Σε γνώρισα αργά αν και τα μάτια μου νωρίς σ’ αντίκρισαν
στην πρώτη αυγή
Πρεπιά θαρρείς του αντρέματος του αρσενικού η απόσταση
Κι η σκληράδα αναγκαίο κέλυφος που μασκαρεύει τη ψυχή
μη προδοθεί κι αφήσει τα αισθήματα αλάργο.
Δώρο μου δόθηκε Θεϊκό η παρουσία σου μέχρι τα μεστά μου χρόνια.
Δεν άδραξα πολύ από φόβο μη και καταχραστώ περισσότερο απ’ ότι μ’ άνηκε.

7/4/2009

Μάνα

Εικόνα, μικρή σε μέγεθος ταυτότητας
ακουμπισμένη, σε σελίδα εφημερίδας με ειδήσεις
μ' αράδες γραμμάτων, ο θάνατος, σε σειρές αναγγέλθηκε
την ψυχή σου άραγε στη ζωή ποιος μπόρεσε ν' αγγίξει
Κειμήλιο μοναδικό, η φωνή, για μένα έμεινε
το κενό μιας απόστασης μορφής για να καλύπτει
Βουβή κι επώδυνη, η απουσία σου, τα βήματα θα παίρνει ως το τέλος
προσωπικό το μυστικό κι αόρατο, που δε μπορείς να κοινωνήσεις.

17/1/2009